lazarus

mijn theorie: vroeger waren de mannen van lazarus blackstar gewone, vredelievende, zachtaardige stonerrockers die graag lekker voortploegden op een smeuïge groove, of een heerlijke jam neerlegden terwijl ze met zijn allen een gigantische toeter ronddeelden. plezierige mennekes, wellicht af en toe van de wereld, maar da's niet erg. fijne gasten.

maar nu niet meer. waarom? misschien dat een schotel bedorven paddestoelen voor een zwarte trip heeft gezorgd, met visioenen van het einde der tijden. wellicht hebben al hun partners zich collectief gesuïcideerd, en stonden de afscheidsbrieven vol cynische verwijten aan de heren lazarus blackstar. of ze hebben één keer teveel rampton van teeth of lions rule the divine geluisterd, dat kan ook. hoe dan ook, de vriendelijk stoners zijn voorgoed verdwenen en bedolven onder een laag dofgrijze, post-apocalyptische as. je hoort dat ze heerlijk kunnen grooven, je hoort ook dat zanger paul catten eigenlijk een mooie, cleane stem heeft. de groove houden ze echter angstvallig verborgen - het blijft bij onmetelijk diepe riffs-op-riffs-op-riffs, en catten gilt en schreeuwt gans de plaat op ernstig nihilistische wijze vol.

en ja, dat levert een heerlijke plaat op. revelations heet het onheilige ding. walgelijk lekker.