01. supersilent - 7

hieronder volgt een letterlijke weergave van mijn kindamuzik recensie. niet dat ik in een luie bui ben, maar ik heb het gevoel er niets meer aan toe te kunnen voegen; en daarbij, de recensie zelf viel me ook nogal zwaar - moeilijke kost, zeer indrukwekkend, loss for words, enfin: u kent het wel.

het gebeurt me niet vaak, maar gemiddeld eens per jaar kan ik geen goede woorden vinden om een plaat te beschrijven. dit jaar heb ik daar lang op moeten wachten. heel veel goede tot geweldige albums, maar geen absolute topper, zoals deathprod vorig jaar, of the mars volta het jaar daarvoor. muziek die je helemaal sprakeloos laat, waarvoor futiele woorden hopeloos tekort schieten. en uiteindelijk is hij dan ook in 2005 gekomen. supersilents 7.

eigenlijk is het niets eens een album: 7 is een dvd. een live dvd om precies te zijn, maar omdat alle albums van supersilent geïmproviseerde live-opnames zijn, is dat geen unicum. toch laat 7 zich heel makkelijk als een ‘gewoon’ album van supersilent beschouwen: de dvd kent geen menu of extra’s, hij begint gewoon als je hem in de speler duwt. het enige verschil is dus de toevoeging van beeld, en die sobere en stemmige zwart-wit opnames van kim hiorthoy (ook verantwoordelijk voor het artwork van vele noorse artiesten) vullen de muziek werkelijk perfect aan. niet alleen hoor je de muziek vorm krijgen, je ziet het nu ook nog voor je neus gebeuren. het noorse kwartet repeteert schijnbaar nooit, maar de magie van het samenspel is ongekend. de manier hoe ze naar elkaar luisteren en elkaar proberen aan te vullen, is eindeloos fascinerend, waarbij het nooit een brei van geluid wordt; ego’s kennen de mannen niet en ze doen liever een stapje terug tijdens een groepsimprovisatie dan dat ze een muur van lawaai creëren. het is die gelijkwaardigheid die van supersilent zo’n unieke band maakt, niemand springt eruit, niemand is minder belangrijk. als het niet zo’n vieze term was zou ik het bijna holistische muziek willen noemen.


7 laat supersilent zien en horen in al zijn facetten, melancholieke en ontroerende trompet- en stempartijen, noise-keyboards, ambient, op hol geslagen drums die veel meer doen dan ritmes aanhouden, het ter plekke creëren van climaxen, vrije jazz, oerschreeuwen. de magie van het moment wordt keer op keer gevonden, waardoor alles een aanhoudende bevrijding en bevrediging lijkt. hoor hoe in ‘7.3’ rustig en bijna jazzy wordt begonnen, het daarna uitmondt in een heftig improvisatie-duel tussen drums en toetsen, om dan na een minuut of twintig zonder enige vooraankondiging een groovy ritme te vinden, niet lang daarna gevolgd door een instant-climax die elke postrockband naar de babykamer stuurt. en dan die ontroerende toegift ‘7.6’, de meest emotionele muziek in jaren.

supersilent maakt hier op 7 een soort totaalmuziek, een overzichtsplaatje van hoe muziek eruit zou moeten zien. 7 laat dat proces niet alleen horen, maar ook nog zien, en vangt daarmee de waarachtige essentie waar het bij supersilent en zijn muziek om draait. als toeschouwer voel je je eeuwig dankbaar dat je dit mag aanschouwen. zoals ik al zei: woorden schieten pijnlijk tekort. u weet wat u moet doen.