the eternal children

gisteren ook 'the eternal children' gezien op nederland 2, die reportage over cocorosie, devendra banhart en antony & the johnsons? wat een geneuzel was dat. cocorosie was nog wel het ergste: twee zusjes die het leven als kunst beschouwen en als kindertjes vrolijk door het leven stappen. vrije expressie: ja, talent: NEE! een dikke vette nee. tjonge zeg, wat een inhoudsloos gewauwel, en wat een nietszeggende muziek. over de vrijheid van het kind als individu zonder remmingen enzo, zonder beperkingen van de maatschappij. allemaal heel leuk en aardig, maar waarom ons er mee lastig vallen? beetje apart doen omdat het zo leuk en artistiek overkomt, zo kwam het over. devendra banhart was al niet veel beter: veel hoogdravend geblaat over zijn muzikale roots en de muzikale vrijheid en over de ruimhartigheid van de new yorkse freakfolk scene, maar spannende muziek maken? helegaar niet, het bleef bij ontzettend saaie, voorspelbare, ouderwetse folkpop zonder de hysterische inslag die hij vroeger nog wel eens liet horen.

antony was dan weer wat leuker, zeker toen hij als nadrukkelijk flamboyante nicht het publiek ging bespelen met een vrolijk nummer, om er tien seconden later achter de piano een zeer droeve versie van te spelen. mooi. minder was zijn heftig gesticulerende lichaam bij 'hope there's someone', ik heb daar altijd nogal een verstild beeld bij mij in mijn hoofd van een ontzettend droevige antony die achter de piano zijn tranen de vrije loop laat.

uiteindelijk was het vooral william basinski die een paar keer aan het woord kwam die het een beetje leuk maakte - vooral toen zijn tapes even aan bod kwamen. welk talent hij echter in cocorosie ziet is mij een levensgroot raadsel.