mijn nummer 10 komt rechtstreeks van de prairie, maar dan wel van die druilerige in seattle. earth, de eerste echte echte doom-drone mannekes - of eigenlijk manneke, want dylan carlson lijkt toch vooral veel in zijn eentje te hebben gedaan - houdt op deze nieuweling alleen de desolate sfeer in ere, en wellicht dat het die sfeer nog eens versterkt. voor de rest is hex etc een flinke ommekeer: geen massieve gitaarmuren, geen noise, wel transparante maar inktzwarte countryklanken, vrijwel stilstaande noten, stukjes galmende ambient, en een sfeertekening die een amerika toont dat alleen maar eenzaamheid, vertwijfeling en depressies kent. bovenal ademt de schijf een ruimtelijkheid uit, een bepaalde wijdsheid die een onherroepelijke aantrekkingskracht op me uitoefent, hoe donker en desolaat de vooruitzichten ook mogen zijn. vooral 'land of some other order' en 'lens of unrectified night' blijven zuigen en trekken totdat ik me overgeef aan de uitgestrekte, vrijwel levenloze vlaktes in een steeds zwarter wordende nacht.
uiteindelijk kent earth maar één liedje wat een keer of zeven wordt herhaald in een iets andere vorm. carlson slaat op zijn telecaster een oertraag en galmend open akkoord aan, drumster davies slaat een beat die niet boven de 20 bpm komt, en een enkele gastmuzikant laat eenzame klanken uit zijn steelgitaar komen. was er iets minder eenvormigheid, dan had earth een stukje hoger gestaan, want het basisidee is voor mij niets minder dan geniaal. overigens vindt mijn lief dat een stuk minder, want zij vindt het één van de meest depressief klinkende albums die ik heb. en dat feit alleen vind ik dan weer een aanrader van jewelste ;-)
p.s.: ik ken extra pluspunten toe voor de prachtige hoes van meester o'malley.
1 opmerking:
fascinerende beschrijving. (vaak mooier dan de muziek bij dit soort platen.. Voor mij althans. ;) )
Ik zal 'm eens opzoeken, maar Soulseek heeft kuren.
Een reactie posten