ik heb een muziekinstallatie waar je U tegen zegt. lang voor gespaard, ben ik trots op, etc. een duur betaald ding dus, maar mijn muziekbeleving wordt nu eenmaal nogal beïnvloed door de kwaliteit van het geluid. kan ik verder ook niets aan doen, vind ik gewoon belangrijk. ben zelfs met een stapel speciaal geselecteerde cd's uitgebreid gaan luisteren om te horen welke versterker, cd-speler en set speakers mij het beste beviel. ja, er zijn genoeg mensen die me al voor gek hebben verklaard hiervoor, dat hoef jij niet meer te doen. hoe dan ook, tot een maand of twee geleden bepaald geen klachten gehad over het geluid. erg tevreden zelfs. wel door omstandigheden de laatste maanden vrij weinig echte 'luistersessies' gehouden (zo noemen ze dat dan).
toen kwam opeth met zijn ghost reveries. op een of andere manier had zich een bepaalde overtuiging in mijn hoofd genesteld, namelijk eentje die zei dat ghost reveries een subliem geluid had, een perfecte productie die zich kon meten met lateralus van tool. veel ruimte, veel lucht, massief en zwaar wanneer nodig, altijd helder. opeth heeft precies zo'n productie nodig. en mijn hoofd zei dat dat inderdaad het geval was. waarom klonk het ding dan hoe langer hoe slechter?
tijd ging voorbij. opeth werd vaak, heel vaak opgezet in huize ickenroth. geweldige songs - vind ik nog steeds. maar dat geluid? ik snapte het niet. ghost reveries hoorde perfect te klinken op mijn heerlijke installatie. maar deed dat niet. ik begon te twijfelen. aan mijn oren, aan mijn perceptievermogen, aan mijn installatie. ging op bezoek op het forum van hear.nl, een site voor audiofielen. niet dat ik me daar totaal op mijn gemak voelde, maar ik moest het kwijt aan begrijpende zielen. ik zei dat de hoge tonen werden weggedrukt, dat alle ruimte verdwenen was; vooral dat laatste een kenmerk dat ik graag in ere houd. dat de lage tonen vrijwel niet aanwezig waren. kortom: dat de muziek niet klonk zoals die hoorde te klinken. of zoals mijn hoofd zei dat hij moest klinken.
"ga eens op zoek naar een nieuwe interlink tussen cd-speler en versterker" was een advies. "wellicht nieuwe speakerkabels?" zei een ander. toen ik opmerkte dat ik ook over andere speakers aan het denken was kreeg ik bijna de wind van voren. mijn cd-speler-versterker combinatie was heel goed (voor een lichte audiofiel als ik), mijn speakers waren van topklasse. zeiden de kenners. fuck. weer terug bij af. mijn interlink had al 80 euro gekost, ik ga geen honderden euro's voor een fokking kabeltje betalen. dat is de grens die ik mezelf al een tijd geleden had gesteld. maar wat nu?
opeth, toch de gedoodverfde nummer 1 van mijn jaarlijst, devalueerde, zakte weg, en kwam nauwelijks meer tevoorschijn uit de door de eigen productie aangelegde modderpoel. en ondertussen zat ik met een dure installatie waar ik ontevreden over was.
het was avond. ik was alleen, mijn lief was de deur uit voor een vergadering. black one was deze dag binnengekomen, de mp3's klonken al erg veelbelovend. 'báthory erzsébet' werd opgezet. de lichten gedimd. alleen ik, sunn o))) en mijn installatie. de zacht aangeslagen gong klonk door de woonkamer alsof hij daadwerkelijk bij mij thuis werd bespeeld. de diepe klanken uit een digitale bron werden nog dieper. de ruimte om de noten was fenomenaal. sunn o))) ademde - zwarte, vieze, dodelijke lucht natuurlijk - en klonk ruimtelijk, zo ruimtelijk. toen kwam voor het eerst de in het intro onregelmatig opdoemende dieper-dan-diepe subbas. en ik schrok. ik schrok verschrikkelijk. tonen die in de mp3 versie nooit te horen waren geweest - tonen waarvan ik nu kan zeggen dat ze ook in de cd-versie op een mindere installatie nooit te horen zullen zijn - kwamen plots ijzig, hard en zwarter dan zwart over me heen rollen. met als directe gevolg angst, onnoemelijke angst. daarna verwondering. dit was toch niet mogelijk? ik zat toch te denken aan nieuwe speakers? meer tijd kreeg ik niet, ik moest en zou mee in de maalstroom der verwoestende doomklanken. gitaren zwollen aan en bleven dat doen, meer dan vol uur lang, grootser dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. angst en verwondering maakten plaats voor opluchting en bovenal intense tevredenheid.
[mocht u nu nog niet weten hoe black one klinkt, klik dan hier.]
4 opmerkingen:
Mooi verhaal, Bas.
Je liefde voor Opeth begrijp ik niet. Ik vond het direct al beroerd klinken :-p en de nummers zijn wanstaltig!
de nummers zijn super, maar ik heb vroeger dan ook enorm gehouden van queensrijche, dream theater en aanverwanten. wel een pré, evenals liefde voor technische death metal.
en die sound, tja, dat had ik dus in mijn hoofd gezet.
Elke dag wacht ik weer vol smacht op mijn Southern Lord pakket zodat ik naast de laatste Earth ook eindelijk Black1 eindelijk in volle glorie kan voelen (en natuurlijk met het shirt kan rondlopen :)
Opeth. Tsja Bas had me al gewaarschuwd maar ik vond het erg vermoeiend. Ook al hield ik vroeger wel erg van Queensryche.
Laatst Operation: Mindcrime nog eens opgezet en geconstateerd dat Opeth mocht willen dat een nummer als 'Speak' of 'The Needle Lies' zouden kunnen schrijven.
Dat van die vreselijke productie, daar lijden echt veel metalplaten onder, vooral die uit Scandinavië.
Wat betreft sunn0))) kan Black 1 me toch niet zo raken als White 2. Dat ligt niet zozeer aan de nieuwe stukken met black metal invloeden (die zijn geweldig), maar in het midden staan een paar nummers waarbij ik een "been there, done that" gevoel krijg.
Een reactie posten