01. scott walker - the drift

dit is mijn zevende poging. een zevende en laatste poging om iets fatsoenlijks, iets bruikbaars neer te zetten over mijn nummer 1 van 2006. scott walker. een seniele ouwe man, zoals mijn vrouw zegt. iemand die de whiskey maar eens moet laten staan, zegt ze ook. bovenal, zegt ze, moet hij stoppen met muziek maken - had hij trouwens al veel eerder moeten doen. op zijn zachtst gezegd kon mijn lief helemaal niets met het pretentieuze gekweel van een mislukte operazanger. nog steeds haar woorden.

och och, wat had ze het dan zwaar met mij dit jaar. 2006 was muzikaal namelijk het jaar van scott walker voor mij. eerdere pogingen met tilt waren op niets uitgelopen. nog steeds kan ik niet veel met dat album, op het prachtige openingsnummer na. maar dan the drift. vanaf het eerste moment instant fascinatie. nog niet mooi, dat kwam pas later. maar: wat een stem, wat een composities, wat een stijl. waar woorden tekort schieten, dat gevoel. ik had en heb het ook met de disintegration loops van william basinski, dat zijn vier monumenten waarbij ik het niet aandurf om mijn futiele woorden aan te besteden. en eigenlijk heb ik dat ook bij the drift.

loodzwaar, the drift. ontzettend pretentieus. niet teveel naar luisteren. eerste maanden ook niet gedaan. uit pure nieuwsgierigheid wel scott 1 t/m 4 neergehaald. eureka! scott 4!!! en nog sterker: scott 3!!!! wat een pracht! om blij van te worden. ik dan, niet mijn lief. zij vindt ook die albums verschrikkelijk. gedateerde onzin, overdreven gebral.

het is een feit dat ik the drift na maanden nog steeds niet kan bevatten. dit schrijvend besef ik ook waar dat aan ligt: de grootsheid van de muziek en de teksten. voor normale stervelingen als ikzelf is het te alomvattend, te één met de wereld en alles er omheen. te kosmisch misschien wel. als ik in delen probeer te splitsen kom ik tot dingen als modern klassiek vermengd met theatrale pop vermengd met atonale avant-garde vermengd met essays over verschillende versies van de geschiedenis van de laatste halve eeuw vermengd met ....... . weet ik veel. zelfs het opdelen lukt niet. en daarbij, nog nooit was het afgezaagde holistische gezegde "het geheel is meer dan de som der delen" meer van toepassing dan hier.

inmiddels kan the drift redelijk makkelijk van begin tot einde achter elkaar luisteren. niet dat ik de plaat begrijp, maar toch. ik vind het een prestatie. mijn lief vindt dat ook. ik vind the drift ook - veel meer dan de engste ambient of black metal - angstaanjagend. van die zwartgallige ambient word ik altijd heel ontspannen, en bij black metal gil ik gewoon net zo hard mee als de schreeuwlelijkerd zelf. werkt altijd. maar scott walker is andere koek. hier staat geen maat op. hier helpt geen medicijn tegen. bepaalde passages zijn nog steeds gelijk aan een psychologische pijnbank, aan afschuwelijk marteltuig dat heel erg voelbaar is maar nooit fysieke sporen achterlaat. de spanning is vaak ondraaglijk, maar de ontladingen zijn daarna zo erg dat de opgebouwde spanning een weldaad was.

maar [plaats hier uw eigen bijpassende krachtterm], wat vind ik the drift waanzinnig goed! zo goed als ik in jaren geen plaat meer heb gevonden. eerder dit jaar moest ik voor het zevenjarig bestaan van kindamuzik mijn zeven favoriete albums van de laatste zeven jaar opsommen. the drift zette ik toen op zes; de-loused in the comatorium was mijn nummer 1. inmiddels zou the drift met gemak op 1 staan. zoals hij ook dit jaar - natuurlijk - op 1 staat. waar het aan ligt? aan al het bovenstaande? aan het feit dat ik er met heel mijn huidige muzikale referentiekader geen adequate betekenis aan kan geven? aan het feit dat ik toch ergens kan terughoren dat walker de atonale twaalftoons benadering op een popformat projecteert (dit is de muzikant in mij die even naar buiten wil)? aan het feit dat ik nu pas een 63-jarig genie heb leren kennen? maar goed, dit bedoel ik nou. mijn woorden schieten tekort, hopeloos tekort. het is allemaal ook niet relevant. the drift is, the drift bestaat met zijn geheel eigen realiteit. en sommige mensen kunnen de deur vinden naar die realiteit, andere niet, en willen dat ook niet - zoals mijn lief. ikzelf prijs me gelukkig dat ik de deur én de sleutel gevonden. nu alleen nog de betekenis ontdekken. ik vermoed dat ik daar nog wel een aantal jaren voor nodig zal hebben. als het al gaat lukken. maar zelfs dat maakt niet uit. ik ben binnen.