live recensie

omdat bij kindamuzik even geen plek was, hier een live recensie van de optredens van susanna and the magical orchestra, in the country en supersilent, afgelopen 8-12 in brussel.

Zelfs een lange, donkere autorit met veel regen en een daaropvolgende zoektocht door een chaotisch en druk Brussel (waar zijn die fokking wegwijzers?!) kon niet verhelpen dat Susanna and the Magical Orchestra voor de ijskoude rillingen en traantjes in de ooghoeken zorgde. Simpel en doeltreffend: zet een toetsenist en een adembenemende zangeres bij elkaar, laat ze liedjes van andere artiesten zingen (plus enkele eigen nummers), en daar heb je je recept voor instant ontroering en emoties tot op het bot. Op deze Rune Grammofon labelnight zorgden Susanna en Morten voor een opening die nauwelijks meer te overtreffen kon worden. Verstild, sereen, bescheiden, met Susanna als natuurlijke blikvanger die elk gebrek aan show compenseerde met alleen haar aanwezigheid. Hoogtepunten te over, maar ‘Jolene’ van Dolly Parton en ‘These Days’ van Matt Burt waren zo waanzinnig goed dat ik van alleen de herinnering nog steeds kippenvel krijg.

Toen hierna In The Country mocht spelen waren de verwachtingen aanzienlijk minder hoog gespannen, want op plaat is het Noorse jazztrio van Morten Qvenild (inderdaad, dezelfde Morten als hierboven) nauwelijks spannend te noemen. Gelukkig kwam de band live een stuk beter los, en was het vooral de intensiteit die ervoor zorgde dat het toch nog een heel lekker optreden werd. Op plaat aan de saaie kant, maar live een aanrader.

Dat de hoofdprijs uiteindelijk naar Supersilent zou gaan, was na Susanna nauwelijks voor te stellen, maar toch was het zo. Nog nooit een band gezien die er vanaf het eerste moment zo in kan zitten als dit Noorse improvkwartet. Echt, vanaf de eerste drumaanslag was het direct volle kracht qua intensiteit en samenspel. Niet te geloven. Hun sound werd, in vergelijking met vroeger, uitgebreid met het drumstel van trompettist/zanger Arve Henriksen, die op zijn trommels heel regelmatig het duel aanging met meesterdrummer Jarle Vespestad. Kwam nog eens bij dat geluidsmanipulator Helge Sten aka Deathprod behalve zijn elektronica ook een gitaar mee had genomen, met geluiden die varieerden tussen cleane aanslagen, Derek Bailey-achtige tokkels en Sunn0)))-drones. Vooral die gitaar bleek een enorme aanvulling op het intense Supersilent geluid, dat heen en weer golfde tussen verstilde emoties, ruwe noise, bijna-ambient, en opzwepende freejazz. Woorden, tekort: u weet wat ik bedoel.