het is een geweldig verhaal, instant fascinatie: ga naar tsjernobyl. zoek naar kamers en ruimtes die in 1986 vol mensen zaten en abrupt geëvacueerd werden toen het moment daar was. sindsdien komt er niemand meer. neem de stilte op, en dub de opnames vervolgens vele malen over elkaar heen - zoals alvin lucier dat met zijn i was sitting in a room jaren terug ook al deed. een concept om van te dromen.
het zou het geluid van donkere wanhoop moeten zijn, van immense zwartheid zonder leven. maar dat is niet het uiteindelijke effect van four rooms. four rooms straalt licht uit. of denk ik dat alleen maar? nee. het is echt zo. ongezond licht. veel te helder. te hard. te doordringend. niet alleen de stilte krijgt een gezicht, ook de straling. nog immer aanwezig, en zal dat ook blijven voor de komende tig jaren. vier lange stukken, vier verschillende klankkleuren, vier verschillende soorten stilte. en dus ook vier verschillend stralende drones. troosteloos? ja. desolaat? zeker. levenloos? bijna wel, ja. donker? niet bepaald. deze soundtrack van de stilte ademt leegte maar zet je tegelijkertijd in een hel verlicht niets.
wat uiteindelijk het meest beklijft is het feit dat het wezenlijke gevoel van eenzaamheid in het extreem troosteloze gebied, zo goed muzikaal verwoord wordt. het compleet weggevaagde leven in de 'zone of alienation' rond de reactor blijft voelbaar - al is het heel ver weg, gevat in nauwelijks hoorbare echo's uit het verleden. de kracht van de beste ambient en drones is dat het bij mij altijd bepaalde beelden oproept - en ik ben niet eens visueel ingesteld. kirkegaard slaagt er wonderwel in om mij een rondleiding te geven in de vervallen lege en stille restanten van wat eens een grijsgrauwe maar bezige stad was. het is een confronterend beeld, maar tegelijkertijd eentje wat mij altijd al heeft gefascineerd: leegstand, verval, desolate sferen, eens druk bewoonde maar nu verlaten gebieden, menselijk technologisch falen. kirkegaard zet al deze facetten in een fel licht en toont onverbloemd de realiteit.
als er vergelijkingsmateriaal is zou ik uitkomen op radiation van pan sonic, cd 4 van hun kesto vierluik. maar dat was puur en alleen straling, zonder achtergrond, zonder basis, zonder vertrekpunt. zonder concept. jacob kirkegaard laat vier kamers hoorbaar stralen, waarbij het concept van onschatbare waarde blijkt. conceptuele kunst op zijn best.
3 opmerkingen:
heeft ie wel foto's met bewijs erbij gedaan? misschien zat ie wel in zijn eigen kelder. lekker veilig. ;)
voor de foto's: zie boven :-)
ok, ok dat is niet zijn kelder grmbl. ;) ;)
Een reactie posten