ik las een tijd geleden dat david sylvian net gescheiden is. ik kreeg gelijk met hem te doen, want op een of andere manier komt de goede man altijd dichtbij, voel ik me ergens wel verbonden. toch kan het feit niet rijmen met zijn nieuwe plaat - want laten we eerlijk zijn, snow borne sorrow is 'gewoon' de nieuwste sylvian plaat, ook al doen broer steve jansen en burnt friedman mee als ware het een echte band. de toon op het album mag dan aan de melancholieke kant zijn, maar toch klinkt sylvian hier veel lichtvoetiger en gelukkiger dan op zijn even bittere en moeilijke als geniale blemish.
toen ik het medelijden weg kon stoppen viel me op dat het eigenlijk wel een heel glad album is. is dat iets slechts dan? nee, maar ik had eigenlijk gedacht dat sylvian juist de stekelige weg van blemish verder zou belopen. eenmaal gewend aan die gladheid - waar hij eigenlijk toch veel meer bekend mee is (zeg maar 80% van al zijn muziek) dan de moeilijkdoenerij - vallen vooral de mooie liedjes en de rijkdom van het geluid op. snow borne sorrow is dus niet zo donker, hapt lekker gladjes weg, en ligt dus eigenlijk heel makkelijk in het gehoor. een perfect recept om snel uitgeluisterd te raken. maar juist dat gebeurt niet. ook na heel veel luisteren blijft het gewoon verschrikkelijk mooi, en meer dan dat. met sylvians stem heb ik een eeuwigdurende liefdesrelatie, her en der duiken warme fender rhodes klanken op om in onder te dompelen, steve jansen drumt onderkoeld en minimaal, en burnt friedman doet allerhande, niet nader omschreven elektronische dingetjes die dan weer perfect in evenwicht worden gehouden door ryuichi sakamoto's eenzame pianonoten. het is echter wanneer arve henriksen zijn oosters klinkende trompetriedeltjes mag komen blazen dat een hemels paradijs wordt bereikt waar je eeuwig wilt blijven. dat is helaas dan maar in drie van de negen liedjes, maar toch. het doet verlangen naar een 'superband' van sylvian, henriksen, fennesz (denk aan die schitterende wisselwerkingen tussen sylvian en fennesz op beider albums) en sakamoto.
dat er in 'the day the earth stole heaven' net even over de gladheidgrens wordt gegaan, en dat 'serotonin' niet de magie heeft van de rest van de liedjes zij ze vergeven. het is het bewijs dat ook sylvian maar een mens is en dat ook blijft, hoe lang hij zijn guru ook zal blijven volgen. david sylvian zou maar eens een standbeeld moeten krijgen. ben benieuwd wat hij nu gaat doen.
2 opmerkingen:
Sylvian gescheiden.. Zonde, ik dacht dat die man een heel goed huwelijk had. (Was misschien ook ooit zo.. Ten tijde van die trippy Indiase platen)
ja, dat gevoel ja. inderdaad ten tijde van dead bees on an cake was hij happily married, en vrouwlief mocht ook nog achtergrondzang doen (had dan weer niet gehoeven).
Een reactie posten