en hier stuit ik heel hard op mijn beperkingen. mijn schrijverijen gaan vrijwel altijd over muziek die op een of andere manier geworteld is in pop, rock, metal of indie-tradities. mijn vocabulaire laat zich af en toe nog eens uitstrekken richting jazz maar dan heb ik toch het idee dat ik schromelijk tekort schiet. vermenigvuldig dat maal tien en dan heb je mijn gevoel te pakken als ik het over klassiek ga hebben. ja, soms lukt het wel, zoals hier bij mijn recensie van een vijf uur durend stuk van morton feldman. maar dat stuk klinkt dan ook hedendaags, minimaal, vol dissonanten en atonaliteit, en dan lijkt het meer binding te hebben met de moderne improv, die ik in mijn hoofd dan weer koppel aan rock-idioom. u ziet, gedachtengangen kunnen rare kronkels aannemen.
maar ondertussen staat er nog helemaal niets over lamentate van arvo pärt, en dat is toch mijn bedoeling. maar wat kan ik erover zeggen? dat pärt nog steeds een meester is in ingehouden dramatiek? dat de minimalistische pianoklanken prachtig gevoelig worden gespeeld? dat pärt dit keer het grote gebaar niet schuwt en middels een groot orkest op spaarzame plekken het volume flink opendraait - inclusief keihard koper en donderende pauken? dat zijn sterkste punten toch de verstilde, eenzame sfeertekeningen en de vocale stukken zijn, zoals openingslied 'da pacem domine'?
hoe het ook verder zij, pärt en ik gaan gewoon heel goed samen. of hij nu klein en verstild blijft, of dat hij groots uitpakt met prachtige dramatiek en bijna furieuze dynamiek; eigenlijk maakt het me niets uit. het is pärts klankkleur vol melancholie (maar bas, kun je nu echt geen ander passend woord vinden? je gebruikt het deze jaarlijstenserie vrijwel overal! nee, sorry, lukt me niet) die me steeds weer aangrijpt, het is zijn sacrale sfeer die zo mooi is dat ik bijna overtuigd katholiek zou worden - ware ik geen atheïst. wat kan mij het schelen dat pärt volgens de kenners de tijd eeuwen heeft teruggedraaid en tegenwoordig alleen nog maar reactionaire muziek maakt? lamentate betovert en voert mee - net als veel andere arvo pärt muziek - en wie ben ik om tegen die betovering in te gaan? en als ik het al zou willen, het lukt me toch niet. pärt en bas gaan gewoon heel goed samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten