waar het door kwam weet ik ook niet, maar de eerste tijd dat de naam iliketrains begon te circuleren dacht ik met een zoveelste hoekig bandje te maken te hebben. die bands laat ik per definitie links liggen. dus iliketrains ook. niets voor mij.
en dat was een fikse fout. na een zoveelste jubelrecensie ben ik de recensies maar eens daadwerkelijk gaan lezen. en daar werden me toch plots dingen genoemd: postrock, joy division, literaire teksten, zwaarmoedig. van die dingen. bepaald niet hoekig. dan is de stap tot downloaden natuurlijk snel gezet. bleek de band nog iets tegen te hebben: maar zeven liedjes, maar een dikke dertig minuten. ik hou van bands die lang van stof zijn, die durven te rekken, die zich niet aan popformats houden. iliketrains? niets voor mij. dus.
wat had ik het fout. vanuit nieuwsgierigheid uiteindelijk toch maar eens geluisterd. 'terra nova', de opener, begon. licht galmende gitaarnoten, rustig gespeeld, melancholiek sfeertje. zou het dan toch? ja, het zou dan toch. postrock opbouw, mooie dynamiek, en dan plots: de stem. de diepe, droevige stem die eenzelfde intonatie als ian curtis of robin proper-sheppard (ten tijde van the god machine) had. dit kon niet worden misverstaan, dit was een bloedserieuze band (zoals ik ze het liefst heb, humor hoort niet thuis in mijn muziek, of je moet zappa heten) die diep durfde te gaan, die zware emoties op de voorgrond liet komen.
en dat zeven nummers lang. maar een fractie meer dan een half uur. veel te kort dus. toch? helemaal niet. iliketrains maakt het nergens te lang - zoals postrockbands dat vaak wel plegen te doen - en houdt zich qua lengte wel aan het popformat. met als gevolg dat elke noot telt, dat alle vetrandjes zijn weggesneden. waarmee de band het credo van mark hollis (zoals boven in mijn kosmik-balk te lezen valt) helemaal waar maakt. zeven nummers prachtig melancholieke postrock, veel dynamiek en adembenemende melodieën.
en dan die zang. als ian curtis samen met mogwai een plaatje zou maken zou het zo kunnen klinken. als the god machine van nu zou zijn - en niet van 12, 13 jaar geleden - zouden ze ook hier ergens kunnen uitkomen. zo diep en emotierijk klinkt de zang hier; essentieel voor het hoogst eigen geluid van iliketrains. laat de zang weg en je houdt een heel leuke postrockband over, maar niet meer dan dit. zet de zang op een hoekig ritme en je hebt je zoveelste jaren tachtig bandje met 'the' voor de bandnaam. meng de twee en je krijgt iliketrains. een niet heel bijzondere maar tegelijkertijd unieke band met verslavende kwaliteiten, met een album dat je laat snakken naar meer - en niet alleen vanwege de beperkte speelduur. gelukkig hebben we de repeatknop.
3 opmerkingen:
Mooi beschreven. Ook ik heb de band lang links laten liggen vanwege de naam. Zonde. Daardoor komt hij niet in mijn top-10 voor. Uiteindelijk te weinig beluisterd.
Dat het maar 7 nummers zijn frustreert me wel.
jep lekker plaatje.. Rook House for Bobby, zeer fijn :)
Heb ze live meegemaakt in Den Haag, nov 2007. En ben nu verslaafd... In april komen ze weer, nu in Rotterdam, weer een klein zaaltje. Geeft niet, maar volgend jaar is het Paradiso, of een andere fatsoenlijke tent, zeker weten.
Een reactie posten