ik zou willen dat er een mooi verhaal aan what we must gekoppeld was. ik zou willen dat ik zo mooi de diepte in kon gaan als bonanzacollegae moniiq, joris en gerard. ik zou willen dat ik prachtige nieuwe invalshoeken voor het - voor mij althans - zo bekende jaga jazzist succesverhaal kon verzinnen.
ik kan zoveel willen, maar nu lukt het even niet. daarbij, ik ben steeds minder van de uitgesponnen lyriek. mijn geschrijf wordt korter, bondiger en tot-de-punt. mezelf verliezen in poëtische bewoordingen - als het al ooit die richting opging - heeft nog nooit zover van me afgestaan.
maar ik kan wel degelijk iets zeggen over jaga jazzist, op het moment misschien wel mijn favoriete noormensen. dat ze in 'swedenborgske rom' en vooral 'oslo skyline' de epische finales van hun en mijn helden motorpsycho zo fantastisch emuleren dat ze diezelfde helden terug naar de tekentafel sturen. dat ze op what we must zo fantastisch hecht en als een eenheid klinken; eenieder die ooit in een band heeft gespeeld weet hoe moeilijk dat is als je met meer dan drie mensen samenspeelt, jaga doet het met tien (10!). dat de meer (post)rock-georiënteerde richting net zo natuurlijk klinkt als hun vroegere jazz-elektronica mix. dat ze volgens mij ooit het perfecte popliedje gaan schrijven, maar dan in een postrockend jazzjasje. dat ze 'all i know is tonight' hebben gemaakt, na '*' van m83 de beste plaat van 2005.
bovenal word ik van what we must gelukkig. dat was in februari bij eerste beluistering zo, dat was in juli en augustus op vakantie in bretagne zo (perfecte automuziek!), dat is nu nog steeds zo. ook nu nog lukt het jaga jazzist om me te laten lachen, te laten meeblèren (en dat op instrumentale muziek), tevreden te maken met welke situatie waar dan ook. alleen daarom al zou iedereen what we must moeten hebben. meer loftrompetten zijn toch niet nodig?
3 opmerkingen:
'mezelf verliezen in poëtische bewoordingen'... alsjeblieft zeg, jouw stukken zijn altijd helder en doeltreffend.
'korter, bondiger en tot-de-punt'
merk ik bij mezelf ook. en zo lang het 'tot-de-punt' is, is daar niks mis mee.
STARDUST HOTEL :)
I'm with Marieke en daar wil ik dan nog aan toevoegen dat het een valse tegenstelling is. Neem Elsschot: het Dwaallicht is kort en helder, maar toch ook poëtischer en melancholischer dan veel Tachtigers met al hun omslachtige woordfröbelarij.
(Maar dat is allemaal natuurlijk ook een kwestie van smaak.)
Een reactie posten