soeplul

ze zegt nooit zoveel. in al die jaren dat ik haar ken is een gesprek met haar nooit langer geweest dan een zin of vijf. ze is er nog steeds van overtuigd dat ze niet opgenomen hoeft te zijn, al is ze wel iets minder opstandig geworden in de loop van de tijd. heel soms vlamt haar achterdocht weer ouderwets heftig op. pakt ze haar spullen in en belt ze een taxi om naar huis te gaan. maar ze gaat nooit. ze heeft geen huis meer. en hoewel ze dat nooit zal toegeven, beseft ze het wel.

ze beseft wel meer, dingen waar ik maar bij toeval achter kom. door bijvoorbeeld in haar buurt te zitten - nooit te dichtbij, dan gaat ze zich ongemakkelijk voelen om niet veel later naar eigen kamer te vertrekken - als ze een nieuwsuitzending op tv volgt. ook dan zegt ze niets. totdat balkenende plots verschijnt voor het een of ander. waarna ze keihard zegt: wat een soeplul! een hoogst gezonde reactie, denk ik dan.