"de aanwezigheid van deze muziek maakt mij afwezig en daarmee onbewust van de aanwezigheid van de muziek. de klanken vormen en omlijsten mijn stilte, tot de stilte vol raakt met mijmeringen die de muziek het zwijgen opleggen."
[moniiq]
"when the detail lost its freedom is the sound of beauty replacing silence, as drones and small musical figures rise into the void and recede, creating a sort of oceanic pulse."
[pitchfork]
twee prachtige omschrijvingen van when the detail lost its freedom. en toch kan ik het niet helemaal met ze eens zijn. ja, de muziek van brian mcbride kan perfect opgaan in de achtergrond, is in wezen zelf de achtergrond. maar toch, deze helft van stars of the lid doet me meer dan alleen een prachtig decor bieden.
door de jaren heen heb ik aardig wat ambient gehoord, en met de nodige arrogantie durf ik wel te stellen een redelijke kenner te zijn geworden. heel veel ambient komt niet verder dan behang en neigt naar slappe new age. een ander deel doet het voor de donkere sfeer, kille dreiging of onmetelijke doem. een enkeling waant zich in outer space en voelt zich daar zo thuis dat we ze voorlopig niet meer terugzien. en dan heb je nog menselijke ambient, de emobient om maar even een vieze term ervoor te bedenken. stars of the lid, labradford, lars stigler, sommige brian eno en david sylvian dingen. ambient waar emotie constant doorheen sijpelt, ambient die melancholie ademt, ambient die spreekt van dramatische gebeurtenissen. hier hoort brian mcbride ook bij. heel erg zelfs. nog veel beter dan stars of the lid wederhelft the dead texan blijft mcbride solo overeind, en koppelt hij geniale stars of the lid atmosferen aan william basinski-achtige klassiek aandoende dramatiek.
het is de golfbeweging die when the detail lost its freedom zo speciaal maakt. als je denkt redelijk comfortabel mee te drijven op een haast gelukzalige golf van minimale maar zeer blissvolle klanken - en je daarbij dan ook iets onbelangrijks als tijd en plaats vergeet - dan schrik je van plotse oplevingen van verdriet en vergankelijkheid ('retenir', 'our last moment in song' en vooral het werkelijk sublieme 'piano abg') en wil je eigenlijk gewoon lekker meejanken. maar dat lukt dan weer niet, daarvoor is het net te ingehouden, wellicht ook iets te abstract. hier wordt verdriet geuit, maar welk verdriet wordt niet duidelijk. het is een algeheel gevoel van melancholie die als een deken over het album heen ligt.
hoe vreemd is het dan dat when the detail lost its freedom een enorm majesteuze, gelukkigmakende droomtrip is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten