muzak?

nee, dat maakt lawrence natuurlijk ook weer niet, maar hoe meer ik the night will last forever luister, hoe minder boeiend de plaat bij bewuste beluistering blijkt. er gebeurt net te weinig, de synthlijntjes zijn net te glad. te oppervlakkig wellicht? de geest wil de leegtes maar wat graag invullen, maar wordt door lawrence niet ver genoeg de ruimte ingetrokken om helemaal in dromenland te kunnen komen.

hoe anders wordt als je gaat luisteren terwijl je iets anders aan het doen bent. reizen bijvoorbeeld (niet met de trein, dan heb je nog teveel kans om lawrence onverwijlde aandacht te geven): op de fiets of in de auto ontpopt de goede man zich als de perfect reisgenoot, iemand die zowel een strak tempo aangeeft als zorgt voor een rustgevende atmosfeer. en daarmee is hij gelijk ook zeer geschikt voor eindeloze leessessies of broodnodig gestudeer. ik moet er niet aan denken om xiu xiu of shining op de achtergrond te luisteren tijdens het doornemen van verhandelingen over dialectische gedragstherapie. met lawrence kan dat wel, waarschijnlijk door die heerlijke leegte in de muziek, een leegte die nergens om vraagt. the night will last forever is daarom vaak te horen alhier, maar vraag me niet precies wanneer, want dat ben ik alweer vergeten.