vorige week gemaakt voor een feestje, en het was een groot succes: pissaladière! een soort van zuidfranse oerversie van de pizza, maar eigenlijk een heel stuk lekkerder dan de vele varianten van tegenwoordig. oorsponkelijk was de pissaladière authentiek straatvoedsel uit het warme nice, maar hij smaakt net zo heerlijk tijdens een hollandse gure herfst.
wat moet je doen? allereerst pel en snijd je anderhalve kilo (ja echt) uien; niet in snippers, wel halveren en in dunne plakjes. die doe je samen met een flinke scheut olijfolie in een grote pan. even een bouguet garnie bijdoen van laurierblad, tijm, rozemarijn en peterselie, en dan zeker drie kwartier op een zacht vuurtje met de deksel op de pan laten stoven. ondertussen kun je zelf een bodem maken (op dezelfde manier zoals je en pizzabodem maakt) maar eerlijk gezegd vind ik het makkelijker om een kant-enklare bodem voor hartige taarten te nemen die je tegenwoordig kunt krijgen. zo'n blikje danerolles pizzadeeg is ook goed trouwens. het uitgerolde deeg leg je op een ingevette bakplaat. als de uien drie kwartier hebben gestoofd, neem je de deksel eraf en voer je het vuur op. nog 20 tot 30 minuten laten bakken onder af en toe roeren, totdat al het vocht verdampt is en je een beige-lichtbruine massa uien overhoudt die bijna puree te noemen is. de kruiden weghalen en peper en zout erbij doen en terzijde zetten.
zet de oven op de hoogst mogelijk stand. snij vervolgens 12 tot 16 ansjovisfiletjes in de lengte doormidden. smeer de bodem in met de uienmassa en leg de ansjovisjes er in een ruit overheen. zorg dat je goede zwarte olijven hebt en leg die op de uientaart zoals op de foto. doe de pissaladière in de oven en bak op de hoogste temperatuur een minuut of 15. haal uit de oven, en eet hem warm of op kamertemperatuur. glaasje rosé in de zomer of rode wijn in de winter erbij (en ach, een koud biertje smaakt ook prima), misschien een groene salade: genieten hoor. de combinatie van zoete, gekaramelliseerde uien, zoute ansjovisjes en sterke olijven is nauwelijks te overtreffen, naar mijn niet zo nederige mening. één van mijn alltime-favourites!
muziektip: voelgoed-eten zoals dit vraagt om voelgoed-muziek. one hundred love years van kaito past dan ook uitermate goed: net als de pissaladière ongecompliceerd en toch altijd interessant en lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten