tag:blogger.com,1999:blog-89948972024-03-14T10:00:42.414+01:00kosmikbashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.comBlogger271125tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-39789089047962405782008-05-25T22:37:00.002+02:002008-05-25T23:14:09.575+02:00the death of mediocre music rags is a good thing<quote>”aimed at social inadequates who alphabetize their record collections and really hate music journalism that isn't profoundly respectful of both the musicians and the sacred fabric of rock's rich tapestry. now please close the door. i have just finished cataloguing my collection of pere ubu picture discs and i feel the need to wank.”</quote><br /><br />gekopieerd uit <a href="http://www.philadelphiaweekly.com/?inc=article&id=256&x=harp-on-it&_c=music">dit stuk</a> (via <a href="http://boitediabolique.blogspot.com/">ariën</a>, waarvan ik niet wist dat hij weer in blogland was; goed dat je er weer bent!), waarin de terechte teloorgang van enkele midden-van-de-weg-alternative magazines wordt bezongen. zou bij meer bladen en e-zines mogen gebeuren, denk ik dan. want het wordt allemaal zo saai, voorspelbaar. en vaak kontkruiperig. waar kun je fatsoenlijke en kritische interviews tegenwoordig vinden? of mooie beschouwingen vol persoonlijke noten? de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik al jaren geen oor meer lees, maar ik vermoed het ergste aldaar. is natuurlijk nooit anders geweest. overigens hoor ik het graag wanneer ik het fout heb en wil met plezier worden gewezen op of verwezen naar kwaliteitsartikels in de tegenwoordige oor.<br />trouwens, ook dichter bij huis stoort het me. kindamuzik - mijn grote liefde, en dat blijft het - plaatst voor 99% kritiekloze interviews of voorbeschouwingen, en als er dan al een kritische beschouwing wordt gepubliceerd (sven schlijpers <a href="http://www.kindamuzik.net/achtergrond/nine-inch-nails/nine-inch-nails-the-slip-ghosts-i-iv">verhaal over nine inch nails</a> is het niet alleen matig geschreven maar mist het ook nog diepgang en wordt de plank inhoudelijk regelmatig misgeslagen (je kunt een band die in twee maanden tijd meer dan 46 nieuwe nummers uitbrengt via een voor grote bands revolutionaire methode bepaald niet betichten van gemakzucht, ook al is de muziek niet van het niveau waarop je hoopt). het is allemaal zo vlak en voorspelbaar tegenwoordig aldaar, allemaal zo gericht op de grote massa die pinkpop en lowlands het ultieme muzikale genot vindt. en dan kun je zeggen "bas, je hoort voor magazines als oor en kindamuzik dan ook niet meer tot de doelgroep" en wellicht klopt dat ook wel, maar dat is geen excuus voor slechte stukken en kritiekloze reportages en de steeds grotere aandacht voor trendvolgers in plaats van trendvoorlopers (bij gebrek aan een beter woord). <br /><br />waar zijn de opwindende verhalen? kritische beschouwingen? interviews waarbij de vinger op altijd aanwezige zere plekken gelegd durven te worden? fatsoenlijke onderbouwingen? geweldige persoonlijke essays? en nog belangrijker: welk blad geeft dit soort artikels de ruimte? en voordat iemand antwoord geeft: de engelse versies kan ik na enig speurwerk wel vinden, maar welke nederlandse alternatieven blijven er eigenlijk over? gonzo circus? vorm is goed, maar inhoud net teveel obscuur om het obscuur. wellicht dat er ergens een nieuw internetinitiatief van de grond is gekomen waarvan ik bestaan nog niet weet? wijs me aub in die richting, want hoe vaker ik dat artikel waar ik hierboven naar linkte lees, hoe meer ik de behoefte krijg aan zo'n soort blad/zine/whatever.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-61149566415924342012008-04-03T23:20:00.003+02:002008-04-03T23:36:30.959+02:00i.m. klaus dinger"wat is motorik eigenlijk?" werd er enkele jaren geleden gevraagd op het subsforum. mijn antwoord toen: "motorik is een vrij uptempo vierkwartsmaat. inderdaad hebben veel bands ook een vierkwarts maat. het gaat om een gevoel dat het bepaalde ritme uren en uren door zou kunnen gaan zonder dat het gaat vervelen. dit wordt veroorzaakt door het hypnotiserende effect van het ritme, het repetitieve aspect, de loop als het ware. de kadans zou je in hogere sferen moeten brengen. de term motorik is ook bedacht naar aanleiding van het feit dat het een perfect ritme was om in de auto op te zetten en lange afstanden te rijden. spacerock heeft dit ritme vaak ook; denk aan hawkwind, ozric tentacles, monstermagnet ten tijde van superjudge (het nummer 'dinosaur vacuum' om precies te zijn)."<br /><br />klaus dinger is motorik. heeft het uitgevonden. zonder hem geen spacerock in de vorm die we nu kennen. onder andere. dinger was een visionair, een held. een drummer die in de tijd dat prog en vrije jazz hoogtij vierden het aandurfde om zeer minimaal te drummen. en daar vervolgens mee dooooooor bleef gaan. waanzinnig. <br /><br />overigens is het ook nog eens zeer moeilijk om goed te spelen, de dinger-motorik. strak als een computer, aanhoudend geconcentreerd. als eerbetoon hieronder de beste motorik ooit: neu! - hallogallo, met natuurlijk klaus dinger in een hoofdrol maar nooit expliciet op de voorgrond tredend. zoals het hoort bij echte motorik.<br /><br /><object width="425" height="355"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ZbAWBElA6dA&hl=nl"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ZbAWBElA6dA&hl=nl" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object>bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-26075746093793663292008-02-27T23:18:00.003+01:002008-02-27T23:24:31.191+01:00werknemer van de machinefabriekben zo onder de indruk van de nieuwe <a href="http://www.machinefabriek.nu">machinefabriek</a> plaat <i>ranonkel</i> dat ik eindelijk de daad bij het woord heb gevoegd en een fikse bestelling heb gedaan: <i>bijeen</i>, <i>fabriek + fabriek</i>, <i>music for intermittent</i>, <i>weleer</i> en <i>zeeg</i>. vijf echte albums (dus geen 3" cdtjes) vol ambient en drones in alle soorten en maten. zal rutger toch wel blij mee zijn, niet?bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-91664932843588067492008-01-17T12:29:00.000+01:002008-01-17T18:57:46.088+01:00ragú bolognese<br><br /><a href="http://dummyatcooking.files.wordpress.com/2007/10/spaghetti-bolognese.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://dummyatcooking.files.wordpress.com/2007/10/spaghetti-bolognese.jpg" border="0" alt="" /></a><br />er bestaan nogal wat misverstanden wat betreft bolognese saus. de meeste mensen denken dat het gelijk staat aan een snel te maken rode, op tomaten gebaseerde saus. ideaal voor de snelle trek of onverwachte gasten, zoiets. maar dat is dus niet zo. een echte ragú bolognese is niet binnen kwartiertje in elkaar te draaien; daar mag je gerust minstens drie uur voor nemen, en dan het liefst een dag van tevoren - zoals voor alle stoofpotten trouwens. neem je die tijd, dan heb je ook een heel speciale, geweldig smakende saus die in niets lijkt hetgeen je tot nu toe gewend was onder de naam bolognese te eten. dit heb je nodig:<br /><br />500 gram gehakt (half-om-half, rund of lam)<br />125 gram pancetta (of ander spek) in reepjes of blokjes<br />125 gram kippenlevertjes, afgespoeld, gedroogd en fijngesneden<br />1 flinke ui, gesnipperd<br />2 teentjes knoflook, klein gesneden<br />1 flinke wortel, in kleine blokjes<br />1 a 2 stengels bleekselderij, in kleine blokjes<br />+/- een halve liter rode wijn<br />+/- een halve liter runderbouillon<br />1 blik gepelde tomaten (400 gram)<br />1 eetlepel tomatenpuree<br />100 ml melk<br />1 laurierblaadje<br />peper, zout en nootmuskaat<br /><br />bak de ui, knoflook, wortel en bleekselderij in een beetje olijfolie enkele minuutjes aan. doe er dan het gehakt en de spekjes bij en laat het op matig vuur 10 minuten pruttelen. voeg de kippenlevertjes toe en bak nog enkele minuten. doe er nu de rode wijn bij, zet het vuur hoger en laat de wijn snel inkoken tot hij bijna helemaal verdampt is. voeg dan de bouillon (kijk even hoeveel je nodig hebt, het moet allemaal net onder staan), tomaten en tomatenpuree toe, laat aan de kook komen en voeg de melk toe. eigenlijk ben je dan klaar, behalve dan dat dit minstens 2 tot 3 uur (hoe langer hoe beter) moet sudderen op zeer laag vuur. makkelijker is een ovenvaste pan (met ovenvaste deksel) gebruiken en het 3 uur in een oven tussen de 120 en 150 graden te zetten. af en toe checken of er nog wat vocht bij moet, maar meer werk heb je niet. op het laatst weer op het fornuis zetten en op smaak brengen met peper, zout en versgeraspte nootmuskaat. klaar! alhoewel, het wordt dus nog lekkerder als hem nu helemaal laat afkoelen, en volgende dag pas gebruikt. je weet niet wat je proeft. de kippenlevertjes worden trouwens vaak weggelaten, maar dan mis je net wat diepte in de saus.<br /><br />gebruik deze saus met spaghetti of linguini, of gebruik hem als basis voor de lekkerste lasagne die je je voor kan stellen (bovenop een laag bechamel met zoveel kaas als je zelf blieft). variaties zijn er genoeg: neem witte wijn in plaats van rode wijn voor een iets lichtere smaak, of gebruik in plaats van gehakt grotere stukken stoofvlees (rund, lam, wild zwijn, of zelfs eend) die je net zolang in de saus stooft dat ze helemaal uit elkaar vallen. gebruik dan wel grotere, bredere pasta als tagliatelle of papardelle. maak de ragú trouwens gerust in grote hoeveelheden want hij is als saus (dus zonder pasta) heel goed in te vriezen.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-28813647612390855642008-01-15T23:10:00.000+01:002008-01-15T23:46:59.640+01:00stokje van x hiram x<a href="http://xhiramx.blogspot.com/2008/01/stokje-van-marian.html">kijk</a> maar! altijd leuk natuurlijk, een gouwe ouwe traditie in blogland.<br /><br /><strong>3 artiesten die ik in 2007 leerde kennen:</strong><br />1. earthless<br />2. rafael anton irisarri<br />3. orphax<br /><br /><strong>3 dingen die ik niet licht zal vergeten:</strong><br />1. 23 februari: bryn die 5 weken voor d-day naar buiten wil<br />2. 7 dagen later: bryn en mama uit het ziekenhuis<br />3. alle andere dagen sinds 23 februari<br /><br /><strong>3 stommiteiten/blunders/schaamtelijkheden:</strong><br />1. dat ik geweldige albums van david lynch, rafael anton irisarri en tsukimono heb gemist - nu toch ontdekt via <a href="http://www.dronkenschip.nl">gerard</a>, en gelukkig maar.<br />2. dat ik me heb laten verleiden tot het kopen van ganzenborst en eend (2x, zowel heel als in delen) bij lidl. waren in de aanbieding en wilde ik graag eens zelf klaarmaken. niet te eten, veel te vet en vooral inferieur vlees. wat een afknapper.<br />3. 200 minuten reizen voor 15 minuten shining live is eigenlijk belachelijk - maar wel erg goed trouwens; was overigens niet zozeer een blunder van mezelf als wel van doornroosje met hun idioot trage deurbeleid.<br /><br /><strong>3 dingen waar ik trots op ben:</strong><br />1. bryn in <i>scream bloody gore</i> shirt.<br />2. bryn die al huilend erg rustig en tevreden wordt van stars of the lid.<br />3. bryn die het vertikt om olvarit-potjes te eten en alleen maar home-cooked meals wil.<br /><br /><strong>3 gekochte of gekregen dingen:</strong><br />1. nieuwe kleren want dat moet als je 14 kg afvalt. streven is nog een kilo of 5.<br />2. een hele zooi kookboeken, want minder en minder calorierijk eten moet wel een beetje leuk blijven.<br />3. die gans en eenden bij lidl, maar dat gebeurt dus echt niet meer. dan maar minder vlees en alleen maar goede kwaliteit voor (veel) meer geld.<br /><br /><strong>3 mensen die van mij dit stokje krijgen: </strong><br /><a href="http://www.jnnk.nl/">jenneke</a>, <a href="http://www.moniiq.nl/">moniiq</a> en <a href="http://www.thinksmall.nl/">martijn.2</a>.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-19383642213454213012008-01-03T23:18:00.001+01:002008-12-14T07:35:12.148+01:002007: de echte echte nummer 1<br><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtBcSEr3DqmblgIFnaQEneHUxheqd2uaMZW6PKTyZT84XV20AAxZa2d1IozKwySKnUqELp-nXG3sUb1gbzuj7hlXAQZnfZ_RacAtbOrB0Kz34cohURfi2OeI6bS_WakcMM9DAv/s1600-h/bryn1.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtBcSEr3DqmblgIFnaQEneHUxheqd2uaMZW6PKTyZT84XV20AAxZa2d1IozKwySKnUqELp-nXG3sUb1gbzuj7hlXAQZnfZ_RacAtbOrB0Kz34cohURfi2OeI6bS_WakcMM9DAv/s400/bryn1.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5151378479370279938" /></a><br />woorden overbodig natuurlijk. maar niet helemaal, want ik moet toch even wijzen op zijn shirt:<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIhXPTWf8Cuvh2NY8Mfy19L2mmqwRkwWuvSV7YbJxu7HfZ0yGO3V3vvZAQBIks6ClAfpPeV8HGOQ4ahekv2kQS-FlAWTs6lDoBorxaVtacqy2fwxaXonVJHGv-90q8yNjJb92S/s1600-h/bryn2.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIhXPTWf8Cuvh2NY8Mfy19L2mmqwRkwWuvSV7YbJxu7HfZ0yGO3V3vvZAQBIks6ClAfpPeV8HGOQ4ahekv2kQS-FlAWTs6lDoBorxaVtacqy2fwxaXonVJHGv-90q8yNjJb92S/s400/bryn2.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5151378930341846034" /></a><br />bryn's eerste metal-shirt. papa pinkt nog maar eens een traantje weg. hoe trots kun je zijn?bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-76727445768727237392008-01-01T19:50:00.000+01:002008-01-01T23:51:12.832+01:002007: de buitencategorie<br><br /><a href="http://www.dronkenschip.nl/images/06sotl.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://www.dronkenschip.nl/images/06sotl.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><strong>stars of the lid - and their refinement of the decline<br />shining - grindstone<br />william basinski - el camino real</strong><br /><br />ik moet toegeven, het concert van 21 december jongstleden in utrecht bracht <b>stars of the lid</b> weer even terug naar menselijke, kwetsbare proporties. dat was ik niet wat ik had verwacht, en ook niet wat ik wilde. <i>and their refinement of the decline</i> is namelijk 150 minuten lang pure <i>bliss</i>; waar melancholie, hoop, ambient, neoklassiek, drones samenkomen in een innige verstrengeling en samen een eenheid vormen die zo perfect is dat er geen woorden voor te vinden zijn. individuele titels doen niet ter zake, alles gaat in elkaar op alsof het altijd zo heeft moeten zijn. verdrinken in klanken was nog nooit zo mooi. ook niet op de voorganger <i>the tired sounds of...</i>. het concert echter was lang niet zo vloeiend, maar wat erger was: je zag ze spelen. het werd teruggebracht tot menselijke acties. en dan mag het concert nog zo mooi zijn geweest, dat menselijke en de bijbehorende gezichten zijn compleet futiel bij <i>and their refinement of the decline</i>.<br /><br /><a href="http://www.progreviews.com/reviews/images/Shin-Grind.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://www.progreviews.com/reviews/images/Shin-Grind.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><b>shining</b> dus. begonnen als akoestische hardbop/freebob jazzkwartet. en nu? tja. vier albums later is er nog wel wat jazz te vinden, als je goed zoekt. en progrock. en metal. en opera. en vrije improv. en drones. en klassiek. en filmmuziek. en postrock. en noise. veelal instrumentaal, dan weer wat zang. met vocoder. maar een samenhangende, alomvattemde term? niet te vinden binnen onze vocabulaire. shining is alles en niets tegelijk, is totaal over the top en hoogstserieus op hetzelfde moment. op mij heeft het een compleet overrompelend effect, het blaast me helemaal uit mijn schoenen. khanate meets king crimson meets eric dolphy meets sunn o))) meets john zorn meets the mars volta meets messiaen meets jaga jazzist meets slayer meets dead can dance meets mr. bungle. niet te volgen, deze noren, en zo heb ik het graag. <br /><br /><a href="http://farm2.static.flickr.com/1428/762014845_224fbee25e.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://farm2.static.flickr.com/1428/762014845_224fbee25e.jpg" border="0" alt="" /></a><br />hoe anders is het dan qua afwisseling en diversiteit bij <b>william basinski</b>. een dronende loop van langswaaiende flarden klassieke strijkers(?) die 50 minuten door blijft gaan zonder veel veranderen. zelfs het afbraakproces en het verval zoals die op zijn onvolprezen <i>disintegration loops</i> nog zo prominent aanwezig waren, zijn hier vrijwel niet traceerbaar. en toch is <i>el camino real</i> niets minder dan geniaal. de plaat werkt hypnotiserend, verslavend. de muziek mag dan 50 minuten niet veel veranderen, in de geest verandert de klank, de sfeer, de betekenis. <i>el camino real</i> neemt me mee naar vervlogen herinneringen (terzijde: net als <i>untrue</i> van <b>burial</b>, een geweldige plaat die ook bij mij erg hoog eindigde dit jaar; ik vond er echter geen goede woorden voor - daarvoor verwijs ik met graagte naar <a href="http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2007/11/op-zoek-naar-de.html">omar</a> en <a href="http://www.dronkenschip.nl/pivot/entry.php?id=130">gerard</a>), naar dingen van voorbijgaande aard. naar verval. naar vergankelijkheid. naar een stemming van bittere nostalgie, maar wel een die blijft trekken. alles vervliegt. bijna nihilistisch eigenlijk, lijkt het wel. maar toch ook weer niet. het is vooral ook mooi, heel erg mooi. net als stars of the lid. pure schoonheid. pure <i>bliss</i>.<br /><br /><br /><strong>top 15 2007</strong><br />1. stars of the lid - and their refinement of the decline<br />2. shining - grindstone<br />3. william basinski - el camino real<br />4. susanna - sonata mix dwarf cosmos<br />5. bj nilsen - the short night<br />6. supersilent - 8<br />7. earthless - rhythms from a cosmic sky<br />8. arve henriksen - strjon<br />9. paradise lost - in requiem<br />10. ktl - ktl 2<br />11. iliketrains - elegies to lessons learnt<br />12. khanate - it's cold when birds fall from the sky<br />13. m83 - digital shades vol.1<br />14. burial - untrue<br />15. alva noto - xerrox vol.1bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-68949974838334200382007-12-30T22:49:00.001+01:002007-12-30T23:42:41.126+01:002007: categorie de noorse invasie<br><br /><a href="http://www.dronkenschip.nl/images/09susanna.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://www.dronkenschip.nl/images/09susanna.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><strong>shining - grindstone<br />susanna - sonata mix dwarf cosmos<br />supersilent - 8<br />arve henriksen - strjon</strong><br /><br />wellicht dat je bij mij eerder kan spreken van de noorse overheersing. want ga maar na: ik ben al jaren motorpsycho freak (binnenkort een dvd met 6 uur aan materiaal! en in het voorjaar een nieuwe plaat!), en de laatste jaren stonden supersilent en deathprod bovenaan mijn jaarslijsten, met biosphere, jaga jazzist en susanna & the magical orchestra als prominente runner-ups. kan er verder ook niets aan doen; noorse artiesten hebben blijkbaar een bepaald kenmerk (of meerdere) die van alles in me triggeren. gerard had het al over <i>scandinambient</i> met deathprod als voornaamste exponent - en daar kan ik het alleen maar heel erg mee eens zijn. deathprod aka helge sten (ooit het 4e motorpsycho-lid, echt waar) had op 3 van de 4 bovenstaande albums een zeer prominente rol: als lid en producer van supersilent, als producer en muzikant bij mede-supersilent lid arve henriksen, en als producer van susanna. <br />laat ik bij <strong>susanna</strong> beginnen. ik ben fan. fan van haar stem, haar voordracht. ze is zowel statig als onzeker, zowel breekbaar als sterk. bij haar magische orkest wordt er redelijk wat ruimte ingenomen door dat magische orkest, nu op haar soloplaat is er geen verschuilen meer mogelijk. 'tot op het bot gaan' en 'blootgeven' zijn dan van die stoplappen die er wel degelijk toe doen. bovenal is haar plaat een bewijs dat deathprod een monument verdient. hij is de enige die stilte zo leeg en desolaat kan laten klinken, zo vol ruimte; ruimte die susanna nodig heeft om volledig tot haar recht te komen. ultiem melancholieke singer-songwriter muziek, maar dan wel met die noorse touch, die leegheid die alleen maar in hoge noorden bereikt kan worden. minimale pracht.<br /><b>arve henriksen</b> kent diezelfde leegheid, en heeft hem minstens even hard nodig. zijn schetsmatige aanpak neemt dan weer iets van moderne compositie, even later van onderkoelde jazz, om via ambient en zware drones uit te komen bij zijn zaligmakende trompetgeluid. zijn oudere soloplaten zijn erg mooi, maar aan de gladde kant - wat vreemd is als je hem hoort spelen en zingen in moederband supersilent. <i>strjon</i> klinkt echter mede door innige samenwerking met supersilent-kompanen deathprod en stale storlokken als een variatie op die moederband, zonder drums en zonder noisy uitspattingen maar wel met een vergelijkbaar gevoel. zachter, zalvender - dat wel - maar de toonzetting is gelijk. bovenal klink het album echter natuurlijk, bijna toevallig, alsof geluid is opgevangen dat er altijd al rondzwierf. puur, doordringend en liefdevol.<br /><br /><a href="http://www.ondarock.it/images/cover/supersilent_8.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://www.ondarock.it/images/cover/supersilent_8.jpg" border="0" alt="" /></a><br />de nieuwe <b>supersilent</b> is echter andere koek. moeilijk te bevatten. ik dacht nog wel dat ik de band eindelijk doorhad na het prachtige <i>6</i>, de fenomenale dvd <i>7</i> en een paar gigantisch indrukwekkende live optredens. maar <i>8</i> blijkt een koppige en weerbarstige entiteit voor mij te zijn. dit is hogeschool improv, samengesteld uit urenlange sessies zoals ook miles davis dat in de jaren 70 pleegde te doen. wel beter gemonteerd gelukkig, door natuurlijk deathprod. maar ik mis een reddingsvest bij deze supersilent. deze improv is de kunst van het inhouden, van alleen maar een noot spelen als je er echt iets mee kan uitdrukken. zo kan het zijn dat je minutenlang alleen maar bescheiden elektronische geluiden hoort - die voor ritme door moeten gaan, maar een vast ritme is er nooit bij supersilent - waarna arve henriksen dan heel zachtjes onderdoor begint te zingen met zijn kopstem. een 'liedje' later is het pure atonale noiserock a la naked city of massacre die de kop opsteekt. hard scheurende gitaren die de overhand nemen, het kan plots allemaal bij een band die jarenlang bestond uit drums, twee synths en een trompettist-zanger. maar welke vorm ook, het blijft allemaal onheilspellend en abstract, zonder veel herkenbare oriëntatiepunten waardoor ik hard moet trappelen om boven water te blijven en richting te bepalen. nu ik <i>8</i> een keer of 20 heb beluisterd begin ik langzaam enige grip te krijgen, maar het heeft me veel moeite gekost. maar dat is niet erg.<br /><br />en dan hebben we nog <b>shining</b>, het niet te volprijzen en niet te categoriseren kwartet. uit noorwegen dus. niet de shiniing die een soort black metal maakt en flirt met automutilatie en suicide, maar de shining afkomstig uit de jazz - die dan weer wel op tour gingen met enslaved en nog een andere black metal band. ik zou er veel over kunnen gaan schrijven, maar dat doe ik niet. nog niet. dat komt morgen, in de laatste categorie. daar waar ze het meeste thuishoren.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-24992998273207871732007-12-30T12:43:00.000+01:002008-12-14T07:35:12.547+01:002007: categorie ambient, elektronica en neoklassiek en wat dies meer zij<br><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJZivXvPbDYB4KF0QpwF_4TjAEQWX_-fzcZEB740Jq9-6Vt3r4pt3_kfEIdO4cF5InRdU8x7zQEQr0OhEQfBQoMptVsBqUYxvNEOLsHdfmaermkoDT1Knx26YLLI3ykv2wllMl/s1600-h/R-1074144-1190160247.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJZivXvPbDYB4KF0QpwF_4TjAEQWX_-fzcZEB740Jq9-6Vt3r4pt3_kfEIdO4cF5InRdU8x7zQEQr0OhEQfBQoMptVsBqUYxvNEOLsHdfmaermkoDT1Knx26YLLI3ykv2wllMl/s320/R-1074144-1190160247.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5149530488086797298" /></a><br /><strong>stars of the lid - and their refinement of the decline<br />william basinski - el camino real<br />bj nilsen - the short night<br />ktl - ktl 2<br />m83 - digital shades vol.1<br />eluvium – copia<br />alva noto – xerrox vol.1<br />fennesz & sakamoto – cendre<br />dopplereffekt - calabi yau space<br />david sylvian - when loud weather buffeted naoshima<br />lawrence english - for varying degrees of winter</strong><br /><br />nogal een lijst ja. het was een goed jaar wat ambient en aanverwanten betreft - hetgeen <a href="http://www.dronkenschip.nl/">gerard</a> ook al was opgevallen. over zijn oordeel betreffende <b>stars of the lid</b> ben ik het echter niet geheel eens; zo superieur hoor je ze namelijk maar zelden. kom ik in een latere categorie nog eens terug. net zoals op <b>william basinski</b> met zijn <i>el camino real</i> - gelukkig net binnen gekregen op cd, heb er ettelijke lange maanden op moeten wachten.<br /><br /><b>bj nilsen</b> is zo op het eind van het jaar plots binnen komen sluipen. niet op de harde, ruwe manier die hij normaal er op na pleegt te houden met zijn vrijwel onbewerkte geluiden van stormen, harde westenwinden, en knetterend boomgeruis. nu kiest hij voor een aanpak die veel meer dan vroeger richting pure ambient gaat - voortdrijvende klankenlandschappen, een ondertoon van melancholie, en zelfs hier en daar melancholie. biosphere komt regelmatig in me op, maar dan zonder de ritmische loops. uitgestrekter, leger ook. meer ruimte latend voor het weg zinken in een droomtoestand (dronetoestand?). intense pracht, deze nieuwe koers van bj nilsen aka hazard. <br />bij <b>ktl</b> (stephen o'malley + peter rehberg) kun je niet van pracht spreken, wel van intens. dieper-dan-diepzwarte drones, ijzingwekkend minimalisme, langzaam aanzwellende noise, onheilspellend tot 666e macht. gebruik het bij psychologische horrorfilms en mensen rennen gillend en huilend de zaal uit. <i>ktl 2</i> is niet heel anders dan de eerste ktl, doet er hoogstens nog een ziek schepje bovenop, en is stieken behoorlijk subtiel in de details. maar dat is bij echt goede ambient niet erg, dat mag voor altijd blijven doorgaan. als dit de soundtrack van de hel is wil ik wel eeuwig branden.<br /><br /><a href="http://img183.imageshack.us/img183/7721/m83fq2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://img183.imageshack.us/img183/7721/m83fq2.jpg" border="0" alt="" /></a><br />hoe anders is het qua sfeer dan bij <b>m83</b>, de franse held die zo graag een elektronische, futuristische mengeling van shoegaze, ambient en aalgladde prog maakt. op dit tussendoortje houdt hij prog en ritmes verborgen voor de sterren en is het een en al kosmische gelukzaligheid van licht schoenstarende ambient. glad, op het randje van kitsch, maar hij komt er weer mee weg. en ook nog zeer overtuigend. samen met je robotvriendjes wegdrijven tussen de sterren op muziek gezet, zoiets.<br /><b>eluvium</b> houdt het aanmerkelijk dichter bij aarde en doet hier vooral aan neoklassiek; weliswaar vermengt met heerlijk zalvende klankenlandschappen. opener 'amreik' is meer jóhann jóhannsson dan jóhann jóhannsson zelf, maar dat schetst wel meteen waar je <i>copia</i> moet zoeken: geen weerhaakjes, geen ruis, maar puur gericht op schoonheid, zalvend en dromerig. daar doe ik het ook wel voor.<br />er schijnt bij <b>alva noto</b> een heel concept achter zijn bronmateriaal te zitten - iets over samples uit reclames of zoiets. doet er verder niet toe, vind ik. als de muziek maar goed is, en op <i>xerrox vol.1</i> is dat absoluut het geval. mooie, pure ambient, hier en daar gecombineerd met een zachte, warme laag witte ruis. perfect om bij weg te dromen en je gedachten de ruimte te geven om welke kant dan ook op te gaan. mooi hoor.<br />ook erg prettig was de samenwerking tussen <b>fennesz & sakamoto</b>, hoewel <i>cendre</i> minder avontuurlijk is dan ik had verwacht. de werkwijze lijkt al snel duidelijk: fennesz zorgt voor een licht glitchende maar altijd melodieuze ondergrond, waarna sakamoto met zijn eenzame pianonoten de boel inkleurt. af en toe net iets te glad en vrijblijvend, maar stiekem wel een verslavend mooi album dat zowel op de voor- als achtergrond uitstekend wegluistert. de klassieker die de twee in zich hebben is het evenwel niet geworden.<br /><br /><a href="http://ec1.images-amazon.com/images/I/411BwHxJxIL._AA240_.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://ec1.images-amazon.com/images/I/411BwHxJxIL._AA240_.jpg" border="0" alt="" /></a><br />dat is <i>calabi yau space</i> van <b>dopplereffekt</b> ook niet, maar dan hadden ze <i>linear accelerator</i> maar niet moeten uitbrengen een paar jaar geleden. niet te overtreffen natuurlijk. deze nieuweling zou zonder de voorganger wellicht meer zijn opgevallen, en uiteindelijk is het toch zeker een heerlijke sci-fi soundtrack zoals ze te weinig worden gemaakt. electro en ambient geplaatst binnen de leegheid van het heelal, voorbij het grote niets en met alleen maar de klanken van je eigen ruimteschip en echo's van andere beschavingen. <br /><b>david sylvian</b> zal nooit zover van aarde verwijderd zijn, ook niet met zijn ensemble bestaande uit hemzelf, arve henriksen, clive bell, akira rabelais en christian fennesz. zijn <i>when loud weather buffted naoshima</i> is echter wel flink <i>out there</i>, in die zin dat het geen gemakkelijk werk is. een 70 minuten durende collage van fieldrecordings, flarden arve henriksen-zang, zachte ambient, klassieke instrumentaties, en drones. moeilijkdoenerij wellicht, maar wel erg mooi als je er voor in de stemming bent. bedoeld als installatiemuziek voor een kunstvoorstelling, maar doet het ook goed op een zondagmiddag met een goed boek of midden in de nacht al typend aan een werkstuk.<br />en dat doet <b>lawrence english</b> ook; <i>for varying degrees of winter</i> klinkt licht, koel, open, helder, indringend. voor alle weersoorten en situaties in de winter, maar net zo goed als soundtrack voor de nacht. de ambientdrones golven en glijden langs en door je heen, en het is de openheid en de helderheid die vooral opvalt. krakend zwart ijs, sneeuwvlakten zover het oog reikt, en alles wat er tussenzit. prachtig album.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-58868673464213857872007-12-29T20:56:00.000+01:002007-12-29T21:09:47.972+01:002007: categorie albums die wel genoemd moeten worden maar niet passen binnen de andere categorieën<br><br /><a href="http://img251.imageshack.us/img251/2939/elegieslu3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://img251.imageshack.us/img251/2939/elegieslu3.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><strong>iliketrains - elegies to lessons learnt</strong><br /><br />kijk, als je bij mij aankomt met zwaarmoedige pathos zonder greintje ironie ben je aan het goede adres. humor hoort niet thuis in muziek, of je moet zappa of primus heten. Het mini-album van iliketrains van vorig jaar, <i>progress / reform</i>, was zeven nummers lang, bloedserieuze melancholie, ergens tussen mogwai en joy division. intense pracht, dertig minuten lang, pijnlijk mooi. om stil van te worden en op repeat te zetten. krap een jaartje later is de eerste langspeler eindelijk uit, en potverdomme, dit is niet om te lachen: dit is om te huilen zo mooi. echt. met mogwai, godspeed etc. en explosions in the sky aan de ene kant, en joy division, nick cave en tindersticks aan de andere kan het nauwelijks misgaan natuurlijk; en dat doet het ook niet. elf nummers en vijftig minuten lang is het zwaar, donker, somber, melancholiek, dramatisch. ingetogen zwelgend in eigen of andermans verdriet, heerlijk. 'this is a devil's game, and it turns me on' zingt droefsnoot dave martin in "the deception", en je gelooft hem direct. wat een zeggingskracht, wat een intensiteit, wat een zalige overdaad aan pathos en drama. maar alles gebracht met engelse hoffelijkheid en netheid. dat is dan meteen een van mijn kritiekpunten. nergens gaat het loos, overal is er nog beheersing en terughoudendheid. 'let go, let go, let go, let go' zong maynard in tools "the grudge", en dat is eigenlijk wat iliketrains op minstens één van de liedjes had moeten doen. zich even laten gaan, al dat verdriet even omzetten in verwoestende noise; zoals mogwai (vroeger) en mono dat ook plegen te doen. een ander, wellicht nog belangrijker pijnpunt, is het feit dat elk nummer in een trage 6/8 is; een langzame wals die heerlijk blijft ronddraaien, maar tien nummers lang eigenlijk veel te eenvormig is (alleen de afsluiter "death is the end" is in 4/4). alsof de band maar één kunstje kan en dat dan tot in perfectie heeft uitgewerkt. want perfect is het dus wel: individueel gezien is er helemaal niets - lees: HELEMAAL NIETS - aan te merken op de humorloze, prachtige, überserieuze postrock-met-zang-liedjes. verslavend mooi, met de kans op verdrinking in de draaikolk van tranen die uit elk liedje druipt. is <i>elegies to lessons learnt</i> dus helemaal geslaagd? niet bepaald. maar toch is het gebodene zo goed dat ik niet anders kan dan het in mijn jaarlijst op te nemen. ik zei toch dat ze bij mij aan het goede adres waren.<br /><br /><i>(deze recensie is eerder dit jaar bij <a href="http://www.fileunder.nl">file under</a> gepubliceerd)</i>bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-81536308126614883992007-12-28T23:17:00.000+01:002007-12-28T23:53:16.046+01:002007: categorie met dank aan black sabbath<br><br /><a href="http://www.progreviews.com/reviews/images/Earth-RFaCS.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://www.progreviews.com/reviews/images/Earth-RFaCS.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br /><strong>earthless - rhythms from a cosmic sky<br />khanate - it's cold when birds fall from the sky</strong><br /><br />zonder black sabbath geen doom en geen stoner, zoveel is wel duidelijk. de genres worden nog wel eens op eenzelfde hoop gegooid, maar bovengenoemde bands zijn totaal verschillend dat een gelijke oorsprong moeilijk voor te stellen is. <b>earthless</b> is pure liefde. liefde voor muziek, liefde voor het samenspel, liefde voor de jam, liefde voor de gitaarsolo, liefde voor de stonerriff. twee lange, instrumentale bijna-jams van 20+ minuten waarin alles op kosmische manier samenkomt. stonerrockend de ellenlange highways door de woestijn door, om vervolgens op te stijgen en door het heelal verder te suizen. maar verder luisterend is er meer, veel meer; komen er steeds meer flarden miles davis anno <i>dark magus</i>, <i>agharta</i> en <i>pangaea</i> boven drijven. beginnen in een toonsoort en daarna de ultieme vrijheid opzoeken, waar die ook te vinden moge zijn. doorgaan is het ultieme doel, de reis voortzetten zolang de liefde prevaleert boven alles wat op de weg komt. wat een heerlijke, gelukzalige plaat.<br /><br /><a href="http://www.yamazaki666.com/khanate10.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://www.yamazaki666.com/khanate10.jpg" border="0" alt="" /></a><br />het contrast met <b>khanate</b> kan nauwelijks groter zijn. hier geen vrijheid, geen gelukzaligheid, geen liefde - in welke vorm dan ook. alles ademt pijn, verdriet, haat, wanhoop, intense depressies. deze live opnames uit 2005 laten een grootse, glorieuze band horen die triomfeert in lelijke zwartheid. zuigend als een zwart gat trekt <i>it's cold when birds fall from the sky</i> alle geluk uit je weg, totdat je overblijft als verschrompeld, zielig hoopje vlees en botten zonder verder doel in je bestaan. maar als ik mijn muzikanten-mode aanzet hoor ik ook een band die zeer geconcentreerd uitermate complex werk aan het spelen is. geen vrijheid of jam-gevoel, maar veeleer hedendaags gecomponeerd - bijna klassiek aandoend. zeer ingehouden en terughoudend gespeeld, zo traag dat een begrip als ritme futiel wordt. minimalistisch ook, geen noot teveel. en dan zou het nog te doen zijn als ook het volume erg laag was, maar khanate speelt zeker 60% van de tijd op volle sterkte. dat is dus nauwelijks te doen: keihard, angstaanjagend intens, en tegelijkertijd minimaal en ingehouden en zo traag dat de tijd stil gaat staan. dat is echt extreem moeilijk en het feit dat khanate dit op zulk een manier waarmaakt is bijna schokkend.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-68692483972652627332007-12-27T22:59:00.000+01:002007-12-27T23:29:40.788+01:002007: categorie kookboeken<br><br /><a href="http://www.papyruscookshop.co.uk/pics/11758615128388heston.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://www.papyruscookshop.co.uk/pics/11758615128388heston.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><strong>heston blumenthal - in search of perfection<br />de zilveren lepel<br />culinaria spanje<br />culinaria italië<br />culinaria frankrijk<br />jamie oliver - jamie at home</strong><br /><br />heel wat leuke en goede kookboeken gekocht/gekregen dit jaar, maar deze zes hebben mij de meeste inspiratie bezorgd. <i>in search of perfection</i> is het boek van culinair alchemist heston blumenthal, chef van 3-sterren restaurant the fat duck. hij heeft ook een eigen serie op de bbc, waarin hij op zoek gaat naar perfectie - zijn idee ervan. het boek beschrijft zijn zoektocht en is hoogst fascinerend en amusant. vlot geschreven, en met veel vaart (geen grap), komt hij tot welgeteld 8 recepten verdeeld over meer dan 200 pagina's. waarbij het meer gaat over het proces, de zoektocht, de reis, dan het uiteindelijke resultaat. hij onderbouwt zijn dingen graag op (semi)wetenschappelijke manier - in zijn nieuwe serie laat hij bijvoorbeeld iemand de mri-scanner in gaan om te onderzoeken welk hersencentrum wordt aangesproken tijdens het eten van steeds hetere chilipepers. geweldig! of hij test 10verschillende aardappelrassen voor de beste <i>chips</i>, <i>roast potatoes</i> of <i>mash</i>. zijn recepten zijn absurd lang en zelfs bijna niet te doen voor de gevorderde thuiskok - alleen al om de benodigdheden. ik ben er nog niet aan begonnen, maar wil ooit zijn versie van de perfecte spaghetti bolognese gaan maken. <a href="http://www.bbc.co.uk/food/recipes/database/trifle_87546.shtml">kijk hier voor een voorbeeld van zijn perfect trifle</a> - te lezen tot eind 2007 dus wees snel.<br /><br />de <i>culinaria</i>-boeken en zeker <i>zilveren lepel</i> zijn veel meer basiskookboeken die voor iedereen bruikbaar zijn. ook geweldig leesmateriaal, maar puur gericht op traditie en streekgebonden recepten. nu vind ik het geweldig om de achtergronden te kennen van de franse, italiaanse en spaanse streekgerechten; waarom ze zo zijn zoals ze zijn. de <i>culinaria</i>-boeken geven wat dat betreft erg veel waar voor je geld - 15 euro per boek is niets voor zo'n dikke pillen. <i>de zilveren lepel</i> biedt nauwelijks achtergronden maar vooral een enorme hoeveelheid aan recepten - meer dan 2000. een gerecht met konijn? hier heb je 10 pagina's met 3 recepten per pagina. en dat geldt voor vrijwel alle ingrediënten uit de westerse wereld die je je maar kan voorstellen. als je met koken wil beginnen: de zilveren lepel.<br /><br />of natuurlijk een van de inmiddels vele jamie oliver boeken. net op de valreep van 2007 zijn nieuwste gekregen, en heb er inmiddels een heerlijke groene asperge-aardappel-filodeeg-taart uit gemaakt - of in ieder geval een variant erop. kom ik binnenkort op terug, maar tot die tijd: het was helemaal geweldig! in dit boek gaat jamie vooral de seizoensgebonden kant op, met veel spul uit eigen tuin. nu heeft hij een enorm landhuis in essex met een geweldig grote tuin met tuinman, dus hij heeft makkelijk praten. maar toch, vrouwlief en ik gaan komend jaar weer meer eigen groenten telen; al hadden we natuurlijk een goede reden dit jaar om minder actief te zijn.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-83194312066350687802007-12-26T23:15:00.000+01:002007-12-26T23:34:48.652+01:002007: categorie niet te categoriseren<br><br /><a href="http://img07.shop-pro.jp/PA01026/107/product/3883085.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://img07.shop-pro.jp/PA01026/107/product/3883085.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><strong>otomo yoshihide - multiple otomo<br />shining - grindstone</strong><br /><br />feit: <a href="http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=14770">otomo yoshihide</a> (hier trouwens geen link naar de eigen webiste, maar naar een mooi overzichtsartikel op kindamuzik), een japanner met al meer dan 100 albums op zijn naam. maar, die 100 albums zeggen me eigenlijk niets - merzbow heeft er ook al waanzinnig veel gemaakt en daarvan is maar een klein deel beluisterbaar -, het gaat erom wat de goede man nu doet. en dat is potdorie op de cd-dvd-dubbelaar <i>multiple otomo</i> niet misselijk. de cd is een mooi staaltje van een compromisloze geluidskunst; drones, noise, feedback, minimale bijna-stilte. geen melodieën, wel fascinerende texturen en futuristische geluidslandschappen. de bijbehorende dvd is echter nog veel leuker: zie hoe hij draaitafels en vinyl te lijf gaat met verfbranders (zien is geloven), hoe hij elastieken spant tussen naald en draaitafel en met propjes zilverfolie (vastgeplakt op de draaitafel) en strijkstokken de elastieken snaren bespeelt, hoe hij gitaren ijzingwekkend bewerkt, hoe hij met toongeneratoren speelt. geluid als kunst, prachtig mooi in beeld gebracht door een stel videokunstenaars. was de dvd er niet bij, dan zou de cd zomaar op de stapel van heel goede maar niet wereldschokkende improv/ambient/noise albums zijn gekomen. de dvd echter is van zo een grote en fascinerende meerwaarde dat ik het gewoon hier moet noemen. fantastische release. <br /><br /><b>shining</b> moet ik zeker ook hier noemen als niet te categoriseren band met nog minder te catgeoriseren muziek, maar verder dan deze beschrijving ga ik nog even niet want in mijn verdere eindlijst categoriseer ik hem nog in twee andere categorieën.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-79696726229285353172007-12-24T23:59:00.000+01:002007-12-26T23:35:20.513+01:002007: categorie oude helden die het nog steeds waarmaken<br><br /><a href="http://g-ec2.images-amazon.com/images/I/51n1kw3V8oL.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px;" src="http://g-ec2.images-amazon.com/images/I/51n1kw3V8oL.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><strong>paradise lost - <em>in requiem</em><br />rush - <em>snakes & arrows</em><br />fu manchu - <em>we must obey</em><br />queens of the stoneage - <em>era vulgaris</em><br />machine head - <em>the blackening</em></strong><br /><br />niets mis met ouwe helden. zeker niet als ze <b>paradise lost</b> heten. nu moet ik toegeven dat ik de engelse droefsnoten nog nooit op een slecht album heb weten te betrappen. daarbij, als je via ultra zware doom/death en gothic metal uiteindelijk terecht komt bij zwaarmoedige synthipop a la depeche mode - en er ook nog zeer overtuigend mee wegkomt - verdien je eeuwig respect. maar je bent zo goed als je laatste plaat, en <i>in requiem</i> is de beste sinds <i>gothic</i>. zo goed ja. een terugkeer naar metal, echo's van <i>icon</i> en <i>draconian times</i>, en zelfs hier en daar van <i>gothic</i>. nooit gedacht, toch gekomen. gekoppeld aan het geniaal catchy popgevoel van de latere albums krijg je een superalbum dat weer eens genegeerd wordt door zowel massa als media. paradise lost is al jaren niet meer hip. uiteindelijk is <i>in requiem</i> wellicht wel mijn meest beluisterde album van 2007. en vrouwlief vindt het ook nog eens zeer fijn.<br /><br />hip is <b>rush</b> natuurlijk ook allang niet meer. de echte echte ouwe lullen van deze lijst zijn echter te goed om te negeren. <i>snakes & arrows</i> brengt niets nieuws, maar bewijst andermaal dat rush eigenlijk veel meer een powerpopband is dan een archetypische progrockband - zoals ook hiram eerder dit jaar al schreef op zijn blog. natuurlijk wordt er geweldig gespeeld, maar altijd onderkoeld, nooit opdringerig. de stem van geddy lee kent geen sleet (tot verdriet van velen, dat wel) en neil peart blijft een echte held voor alle drummers. nu de liedjes zelf ook weer op peil zijn kan het zomaar zo zijn dat deze nieuweling de beste is sinds <i>counterparts</i>. indrukwekkende prestatie.<br /><br /><b>fu manchu</b> schrijft al jaren hetzelfde nummer; soms wat meer haken en ogen, dan weer wat radiovriendelijker, maar altijd rechtvooruitstonerrock. dat is nu niet anders. maar beter heb ik ze nog nooit gehoord, zelfs niet tijdens de gloriejaren van de stoner. <i>we must obey</i> is hard en compromisloos, gaat dwars door de muren van aftandse oefenbunkers en bouwvallige garage's van beun de haas, en knalt keihard vooruit in een dikke dukes of hazard dodge. nauwelijks melodie, ruwe productie, geen adempauze: raggen! keihard de lekkerste, zeggen ze dan. mooist is echter het bonusnummer 'never again' waar plots blijft dat er een verrassend melodieus en melancholiek laagje onder de roest en de smeerolie verborgen zit.<br /><br />wat <b>queens of the stoneage</b> betreft had ik de hoop opgegeven. de laatste twee bevielen me niet meer, <i>rated r</i> werd steeds minder gedraaid, en alleen het superieure debuut en mijn innig gekoesterde eerste zes delen van de desert sessions (allemaal 10" gekleurd vinyl) hebben het magische gevoel. zonder verwachtingen aan <i>era vulgaris</i> beginnen bleek het beste te werken, want ik kon plots weer enigszins datzelfde gevoel hervinden. niet helemaal, maar toch. lekker dreinende riffs en ritmes, puntige solo's, mooie zanglijnen, minimaal gebeuk dat heerlijk lang blijft doorzeuren. heel fijn dat ze terug zijn. voelt toch een beetje als hervonden vriendschap.<br /><br />met <b>machine head</b> was ik ook heel goed vrindjes toen ze hun eerste uitbrachten, daarna was ik enkele jaren geheel uit de metal dus ik weet niet wat ze in de tussentijd hebben gedaan. nieuweling <i>the blackening</i> is echter gewoon heel lekkere metal; melodieus als bay area thrash, agressief, iron maiden gitaarharmonieën en geweldige solo's. metal uit het boekje. af en toe wat te langdradig - wat dat betreft hebben ze qua puntigheid veel te leren van het vergelijkbare maar nog veel betere the haunted. een song als 'aesthetics of hate' is echter een van de klassiekers van het jaar; zo hoort metal te klinken.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-72475089600571579852007-12-23T09:35:00.000+01:002007-12-23T10:05:51.326+01:00eindejaarslijst?dit jaar is er geen grote eindejaarsbonanza zoals die de afgelopen jaren wel verscheen in de blogosphere. blogs zijn gestopt, mensen hebben geen tijd, geen zin, of hebben dit jaar gewoonweg alleen willen luisteren zonder zichzelf de druk op te leggen hun mening persé met de buitenwereld te delen. zelf hoor ik grotendeels bij die laatste groep. overigens heb ik ook veel minder tijd gehad dit jaar, maar toch; de zendingsdrang is grotendeels verdwenen. bovendien heb ik niets meer toe te voegen aan de recensie als vorm; daarvoor heb ik er inmiddels genoeg geschreven over de jaren. af en toe kruip ik uit mijn limburgse schulp en schrijf ik een recensie of wat voor <a href="http://www.fileunder.nl">file under</a>, gewoon omdat ik het niet kan laten. maar verder? andere prioriteiten. einde van mijn opleiding. liever koken en luisteren dan erover schrijven. <br /><br />maar nu, zo op het einde van jaar doe ik toch weer iets met de eindejaarslijst. je kunt de freak in jezelf namelijk niet zomaar uitschakelen. het zal een andere vorm worden, geen gewone top tien; wil je die lezen kun je rond de kerst gewoon naar file under hoppen. doet er verder nog iemand mee? weinig kans. <a href="http://www.dronkenschip.nl/">gerard</a> is erover aan het denken - ik hoop dat het lukt. maar anderen? i think not. kijk en lees vooral wel het <a href="http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2007/12/het-muziekjaar.html">zeer mooie eindejaars-epistel</a> van ludo op de nieuwe site van <a href="http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/">de subjectivisten</a>. zo moet dat dus.<br /><br />dit jaar begin ik met de categorie:<br /><br /><strong>perfecte liedjes op een aardig album</strong><br />en dan kom ik snel uit bij de nieuwe band van the gathering's anneke van giersbergen. haar band/project <a href="http://www.aguadeannique.com/">agua de annique</a> maakte dit jaar <i>air</i>, een heel mooi album vol melancholieke luisterpop met af en toe een heftige oprisping. af en toe wel wat futloos, alsof ze vergeten was de rode peper iets dieper naar binnen te duwen. er staat echter het nummer 'witnesses' op, een perfect, intens en heftig rocknummer zoals the gathering nimmer had kunnen maken. ingehouden, drukkend, dan weer een postrockiaanse uitbarsting waarbij er flinke muren van noise worden opgetrokken. en dan blijkt het live trouwens nog een veel beter nummer, bewees het concert in heerlen. live was het trouwens met alle liedjes veel beter gesteld; wat een intensiteit, wat een soepele, lekkere band, wat een power. 100x beter dan the gathering live ooit was. volgende keer datzelfde gevoel op plaat aub.<br /><br />ook erg de moeite waard was <a href="http://www.countrymanrecords.com/TSM/index.htm">the spacious mind</a>, een zweedse spacerock band die ergens tussen vroege monster magnet en vroege pink floyd opereert. heel fijn, maar de wereld gaat er niet van schokken. op het openingsnummer van <a href="http://www.fileunder.nl/archives/2007/05/the_spacious_mind_gentle_path_highway.php"><i>gentle path highway</i></a> na, 'rider of the woodlands'. zoiets is niet meer te verslaan: 15 minuten langzame opbouw naar sterrensuizende ruimtereizen, krautrockend over de spacehighway, totale overgave aan de kosmische trip. dat gevoel. een beter liedje heb ik dit jaar niet gevonden.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-18423737778836973092007-11-03T23:55:00.000+01:002007-11-04T00:30:56.042+01:00appelstroop en condiments<a href="http://holland-shopping.com/shop/images/32958_Timson_appelstroop_blik.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://holland-shopping.com/shop/images/32958_Timson_appelstroop_blik.jpg" border="0" /></a>de laatste tijd ben ik nogal in een appelstroop fase. oftewel <em>kruudje</em> zoals ik dat van mijn middenlimburgse ouders heb overgenomen. <em>kroet </em>(met uitgerekte -oe-) wordt ook wel eens gezegd, of zelfs iets als <em>ziepnaat</em>. allemaal appelstroop. vroeger at ik niet zoveel kruudje, hoogstens eens per week, en af en toe op een pannenkoek (nooit mijn favoriete eten geweest, ook niet als kind). later heb ik verscheidene dynamo open airs overleefd op van thuis meegenomen pannenkoeken met kruudje - spaarde nogal wat geld uit aan de toen nog erg matige festivalcatering.<br /><br />nu is bryn zo oud dat hij boterhammen mag eten, en dan begin je blijkbaar met jam, paté of smeerkaas. en kruudje dus, want dat vinden hij en zijn mond (en ook de rest van zijn gezicht en handen) het allerlekkerste. en dus eet papa ook weer meer van het donkere kleverige spul, en het moet gezegd: het bevalt erg goed, heerlijk. vooral de echte limburgse appelstroop met een rinse smaak, in van die blikken. favoriete merk is timson, ook nog eens gevestigd in beesel, het geboorteplaatsje van (mijn) opa en oma ickenroth. mooi toch? niet te zoet, zo dik dat de substantie nauwelijks terugvloeit als er met je mes een heerlijke lik uit hebt genomen. en dan op het brood vermengen met de boter die je er al op had gesmeerd. de wederopstanding van kruudje is een feit! zegt het voort!<br /><br /><a href="http://www.kalons.nl/otten/images/TabascoTwin.jpeg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://www.kalons.nl/otten/images/TabascoTwin.jpeg" border="0" /></a><br />verder heb ik nog zo een aantal <em>condiments</em> die het eten van alledag wat aangenamer maken. ieder heeft er zijn eigen voorkeuren in natuurlijk; voor mij zijn het vandaag de dag vooral goede donkere sesam olie (instant verrijking voor al je oosterse gerechten), rode en groene tabasco (toepasbaar bij vrijwel alles hartig), worcestersauce (idem als de vorige; zit volgens mij ook een verslavend stofje in want de flessen gaan er hard doorheen hier), kikkoman sojasaus afgewisseld met ketjap manis, sambal oelek en sambal brandal (ik deed vroeger trouwens flink wat sambal oelek en ketjap manis door mijn basismacaroni met tomatensaus en gehakt; moet ik toch weer eens proberen op die manier), en als laatste goede balsamico azijn die tenminste twee jaar heeft mogen rijpen (je bent een <em>foodie</em> of niet, nietwaar?), of liefst nog langer. je wilt nooit meer terug naar goedkoop supermarkt spul als je de dikke, bijna stroperige en zachtzoete balsamico hebt geproefd die je alleen maar kan krijgen bij italiaanse deli's.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-19826483521146858042007-08-27T13:12:00.000+02:002007-08-27T13:24:50.298+02:00alweer een boxset"Miles Davis' <em>On the Corner</em> Given Box Set Treatment In the vein of The Complete In a Silent Way Sessions and The Complete Jack Johnson Sessions, Columbia/Legacy will release a six-disc box set version of Miles Davis' seminal On the Corner titled, yep, <em>The Complete On the Corner Sessions.</em> <snip><br /><strong>The Complete On the Corner Sessions: </strong><br /><strong>Disc 1: </strong><br />01 On the Corner [unedited master]<br />02 On the Corner [take four]<br />03 One and One [unedited master]<br />04 Helen Butte/Mr. Freedom X [unedited master]<br />05 Jabali<br /><strong>Disc 2:</strong><br />01 Ife<br />02 Chieftain<br />03 Rated X<br />04 Turnaround<br />05 U-Turnaround<br /><strong>Disc 3:</strong><br />01 Billy Preston<br />02 The Hen<br />03 Big Fun/Holly-wuud [take 2]<br />04 Big Fun/Holly-wuud [take 3]<br />05 Peace<br />06 Mr. Foster<br /><strong>Disc 4: </strong><br />01 Calypso Frelimo<br />02 He Loved Him Madly<br /><strong>Disc 5: </strong><br />01 Maiysha<br />02 Mtume<br />03 Mtume [take 11]<br />04 Hip-Skip<br />05 What They Do<br />06 Minnie<br /><strong>Disc 6:</strong><br />01 Red China Blues<br />02 On the Corner/New York Girl/Thinkin' of One Thing and Doin' Another/Vote for Miles<br />03 Black Satin<br />04 One and One<br />05 Helen Butte/Mr. Freedom X<br />06 Big Fun<br />07 Holly-wuud"<br /><br />nu is <em>on the corner</em> niet mijn favoriete milesplaat uit de jaren zeventig, maar fascinerend is dat knip-en-plakwerk natuurlijk wel. daarbij, die eeuwig durende funky groove heeft ergens zijn oorsprong, en ik denk dan ook dat ze boxset vooral geweldig studiemateriaal is. voor miles-fanaten dan, zoals ik een aantal jaren geleden was - nu nog maar een beetje (ik luister meer naar de impulse-jaren van coltrane om eerlijk te zijn). maar goed, door dit bericht kwam ik er wel achter dat <em>get up with it</em> - wel één van mijn favoriete milesplaten - gewoon samengesteld is uit die <em>on the corner</em> sessies. ik vind ze muzikaal nogal uiteen liggen, dus ik vind het wel verrassend. en waarschijnlijk zou ik hem niet so snel gaan kopen - ik heb al tig versie van 'big fun' -, maar de gedachte aan geremasterde versies van 'he loved him madly' en 'rated x' zal me doen zwichten, let maar op.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-56057583934685436702007-08-14T21:01:00.000+02:002007-08-14T21:06:20.803+02:00sonata mix dwarf cosmos"Susanna - Sonata Mix Dwarf Cosmos<br />For her solo debut Susanna Wallumrød has written the 12 highly personal songs that make up this beautiful and quite extraordinary album. In these fast and restless times of instant entertainment and shortways to possible success, it´s a rare treat to witness a young and genuinely talented singer and writer that operates to such a degree outside trends and fashions. We are delighted with this lovely addition to the catalogue, a work of uncompromising dedication inviting us to reflect and to listen. Susanna plays piano and guitar, guests include her brother Christian Wallumrød (piano), Magical Orchestra partner Morten Qvenild (piano, synth), Big Bang leader Øystein Greni (guitar), Ola Fløttum (guitar) from The White Birch, Pål Hausken (drums) from In The Country, Helge Sten (guitar, mellotron), Ingebrigt Håker Flaten (bass), Barbara Buchholz (theremin) and Giovanna Pessi (harp). Release concert at Blå in Oslo on 29. August.The album is produced by Deathprod."<br /><br />en dan komt er in september ook nog een nieuwe supersilent uit. heb ik nog niet eens gehad over immens mooie nieuweling van william basinski, <em>el camino real. </em>of de laatste, wederom sublieme dopplereffekt.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-36782944546270821242007-08-10T14:30:00.000+02:002007-08-10T14:34:43.946+02:00vroegahomdat het subsforum het niet doet, de hele subs op sterven na dood lijken (ik hoop oprecht "lijken" want ik mis ze wel), hier een link naar de goede oude tijd van <a href="http://www.greenspun.com/bboard/q-and-a.tcl?topic=De+Subjectivisten">het subsforum in 2002</a>. leuk om al die dingen nog eens te lezen, goede discussies, en ook leuk om weer eens erachter te komen hoe muzieksmaken verschuiven en verschillen, hoe mensen veranderen, etc. ik zou bijna heimwee krijgen naar het welhaast naïeve begin van de subs en ons bijbehorende idealisme en de bakken vol energie die we hadden.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-86592218406543767152007-07-18T23:35:00.000+02:002007-07-19T11:49:08.829+02:00zo van die dingeneen weekje vakantie naar drenthe heeft een paar dingen zeer duidelijk (of nog duidelijker) gemaakt:<br /><br />* ik ben gemaakt voor het vaderschap. wat een verrijking. woorden, tekort.<br /><br />* echte biologische gekarnde boter is waanzinnig lekker, net als de biologische yoghurts (verschillende soorten) en kaas (volgens vrouwlief) van de plaatselijke boer. en biologische rauwe ham en biologische eitjes van diezelfde boer maakt een ontbijt voor de goden. of in dit geval voor mij dus.<br /><br />* earthless is behalve de perfecte automuziek ook de enige echte ultieme stonerrockplaat sinds de laatste kyuss. daarbij is het ook nog een grote ode aan de jam, aan de eindeloze gitaarsolo, aan de liefde voor het samenspel. wellicht dat alleen muzikanten dat begrijpen (niet pedant bedoeld); bij earthless hoor je de lol, de vriendschap, de pure liefde, de eenwording. stonerrock om lyrisch van te worden.<br /><br />* mijn zelfgemaakte pruimenjam (natuurlijk uit eigen tuin) met <a href="http://www.ouest.nl/shop/productinfo.aspx?CategoryID=17">pommeau</a> of port is heerlijk op warme broodjes, in combinatie met die karnboter. trouwens ook met franse zoute boter.<br /><br />* het titelloze debuut van black sabbath is zo goed dat ik er nog steeds kippenvel van krijg.<br /><br />* magnetrons zijn ondingen. in ons huisje stond er een (thuis hebben we er geen), dus enkele keren geprobeerd iets eetbaars klaar te maken met zo'n ding. resultaat was smakeloos, slap, flauw eten waar alle leven uit leek te zijn verdwenen. die komt er hier thuis nooit in.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-79074560316629149612007-06-21T13:53:00.000+02:002007-06-21T14:17:37.533+02:00rabarbereigenlijk is het rabarberseizoen alweer voorbij, tenminste als je uit de volle grond wil oogsten. trek je stengels namelijk na de langste dag nog van de struik, dan heb je volgend jaar geen goede plant en dus geen goede oogst meer. dus ja, ik ben een beetje laat eigenlijk met deze recepten, maar goed, je kunt het nog wel bij de appie krijgen.<br /><br />rabarber dus. zuur, behoorlijk zuur. moet veel suiker hebben om het een beetje eetbaar te maken (of je gebruikt het in hartige gerechten, dan hoeft dat niet). hieronder twee simpele recepten die het friszure van die rare stengels heerlijk naar boven halen.<br /><br /><strong></strong><br /><strong>rabarber met vanilleroom</strong><br />750 gram rabarber, in stukken van 2 tot 3 cm gesneden<br />250 suiker (naar smaak meer of minder toevoegen)<br />250 ml slagroom<br />1 vanillepeul<br />suiker naar smaak<br /><br />doe rabarber en suiker samen in een flinke pan en stoof op laag tot matig vuur tot je een lekkere compote hebt met nog wat structuur erin; dus geen tot snot gekookte slierten. iets laten afkoelen, proeven of er nog iets suiker bij moet. het moet zoet/friszuur zijn, niet mierzoet. verder laten afkoelen in de koelkast.<br />sla de room totdat hij lobbig is, dus niet helemaal stijfkloppen. suiker naar smaak toevoegen, evenals het merg uit de vanillepeul (opensnijden en met een mes eruit schrapen; gebruik de overgebleven peul om zelf vanillesuiker te maken door gewoon in een potje suiker te stoppen). en meer is het dus niet. lekker goed gekoeld serveren in kommen, twee flinke scheppen rabarber op een schep vanilleroom. heerlijk, zeker op een zomerse dag.<br /><br /><br /><strong>rhubarb grunt</strong><br />dit is een gejat recept van nigella lawson, maar vertel het niet door. een goede vertaling voor rhubarb grunt heb ik niet, maar het klinkt goed, nietwaar? heel simpel recept trouwens. kijk maar:<br />650 gram rabarber, in stukken van 2 tot 3 cm gesneden<br />200-250 gram suiker (ook hier weer naar smaak)<br />50 gram boter (in blokjes)<br />150 gram bloem<br />3 eetlepels suiker<br />1/2 theelepel zout<br />250 ml slagroom, geklopt<br /><br />over voorverwarmen tot 190 graden. een lage ovenschaal invetten. doe de rabarber met de suiker in de schaal, goed vermengen. de blokjes boter verspreiden over het mengsel. vermeng de bloem, suiker en zout, en roer er geleidelijk de geslagen room bij tot je een plakkerig, dik beslag/deeg krijgt. gelijkmatig verdelen over het fruit, en dan drie kwartier de oven in. eruit halen, een paar minuutjes laten afkoelen, en dan serveren met een bolletje vanille-ijs of echte engelse custard (kennen we hier in nederland helaas niet zo goed, en het is echt heerlijk).bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-21026573628752093832007-06-03T15:23:00.000+02:002007-06-03T15:29:17.554+02:00ansjovis<a href="http://sci-inv.blogspot.com">martijn</a> zei een dik jaar geleden in een comment op een van mijn recepten dit: <em>"Ansjovis nooit uit blik, maar uit een pot! Voor de goede smaak moet het een beetje fermenteren en dat kan niet in blik (zeg Johannes van Dam in zijn boek.)"</em> heb ik toen verder eigenlijk geen aandacht aan besteed, dacht dat het wel zou vallen. heb tot nu toe altijd gewoon john west ansjovisjes op olijfolie gebruikt. tot dit weekend. ik heb eens een glazen potje gebruikt. geweldig! veel beter! minder vissig, meer smaak, milder, en smelt beter in saus of op pizza. beetje laat, maar toch bedankt martijn! ik gebruik geen blikjes meer vanaf nu. dat u het weet.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-61712819213192283872007-05-31T23:08:00.000+02:002007-05-31T23:25:07.402+02:00pizza kosmikmoet bekennen dat mijn laatste recept al weer een tijd geleden is (mist iemand ze eigenlijk?). heb weinig tijd en/of zin gehad om ze op te schrijven, dus ondertussen hebben jullie dingen gemist als rabarbercompote met vanilleroom, huisgemaakte tomatensoep, echte echte aardappelpuree, een grandioze pastasalade met tonijn en zoete aardappel, en kabeljauwfilet in serranoham hebben gemist. laatste nieuwe culinaire (nou ja) hobby is trouwens zelf milkshakes maken in allerlei soorten en maten. simpel en lekker. net als de pizza van vandaag:<br /><br />men neme een pak pizzabasis van ah (bodem in blik en potje tomatensaus). leg de bodem op een licht ingevet bakblik (of gebruik bakpapier), en rol het deeg enigszins uit. smeer de saus - die verrassend goed smaakt - over het deeg en beleg met groenten naar keuze, maar probeer deze combi eens: courgette in kleine blokjes gesneden en groene aspergetips (dat zijn mini groene asperges, ook van ah). hou je van kaas, dan doe je er een mengeling van mozarella, ricotta en parmezaan op; ik deed er echter gescheurde plakken serranoham op (mag elke andere gedroogde rauwe ham zijn). heerlijk zoutig en knapperig. wat zwarte peper erover, enkele drupjes goede olijfolie, en dan 15 tot 20 minuten in een oven op 200 graden. succes verzekerd! de combinatie van frisse asperges en courgette, en de zoute ham (of kaas) maakt het erg lekker en op zelfs op een of andere manier best delicaat van smaak. en dat voor zo'n simpel recept. had ik zelf niet verwacht.bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-35759684023421991542007-05-27T01:01:00.001+02:002008-12-14T07:35:13.179+01:00nog eentje<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_0KnkuTlC0eHo3UidD0OTELscFDJWuqaOGP_mOoxx8kGlxqd0N2ix-G6Hknje-Iz3-a0K7DZZ5Q4Pv69xD3dJOKNxHNyvKsPJdhtlaKjkZ59NX3yKGKzFdBpzZVcSAd0Nse0V/s1600-h/Photo-0016.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5069009354356211602" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_0KnkuTlC0eHo3UidD0OTELscFDJWuqaOGP_mOoxx8kGlxqd0N2ix-G6Hknje-Iz3-a0K7DZZ5Q4Pv69xD3dJOKNxHNyvKsPJdhtlaKjkZ59NX3yKGKzFdBpzZVcSAd0Nse0V/s400/Photo-0016.jpg" border="0" /></a><br /><div></div>bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8994897.post-1345575417236027642007-05-17T13:10:00.000+02:002008-12-14T07:35:13.377+01:0012 weken<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIAqZ2tw8sO3LmBNc6G_aM0t-nPXzf6zAN6Wq40huccqULq2U9knefw5CfgWGuMwCju-YGc0OWrEHwhoWf6gKHGnrqq68a5tnX-6pTyW9MK_Ksb-EL05SqfX8meLR4rbMUJeNE/s1600-h/hpis_428790.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5065653322745692034" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIAqZ2tw8sO3LmBNc6G_aM0t-nPXzf6zAN6Wq40huccqULq2U9knefw5CfgWGuMwCju-YGc0OWrEHwhoWf6gKHGnrqq68a5tnX-6pTyW9MK_Ksb-EL05SqfX8meLR4rbMUJeNE/s400/hpis_428790.jpg" border="0" /></a><br /><div></div>bashttp://www.blogger.com/profile/06940208397588790953noreply@blogger.com0