ik heb het nu ettelijke malen geprobeerd: een nieuw stukje schrijven over susanna and the magical orchestra en hun melody mountain. en het lukt niet. ik val in herhaling. eerder dit jaar schreef ik voor kindamuzik een recensie waar ik nog steeds helemaal achter sta. ik deed een email interview met susanna en ook daar staan dingen die ik nu niet anders zou doen. wat kan ik anders nog zeggen dan dat ik op die plekken al heb gedaan? dat de impact nog even sterk is als toen? dat de intimiteit na maanden nog steeds letterlijk voelbaar blijkt? dat het het enige album dit jaar is waar ik geheel en al in op kan gaan en me thuis kan voelen, zoals gerard dat heeft met anna ternheim? wat een fantastisch stukje is dat trouwens, een grotere stimulans om ook eens achter anna aan te gaan kan ik me niet voorstellen. even wel, meer nieuwe dingen dan dit krijg ik niet uit mijn toetsenbord, en daarom volgt nu dan ook de recensie van eerder dit jaar.
Hoe eenzaam en melancholisch moet je zijn om van Leonard Cohens ‘Hallelujah’ een nog somberdere, gevoeligere en vooral nog mooiere versie te maken dan Jeff Buckley? Alleen al de veronderstelling dat dat mogelijk is, zou bijna heiligschennis zijn. Maar echt, het is waar: Susanna en haar Magical Orchestra doen het. Ze verslaan Buckley met gemak op sfeer, zeggingskracht en pure schoonheid. Horen is geloven.
Het is dan ook niet voor te stellen dat juist dat niveau een heel album vol te houden is. Toch is dat wat er hier gebeurt. Susanna Wallumrød en Morten Qvenild - een stel Noorse twintigers die zo doorleefd klinken alsof ze al een heel leven vol ernstig leed achter de rug hebben - presteren het om met een coveralbum zo origineel en eigen te klinken dat er nauwelijks woorden voor te vinden zijn. En dat alles ‘gewoon’ met alleen stem, wat zacht mijmerende keyboards en een sporadisch kerkorgel. Hoe naakt en minimaal wil je het hebben?
Tien zeer diverse liedjes krijgen allen de SusannaMagical-behandeling en klinken zonder uitzondering alsof het altijd zo had moeten zijn. Zo heb je het bovengenoemde ‘Hallelujah’, ‘Enjoy the Silence’ van Depeche Mode, ‘Fotheringay’ (Fairground Convention), Scott Walkers ‘It’s Raining Today’ en zelfs het werkelijk sublieme ‘Love Will Tear Us Apart’ van Joy Division. Allemaal in een radicaal andere versie dan het oorspronkelijke liedje, en op zijn minst even goed als het origineel. Wellicht nog knapper is hun kracht om van een kitscherige draak als ‘Condition of the Heart’ van Prince een intens en droevig luisterliedje te maken dat veel mooier klinkt dan de kleine dwerg het ooit zelf zal kunnen.
Het is echter ‘It’s a Long Way to the Top’ van AC/DC dat het meest rigoreus wordt verbouwd. Het origineel is een heerlijke stamprocker zoals alleen AC/DC dat kan, maar Susanna en Morten gebruiken stem, kerkorgel en klavecimbel om zelfs de stoerste biker in huilen te doen uitbarsten. Iedereen die nog met zijn bandje ooit de top zou willen bereiken, zal na beluistering mismoedig de instrumenten op marktplaats.nl zetten, en zich vervolgens gaan bezatten om weer een droom te vergeten. Om maar te zeggen: zo overtuigend en intens klinkt Susanna And The Magical Orchestra. Subliem tot de tiende macht.
1 opmerking:
Hoi,
de albums zijn fantasties,wat je hier schrijft is gewoon waar.
Ben pas naar een concert in Rotterdam in de pauluskerk geweest, heeft heel veel indruk op mij gemaakt.
valt niet mee om het zonder traan te beluisteren,zit heel veel emotie en gevoel in.
Ze zijn fantasties wat zeg ik meer dan dat.
tip, beluister de albums ,de eerste is anders dan de tweede album, denk zelf dat de tweede album meer toeganglijker is voor een hoop mensen, maar het eerste album vind ik zelf ook onwijs goed.
Een reactie posten