06. the haunted - the dead eye

soms word ik wel eens moe van mijn eigen muzieksmaak. altijd maar weer die drones, die ambient, die laaanggerekte doom, die freejazz, die vrije improv. vandaag bijvoorbeeld. sta ik fijn in de keuken - zoals de meesten wel weten een grote hobby van me - om een heerlijke hazenpeper voor te bereiden voor morgen (recept volgt later), wil ik er best een fijn muziekje bij draaien. maar koken met khlyst of jacob kirkegaard gaat gewoon niet. nee, met koken kun je het beste ontspannen jazz of energieke pop, rock of metalliedjes horen. gelukkig dat er the haunted is.

typische mannenmuziek zie marieke over the haunted, en hoewel mijn vrouw the haunted een stuk beter kan hebben dan die idiote nonmuziek - zoals zij het noemt -, kan ik wel wat mat dat oordeel. the haunted is metal, nee METAL! in-je-gezicht metal, vroeger vrij rechttoerechtaan, ergens in de buurt van slayer en aanverwanten. niet de muziek waar veel vrouwen op af komen, zoals ook het concert van afgelopen november weer bleek.

the dead eye is misschien wel mijn meest gedraaide plaat van dit jaar. niet langer is the haunted een compromisloze thrashband, niet langer wordt alleen slayer geëerd. nee, the dead eye is een complex geheel van tempowisselingen, strakke riffs, klaaglijke melodielijnen, en heel, heel goede zang. en ondanks al die complexiteit knalt de plaat als een waanzinnige uit de speakers, is hij zo in-je-gezicht als in-je-gezicht kan zijn. vanaf de allereerste toon was ik verkocht, en nu maanden later luister ik hem nog bijna evenveel als in het begin. dat overkomt me vrijwel nooit; ik ben nogal snel uitgeluisterd op muziek die vanaf het eerste moment goed in het gehoor ligt. maar the haunted werkt het anders. nog steeds vol slayer-agressie, maar dan met veel meer melodie. plots opduikende breaks halen herinneringen aan trouble en soms zelfs paradise lost op. daarbij speelt de band zo strak dat er de laatste weken ineens herbelevingen van exodus en testament naar boven komen, de melodieuze bay area thrash van eind jaren tachtig. het is echter zanger peter dolving die van the haunted een monumentale band maakt: hij klinkt als een phil anselmo (pantera, down) zonder de drugs, kan extreem opgefokt schreeuwen, kan echter ook zeer melodieus en ingetogen zingen. altijd echter vol onderhuidse spanning, het zit nooit lekker in zijn hoofd (lees ook deze beschrijving van martijn, dat zegt ook genoeg) en je voelt eigenlijk dat hij elk moment kan breken. tel daarbij op een gitarist die op de gekste momenten de mooiste solo's speelt sinds marty friedman op rust in piece, en dan weet je gewoon dat the haunted niet kapot kan.

zo teruglezend lijkt het net of hier over een retroband gaat. en dat is the haunted pertinent niet. het mag niet de meest originele band zijn, maar the haunted is he-le-maal van nu en is voor een vroeger redelijke traditionele metalband bepaald experimenteel bezig. al die experimenten vallen echter niet op, want ze maken deel uit van geweldige songs, liedjes die me nu al maanden compleet inpakken. catchy, geweldig opgebouwd, fantastisch gespeeld, soms zelf ontroerend, altijd appelerend aan mijn innerlijke metalbeest om hard mee te brullen en de wijsvinger en de pink van mijn gebalde vuist uit te steken - zelfs onder het autorijden.

uiteindelijk is the dead eye de enige metalplaat van dit jaar die echt raakt, die eigenlijk alle aspecten van metal bevat die mij nu eenmaal aanspreken. niks geen mastodon voor mij (die moeten eerst maar eens gaan leren hoe je een echt liedje schrijft), en slayer - hoewel voor eeuwig fantastisch - teert te erg op oude roem om heel hoog te eindigen. en als the haunted tegen het einde van the dead eye alle schroom van zich afzet en met 'the failure' een somber, melodieus liedje aflevert dat schaamteloos tegen het beste van alice in chains aanschurkt en niks wil weten van enige thrashroots, weet ik dat de toekomst van the haunted veilig is gesteld.