kindertotenlieder. geen titel om vrolijk van te worden. friedrich rückert was dat dan ook niet. twee keer sloeg het noodlot toe in zijn familie. twee keer ging een van zijn kinderen dood en overleefde hij het zelf. toen heeft hij er maar een gedicht over geschreven. gustav mahler was een groot fan van de dichter, en componeerde een vijftal liederen over de kindertotenlieder.
dit verhaal wordt door ktl niet verteld. het zal hoe dan ook de inspiratiebron voor peter rehberg en stephen o'malley zijn geweest, maar muzikaal is dit te abstract om er iets absoluuts uit te halen. de werken van mahler ken ik niet, maar zullen ongetwijfeld ook niet hebben overgelopen van vrolijkheid.
nee, dit ktl is niet voor tere zieltjes. wie rehberg (laptop elektronica / noise) en o'malley (sunno))), khanate, ginnungagap, lotus eaters, en nog veel meer) een beetje kent had ook niet anders verwacht. ktl maakt hier de soundtrack bij een theaterproductie, en zullen in maart 2007 in brest hun soundtrack live erbij gaan spelen. en dat zal geen gemakkelijke zit worden.
beginnend met een ambientstuk van 25 minuten is redelijk gewaagd; rehberg zorgt voor de onderliggende drone, o'malley speelt zeer spaarzaam enkele cleane akkoorden die metalig mogen doorgalmen. de minimalistische aanpak houdt het constant spannend, maar het is juist de ruimte en de stilte tussen de noten die het geheel afmaakt. prachtig. hierna wordt het bruter en woester. o'malley laat zijn gitaar in de loop van het uit vier delen bestaande 'forestfloor' steeds harder en zwaarder klinken, totdat sunno))) niet meer te ontkennen valt. echter zonder dat het in metal vervalt, want rehberg houdt het geheel totaal in het abstracte, voegt digitale noise toe, vervormt de gitaarmuren en laat het totaalgeluid hard en confronterend je speakers schoonschrapen. gevolg: to boldly go where sunno))) has not gone before. de sfeer van kille black metal vermengt met de ijzige abstractie van futuristische noise. pijnlijk en overweldigend.
op dat moment is de akelig verstilde afsluiter 'snow' meer dan welkom. de sfeer is echter exact even zwart en nihilistisch als de rest van de plaat, zodat de rust alleen maar rust lijkt; stiekem maakt het brein ook dan nog overuren om de absolute doodsangst die ktl bezit nog enigszins in heldere en reële gedachten om te zetten. tevergeefs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten