01. supersilent - 7

hieronder volgt een letterlijke weergave van mijn kindamuzik recensie. niet dat ik in een luie bui ben, maar ik heb het gevoel er niets meer aan toe te kunnen voegen; en daarbij, de recensie zelf viel me ook nogal zwaar - moeilijke kost, zeer indrukwekkend, loss for words, enfin: u kent het wel.

het gebeurt me niet vaak, maar gemiddeld eens per jaar kan ik geen goede woorden vinden om een plaat te beschrijven. dit jaar heb ik daar lang op moeten wachten. heel veel goede tot geweldige albums, maar geen absolute topper, zoals deathprod vorig jaar, of the mars volta het jaar daarvoor. muziek die je helemaal sprakeloos laat, waarvoor futiele woorden hopeloos tekort schieten. en uiteindelijk is hij dan ook in 2005 gekomen. supersilents 7.

eigenlijk is het niets eens een album: 7 is een dvd. een live dvd om precies te zijn, maar omdat alle albums van supersilent geïmproviseerde live-opnames zijn, is dat geen unicum. toch laat 7 zich heel makkelijk als een ‘gewoon’ album van supersilent beschouwen: de dvd kent geen menu of extra’s, hij begint gewoon als je hem in de speler duwt. het enige verschil is dus de toevoeging van beeld, en die sobere en stemmige zwart-wit opnames van kim hiorthoy (ook verantwoordelijk voor het artwork van vele noorse artiesten) vullen de muziek werkelijk perfect aan. niet alleen hoor je de muziek vorm krijgen, je ziet het nu ook nog voor je neus gebeuren. het noorse kwartet repeteert schijnbaar nooit, maar de magie van het samenspel is ongekend. de manier hoe ze naar elkaar luisteren en elkaar proberen aan te vullen, is eindeloos fascinerend, waarbij het nooit een brei van geluid wordt; ego’s kennen de mannen niet en ze doen liever een stapje terug tijdens een groepsimprovisatie dan dat ze een muur van lawaai creëren. het is die gelijkwaardigheid die van supersilent zo’n unieke band maakt, niemand springt eruit, niemand is minder belangrijk. als het niet zo’n vieze term was zou ik het bijna holistische muziek willen noemen.


7 laat supersilent zien en horen in al zijn facetten, melancholieke en ontroerende trompet- en stempartijen, noise-keyboards, ambient, op hol geslagen drums die veel meer doen dan ritmes aanhouden, het ter plekke creëren van climaxen, vrije jazz, oerschreeuwen. de magie van het moment wordt keer op keer gevonden, waardoor alles een aanhoudende bevrijding en bevrediging lijkt. hoor hoe in ‘7.3’ rustig en bijna jazzy wordt begonnen, het daarna uitmondt in een heftig improvisatie-duel tussen drums en toetsen, om dan na een minuut of twintig zonder enige vooraankondiging een groovy ritme te vinden, niet lang daarna gevolgd door een instant-climax die elke postrockband naar de babykamer stuurt. en dan die ontroerende toegift ‘7.6’, de meest emotionele muziek in jaren.

supersilent maakt hier op 7 een soort totaalmuziek, een overzichtsplaatje van hoe muziek eruit zou moeten zien. 7 laat dat proces niet alleen horen, maar ook nog zien, en vangt daarmee de waarachtige essentie waar het bij supersilent en zijn muziek om draait. als toeschouwer voel je je eeuwig dankbaar dat je dit mag aanschouwen. zoals ik al zei: woorden schieten pijnlijk tekort. u weet wat u moet doen.

02. the white birch - come up for air

fase 1
hmm. valt me wat tegen. ik bedoel, niet slecht ofzo, maar die vorige was beter. die pakte me gelijk. star is just a sun heet die. prachtige plaat, erg ingetogen, wollig geluid. droevig, melancholiek. intiem ook. die plaat doet me nog steeds goed, ook bijna twee jaar na dato. maar come up for air, tjonge zeg, beetje gewoontjes, beetje oppervlakkig. niet des white birches. helder geluid ook, zo keurig in het gareel. jammer. hmm. valt me wat tegen.

fase 2
toch blijven luisteren, je weet het nooit met die koele noren. klinkt eigenlijk steeds beter. die heldere productie, eigenlijk past die wel; de liedjes zijn wat directer, wat minder dicht. veel ruimte tussen de noten ook. bevalt me erg goed. opvallend: onderkoeld in de overtreffende trap. wat niet wordt gespeeld en gezongen is minstens zo belangrijk als de dingen die je wel hoort. nog geen star is just a sun niveau niveau, maar het komt wel dicht in de buurt. bevredigend.

fase 3
als het niet zo ongepast zou zijn bij de ingetogen (en oneerbiedig vergeleken) mark hollis-meets-sigur rós liedjes, zou ik het uitschreeuwen: fantastisch! prachtig! the white birch is geniaal! nu ja, al spreek ik het niet hardop uit, ik denk dat dus wel, en heel hard ook. de laatste keer dat ik een album hoorde waar zo de onnodige vetrandjes van af waren gesneden, waar echt elke noot essentieel was, was bij die gelijknamige plaat van mark hollis. kijk naar bovenstaande uitspraak in de kosmik titelbalk, en weet dan dat die ook in zijn geheel van toepassing is op come up for air. eenmaal volledig begrepen blaast het album me op zachtmoedige, ernstig melancholieke wijze van mijn stoel. de emoties, zo zorgvuldig verpakt in een ijzige noorse koelkast, slaan onverwacht in als enorme mokers, zeker als susanna (van the magical orchestra) samen met zanger ole zachtjes fluistert dat ook de zomer droevig kan zijn. verwoestend.

[lees hier de recensie op kindamuzik]

03. jaga jazzist - what we must

ik zou willen dat er een mooi verhaal aan what we must gekoppeld was. ik zou willen dat ik zo mooi de diepte in kon gaan als bonanzacollegae moniiq, joris en gerard. ik zou willen dat ik prachtige nieuwe invalshoeken voor het - voor mij althans - zo bekende jaga jazzist succesverhaal kon verzinnen.

ik kan zoveel willen, maar nu lukt het even niet. daarbij, ik ben steeds minder van de uitgesponnen lyriek. mijn geschrijf wordt korter, bondiger en tot-de-punt. mezelf verliezen in poëtische bewoordingen - als het al ooit die richting opging - heeft nog nooit zover van me afgestaan.

maar ik kan wel degelijk iets zeggen over jaga jazzist, op het moment misschien wel mijn favoriete noormensen. dat ze in 'swedenborgske rom' en vooral 'oslo skyline' de epische finales van hun en mijn helden motorpsycho zo fantastisch emuleren dat ze diezelfde helden terug naar de tekentafel sturen. dat ze op what we must zo fantastisch hecht en als een eenheid klinken; eenieder die ooit in een band heeft gespeeld weet hoe moeilijk dat is als je met meer dan drie mensen samenspeelt, jaga doet het met tien (10!). dat de meer (post)rock-georiënteerde richting net zo natuurlijk klinkt als hun vroegere jazz-elektronica mix. dat ze volgens mij ooit het perfecte popliedje gaan schrijven, maar dan in een postrockend jazzjasje. dat ze 'all i know is tonight' hebben gemaakt, na '*' van m83 de beste plaat van 2005.

bovenal word ik van what we must gelukkig. dat was in februari bij eerste beluistering zo, dat was in juli en augustus op vakantie in bretagne zo (perfecte automuziek!), dat is nu nog steeds zo. ook nu nog lukt het jaga jazzist om me te laten lachen, te laten meeblèren (en dat op instrumentale muziek), tevreden te maken met welke situatie waar dan ook. alleen daarom al zou iedereen what we must moeten hebben. meer loftrompetten zijn toch niet nodig?

04. sunn o))) - black one

"it took the night to believe"

ik heb een muziekinstallatie waar je U tegen zegt. lang voor gespaard, ben ik trots op, etc. een duur betaald ding dus, maar mijn muziekbeleving wordt nu eenmaal nogal beïnvloed door de kwaliteit van het geluid. kan ik verder ook niets aan doen, vind ik gewoon belangrijk. ben zelfs met een stapel speciaal geselecteerde cd's uitgebreid gaan luisteren om te horen welke versterker, cd-speler en set speakers mij het beste beviel. ja, er zijn genoeg mensen die me al voor gek hebben verklaard hiervoor, dat hoef jij niet meer te doen. hoe dan ook, tot een maand of twee geleden bepaald geen klachten gehad over het geluid. erg tevreden zelfs. wel door omstandigheden de laatste maanden vrij weinig echte 'luistersessies' gehouden (zo noemen ze dat dan).

toen kwam opeth met zijn ghost reveries. op een of andere manier had zich een bepaalde overtuiging in mijn hoofd genesteld, namelijk eentje die zei dat ghost reveries een subliem geluid had, een perfecte productie die zich kon meten met lateralus van tool. veel ruimte, veel lucht, massief en zwaar wanneer nodig, altijd helder. opeth heeft precies zo'n productie nodig. en mijn hoofd zei dat dat inderdaad het geval was. waarom klonk het ding dan hoe langer hoe slechter?

tijd ging voorbij. opeth werd vaak, heel vaak opgezet in huize ickenroth. geweldige songs - vind ik nog steeds. maar dat geluid? ik snapte het niet. ghost reveries hoorde perfect te klinken op mijn heerlijke installatie. maar deed dat niet. ik begon te twijfelen. aan mijn oren, aan mijn perceptievermogen, aan mijn installatie. ging op bezoek op het forum van hear.nl, een site voor audiofielen. niet dat ik me daar totaal op mijn gemak voelde, maar ik moest het kwijt aan begrijpende zielen. ik zei dat de hoge tonen werden weggedrukt, dat alle ruimte verdwenen was; vooral dat laatste een kenmerk dat ik graag in ere houd. dat de lage tonen vrijwel niet aanwezig waren. kortom: dat de muziek niet klonk zoals die hoorde te klinken. of zoals mijn hoofd zei dat hij moest klinken.

"ga eens op zoek naar een nieuwe interlink tussen cd-speler en versterker" was een advies. "wellicht nieuwe speakerkabels?" zei een ander. toen ik opmerkte dat ik ook over andere speakers aan het denken was kreeg ik bijna de wind van voren. mijn cd-speler-versterker combinatie was heel goed (voor een lichte audiofiel als ik), mijn speakers waren van topklasse. zeiden de kenners. fuck. weer terug bij af. mijn interlink had al 80 euro gekost, ik ga geen honderden euro's voor een fokking kabeltje betalen. dat is de grens die ik mezelf al een tijd geleden had gesteld. maar wat nu?

opeth, toch de gedoodverfde nummer 1 van mijn jaarlijst, devalueerde, zakte weg, en kwam nauwelijks meer tevoorschijn uit de door de eigen productie aangelegde modderpoel. en ondertussen zat ik met een dure installatie waar ik ontevreden over was.

het was avond. ik was alleen, mijn lief was de deur uit voor een vergadering. black one was deze dag binnengekomen, de mp3's klonken al erg veelbelovend. 'báthory erzsébet' werd opgezet. de lichten gedimd. alleen ik, sunn o))) en mijn installatie. de zacht aangeslagen gong klonk door de woonkamer alsof hij daadwerkelijk bij mij thuis werd bespeeld. de diepe klanken uit een digitale bron werden nog dieper. de ruimte om de noten was fenomenaal. sunn o))) ademde - zwarte, vieze, dodelijke lucht natuurlijk - en klonk ruimtelijk, zo ruimtelijk. toen kwam voor het eerst de in het intro onregelmatig opdoemende dieper-dan-diepe subbas. en ik schrok. ik schrok verschrikkelijk. tonen die in de mp3 versie nooit te horen waren geweest - tonen waarvan ik nu kan zeggen dat ze ook in de cd-versie op een mindere installatie nooit te horen zullen zijn - kwamen plots ijzig, hard en zwarter dan zwart over me heen rollen. met als directe gevolg angst, onnoemelijke angst. daarna verwondering. dit was toch niet mogelijk? ik zat toch te denken aan nieuwe speakers? meer tijd kreeg ik niet, ik moest en zou mee in de maalstroom der verwoestende doomklanken. gitaren zwollen aan en bleven dat doen, meer dan vol uur lang, grootser dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. angst en verwondering maakten plaats voor opluchting en bovenal intense tevredenheid.

[mocht u nu nog niet weten hoe black one klinkt, klik dan hier.]

05. arvo pärt - lamentate

en hier stuit ik heel hard op mijn beperkingen. mijn schrijverijen gaan vrijwel altijd over muziek die op een of andere manier geworteld is in pop, rock, metal of indie-tradities. mijn vocabulaire laat zich af en toe nog eens uitstrekken richting jazz maar dan heb ik toch het idee dat ik schromelijk tekort schiet. vermenigvuldig dat maal tien en dan heb je mijn gevoel te pakken als ik het over klassiek ga hebben. ja, soms lukt het wel, zoals hier bij mijn recensie van een vijf uur durend stuk van morton feldman. maar dat stuk klinkt dan ook hedendaags, minimaal, vol dissonanten en atonaliteit, en dan lijkt het meer binding te hebben met de moderne improv, die ik in mijn hoofd dan weer koppel aan rock-idioom. u ziet, gedachtengangen kunnen rare kronkels aannemen.

maar ondertussen staat er nog helemaal niets over lamentate van arvo pärt, en dat is toch mijn bedoeling. maar wat kan ik erover zeggen? dat pärt nog steeds een meester is in ingehouden dramatiek? dat de minimalistische pianoklanken prachtig gevoelig worden gespeeld? dat pärt dit keer het grote gebaar niet schuwt en middels een groot orkest op spaarzame plekken het volume flink opendraait - inclusief keihard koper en donderende pauken? dat zijn sterkste punten toch de verstilde, eenzame sfeertekeningen en de vocale stukken zijn, zoals openingslied 'da pacem domine'?

hoe het ook verder zij, pärt en ik gaan gewoon heel goed samen. of hij nu klein en verstild blijft, of dat hij groots uitpakt met prachtige dramatiek en bijna furieuze dynamiek; eigenlijk maakt het me niets uit. het is pärts klankkleur vol melancholie (maar bas, kun je nu echt geen ander passend woord vinden? je gebruikt het deze jaarlijstenserie vrijwel overal! nee, sorry, lukt me niet) die me steeds weer aangrijpt, het is zijn sacrale sfeer die zo mooi is dat ik bijna overtuigd katholiek zou worden - ware ik geen atheïst. wat kan mij het schelen dat pärt volgens de kenners de tijd eeuwen heeft teruggedraaid en tegenwoordig alleen nog maar reactionaire muziek maakt? lamentate betovert en voert mee - net als veel andere arvo pärt muziek - en wie ben ik om tegen die betovering in te gaan? en als ik het al zou willen, het lukt me toch niet. pärt en bas gaan gewoon heel goed samen.

06. m83 - before the dawn heals us

een gevoel van: dáár wil ik zijn! een verlangen oproepend dat perfect aansluit bij mijn sci-fi fascinatie. een muzikaal beeld van utopia, een droomwereld van een niet al te ver verwijderde toekomst.

ja, dat is was before the dawn heals us van m83 bij me oproept. energiek cruisen in een zweefauto richting de ondergaande zon, ergens in 2087. een gelukzaligheid die ik normaal gesproken totaal niet zoek in mijn muziek, die ik zelfs uit de weg ga. nee, dat is niet helemaal waar; ik vermijd vrolijke muziek, maar m83 is niet vrolijk. nee, de sfeer is gelukkigmakend, tevreden, van totale overgave aan een gevoel van "zo moet het zijn".

zo surfend heb ik eens enkele m83 recensies doorgenomen, en vrijwel altijd wordt er melding gemaakt van invloeden van sigur rós en múm. waar dan? vraag ik me af. ik ken de plaat nu bijna een jaar maar ik heb gans het jaar nog geen enkele múm of sigur rós referentie gehoord. nee, eigenlijk is het heel simpel: m83 maakt hemelse shoegaze voortgedreven door motorik ritmes en ingekleurd door aalgladde symfo-arrangementen. vaak compleet over the top, totaal overdreven en zo zoet dat de vullingen uit mijn tanden springen, maar ook bijna absurd verslavend en waanzinnig lekker. laag over laag over laag over laag worden er muren van geluid gebouwd door dikke synths en overstuurde gitaren, bovenop zingen kosmische koortjes over de goddelijke schoonheid van een heldere sterrenhemel, om even later - voortgedreven door uptempo neu!-drums - ook daadwerkelijk daar te arriveren.

en een hoogtepunten dat before the dawn heals us kent, niet te geloven. 'moon child' (niet voor niets regelmatig gebruikt door top gear als ze weer eens met een droomauto over een verlaten strand op ijsland mogen crossen), 'don't save us from the flames', 'teen angst', 'a guitar and a heart', 'car chase terror' (na de monoloog: hemels!), 'lower your eyelids to die with the sun' en bovenal '*', de allerallerallerbeste drie minuten muziek van 2005. hier wordt de sterrenhemel bereikt, is utopia binnen handbereik, houdt het lineaire bestaan op en gaan we met zijn allen op in pure gelukzaligheid.

[lees hier mijn recensie op kindamuzik]

07. brian mcbride - when the detail lost its freedom

"de aanwezigheid van deze muziek maakt mij afwezig en daarmee onbewust van de aanwezigheid van de muziek. de klanken vormen en omlijsten mijn stilte, tot de stilte vol raakt met mijmeringen die de muziek het zwijgen opleggen."
[moniiq]

"when the detail lost its freedom is the sound of beauty replacing silence, as drones and small musical figures rise into the void and recede, creating a sort of oceanic pulse."
[pitchfork]

twee prachtige omschrijvingen van when the detail lost its freedom. en toch kan ik het niet helemaal met ze eens zijn. ja, de muziek van brian mcbride kan perfect opgaan in de achtergrond, is in wezen zelf de achtergrond. maar toch, deze helft van stars of the lid doet me meer dan alleen een prachtig decor bieden.

door de jaren heen heb ik aardig wat ambient gehoord, en met de nodige arrogantie durf ik wel te stellen een redelijke kenner te zijn geworden. heel veel ambient komt niet verder dan behang en neigt naar slappe new age. een ander deel doet het voor de donkere sfeer, kille dreiging of onmetelijke doem. een enkeling waant zich in outer space en voelt zich daar zo thuis dat we ze voorlopig niet meer terugzien. en dan heb je nog menselijke ambient, de emobient om maar even een vieze term ervoor te bedenken. stars of the lid, labradford, lars stigler, sommige brian eno en david sylvian dingen. ambient waar emotie constant doorheen sijpelt, ambient die melancholie ademt, ambient die spreekt van dramatische gebeurtenissen. hier hoort brian mcbride ook bij. heel erg zelfs. nog veel beter dan stars of the lid wederhelft the dead texan blijft mcbride solo overeind, en koppelt hij geniale stars of the lid atmosferen aan william basinski-achtige klassiek aandoende dramatiek.

het is de golfbeweging die when the detail lost its freedom zo speciaal maakt. als je denkt redelijk comfortabel mee te drijven op een haast gelukzalige golf van minimale maar zeer blissvolle klanken - en je daarbij dan ook iets onbelangrijks als tijd en plaats vergeet - dan schrik je van plotse oplevingen van verdriet en vergankelijkheid ('retenir', 'our last moment in song' en vooral het werkelijk sublieme 'piano abg') en wil je eigenlijk gewoon lekker meejanken. maar dat lukt dan weer niet, daarvoor is het net te ingehouden, wellicht ook iets te abstract. hier wordt verdriet geuit, maar welk verdriet wordt niet duidelijk. het is een algeheel gevoel van melancholie die als een deken over het album heen ligt.

hoe vreemd is het dan dat when the detail lost its freedom een enorm majesteuze, gelukkigmakende droomtrip is geworden.

08. lurker of chalice - lurker of chalice

"do you believe in anything at all?"

9 december reed ik naar utrecht om bij b. op bezoek te gaan en naderhand supersilent te zien. het was koud, maar in limburg was nog wel een bleek zonnetje te zien. m83 in de cd-speler, niet al te druk op de weg; het schoot dus lekker op, de sfeer was luchtig en bijna opgewekt. een uurtje later, ik reed net bij den bosch, was de m83 cd afgelopen, en ik stopte mijn juist de dag ervoor aangeschafte lurker of chalice cd in het dashboard. vrijwel gelijktijdig maakte het waterige zonnetje plaats voor een steeds mistiger en grijzer wereldbeeld. het was 15.00 uur en het werd zo donker dat de straatverlichting aan moest. toeval?

ik geloof wel degelijk in toeval, maar frappant was het wel. het was ook perfect: de zon bij m83, de mist en grijs-donkere omgeving bij het onheilspellende geluid van lurker of chalice. wat zeg ik, lurker of chalice gaat voorbij aan onheilspellend. het gaat ook voorbij aan doem, satanisme of een andere vorm van geloof. lurker of chalice staat gelijk aan nihilisme. de sfeer is er een van allesomvattende, zwarte leegheid waar geen plaats is voor god, satan of een andere pipo. je zou van minder depressief worden.

wat lurker of chalice muzikaal zo bijzonder maakt is de zeer onpuristische benadering van black metal. natuurlijk zijn er blastritmes, een lofi productie (mono opgenomen drums!) en melodieuze gitaren op topsnelheid. maar er is ook shoegaze, gothische doom, ambient, white noise, ja zelfs postrock en vleugjes kraut. dus niet alleen burzum, maar ook fields of the nephilim, swans en my bloody valentine. nauwelijks voor te stellen maar het is toch echt zo. hoor hoe in 'spectre as valkerie is' over gehele zes minuten een dikke, grijze wolk ambient door de trage, doomy metal heen dringt. hoor hoe opperbaas wrest (hij ís lurker of chalice) zijn grunt achterwege laat en een onmetelijk diepe maar heldere stem laat weerklinken over de blastspeeds van 'granite'. hoor hoe gitaarmuren vol (soms bijna dubby) echo's worden gestopt en daarmee dikke lagen shoegaze over de black metal legt. en het mooist wordt het in afsluiter 'fastened to the five points' als wrest plots in zeer epische en melancholische doom toch nog menselijk en gevoelig blijkt te zijn. daarbij is zijn ideeënrijkdom ontstellend, want elk nummer zit vol met prachtige riffs en schitterende melodielijnen. normale stervelingen krijgen dat in een heel leven nog niet bij elkaar verzonnen.

als lurker of chalice alleen nog maar een aankondiging van de ontelbare mogelijkheden van de black metal is - en daar lijkt het wel op - dan voorspel ik bij deze dat 2006 het jaar van de black metal gaat worden.

09. nine horses - snow borne sorrow

ik las een tijd geleden dat david sylvian net gescheiden is. ik kreeg gelijk met hem te doen, want op een of andere manier komt de goede man altijd dichtbij, voel ik me ergens wel verbonden. toch kan het feit niet rijmen met zijn nieuwe plaat - want laten we eerlijk zijn, snow borne sorrow is 'gewoon' de nieuwste sylvian plaat, ook al doen broer steve jansen en burnt friedman mee als ware het een echte band. de toon op het album mag dan aan de melancholieke kant zijn, maar toch klinkt sylvian hier veel lichtvoetiger en gelukkiger dan op zijn even bittere en moeilijke als geniale blemish.

toen ik het medelijden weg kon stoppen viel me op dat het eigenlijk wel een heel glad album is. is dat iets slechts dan? nee, maar ik had eigenlijk gedacht dat sylvian juist de stekelige weg van blemish verder zou belopen. eenmaal gewend aan die gladheid - waar hij eigenlijk toch veel meer bekend mee is (zeg maar 80% van al zijn muziek) dan de moeilijkdoenerij - vallen vooral de mooie liedjes en de rijkdom van het geluid op. snow borne sorrow is dus niet zo donker, hapt lekker gladjes weg, en ligt dus eigenlijk heel makkelijk in het gehoor. een perfect recept om snel uitgeluisterd te raken. maar juist dat gebeurt niet. ook na heel veel luisteren blijft het gewoon verschrikkelijk mooi, en meer dan dat. met sylvians stem heb ik een eeuwigdurende liefdesrelatie, her en der duiken warme fender rhodes klanken op om in onder te dompelen, steve jansen drumt onderkoeld en minimaal, en burnt friedman doet allerhande, niet nader omschreven elektronische dingetjes die dan weer perfect in evenwicht worden gehouden door ryuichi sakamoto's eenzame pianonoten. het is echter wanneer arve henriksen zijn oosters klinkende trompetriedeltjes mag komen blazen dat een hemels paradijs wordt bereikt waar je eeuwig wilt blijven. dat is helaas dan maar in drie van de negen liedjes, maar toch. het doet verlangen naar een 'superband' van sylvian, henriksen, fennesz (denk aan die schitterende wisselwerkingen tussen sylvian en fennesz op beider albums) en sakamoto.

dat er in 'the day the earth stole heaven' net even over de gladheidgrens wordt gegaan, en dat 'serotonin' niet de magie heeft van de rest van de liedjes zij ze vergeven. het is het bewijs dat ook sylvian maar een mens is en dat ook blijft, hoe lang hij zijn guru ook zal blijven volgen. david sylvian zou maar eens een standbeeld moeten krijgen. ben benieuwd wat hij nu gaat doen.

10. earth - hex; or printing in the infernal method

jaarlijst bonanza! behalve jors troelie doen ook moniiq, marieke, joris, ludo, roy, willem en natuurlijk de onvolprezen initiator gerard mee. ben benieuwd wat iedereen erin heeft staan!


mijn nummer 10 komt rechtstreeks van de prairie, maar dan wel van die druilerige in seattle. earth, de eerste echte echte doom-drone mannekes - of eigenlijk manneke, want dylan carlson lijkt toch vooral veel in zijn eentje te hebben gedaan - houdt op deze nieuweling alleen de desolate sfeer in ere, en wellicht dat het die sfeer nog eens versterkt. voor de rest is hex etc een flinke ommekeer: geen massieve gitaarmuren, geen noise, wel transparante maar inktzwarte countryklanken, vrijwel stilstaande noten, stukjes galmende ambient, en een sfeertekening die een amerika toont dat alleen maar eenzaamheid, vertwijfeling en depressies kent. bovenal ademt de schijf een ruimtelijkheid uit, een bepaalde wijdsheid die een onherroepelijke aantrekkingskracht op me uitoefent, hoe donker en desolaat de vooruitzichten ook mogen zijn. vooral 'land of some other order' en 'lens of unrectified night' blijven zuigen en trekken totdat ik me overgeef aan de uitgestrekte, vrijwel levenloze vlaktes in een steeds zwarter wordende nacht.

uiteindelijk kent earth maar één liedje wat een keer of zeven wordt herhaald in een iets andere vorm. carlson slaat op zijn telecaster een oertraag en galmend open akkoord aan, drumster davies slaat een beat die niet boven de 20 bpm komt, en een enkele gastmuzikant laat eenzame klanken uit zijn steelgitaar komen. was er iets minder eenvormigheid, dan had earth een stukje hoger gestaan, want het basisidee is voor mij niets minder dan geniaal. overigens vindt mijn lief dat een stuk minder, want zij vindt het één van de meest depressief klinkende albums die ik heb. en dat feit alleen vind ik dan weer een aanrader van jewelste ;-)

p.s.: ik ken extra pluspunten toe voor de prachtige hoes van meester o'malley.

11 ::: 20

morgen gaat het echte echte jaarlijstenwerk beginnen, maar vandaag komende al de nummers 11 tot en met 20 aan bod. hoewel, die volgorde staat - behalve bij de nummer 11, de net-buiten-de-de-boot-plaat als het ware - niet bepaald vast. verder ook nog even de plaat van omar rodriguez vermelden, de mars volta gitarist die net een heerlijke bitches brew meets santana-on-drugs meets mars volta jamplaat heeft gemaakt. lekker doorraggen op één akkoord, veel piepknorblazers, atonale gitaarsolo's. valt helaas net buiten de boot door slechte timing. toch jammer, want hij zou nog wel eens hoog hebben kunnen eindigen.

11. shining - in the kingdom of kitsch you will be a monster
razend spannende en opwindende avantrock-freejazz-prog door noors wünderkind jørgen munkeby en kornuiten. ook verantwoordelijk voor het beste optreden dat ik dit jaar heb mogen zien (nieuw werk is trouwens steeds heavier en gaat meer en meer richting metal). opener 'goretex weather report' is het sterkste staaltje artrock dat king crimson nooit durfde te maken. lees hier mijn kindamuzik recensie.

12. the mars volta - frances the mute
ik kan maar weinig aan mijn recensie toevoegen, maar ik moet toegeven dat de oorspronkelijk glans een beetje is verbleekt. waarschijnlijk is hun "meer=meer" principe uiteindelijk toch ook voor mij wat te vermoeiend.

13. boris - dronevil
eigenlijk een dubbel-lp die tegelijkertijd afgespeeld moet worden - een album met uitgestrekte dooooom en een plaat met ondersteunende ambientdrones - maar helaas niet meer te krijgen. op zichzelf werken de vier tracks van 20 minuten elk ook erg goed.

14. delia gonzales & gavin russom - the days of mars
dé spaceplaat van 2005. vier lange nummers die cluster en de vroege tangerine dream regelrecht de 21e eeuw in laten floaten. dit zou samen met dopplereffekts linear accelerator mijn soundtrack voor een ruimtereis zijn.

15. animal collective - feels
ik kon er de eerste tien luisterbeurten absoluut niet genoeg van krijgen, daarna een plotse terugval, maar het dierencollectief heeft toch een inhaalrace ingezet op het laatst. blijft over een prachtig album vol gekkigheid en een doorgetripte brian wilson-op-lsd. vooral de twee helft met zijn droomtrips blijft een juweeltje van psychpop.

16. songs of green pheasant - songs of green pheasant
zoals ik al zei: een album dat veel meer aandacht had moeten krijgen. helaas is de simon & garfunkel meets slowdive te verstild om luidkeels de verdiende aandacht naar zich toe te trekken. blijft over een prachtige plaat om te koesteren.

17. opeth - ghost reveries
de vrije val plaat van het jaar, want hij heeft maanden op 1 gestaan in mijn shortlist. maar opeens bleek de magie weg en viel me alleen nog maar de matige, veel te gecomprimeerde productie op - nauwelijks lage tonen, hoge tonen helemaal tegen elkaar aangedrukt, geen ruimte. terwijl juist de death-queensrijche-tool-achtige muziek om een volle, ruimtelijke en kristalheldere productie vraagt. de muziek blijft op de matige single 'the grand conjuration' na wel goed overeind, maar ik ben audiofiel genoeg om me door die kutproductie laten beïnvloeden.

18. jacob kirkegaard - eldfjall
ruwe, knetterharde hardcore avantgarde ambient zie ik hier. en daar sta ik nog steed achter.

19. meshuggah - catch 33
één machinaal metalnummer van albumlengte. kil, koud, bitter, hard, vol oneven maatsoorten en vervreemdende dissonanten. vrijwel geheel met computer verknipt en geprogrammeerd. het metal-equivalent van plastikman. eigenlijk buitengewoon geniaal, maar uiteindelijk net iets te eenvormig en moeilijk in één keer te beluisteren.

20. autolux - future perfect
aan geen enkele 'gewone' gitaarplaat heb ik dit jaar zoveel plezier beleefd als aan deze. absoluut niet wereldschokkend, maar ik had deze plaat wel echt nodig, want anders zou ik gaan denken dat er alleen nog maar hoekige gitaarbandjes bestaan. alleen daarom zou iedereen naar future perfect moeten luisteren.

lied-boek-film

goed, jaarlijstjes dus. even beginnen met de volgens mij beste liedjes-liedjes; je weet wel, die dingen met coupletten en refreinen en van die dingen. of wat daar voor doorgaat. de nummer 1 stond al geruime tijd vast, de rest van de tien zijn eigenlijk even mooi, dus in alfabetische volgorde. in ieder geval, ik zal er veel missen, maar dit zijn zo wat liedjes die in me opkomen. [update: het zijn er inmiddels meer dan 10, ik heb geprobeerd er wat argumenten bij te zetten, en ondertussen heb ik onderaan ook nog even beste concerten en tv-programma gezet]

liedjes-liedjes
M83 - * (before the dawn heals us)
nog geen drie minuten, actie, vaart, spanning, felheid, dromerige melodieën, en een climax waar niets tegenop kan.

antony & the johnsons - hope there's someone (i am a bird now)
rest van zijn plaat vind ik niet meer dan aardig, maar dit is hartverscheurend en bijna pijnlijk open en breekbaar. de versnelling op het einde lijkt ter ondersteuning voor de reis naar de hemelpoort.

audiotransparent - draw yourself a tree (nevland)
een miniatuurtje zoals ze dat dan noemen, maar wel van een melancholische pracht dat ik er stil van wordt. hier had de hele plaat vol mee moeten staan.

autolux - subzero fun (future perfect)
of een van de andere heerlijke rockliedjes op future perfect, maakt niet uit. sonic youth, jane's addiction, my bloody valentine, lush, vroege smashing pumpkins; mjam mjam!

de jeugd van tegenwoordig - pijpjes pop pop (parels voor de zwijnen)
hier had ook net zo goed 'voor jou' of 'drie keer niks' kunnen staan. het ritme van 'pijpjes' is echter verschrikkelijk lekker en laidback, en p. fabergé bewijst hier toch een lekkere flow te kunnen hebben.

emiliana torrini - nothing brings me down (the fisherman's woman)
oftewel: hoe klinkt als iemand bij je op schoot komt zitten en een liedje in je oor fluistert.

fiona apple - extraordinary machine (extraordinary machine)
jammer van die overbodige albumremake, maar gelukkig heeft ze bij dit titelnummer de oorsponkelijke pracht onaangeroerd gelaten. hier is waar pop, theater, kurt weill en prachtige orkestrale arrangementen perfect samenkomen.

hanne hukkelberg - do not as i do (little things)
lekkere electroglitchpop met duidelijke jaga jazzist referentie. zeker niet het enige goede nummer op haar album.

l'altra - sleepless night (different days)
nog zo'n eenzaam hoogtepunt op een verder niet meer dan aardig album. alles klopt hier, tot en met de uitbarsting op het einde. melancho-pop perfectie.

ladytron - international dateline (witching hour)
de drie eerste liedjes op het ladytronalbum zijn zo goed - en 'international dateline' de allerbeste van die drie dus - dat de rest van de plaat alleen maar kon tegenvallen.

mia doi todd - the way (manzanita)
de plaat mooi maar net iets te braaf en te folky, maar dit is een prachtig nummer waar dead meadow voor een uitgespacede, relaxte ondergrond zorgt, en mia zelf dan met ingehouden stem overheen zingt. prachtig.

savoy grand - it fell apart (people and what they want)
ok, met zijn bijna 12 minuten natuurlijk geen liedjes-liedje, maar het is de enige vlag op die modderschuit van savoy grand dit jaar. verdomme zeg, wat viel die plaat me tegen. dit is echter savoy grand hoe ze moeten klinken: bijna stilstaand, een noot per minuut, zang die op het punt staat te breken, en dan plots toch een climax voor een eenmalige ontlading voor terugkeer naar het tranendal.

songs of green pheasant - soldiers kill their sisters (songs of green pheasant)
ik blijf het een van meest over het hoofd geziene albums van 2005 vinden, deze fluisterende singer-songwriter-shoegaze. intiem en wijds tegelijkertijd, en dat vind ik enorme prestatie.

sufjan stevens - john wayne gacy, jr (illinoise)
ik kan niks met die hele sufjan-hype, maar 'john wayne gacy, jr' is lekker simpel en melancholiek, en met een confronterende tekst. ook hiervan hadden er meer op die plaat mogen staan.

susanna & the magical orchestra - jolene (list of lights and buoys)
jaja, van 2004, maar dit jaar pas hier uitgebracht. susanna en haar magische orkest doen een cover van dolly parton, halen alle kuntrie eruit, en blijven over met een zachtfluisterend elektronisch raamwerk en een stem vol hartepijn. onmogelijk om je ogen droog te houden.

the white birch - june (come up for air)
had net zo goed de hele plaat kunnen zijn, maar 'june' steekt er wellicht net iets bovenuit in al zijn ingehouden melancholie - niet in het minst door gastvcalen van susanna van dat magische orkest hierboven.

vic chesnutt - gnats (ghetto bells)
zo is die kinda21 uitzending op 3voor12 toch nog nuttig gebleken. het hele chesnutt-album vind ik maar ouwbollige kuntrie, maar dit blijkt een eenzaam, melancholiek juweeltje dat net zo goed door brian eno of labradford gemaakt had kunnen worden.

xiu xiu - clover (la foret)
la foret bleek een album waar ik geen ingang bij kon vinden, maar opener 'clover' was vanaf de eerste luisterbeurt van mij. een iets minder perfectionistische mark hollis, zo klinkt het hier. daar doet bas het wel voor.


concerten
1. shining @ ekko, utrecht, 06.10
2. sunn o))) @ tivoli de helling, utrecht, 22.03
3. supersilent @ theater kikker, utrecht, 09.12
4. sonore @ kunstencentrum belgië, hasselt, 19.02
5. boris @ tivoli de helling, utrecht, 22.03


over films en boeken doe ik nooit zo moeilijk, ik moet me ermee amuseren, en als het me tot nadenken stemt is dat ook fijn. of de boeken van dit jaar zijn vind ik ook nooit zo belangrijk.

boeken:
j.g. ballard - super-cannes
robin hobb - overgangsritueel
om-c - droomstof
j.k. rowling - harry potter en de halfbloed prins

films
sin city (met grote afstand beste film van het jaar)
pride & prejudice
hitchhiker's guide to the galaxy
harry potter and the goblet of fire
team america: world police

slechtste film: elizabethtown. verschrikkelijk zeurfilm, veel te veel niet passende muziek, en kirstin dunst die een nogal irritant stalkermeisje speelt. in het dagelijks leven zou je haar na de eerste ontmoeting uit alle macht willen ontlopen.

tv
rick stein met zijn french oddyssey natuurlijk.

wfd kerst- en nieuwjaarsreces

zoals je bij gerard al hebt kunnen lezen, heb ik me toch weer laten strikken om de eindejaarslijst tot in detail te behandelen - ik had me nog zo voorgenomen dat dit jaar niet te doen, maar gerard beschikt over bijzonder sterke overtuigingstechnieken ;-)

daarom even geen what's for dinners, maar wees gerust: de verhandelingen over kroppen sla beginnen al te borrelen in mijn hoofd.

in de tussentijd is hier wat verplicht leeswerk van een van de grootste (mij bekende) denkers in de blogwereld: arie altena. niet te missen!

wfd part V

nee, geen creatieve recepten met lever hiero. sorry omar, gaat me niet lukken. nee, vandaag ga ik het eens hebben over pasta arrabbiata. martijn zei dit erover:
"de barilla arrabbiata is anders zeer goed te hachelen als je een keer haast hebt. (ingrediënten: tomatenvruchtvlees 83%, tomatenconcentraat 7,9%, olijfolie, paprika's 2%, zout, knoflook, peterselie 0,54%, suiker, rode peper 0,18%. dat kan je zelf ook maken, zit er meer peper, paprika en peper in, maar dan ben je niet in 30s en voor 1 euro nog wat klaar.)"

klopt inderdaad qua tijd en geld, maar in echte, echte arrabbiata zit natuurlijk geen paprika. en hij is zo makkelijk en goedkoop zelf te maken: fruit enkele teentjes knoflook (in plakjes) in wat olijfolie op niet al te hoog vuur aan, en gooi er één of twee hele rode pepers bij. na twee minuten doe je er 800 gram gepelde tomaten uit blik bij, en dit laat je vervolgens een half uurtje op laag vuur pruttelen. ondertussen wat penne beetgaar koken. vervolgens ligt het er maar aan of je een echte bikkel bent: je haalt de pepers eruit, dan is het vrij mild; je snijdt de pepers open en haalt de zaadjes eruit maar snijdt het vruchtvlees klein en gooit dat weer erbij, dan is het redelijk pittig; of je snijdt de hele pepers gewoon klein en gooit alles weer terug in de tomatensaus, en dat is dan voor geoefende peper-eters zullen we maar zeggen. verder op smaak brengen met zout, peper en eventueel wat suiker - tomatensauzen worden er echt heel rijk door, zeker als je uit het seizoen eet. gesneden peterselie zorgt voor het frisse tintje, dus dat mag je naar wens erbij doen. wat salade of ciabatta erbij en bob's yer uncle. simpel toch?

nieuwe wensen zijn trouwens welkom!

aanwinsten

linksboven is lurker of chalice, niet in de southern lord versie maar die van total holocaust records.

nu.cult.stop

nu.cult.is.niet.meer.vind.ik.toch.jammer.

lichtelijke overkill

waar te beginnen? komen er plots allemaal heerlijke black metal albums uit (1349, twilight, lurker of chalice), is er een oude estlandse componist die me helemaal betovert met zijn nieuwe bombastische werk (arvo pärt), komt er een lieflijke, uitermate kosmische danceplaat uit die me direct fascineert en me eigenlijk wel op een vreemde manier aan junior boys doet denken (kelley polar), doet een noord-nederlandse band een poging tot het meest hartverscheurende liedje van het jaar (audiotransparent), en blaast een obscure avant-speedmetalband terry rileys in c nieuw leven in (orthrelm). het jaar is goddomme bijna voorbij!? en dan heb ik nog niet eens gehad over de aanblijvende zuigkracht van supersilent en the white birch (waarbij ik er net achterkom dat susanna van susanna & the magical orchestra de achtergrondzang doet). over de jaarlijst moet nog maar eens grondig gedacht worden...

overigens konden bovenstaande ontdekkingen alleen tot stand komen door de nimmer aflatende exploraties van martijn (1349, audiotransparent), omar (kelley polar, orthrelm), en joris (orthrelm, twilight, lurker of chalice). ere wie ere toekomt.

supersilent

als je mij niet wil geloven, geloof dan stephen o'malley.

kijk ondertussen naar onderstaande foto van khanate en let vooral op het gebogen china-bekken rechts van drummer tim wyskida. om die te kunnen vervormen moet je HARD slaan. respect!

wfd part IV

hmmm ik heb ooit op rhodos het lekkerste visgerecht ooit gegeten. ik weet niet meer precies hoe het eruit zag of wat het was maar het hoofdingrediënt waren sardientjes. heerlijke sardientjes, en niet die in tomatensaus uit blik :(

ja joris jongen, daar kan ik wat mee ;-p. laat het even duidelijk zijn: sardientjes uit blik - met welke saus dan ook - zijn verschrikkelijk smerig en hebben als enig voordeel dat ze ook als luxe kattenvoer kunnen dienen.

vers zijn ze een ander verhaal, maar die zijn hier nauwelijks te krijgen - daarvoor moet je toch even naar de middelandse zee en omstreken. in ieder geval ken ik maar één manier om ze echt heerlijk te maken (voor meer sardientjes en andere visrecepten verwijs ik je best naar rick stein), en dat is om de superverse visjes op een ingevette ovenschaal te leggen, ze te besmeren met olijfolie waar je enkele teentjes gehakte knoflook in hebt gedaan, dan te bestrooien met peper en grof zeezout, en dan enkele minuutjes onder een hete grill gaar roosteren. serveren op een bord, gehakte peterselie erover en - heel belangrijk - enkele flinke scheuten citroensap. wat knapperig brood erbij, wellicht een tomatensalade met uienringen, glaasje koude witte wijn. eigenlijk een echt zomergerecht dus. maar goed, je zult begrepen hebben: ik ben geen heel grote sardine-fan en al helemaal geen specialist om ze klaar te maken. anderen wellicht wel?

jaarlijst maar nog niet echt

heb ik op het forum van de subjectivisten net mijn jaarlijst gezet, komt arvo pärt met zijn nieuwe werk lamentate er nog even tussendoor fietsen (klinkt eigenlijk niet, "tussendoor fietsen" in combinatie met arvo pärt; lijkt zo oneerbiedig, niet?). en dat is potdomme een mooie plaat om stil van te worden, zo op het eerste gehoor. daarom op deze pagina nog geen definitieve lijst, uw gastheer gaat er later nog uitgebreider op terugkomen - al zat dat dan wel een stuk minder uitgebreid zijn dan vorig jaar.

wfd part III

hmm bloedworst, heerlijk. willem vroeg "kan je ook iets verrassends met bloedworst?, maar of het verrassend is waag ik te betwijfelen. zelf blijf ik het lekkerst vinden om goed donker roggebrood of stevig zuurdesembrood te besmeren met boter en appelstroop, en dat dan weer te beleggen met gebakken bloedworst en daar weer bovenop schijfjes gebakken appel. zeker in de winter echt heerlijk. volgens mij een echt limburgs gerecht, en het kan ook gemaakt worden met balkenbrij in plaats van bloedworst.

in engeland wordt black pudding natuurlijk gegeten als onderdeel van het all-day breakfast, ook nooit verkeerd. zelf heb ik het laatst geprobeerd als onderdeel van een fritatta: niet te grote aardappelpartjes bakken met wat uienringen, dat uit de pan halen, plakjes bloedworst en eventueel nog wat chorizo bakken, aardappels en uien er weer bij doen, enkele eieren loskloppen en die over het geheel gieten. een paar minuten laten bakken, en om de bovenkant te laten stollen even onder een hete grill doen.

de zoete smaak van bloedworst doet het trouwens ook erg goed in salades: groene salade naar keuze - liefst met wat fruit erin - en dan op het laatst goed doorbakken plakjes bloedworst erboven verkruimelen.

wfd part II

"ik ben altijd op zoek naar manieren om die saaie maar oh zo essentiele/voorhandige aardappels smakelijk te krijgen (en anders dan die italo knoflook met rozemarijn e balsamico methode ;)"

aldus omar, en gelijk heeft-ie natuurlijk - hoewel italiaans gekruide aardappels nooit te versmaden zijn. ik vind echter het lekkerste als je vastkokende aardappels tien minuutjes kookt, om ze bij het afschudden lichtelijk op te ruwen door vooral niet voorzichtig te zijn - krijgen ze een lekkerder korstje door.

vervolgens in een flinke koekenpan een ruime hoeveelheid eendenvet (essentieel!) laten smelten, en dan de aardappels op matig vuur zeker een minuut of twintig bakken - buitenkant moet lekker goudbruin worden. kan trouwens ook in de oven als je dat makkelijker vindt. ondertussen even een persillade maken, dat is een mengsel van enkele teentjes knoflook en een bosje peterselie die je samen fijnhakt. dat schep je een paar minuten voor het einde onder de aardappels, vooral om het rauwe van de knoflook af te halen. als ze klaar zijn hoef je ze alleen nog maar te bestrooien met grof zeezout. echt helemaal geweldig, je wil nooit meer andere aardappels.

ik vind het trouwens ook lekker om niet-voorgekookte aardappels in een ovenschaal te leggen, dan flink wat olijfolie erover (+ elke knolgroente naar keuze), grof zeezout en peper, om vervolgens een hele kip of een lamsbout (beide gemarineerd in citroen en knoflook en wat je maar wil) erop te leggen, en dat dan een uur tot anderhalf in een hete oven te leggen. tussendoor alles even mengen, en zo nodig de kip of lamsbout bedruipen. altijd een succes, zeker bij etentjes met vrienden.

wfd part I

nieuwe serie op kosmik: wfd, oftewel what's for dinner, waarin maaltijdverzoekjes worden uitgeplozen, of uw favorieten aan bod komen. in deel I willems verzoek tot echte echte thai: "zelf ben ik al jaren fan van een kip/limoenrasp/sambal/bosui/gember/oestersaus/cashewnoten schotel, met pandan rijst." met zijn latere toevoeging van verse koriander kan hier natuurlijk nauwelijks iets aan veranderd of verbeterd worden, want bovenstaande is natuurlijk al redelijk geniaal te noemen.

je zou kunnen experimenteren met vooraf een eigen groene currypasta te maken van lente-ui, groene chili's, koriander, limoenschil, knoflook, munt, basilicum en gember. dit even aanfruiten en dan de rest erbij doen. zelf zou ik ook kokosmelk toevoegen en het dan een paar minuutjes laten stoven. de sambal zou ik trouwens bij thais eten altijd vervangen door verse rode en groene pepers in ringetjes, en wellicht dat ik er nog een gekneusde stengel citroengras in mee zou laten trekken. oestersaus kan vervangen worden door nam plah, de thaise vissaus, maar dat is maar muggenzifterij. omdat ik de laatste tijd meer vis ben gaan eten zou ik de kip vervangen door stukken witvisfilet en tijgergarnalen - even laten meestoven in de kokosmelk en ze zijn al gaar. witte pandanrijst erbij, koud biertje: super!

favo

ik zat me af te vragen: wat zijn jullie favoriete gerechten eigenlijk? zijn er nog gerechten waarvan je zegt: zeg bas, dit is de echte echte eetshit, kun je daar geen recept bij bedenken? dus onder het mom van "u vraagt ik draai": wat eet je het liefst en heb je daar een recept voor nodig?

oh ja, ik maak dus vrijwel niets meer met zakjes of potjes. dat is dan weer het nadeel van goed kunnen koken: die mixen van knorr o.i.d. smaken voor geen meter meer. veuls te zout, eenheidsworstigere smaakstoffen, saai en vaak gewoon niet te eten. ik maak nog wel eens een uitzondering voor de burrito-mix van knorr, maar dan alleen omdat vrouwlief dat graag lust. pastasauzen maak ik *nooit* meer van een pakje, dat komt mijn keelgat nauwelijks meer door. en na het grote succes van mijn wrede chili (nietwaar omar, martijn en vincent ;-)?) wil niemand toch meer chili uit een pakje?

kinda21

even mijn kindamuzik-homies naäpen dan maar? want de lijstjestijd is aangebroken en iedereen zal het weten.

beats
1. boards of canada - the campfire headphase
2. richie hawtin - de9: transitions
3. de jeugd van tegenwoordig - parels voor de zwijnen
4. lawrence - the night will last forever
5. superpitcher - today

rock
1. the white birch - come up for air
2. nine horses - snow borne sorrow
3. songs of green pheasant - songs of green pheasant
4. autolux - future perfect
5. xiu xiu - la foret

loud
1. opeth - ghost reveries
2. 35007 - phase v
3. meshuggah - catch 33
4. taake - ...doedskvad
5. lazarus blackstar - revelations

en mijn geliefde mars:
1. supersilent - 7
2. jaga jazzist - what we must
3. sunn o))) - black one
4. m83 - before the dawn heals us
5. brian mcbride - when the detail lost its freedom

van twang-dingen heb ik geen verstand dus daar hou ik mijn mond over.

ladytapesilent

op aanraden van willem ladytron aan een paar grondige luisterbeurten onderworpen. en het moet gezegd: de drie eerste liedjes doen direct aan jaarlijstmateriaal denken, wat een fantastische nummers zijn dat. daarna gaat het allemaal terug naar het niveau "leuk, prettig, bedankt en tot ziens". maar die eerste drie nummers nemen ze me niet meer af.

dankzij gerard ook naar rideau van tape gaan luisteren, en dat blijkt dus een sublieme plaat te zijn die aan van alles doet denken, maar nooit lang genoeg om er daadwerkelijk achter te komen aan wie precies. laat ik het erop houden dat de hypnotiserende en gelukzalige mix van ambient, postrock, klassiek, minimal music en glitch op de beste momenten de tranen van vreugde verdomd makkelijk laat ontspringen.

er is echter helemaal niets wat tegen supersilent 7 opkan. het nieuwe album is dit keer geen gewone cd, maar een live dvd. aangezien een supersilentplaat altijd live is, is dat dus geen nieuws; het zijn echter de fantastische zwart-wit beelden die de magie van de muziek vangen. of nee, niet de magie van de muziek, de magie van het proces, de magie van samen improviseren, de magie van samen reizen naar een onbekende eindbestemming. er is een afgebakend beginpunt, daarna volgt een vrijwel onnavolgbare trip naar gebieden die nog nooit zo verkend; soms is het daar mooi en rustig, andere keren is het wild, onvoorspelbaar, druk en lawaaierig. uiteindelijk komen de vier echter weer samen in een ter plekke gecreëerd utopia, een perfecte climax die soms zo plots boven komt drijven dat je behoorlijk schrikt. juist dan slaat de ontroering toe; het besef dat supersilent zo mooi en geniaal improviseert - of dat nu jazzy, noisy, ambientesk of melancholiek is - en dat het allemaal toevallig gebeurt. er wordt niet gesproken, alles gebeurt on the spot, recht voor je neus. het is zo'n perfect manier van muziek maken dat ik ontzettend afgunstig wordt: dit is niet alleen muziek die ik zelf wou willen maken, dit is precies de vorm en proces hoe ik het zou willen maken. daadwerkelijk een utopia dus. maar dat is niet erg: deze dvd maakt uiteindelijk alles weer goed.

gekmakend

wat is dat toch met de nieuwe biosphere? ik kom er gewoon niet in. dropsonde klinkt zo druk en vol - voor biosphere begrippen dan, hé. en ik kan biosphere maar niet associëren met druk en vol, op een of andere manier kan mijn geest die koppeling niet maken. maar ondertussen luister ik er wel graag naar, en ga ik binnenkort de vinylversie zeker kopen. vreemd.

gekmakend is the white birch ook, maar dan op geheel andere manier. the white birch is synoniem voor ingehouden, onderkoeld; nergens gaat het loos, nergens is er een uitweg voor het verdriet. er zijn geregeld momenten dat je het wel verwacht, dat je denkt: nu komt de uitbarsting. maar nee, come up for air blijft verstild, schakelt een tandje terug waar je een hogere versnelling verwacht, en is daarmee - hoewel niet bepaald experimenteel of zoiets - toch hoogst vervreemdend. de breekbare, haast tastbare droefheid blijft de hele plaat aanwezig, en wordt in korte en compacte liedjes verpakt. the white birch is daarmee veel beter dan het vergelijkbare savoy grand, wiens people and what they want zo tegenvalt na het geniale burn the furniture. savoy grand gaat flink over de grens en komt uit bij een dodelijke saaiheid. the white birch heeft met come up for air echter een van de allerbeste albums van het jaar gemaakt. het kan verkeren. luister naar 'your spain', en luister daarna nog een paar keer, want de eerste keer denk je waarschijnlijk dat het wat leeg en oppervlakkig klinkt. en dat is niet zo. dus.

oh ja, ook nog even vette props voor de enige echte echte spacerockband van nederland en omstreken: 35007! phase v is de beste spacerockplaat van de lage landen ever, en wellicht ook nog van ver daar buiten. denk aan monstermagnet ten tijde van spine of god, pink floyd anno ummagumma en de meest uitgespacede momenten van motorpsycho. en minstens zo goed.

metro

elke week in de trein naar utrecht, en daarom zeeën van tijd om door spits en metro te laten invullen. de eerste is van een oppervlakkigheid die er slaapdronken nog wel in gaat, de tweede is schrikbarend gericht op de nieuwe flinksheid. dat is vooral te zien in de ingezonden brieven rubriek, waar de ene steunbetuiging aan pastors na de andere komt, en waar elke mogelijkheid wordt aangegrepen om te verkondigen dat groen links opgedoekt moet worden.

ergst is echter columniste ebru umar die nu van gogh's plaats mag bezetten in de metro - de plek die een jaar lang ongeschreven is gebleven. maar behalve dat ze alleen maar op de bekende nieuwflinkse manier om zich heen schopt en heel boos loopt te zijn, kan ze ook nog niet eens schrijven. haar stijl is zo aantrekkelijk als een botsauto, haar gemakzucht is treurig in het kwadraat, en verder meent ze ook al haar krachtige uitspraken met HOOFDLETTERS of vet gedrukte tekens te moeten schrijven. het doet allemaal zeer amateuristisch aan en is daardoor nauwelijks serieus te nemen, alleen ben ik bang dat al die ingezonden-brieven-schrijvers-van-de-metro dat wel gaan doen en haar vervolgens op een kilometers hoog voetstuk gaan plaatsen.

voorspelling: binnenkort een lekker kwartetje van eerdmans, pastors, wilders en umar. misschien kan peter r. de vries ook aan nog aanschuiven.

soeplul

ze zegt nooit zoveel. in al die jaren dat ik haar ken is een gesprek met haar nooit langer geweest dan een zin of vijf. ze is er nog steeds van overtuigd dat ze niet opgenomen hoeft te zijn, al is ze wel iets minder opstandig geworden in de loop van de tijd. heel soms vlamt haar achterdocht weer ouderwets heftig op. pakt ze haar spullen in en belt ze een taxi om naar huis te gaan. maar ze gaat nooit. ze heeft geen huis meer. en hoewel ze dat nooit zal toegeven, beseft ze het wel.

ze beseft wel meer, dingen waar ik maar bij toeval achter kom. door bijvoorbeeld in haar buurt te zitten - nooit te dichtbij, dan gaat ze zich ongemakkelijk voelen om niet veel later naar eigen kamer te vertrekken - als ze een nieuwsuitzending op tv volgt. ook dan zegt ze niets. totdat balkenende plots verschijnt voor het een of ander. waarna ze keihard zegt: wat een soeplul! een hoogst gezonde reactie, denk ik dan.

pee es vee

mooie overwinning gisteren op milaan, toch? vooral eigenlijk door het on-psv achtige voetbal: veel te aanvallend en ongedwongen. natuurlijk grotendeels door de nieuwelingen affelay en aisatti; de manier waarop hiddink ze liet spelen - totale vrijheid - gecombineerd met ruggesteun van wipneus cocu, zorgde een wedstrijd die behoorlijk fijn was om naar te kijken. mooi ook hoe cocu na afloop aisatti alle complimenten gaf. en daarin zit het verschil met al die jonge ajax-vedetten: die hadden en hebben niemand om tegenop te kijken of die complimenten gaf. met als gevolg over het paard getilde wannabe's die op met 22 jaar al op hun retour zijn. volgend jaar affelay en aisatti in basis in duitsland? ik hoop het.

alleen een kanttekening: wat als de ramadan eens valt tijdens een belangrijk tournooi? gaat van basten er net zo coulant mee om als hiddink? mag je van een prof met een dergelijke status (aangenomen dat opmars van affelay door blijft gaan etc.) niet verwachten dat hij allereerst sportman is? teambelang voor individueel belang? zomaar wat dingen die in me opkwamen toen affelay weer voortijdig de kleedkamers in moest (en wat een aderlating was dat - reiziger is geen schim meer van vroeger).

wrede chili

de ultieme chili con carne

500 gram runderlappen, in reepjes
100 gram chorizo, in blokjes
800 gram kidneybonen, uitgelekt
2 teentjes knoflook, in dunne plakjes
2 uien, gesnipperd
200 gram zongedroogde tomaten, gepureerd met wat olie
1 blik gepelde tomaten
½ half pak gezeefde tomaten
1 rode peper, in reepjes, zonder zaadjes
1 tl chilipoeder
2 tl paprikapoeder
1 tl gemalen komijn
½ staafje kaneel (of 1 tl kaneel)
2 tl cacaopoeder
½ kopje sterke koffie
50 gram gedroogde abrikozen, in reepjes
flinke hand grof gesneden koriander

bak de blokjes chorizo even uit in wat olijfolie en verwijder ze uit de pan. bak de reepjes rundvlees in het overgebleven vet tot ze bruin zijn, en doe dan de uien, knoflook en rode peper erbij. laat dit even bakken en doe dan de zelfgemaakte tomatenpuree, het blik gepelde tomaten en het halve pak gezeefde tomaten erbij. zet het vuur zacht, doe chili, paprika, komijn, kaneel, cacao, de chorizo en wat zout erbij, en laat vervolgens zeker anderhalf uur rustig sudderen. af en toe kijken of er niet wat water bij moet, het mag niet droog koken. na anderhalf uur mogen de bonen erbij, samen met de koffie en de gedroogde abrikozen. na een half uurtje pruttelen is de chili klaar. beter is het echter nog om hem een tijdje (liefst een dag) te laten staan, dan smaakt het nog dieper en voller.

op smaak brengen met peper, zout en tabasco, daarna serveren met koriander en een klodder zure room, en eventueel stokbrood, taco’s, tortilla’s of rijst.

cacao en koffie lijken vreemde ingrediënten, maar zorgen voor authentiek mexicaanse smaak. de hoeveelheid rode pepers en chilipoeder is entirely up to you, ligt er maar net aan hoe sterk je maag is. je kan trouwens ook gedroogde kidneybonen gebruiken, die moet je eerst twaalf uur weken in koud water, en dan in 1½ uur gaar koken voordat je ze toevoegt. meer werk, maar de smaak is dan nog beter.

chill

ben aan het experimenteren om tot de ultieme chili con carne te komen. over een paar dagen meer hierover.

on a sidenote: brian mcbride, earth en boris with merzbow (verbazingwekkend toegankelijk en melodieus) zijn alledrie verplichte kost voor ambient-drone liefhebbers. horen is geloven. en ten overvloede: neem sunn o))) dan ook even mee.

misc.

is verdomme alweer mijn notebook-batterij kaputt :(. eerder al gebeurd toen het ding pas vier maandjes oud was, nu dus weer. de nieuwe batterij is pas acht maanden, maar kan alweer gecremeerd worden. kloteding. volgens fujitsu-siemens zit er op elke batterij maar een half jaar garantie, dus daar kan ik naar fluiten.

joris is gelukkig weer terug, maar heeft zijn lowtones veranderd in kromme tonen. als het maar klinkt, toch? in dezelfde categorie heeft kleindenker martijn zijn think small veranderd van indiepopmagazine in een onvervalst weblog met geheel nieuwe vormgeving. wel opvallend dat zowel joris als martijn plots hun hele persoonlijke sores op tafel leggen. stelletje emobloggers ;-)


zangeresje ontslaan? vraag aan nightwish hoe dat te doen: gewoon een open brief op de website zetten met daarin haarfijn uitgelegd waarom je haar niet meer om je heen wilt hebben. lekker afgeven op haar hebzuchtige intenties en haar echtgenoot - die natuurlijk alle schuld heeft. heerlijk sappige roddels dus, ik ben benieuwd naar haar weerwoord. maar goed, ik vond haar toch al een eng mens (brr, die koude ogen).

bliss

de laatste dagen staat hier in huize ickenroth constant brian mcbride op repeat. prachtig verstilde ambient waarin het perfect verdrinken is. net als bij zijn eigenlijk band stars of the lid inderdaad. het maakt het wachten op een nieuwe stars of the lid juweel meer dan dragelijk, en dat heeft collega star of the lid adam wiltzie vorig jaar met zijn project the dead texan niet zo sterk voor elkaar gekregen. mcbride's when the detail lost its freedom is warm melancholisch, is bijna stilstaand, maakt evenveel gebruik van noten als de ruimte en stilte er tussenin, en is tijdloos in die zin dat tijd een futiel begrip wordt. beste ambientplaat van het jaar, zelfs voorbij fripp & eno.

natuurlijk

zijn de boards of canada toch weer geweldig. the campfire headphase is weer net zo verslavend als het oude werk, en er is nog helemaal niemand die net als boc tegelijk futuristisch en nostalgisch klinkt. sorry heren boards, dat ik aan jullie getwijfeld heb. ik zal het nooit meer doen.

contrast part II

thijs bij cut.up denkt net even iets anders over rumor 41. lees hier zijn, overigens goed geschreven, recensie. natuurlijk heb ik wel gelijk en hij niet ;-)

contrast

het mooie bestaat niet zonder het lelijke. donderdag in utrecht tijdens rumor 41 zowel het beste als slechtste concert van het jaar gezien.

de aftrap door het spiegel strijkkwartet in theater kikker was leuk en bij vlagen zelfs meer, maar echt memorabel werd het nergens.

hoe anders was het in de ekko bij het shining, de jazz/artrock band uit noorwegen. de band speelde een hele zooi nieuwe nummers waarin steeds meer metal en bombastische geluidsmuren worden neergezet, waarin cliché's naar hartelust worden aangehaald om even later de grond in te worden geboord door onnavolgbare ritmiek en scheurende, atonale freejazz sax-solo's. zeer ontspannen speelde de band zich door het aardig complexe materiaal heen, de lol en pure muziekliefde was ook in de zaal voelbaar, en de voor de zoveelste keer opnieuw gearrangeerde nummers van in the kingdom of kitsch you will be a monster klonken zo goed dat de plaat aan alle kanten voorbij werd gestreefd. heftig, heavy, hard, intens, maar ook leuk, ontspannen en op een bijzondere manier eigenlijk erg relaxed. waanzinnig super-optreden.

hoe jammer is het dan dat polar bear mocht afsluiten op het sju jazzpodium. als er vergelijkingen worden getrokken met spaceways inc. (ken vandermark) en the thing (mats gustaffson) heb je gelijk mijn aandacht, maar die band spelen dan ook vrije jazz met een rock- en punkintensiteit. polar bear bleek een kwintet dat behalve een superdrummer (die het wel klaarkreeg om schitterende themaatjes tot vervelens toe te herhalen) bestond uit een saaie bassist, twee tenorsaxofonisten (waarvan één de plaatselijke muziekschool nog niet ontgroeid was en de ander pas halverwege een beetje loskwam) en leafcutter john, een engelse laptopartiest die, op het eerste nummer na, compleet overbodig was en zijn laptop aanstuurde met een playstation controlpad. zijn verzaling geluiden bestond uit niets meer dan rinkelend glas, goedkope noise-effecten en enkele glitchgeluidjes. als dan de nummers ook nog eens saai, zwak en zeer onboeiend zijn, heb je het recept voor het slechtste concert van het jaar. verschrikkelijk. b. en ik zijn halverwege maar vertrokken, want de heerlijke nasmaak van shining was wel erg snel aan het verdwijnen.

echt fake

ik ben al een paar weken in het bezit van de mp3's van the campfire headphase, de nieuwe boards of canada, maar onder de indruk was ik bepaald niet. te nietszeggend, te glitcherig, te drukke ritmes. erg on-boc dus, en ik twijfelde vanaf de eerste luistersessie hardop aan de echtheid van de files. en inderdaad, het blijken fakes. gelukkig maar, mijn boc-liefde was al danig aan het bekoelen.

maar of ik van de echte versie erg onder de indruk raak? een paar dagen geleden voor het eerst gehoord, en het is zeer zeker de goede versie, maar de boards blijven nu wel erg teren op hun eerdere werk. de lieflijkheid van music has the right to children, de souplesse van a beautiful place in the country, de stiekeme dreiging van geogaddi: allemaal terug te vinden op de nieuwe en ook allemaal weer erg mooi, maar ik kan geen enkele nieuwe invalshoek ontdekken. toch wel jammer. misschien wat vaker luisteren dan maar.

nog 'ne choco, astemblieft

ik hou niet van slappe koffie. of van koffie met melk en/of suiker. koffie moet sterk, zwart, bitter en heet zijn, liefst een echte italiaanse espresso (of nog beter, een ristretto) vergezeld van een glaasje ijswater.

ik hou niet van melkchocolade. veuls te zoet. pure chocola is al beter maar nog niet geweldig. gelukkig heb ik nu echte chocolade geproefd. 99% cacao, enorm sterk, extreem bitter, puurder dan puur. mijn hele mond trekt er van samen. hetzelfde als bij de espresso ja. puur genieten, maar wel met mate, want als je meer dan twee stukjes op je tong laat smelten kun je niets anders meer proeven.

het mooist is het natuurlijk als je een espresso en een paar stukjes 99% chocola combineert. een zeer krachtige, bittere smaakexplosie - het glaasje ijswater is niet alleen voor de sier.

(alleen te krijgen bij de bijenkorf.)

alina

voor mij is het nu duidelijk: alina van arvo pärt is voor mij dé muziek tijdens het schrijven van een artikel. de leegte, de melancholie, de ruimte tussen de noten; allemaal even prachtig en bovendien genoeg plaats om in te verdwijnen of voor eigen interpretatie. perfecte tijdstip is dan ergens laat in de avond of vroeg in de nacht, maar helaas kan ik zonder licht geen literatuur meer lezen; een beetje lastig voor een artikel gebaseerd op literatuurstudie. de schemer is echter bijna net zo mooi, en aangezien die bijna invalt ga ik weer eens door.

oh fiona

definitieve versie van fiona apple's extraordinary machine is hier te beluisteren. ben nu het titelnummer aan het luisteren, en vraag me tegelijkertijd af waarom het zo nodig opnieuw gedaan moest worden. die oude versie is toch niet minder dan deze? maar goed, slechter is de nieuwe ook niet, dus mooi blijft het hoe dan ook.

hij houdt woord

en dat is toch jammer: omar houdt het na een jaar bloggen voor gezien. hij had het bij de start al aangekondigd - een jaar en niet langer, een afgesloten periode - en zijn droommachine: sporenburg is van begin af aan mijn favoriete blog ooit gebleken. de fantastische ideeën en theorieën gingen regelmatig mijn begrip te boven, maar prikkelden altijd tot nadenken en verdieping. ook heeft hij voor elkaar gekregen dat voetbal nu echt als kunstvorm gezien mag worden. bovenal was a year in the life van sporenburg altijd inspirerend en een rasechte ode aan het geschreven woord. omar, ik zal je blog echt missen!

gelukkig zal hij over een tijd een maandelijkse column voor kindamuzik gaan schrijven, en hopelijk gaat hij de subjectivisten ook weer eens een literaire schop onder hun kont geven, dus we hoeven het gelukkig niet te doen zonder omariaanse schrijverij.

[amsterdams accent]bedankt pik![/amsterdams accent]

bas de gladde

ik kan niet anders dan toegeven dat ik een gladjakker ben als blijkt dat mijn muzikale bestaan momenteel wordt ingevuld door nine horses en opeth. nu speelt de ene band melancholische avantpop en de andere progmetal, maar toch: allebei klinken ze perfect en aalglad. en fantastisch, dat ook.

nine horses is het nieuwe project van david sylvian, steve jansen en burnt friedman, waarbij het natuurlijk vooral sylvian is die in het oor springt. de muziek doet me nogal eens denken aan zijn dead bees on a cake, maar snow borne sorrow is wat meer ingetogen, kent ook wat glitchknetters, en heeft ook nog eens een soulvol koortje hier en daar. stina nordenstam mag een nummertje meezingen - haar nasale neuzelstemmetje nogal een contrast met sylvians warme, gloedvolle geluid -, ryuichi sakamoto doet zoals altijd weer even mee, en als supersilent-trompettist arve henriksen zijn aparte, oosters klinkende lijntjes mag blazen is het resultaat nauwelijks meer van perfectie te onderscheiden. voor david sylvian begrippen misschien makkelijk in het gehoor allemaal, maar dat is dan vooral in vergelijking tot zijn avantgarde-meesterwerk blemish van 2003; zo lastig zijn zijn oude plaatjes toch ook weer niet. in ieder geval, ik moet hem hebben, alleen is het heel erg klote dat hij alleen als dure import van 25 euro te krijgen is. belachelijke prijs.

opeth is natuurlijk net zo glad, maar juist daarom klinkt hun mengeling van death metal, melodieuze progrock, jaren zeventig rock en strak hakkende meshuggah-tool riffs zo ongelooflijk perfect. lange nummers, elk met ideeën genoeg om een heel album omheen te bouwen, werkelijk subliem gespeeld, een heerlijke (verstaanbare) grunt, en dan blijkt die grunter ook nog een normale stem te hebben die zo mooi en vol klinkt dat hij net zo goed in een pop of aor band kan gaan zingen. en dan die heerlijke melodieën... om nooit genoeg van te krijgen. death, damn the machine, meshuggah, pink floyd, tool, queensrijche: opeth heeft het allemaal. ik ben acuut fan en ga direct op zoek naar al hun oudere werk. en nu zet ik ghost reveries nog eens op, voor de zoveelste keer deze week.

salade

aardappel - rode bieten salade

500 gram aardappelen, gekookt en in partjes
500 gram rode bieten, gekookt en in partjes
4 augurken, in plakjes
een halve ui, in ringen (optioneel)
100 gram uitgebakken spekjes
1 kipfilet, gebakken en in stukjes

als je bovenstaande hebt gedaan gooi je het allemaal in een kom, en kun je de dressing gaan maken:

3 eetlepels zure room
1 flinke eetlepel mierikswortel
2 theelepels mosterd
sap van 1 citroen
eventueel wat suiker als het je te zuur of te scherp is (bedenk wel dat de bieten nogal zoet zijn van zichzelf)

meng de ingrediënten voor de dressing door elkaar, en schep hem vervolgens door de salade. vervolgens een uurtje laten in de koelkast laten staan, dan even voorproeven of er nog peper en zout bij moeten (vermoedelijk wel), wat stokbrood erbij, en klaar!

muzak?

nee, dat maakt lawrence natuurlijk ook weer niet, maar hoe meer ik the night will last forever luister, hoe minder boeiend de plaat bij bewuste beluistering blijkt. er gebeurt net te weinig, de synthlijntjes zijn net te glad. te oppervlakkig wellicht? de geest wil de leegtes maar wat graag invullen, maar wordt door lawrence niet ver genoeg de ruimte ingetrokken om helemaal in dromenland te kunnen komen.

hoe anders wordt als je gaat luisteren terwijl je iets anders aan het doen bent. reizen bijvoorbeeld (niet met de trein, dan heb je nog teveel kans om lawrence onverwijlde aandacht te geven): op de fiets of in de auto ontpopt de goede man zich als de perfect reisgenoot, iemand die zowel een strak tempo aangeeft als zorgt voor een rustgevende atmosfeer. en daarmee is hij gelijk ook zeer geschikt voor eindeloze leessessies of broodnodig gestudeer. ik moet er niet aan denken om xiu xiu of shining op de achtergrond te luisteren tijdens het doornemen van verhandelingen over dialectische gedragstherapie. met lawrence kan dat wel, waarschijnlijk door die heerlijke leegte in de muziek, een leegte die nergens om vraagt. the night will last forever is daarom vaak te horen alhier, maar vraag me niet precies wanneer, want dat ben ik alweer vergeten.

glosoli

gisteren rond een uur of negen op mtv: sigur ros - 'glosoli'. toch even blijven kijken hoewel de band me minder en minder interesseert. wat blijkt: fantastische clip! een groep erg scandinavisch uitziende kinderen (vrij harde gelaatstrekken, mooi, afstandelijk, wijs) loopt door een desolaat ijslands landschap in fantasie-kledij. ze gaan duidelijk ergens naar toe, hetgeen uiteindelijk een hoge klif blijkt te zijn. op het moment dat de geweldige climax invalt springen ze een voor een van de klif af en vliegen hoog over ijsland heen. prachtig mooi in beeld gebracht.

zonder de clip had ik de muziek grotendeels links laten liggen, maar de beelden en geluiden verhevigen elkaar enorm. de combinatie is zo sterk dat ik takk nog maar eens heb opgezet. tevergeefs. het blijft nauwelijks boeiende, voorspelbare postrock-ambient-pop. doen ze al jaren. waarom nou niet op die abstracte ba ba ti ki di do-weg doorgegaan? nou ja, 'glosoli' neemt niemand ons meer af. bekijk hem hier.

life's what you make it

sinds ik nog niet heel lang geleden talk talk heb ondekt (nu een jaar of drie geleden denk ik), kan ik me geen bestaan meer voorstellen zonder spirit of eden en vooral laughing stock; die laatste is de een na beste plaat ooit gebleken. de soloplaat van mark hollis doet er maar heel weinig voor onder trouwens.

maar het gaat hier om de oudere talk talk, die van 'life's what you make it'. heel mooi liedje natuurlijk. nu blijkt the gathering er in 2000 een coverversie van hebben opgenomen (voor een b-kantje), en die versie staat ook op de net verschenen rariteitenverzamelaar accessories. ben ik de linernotes aan het lezen, legt drummer hans (sorry jongen, met alle respect, maar ik had vrijwel alle gathering liedjes beter en creatiever kunnen inspelen dan jij. maar goed, ander verhaal.) uit dat ze in de stijl van de laatste twee talk talk albums hebben willen spelen. en verdomme zeg, dat is ze gelukt! 'life's what you make it' pas plots heel goed op spirit of eden! ok, de subtiliteiten worden - natuurlijk - niet gehaald, maar toch: prachtig ingehouden, veel spanning, die overstuurde gitaar in het middenstuk; precies zoals talk talk dat zelf zou hebben gedaan als ze het voor spirit of eden zouden hebben opgenomen.

het meest heb ik moeten wennen aan de zanglijn van anneke van giersbergen, die hier ook die typische gitaarlead overneemt met haar stem. in eerste instantie vond ik het maar heiligschennis, nu vind ik het geniaal gevonden en heel mooi uitgevoerd. kippenvelmooie versie, echt waar. luister met me mee hier via ysi, en laat me weten wat jij ervan vindt. en niet na één keer luisteren schrikken en afschrijven, ok? ok.

[ok, link gefixt, maar kan me iemand vertellen waarom hij geen mp3-file van bijna 10 mb pakt en wel een aac-file van 5 mb?]

dit zou hem zijn

mocht ik dit jaar maar één 'gewoon' rockalbum aanschaffen, dan zou het niet de prachtige nieuwe deus worden. nee, ik ben helemaal aan de autolux. eindelijk eens een band die zich niet door postpunk en hoekige ritmes laat beïnvloeden; wat nou compacte liedjes? lekker beetje doorspacen hier, stukje gitaarnoise daar, shoegazen mag ook af en toe. en hee, daar schakelen ze plots door naar motorik!

ja, autolux smaakt niet origineel maar wel overheerlijk: jane's addiction, gish-era smashing pumpkins, sonic youth, my bloody valentine, lush. niets nieuws, maar wel het soort rock dat ik al jaren blijk te missen. het mooiste is dat het allemaal zo achteloos klinkt; lekker minimaal, alsof er niet over is nagedacht maar wel elke noot op de juiste plek. de zachte, druggy maar toch ook melancholieke zang is perfect, zeker als drumster carla azar (geweldig drumwerk!) voorbij komt zweven. op future perfect spelen ze nog vrij ingehouden en subtiel eigenlijk, maar als ik ze zou vragen of ze live wellicht minutenlang een muur van psychedelische noise gaan optrekken, zouden ze vast en zeker op zijn van bastens zeggen: het zou zo maar eens kunnen. dat ze maar snel eens deze kant op komen.

atheist

afgezien van het feit dat ik er een ben, was atheist ook misschien wel de eerste death metal band die er geen was. wel uit het rond 1990 extreem vruchtbare florida, maar teveel jazz, dissonantie en techniek - al voor dat cynic, pestilence en death ook die kant op zouden gaan. drie albums lang prachtige jazzdeathmetal. uniek, en al jaren uit print.

gelukkig hebben we relapse nog, die in hun alomvattende wijsheid hebben besloten de drie juweeltjes opnieuw uit te brengen. piece of time en unquestionable presence had ik nog ergens op een versleten teepje staan (maar waar ligt dat teepje?), maar thanx to the g-man kunnen de geremasterde versies weer kristalhelder worden beluisterd hier in het zonnige zuiden. trouwens ook aan te raden voor dillinger escape plan neuroten.

hulp

bij het opschonen en ordenen van mijn mp3's ben ik twee tracks uitgekomen die helemaal geweldig vind, maar ik kan ze niet thuisbrengen. de artiest zou contemplate moeten heten, de tracks heten 'afraid' en 'dumpledwarf'. allmusic geeft geen uitsluitsel, dus daarom: wie weet hier iets van? het is inktzwarte, elektronische ambient, en bij 'dumpledwarf' is er in de verte iets te horen van en voorzichtige technobeat. te vinden onder 'miscellaneous' in mijn slsk-map.

wiel

na mijn onderwijs in utrecht kwam ik vandaag terug bij mijn mountainbike, plots zonder voorwiel. een fiets jatten, ok, maar een voorwiel? zat weliswaar een schijfrem op, maar zo jofel ziet mijn fiets er ook weer niet uit. als ik de betreffende kuttekop(pen) een keer zie lopen met mijn wiel (zo groot is sittard ook weer niet), is (zijn) hij (ze) voor mij. zonder vooraankondiging. you can count on that.

wah wah blah blah

toch jammer als je woorden uit hun verband worden gerukt. waerde theo meent op zijn blog mijn enigszins ironisch bedoelde woorden over een nieuw literair getint popmagazine (te vinden op het subs-forum) voor volkomen serieus aan te moeten nemen, en geeft daarin ook nog eens wat laag-bij-de-grondse kritiek op de betreffende schrijvers die ik aandraag (jij en ik weten allebei dat die schrijvers wel degelijk in staat zijn om zulke stukken te produceren, mochten ze daar de mogelijkheden - lees: opdracht, tijd, geld - voor krijgen; nietwaar theo?). hij gebruikt mijn woorden om kracht bij zijn statement te zetten dat er alleen maar gefrustreerde kritieken over het nieuwe initiatief op het forum worden geponeerd.

mijn nauwelijks serieus te nemen twee centen hebben daar in feite helegaar niets mee te maken. ik heb namelijk geen kritiek op dat nieuw op te starten blad. ik vind er vooralsnog helemaal niets van; eerst zien (en lezen), dan pas een mening. het enige dat mijn woorden duidelijk maken, is dat ik graag stukken lees van omar, gerard en martijn. en dat ik graag zou zien dat zij de mogelijkheden zouden krijgen om al dat schijverstalent ten volle te kunnen benutten. ík zou er direct voor naar de winkel rennen, beste theo, dat is mijn enige statement. als je nog eens wat gaat generaliseren in je schrijfsels - het zou niet de eerste keer zijn - laat mij er dan a.u.b. buiten.

lazarus

mijn theorie: vroeger waren de mannen van lazarus blackstar gewone, vredelievende, zachtaardige stonerrockers die graag lekker voortploegden op een smeuïge groove, of een heerlijke jam neerlegden terwijl ze met zijn allen een gigantische toeter ronddeelden. plezierige mennekes, wellicht af en toe van de wereld, maar da's niet erg. fijne gasten.

maar nu niet meer. waarom? misschien dat een schotel bedorven paddestoelen voor een zwarte trip heeft gezorgd, met visioenen van het einde der tijden. wellicht hebben al hun partners zich collectief gesuïcideerd, en stonden de afscheidsbrieven vol cynische verwijten aan de heren lazarus blackstar. of ze hebben één keer teveel rampton van teeth of lions rule the divine geluisterd, dat kan ook. hoe dan ook, de vriendelijk stoners zijn voorgoed verdwenen en bedolven onder een laag dofgrijze, post-apocalyptische as. je hoort dat ze heerlijk kunnen grooven, je hoort ook dat zanger paul catten eigenlijk een mooie, cleane stem heeft. de groove houden ze echter angstvallig verborgen - het blijft bij onmetelijk diepe riffs-op-riffs-op-riffs, en catten gilt en schreeuwt gans de plaat op ernstig nihilistische wijze vol.

en ja, dat levert een heerlijke plaat op. revelations heet het onheilige ding. walgelijk lekker.

r.i.p. piggy...

VOIVOD guitarist Denis "Piggy" D'Amour passed away Friday night (August 26) at approximately 11:45 p.m. due to complications from advanced colon cancer — so advanced that the disease had spread to his liver. D'Amour slipped into a coma Thursday night and died less than 24 hours later in the palliative care unit of a Montreal hospital, surrounded by family and friends. He was 45 years old.

Quebec City newspaper Le Soleil reported yesterday that D'Amour — who was diagnosed with colon cancer earlier in the summer — first entered the hospital for a routine operation, but several complications led his doctors to suspect more problems. Then the grim verdict was revealed: the cancer, already too advanced, was inoperable.

Only two months ago, D'Amour was in the studio working on the 14th album from the Canadian thrash-metal pioneers VOIVOD. More than two dozen tracks are believed to have been demoed for the CD, for which the group recently inked a deal with The End Records. However, the band were forced to put studio work on hold while bassist Jason Newsted (ex-METALLICA) was treated for tendonitis.

In a recent interview with Billboard.com, Newsted spoke about the material slated to appear on the group's next CD. "It's the most complete demos I've ever been involved in," he said. "[VOIVOD singer] Snake has already chosen his effects — exact timing of milliseconds for delay. We've had a long time to develop the demos, so there's about 23 or 25 songs that are absolutely listenable right now."

Newsted was a huge fan of VOIVOD before he was invited to join and he remains a great admirer to this day. "They created something a long, long time ago that may have been emulated many, many times since — but nobody can do it like the original," he offered.

Prior to his hospitalization, D'Amour laid down guitar tracks for a reunion CD from the legendary AUT'CHOSE, a '70s band from Montreal. That album is expected to surface next summer. (via)

everything's changed

hoe ik ook mijn best doe om multiply even geweldig te vinden als bijna iedereen, ik blijf de plaat van jamie lidell wat te wisselvallig en wat te vlak vinden om er echt uit mijn dak van te kunnen gaan. ik blijf het ook steeds vergelijken met Lidell's bijdrage aan 'everything's changed' van de matthew herbert big band, wat een fenomenaal liedje met dito zangpartij is dat toch. die klasse wordt op multiply alleen met 'what's the use' benaderd, de rest komt bij lange na niet in de buurt. maar goed, het zal wel liggen aan het feit dat ik veel meer met jazz dan met soul heb. maar toch...

old school death grind cdr

ouwe school death metal is de shit! of zoiets toch, want nadat ik de eerste entombed weer eens had beluisterd - in heel lange tijd - heb ik me maar overgegeven aan die heerlijke ouwe death metal die ik luisterde toen ik 14, 15 jaar was. het smaakt nog steeds heerlijk bloederig! heb er onderstaande cdr van gemaakt, kopietjes kunnen altijd worden opgestuurd, mocht er interesse zijn. of nog makkelijker, zet je soulseek aan en haal hem neer bij ondergetekende!

01. death - evil dead
02. sodom - nuclear winter
03. obituary - 'til death
04. napalm death - instinct of survival
05. paradise lost - frozen illusion
06. morbid angel - visions from the darkside
07. entombed - left hand path
08. pestilence - the trauma
09. terrorizer - dead shall rise
10. autopsy - disembowel
11. carcass - reek of putrefaction
12. nocturnus - andromeda strain
13. death - leprosy

zo lekker krijg je ze tegenwoordig niet meer, zei deze ouwe lul. niks geen moeilijkdoenerij, maar heerlijk swingende metal en grindcore om je hoofd op te zwaaien. de grootmeester mocht er natuurlijk twee keer op, ere wie ere toekomt. enjoy this bloody feast!

appel

in oktober komt extraordinary machine, de nieuwe fiona apple plaat dan eindelijk uit. hij zal echter heel anders worden dan de versie die op soulseek rondzwerft: fiona heeft vrijwel de hele plaat opnieuw gearrangeerd en opgenomen. vraag ik me dan toch af: heeft ze al die orkestrale, theater-achtige instrumentaties op last van de platenmaatschappij moeten veranderen? want dat extraordinary machine, met zijn kurt weill-achtige liedjes, jazzy arrangementen en cartooneske blaaspartijen moeilijk verkoopbaar zou zijn geloof ik direct. ik vond en vind het evenwel toch echt een prachtige plaat in die eerste versie. op haar site kun je een stukje clip van de eerste single 'not about love' (hier of hier), en dat klinkt toch echt heel verschillend van die eerste versie. beter of slechter ben ik nog niet uit. het herbewerkte 'oh sailor' is dan weer nauwelijks verschillend. het maakt in ieder geval erg benieuwd naar de uiteindelijke plaat; de eerste versie nemen ze me niet meer af.

ik ben want ik eet

en eten dat ze kunnen in frankrijk, geweldig! na jaren in engeland te zijn geweest (tegenwoordig ook heel lekker eten hoor, alleen niet verfijnd of zo) en vorig jaar denemarken (op eetgebied een sof), is frankrijk de hemel op aarde. elke morgen naar de boulangerie voor pain en echte croissants en pains aux chocolat (en vrouwlief ook nog graag een eclair au café), drie-gangen-lunches met galettes, crepes en ambachtelijke cidre brut (en daar vervolgens minstens twee uur over doen), om 's avonds nog eens lekker aan de plateau de fruits de mer gaan (bij wijze van spreke dan, ik krijg al die schaal- en schelpdieren niet weg) met veel muscadet.

ok, natuurlijk niet elke dag, maar het laat wel zien dat die fransen een geweldige eetcultuur hebben, en dat ze niet bang zijn om er meedere uren per dag aan te besteden. veel goedkope eethuisjes ook, waar je voor minder 10 euro (soms zelfs maar 6 euro!) een grote portie moules-frites of een heerlijk gegrilde entrecote met frites kunt eten. hier in nederland heb je alleen snackbars of 'echte' restaurants, die tussenvorm is een echt gemis. ik vind die eetcultuur geweldig, al ben ik bang dat ik na een paar maanden zo rond als die spreekwoordelijke ton ben. hoewel er eigenlijk redelijk weinig corpulente fransen zijn. wellicht tot die rode wijn? in engeland lopen in ieder geval veel meer ongezonde dikkers rond - waarschijnlijk meer pints en junkfood.

maar toch; morgenavond op bbc2 komt mijn favoriete tv-kok rick stein met een nieuwe serie over culinair frankrijk: french odyssey. kan alleen maar een topper worden, toch? een must-see voor iedereen die wil weten hoe goed de engelsen kookprogramma's kunnen maken en hoe goed de franse keuken is. fantastisch!

lief dier

de nieuwe animal collective is zich razendsnel aan het ontwikkelen als hun beste tot nu toe. al was ik afgehaakt bij het wat saaie sung tongs, deze nieuweling feels is groots, rijk, positief, psychedelisch en bijzonder mooi. geen kinderlijke spielerei meer, wel jongvolwassen prachtliedjes met speelse arrangementen. weinig folk meer trouwens, ik hoor meer een soort van supergrass die zich zonder gene overgeven aan het experiment, en af en toe zelfs meen ik my bloody valentine in de verte te zien. niet gedacht dit.

ballard ja!

heerlijke vakantie gehad, alleen tot mijn schrik achter gekomen dat mijn frans echt nog slechter dan abominabel is. handen en voetenwerk, van die dingen. wel frankrijk weer herontdekt, we waren er jaren niet meer geweest. voor volgend staan west bretagne en normandië op het programma waarschijnlijk.

best wel wat kunnen lezen die twee weken:

mary doria russell - kinderen van god
het vervolg op de gevangene, waarin een door het vaticaan gestuurde ruimtemissie op een bewoonde planeet aankomt, en het bestaan van een god tracht te bewijzen. prettig geschreven, maar de conclusies die hier en daar getrokken worden zijn ietwat simplistisch, en de maffia had er ook niet bij betrokken hoeven te worden. toch leuk om te lezen hoe verschillende religies zich verhouden tot het concept van buitenaards leven.

bret easton ellis - american psycho
op een of andere manier nooit eerder aan toegekomen, ik weet ook niet waarom. ik moet zeggen dat het totale gebrek aan plot me wel irriteerde, maar het paste wel weer goed bij de geweldig beschreven oppervlakkigheid van de personages. de martelpassages zijn door de droge manier van schrijven schrikwekkend grof en plastisch, en de mate van de steeds verder gaande depersonalisatie van bateman is subliem beschreven. maar wellicht dat ik nu een open deur intrap: de mate van geweld is zo irreëel grotesk dat het natuurlijk nooit zo onopgemerkt door kan blijven gaan zoals in het boek. ik ben eerder geneigd te denken dat het allemaal psychotische belevingen van bateman zijn. of misschien snap ik het wel helemaal niet, dat kan ook.

brian herbert & kevin j. anderson - legenden van duin trilogie
- de butlerse jihad
- de machine oorlog
- de slag om corrin
al blijf ik hartstochtelijk fan van de hele duin-saga, deze trilogie valt behoorlijk tegen. waar papa herbert in de oorspronkelijke zeven delen een bij tijd en wijle ongemakkelijke schrijfstijl had waarbij soms teveel dingen ter invulling van lezer werd gelaten - wat op zich wel stimulerend werkt - en het vertikte om iets twee keer uit te leggen, doet zoon brian plus zijn hulpje aan forse bladvulling: karaktertrekken worden tot vervelens toe verklaard, het waarom achter plotlijnen is al mijlenver te ontdekken, de karakters zijn plat en simplistisch. het allerergste is echter dat het ontstaan van de belangrijkste partijen in het latere duin gebeuren (deze verhalen gebeuren 10.000 jaar daarvoor) - zoals de bene gesserit, de tleilaxu, het ruimtegilde, de vrijmannen, de historische vete tussen de atreides en harkonnens - zo slap en onbeholpen erbij worden gehaald, dat het afbreuk gaat doen aan de oorspronkelijke duinbeleving. op het belachelijke af allemaal. maar als duinfanaat lees je natuurlijk toch.

j.g. ballard - supercannes
wat kan ik zeggen? niets minder dan geniaal! zelfs beter dan mijn verwachtingen. moeilijk in kort na te vertellen allemaal; laat ik het er op houden dan ballard me mee liet denken met het verhaal en dat ik het vrijwel nooit bij het rechte eind had. wat hij ook doet is een beeld schetsen van een mogelijke toekomst net om de hoek, zonder waardeoordeel beschreven; de man laat je nadenken en maakt het je nergens gemakkelijk, je eventuele waardeoordelen mag je zelf invullen. fascinerend en verslavend. het moge duidelijk zijn dat j.g. ballard de komende tijd hier op zware rotatie gaat.

toen dit alles uit was ben ik maar weer eens begonnen aan een lekker simpel, oppervlakkig sf-avonturenboek van jack vance. altijd leuk voor de momenten dat je niet wil nadenken, en na een ballard vond ik het wel toepasselijk.