ep's

twee superplaten komen dit jaar niet in mijn jaarlijst, terwijl ze wel goed genoeg zijn. helaas hebben ze besloten om ep te zijn. daarom op deze plek nog even extra aandacht voor de wel erg bescheiden meesterwerkjes van savoy grand en sigur rós: respectievelijk the lost horizon en ba ba ti ki di do.

ba ba ti ki di do is eigenlijk een twintig minuten durende compositie (in drie delen) gemaakt voor de ballet uitvoering split sides van merce cunningham (radiohead heeft er ook een stuk voor geschreven, maar is niet van plan dit uit te brengen). laat ik het zo zeggen: dat de band besloten heeft in toekomst meer poppy te gaan klinken is de slechtst mogelijke beslissing die ze ooit heeft kunnen maken. sigur rós klonk nog nooit zo vrij en open, zo transparant droevig. zonder limiterende songstructuren en zonder ijzig hoog geblaat van jonsi laten ze hun emoties de vrije loop, maar durven ze plots ook gesproken woorden in stukken te knippen om daarmee minimal achtige ritmes te maken. de hele ep schreeuwt om een uitwerking van tenminste een uur, maar krijgt die niet. de wetenschap dat ze dit nooit(?) meer zullen maken maakt me nog melancholieker dan de piano in 'ti ki'.

savoy grand houdt het wel bij liedjes, maar die mogen dat dan ook. was burn the furniture uit 2002 al een van de mooisten van dat jaar, dit keer horen de vier liedjes op the lost horizon en dan zeker opener 'reason te leave' (mp3) tot de allermooiste liedjes die je dit jaar zult kunnen horen. een breekbare mannenstem, wat gitaargepingel, een kleine dosis drums en piano: that's it. het is vooral die hoge stem van bandleider en songschrijver graham langley die constant lijkt te gaan breken van emotie, maar het dan toch voor elkaar krijgt om vast te klinken. zijn voorliefde minimalistische, trage en vooral droevige liedjes doet de rest. volgend jaar een nieuwe langspeler, mmm...

wat zeg je me nou?

onder het motto van "smaken verschillen", hier de reactie van marcel m. uit gouda op de door mij samengestelde he said/she said cd:

Hoi Bas,

Hierbij mijn recensie. Kort samengevat, (onze) smaken verschillen ;-)

1. Kaffe Matthews - Long Line Starting
Mijn eerste en later ook laatste idee was dat het een testbestand voor een oormeting is. Aan het gepiep kan ik niets interessants ontdekken. Mijn oren doen het i.i.g. nog goed ;-)

2. Halo - Meat
Van het ene naar het andere uiterste. Qua geluid tenminste want mijn mening erover is hetzelfde. Ook dit is niet aan mij besteed. Veel (monotoon) geschreeuw, weinig wol.

3. Bjork - Vokuro
Een oude bekende. In het begin van haar solocarriere leuk maar allengs minder. Hoewel het goed aan te horen is brengt het geen verandering teweeg. Niet meer dan aardig.

4. Vincent Gallo - Honey Bunny
Dit bevalt me. Klinkt lekker (gevoelig). Geen geweldige zanger maar in combinatie met het subtiele gitaarwerk een prima nummer. Best benieuwd naar meer van hem hierdoor.

5. Efterklang - Collecting Shields
Als ik het nummer hoor vind ik het wel iets hebben maar het blijft niet hangen. Fraai muzikaal behang. Steeds voorbij voordat ik het door heb en dat is een slecht teken.

6. Sunn O))) - A Shaving Of The Horn That Speared You
18 minuten geluidsmanipulatie zonder dat er iets noemenswaardigs gebeurt. Het kan me echt niet boeien en nauwelijks voor te stellen dat het bij een ander wel het geval is.

7. Pan Sonic - Mayhem I
Geluidsterreur wil ik het noemen en niets meer. Erg monotoon en zonder enige richting. Blij als het na een krappe drie minuten afgelopen is want dat is al veel te lang.

8. Julie Doiron - Oh These Walls
Gelukkig weer eens een echt liedje maar verder niet bijster interessant. De minimale pianobegeleiding is bijzonder maar de zangeres is te doorsnee om te boeien. Saai.

9. Biosphere - Deviation
Zie nummer 6 maar dan een stuk korter. Van Biosphere heb ik weleens iets beters gehoord alhoewel het in het algemeen niet mijn cup of tea is. Bel Canto deed me meer.

10. So - 1
Het wordt eentonig maar ook hier kan ik niets mee. Van hard naar zacht met allerlei geluidseffecten. Hoe vaak ik het luister, het blijft onbehapbaar. Ik heb het geprobeerd ;-)

11. Arve Hendriksen - Opening Image
Perfecte achtergrondmuziek voor een natuurdocumentaire. Ik zie steeds fraaie beelden voor me en daarmee is het goed te beluisteren. Losstaand heeft het m.i. te weinig te bieden.

12. Lisa Gerrard & Patrick Cassidy - The Song Of Amergin
Visioenen van Clannad komen in me op. Dit is lang niet zo erg maar plezierig is het niet te noemen, slaapverwekkend wel. Bombastisch geheel met dat strijkgeweld. Tergend traag.

De uitdaging van zo'n cirkel is dat je vaak muziek voorgeschoteld krijgt die je nog niet kent. In dat kader is het deze keer volledig gelukt want ik kende geen enkel nummer. Na beluistering bleek ook echter waarom want op een enkele uitzondering na is het niet aan mij besteed. Ik heb het ruim de tijd gegeven om op me te "groeien" maar dat gebeurde niet. Vandaar bovenstaande recensie, ik kan er helaas niet meer van maken. De enige, echte uitschieter die er m.i. ver bovenuit steekt is Honey Bunny van Vincent Gallo :-)

Groeten, Marcel

jammer maar helaas dus. risico van het vak ;-). better luck next time.

ultieme liftersgids

ik ben uiteindelijk nooit tot het einde van the ultimate hitchhiker's guide van douglas adams gekomen - de hitchhiker's guide to the galaxy omnibus. toch erg jammer, want adams is zeker in het eerste en tweede deel erg goed in vorm wat betreft het mengen van droge engelse humor en belachelijke sf. op een gegeven moment blijkt het allemaal niet meer zo boeiend, maar dan heb je wel grandioze anekdotes achter de rug over het vernietigen van de aarde omdat er een hyperspatial express route wordt gebouwd (boodschap voor ons aardbewoners: "there 's no point in acting all surprised about it, all the planning charts and demolition orders have been on display in your local planning departement in alpha centauri for fifty of your earth years"), en een ruimteschip met een onwaarschijnlijksheidsaandrijving die zorgt voor uit de ruimte vallende walvissen.

maar hoewel het echt leuke na een bladzijde of 400 er wel vanaf is, komen er gelukkig toch nog veel schitterende oneliners en prachtige potentiële bandnamen als mr. reg nullify and his cataclysmic combo (spelen in het restaurant aan het einde van het heelal) langs, genoeg om met een constante glimlach door te blijven lezen. dit keer hopelijk tot het einde.

ben erg benieuwd naar de filmversie die volgend jaar gaat verschijnen, met mos def en sam rockwell in de hoofdrollen (en bill nighy als slartibastfast!). op de site vind je ook de trailer maar die laat niets van de film zien; maar volgens mij kan er met rockwell als zaphod beeblebrox nauwelijks iets fout gaan eigenlijk.

ggzvs

binnenkort op sollicitatiegesprek voor een aio-plaats bij deze opleiding. is al jaren geleden dat ik serieus gestudeerd heb, dus het zal weer even wennen zijn. ook het wekelijkse reizen van limburg naar utrecht is niet een heel aantrekkelijk vooruitzicht zonder ipod (heb ik vooralsnog geen geld voor). aan de andere kant: na bijna acht jaar werken als psychiatrisch verpleegkundige wordt het tijd voor wat anders. ik heb al een poos het gevoel dat er meer in zit dan dat ik nu kan laten zien. daarom zie ik uit naar het gesprek, en het begin van de opleiding in januari (er van uitgaande dat ik aangenomen word). ben benieuwd!

de drone voorbij

2004 is een geweldig jaar voor ambient en drones. ik bedoel: biosphere, deathprod, brent gutzeit, sunn o))), fennesz, the dead texan, william basinski (ok, die is van vorig jaar, maar bestaat dan wel weer uit 4 delen), pan*american, cd4 van pan sonic (komt later nog aan bod), growing, ginnungagap, greg davis: allemaal minstens goed te noemen, met uitschieters naar echt geniaal. en bij die laatste categorie kunnen we er nog een toevoegen: jóhan jóhannsson - virðulegu forsetar. uit ijsland. waar hij op zijn vorige album englabörn (2002) nog vooral deed aan een droefgeestig soort modern klassiek met wat elektronica hier en daar, omarmt hij nu hier de drone.

hij omarmt hem niet alleen, hij liefkoost hem alsof zijn leven er van afhangt. het begint met een koperblazers-thema - groots, meeslepend, vol grandeur en drama, zwaar vermoeid doch triomfantelijk - dat gedurende een dik uur onregelmatig terugkomt met constant meanderende accenten. virðulegu forsetar is eigenlijk één lange compositie, opgedeeld in vier stukken, waarin de thema's worden verbonden middels een miniem verschuivende drone, zo eentje waarvan je denkt dat hij hetzelfde blijft maar toch constant anders gaat klinken; net zoals het thema zelf. het stramien doet denken aan de nimmer met genoeg superlatieven te voorziene disintegration loops van william basinski, maar waar daar de deterioratie centraal staat blijft jóhannsson zorgdragen voor een eeuwigdurende vernieuwing van geluid.

opmerkelijk is de positieve ontroering die de hoorns en de tuba's veroorzaken: er zit een warme, optimistische lading in de muziek die me een intens tevreden gevoel bezorgt. hoewel ik ook heel blij wordt van de donkere depressies van deathprod en kosmische afstandelijkheid van biosphere, is het dit keer juist die andere invalshoek die de luisterervaring totaal nieuw en fris maakt. ergens komt er steeds een gedachte bij me op met de strekking "wat mag ik me gelukkig prijzen dat ik hier getuige van kan zijn". dat je zelfs in de winter wilt uitroepen dat de toekomst subliem is, dat gevoel.

pan sonic - kesto (234.48:4) :: cd3

ahh, zo kennen we pan sonic weer: abstracte soundscapes zonder duidelijk structuur of ritme. zoiets als aaltopiiri dan, deze cd3 van het vierdelige album met de moeilijke naam? nou niet direct. ergens zit er toch die link met de voorgaande twee cd's. ik krijg die post-apocalyptische visioenen - die ik vooral bij cd1 begon te krijgen - ook hier niet uit mijn hoofd. de spaarzaam overgebleven menselijke overlevers zijn afgedaald in de onderaardse krochten van wat eens een oud rioolsysteem moet zijn geweest.

tenminste, dat doen titels als 'sewageworld' en 'corridor' met mijn vrije associaties. daardoor ontstaat een zeldzame wisselwerking tussen geluid en woord; immers, welke betekenis zou ik deze abstracte, vaak minimale - en geheel melodieloze - geluidsvelden geven als er titels op zouden zijn geplakt als 'the sun will always shine' en 'all i need is love'? nu lijkt er haast sprake van een conceptalbum, een soundtrack voor de gedesillusioneerde, nog net in leven zijnde slachtoffers van de al jaren durende robotrazzia's. bitter en koud, ijzig en dreigend: gezellig wordt het nergens, zeker niet als 'corridor' uitmondt in schurende noise, en 'arches of frost' een stop-and-go spel speelt met keiharde ruis en pure stilte - een robot die kat en muis speelt met een achterblijver?

emoties worden niet toegelaten, dit is een keiharde, afstandelijke voorstelling van wat zal zijn, zonder waardeoordeel. wat wel overleeft is een eindeloze fascinatie. niet alleen als toeschouwer zijnde van deze verre toekomst, maar ook als bewonderaar van de mannen achter pan sonic die het een op een of andere manier lukt hele verhalen te vertellen met minimale muzikale middelen. ware kunst, als je het mij vraagt.

peter! kinderpindakaas!

ok, voor de makkelijke hap. ik hou van het idee van tosti's, maar ik lust geen kaas. nee, echt niet. dan maar iets anders geprobeerd, en zo ben ik bij dit uitgekomen: neem twee verse witte boterhammen, en beboter ze licht. smeer er vervolgens een flinke laag pindakaas op, om dat daarna vol te leggen met plakjes banaan. de liefhebber van zoet zou er misschien nu wat suiker over kunnen strooien, maar ik hou van hartig en pittig, dus ik smeer er een aardige laag sambal op. hup, boterham dichtklappen, flink aandrukken en het tosti-ijzer in. echt, supercombinatie; het brood wordt knapperig, de banaan smelt zo lekker uit over de pindakaas en vermengt zich met het scherpe van de sambal: zoet, zout en scherp tegelijkertijd. goed, als je dit belachelijk lijkt kan ik je gerust stellen dat je niet de eerste bent die me hiermee voor gek verklaart. maakt niet uit, ik maak me er nog een. oh ja, voor de eerstvolgende trivial pursuit: het lievelingskostje van elvis was een peanutbutter-and-banana-sandwich. als je mij niet wilt geloven, dan elvis toch zeker.

daarom doe ik mee

kreeg gisteren in den bosch - tijdens een gezellig etentje met mijn mede-subjectivisten - uit handen van marieke deze prachtige verzamelaar in het kader van de he said/she said-subs-cdcirkel. heerlijk jazzy, met prachtnummers van sun ra (twee keer zelfs!), trapist, charles mingus en new cool collective. bijkomend voordeel - en misschien wel het mooiste van alles - is echter dat marieke me duidelijk heeft gemaakt hoe goed the cinematic orchestra ook weer is. hun 'the awakening of a woman' tijdens de autorit terug naar huis op een regenachtige zondagavond was van surrealistische schoonheid. heb thuis gauw hun album man with a movie camera weer eens opgezet (voor het eerst in minstens een jaar) en ben - net als toen - zwaar onder indruk.

efterklang - tripper

mocht je dit najaar nog maar geld voor één album over hebben - plaats hier gerust een ander, gelijksoortig cliché - laat het dan tripper van het deense efterklang zijn. Machtig mooi hoe het tiental sigur rós via steve reich aan múm koppelt, terwijl the white birch voor de liedjes zorgt. in begrijpelijkere taal: efterklang mengt elektronica met minimal music, maar in plaats van helemaal de abstractie in te vliegen gaan ze linea recta richting pure, zeer melancholieke popliedjes. organisch en anorganisch gaan hand in hand, strijkers en overslaande cd's zijn de beste vrienden, en uiteindelijk is de luisteraar de van geluk uitzinnig lachende derde. wat een prachtig album... en live schijnen ze samen te werken met een hoogstaande videokunstenaar, dus laten we hopen dat ze heel spoedig naar het zuiden komen afzakken.

wat eten we vandaag?

of beter: wat aten we gisteren? een naam heb ik nog niet, maar lekker was het wel. oosters gekruid met kip en groenten. omdat mijn wederhelft niet bijzonder happig op oosters eten is en ik dit keer mijn zin toch heb doorgedreven, heb ik wel haar favoriete groenten wortel en aubergine erin verwerkt. en dat pakte heel goed uit!

recept van de dag:

oosterse kip met groenten (2 a 3 personen)
250 gram kipfilet, in stukjes gesneden
5 worteltjes
1 aubergine
bosje lenteuitjes
1 ui
3 flinke tenen knoflook
1 stuk gember (2,5 cm)
1 rode peper of sambal
soyasaus
rijstazijn of sherry
gemalen komijn (djinten) en koriander (ketoembar)
honing

allereerst de gember, ui (niet de lenteuitjes) en knoflook raspen of in een blender doen om een soort van currypasta te krijgen. dat goedje bak je samen met de sambal (als je rode peper gebruikt kun je die meeblenden of -raspen - met of zonder pitjes mag je zelf weten; met pitjes is in ieder geval veel scherper) in wat olie in een wok. daar doe je na een minuutje de kip bij, om weer een minuut later de in blokjes gesneden aubergine en in dunne plakjes gesneden wortel bij te voegen. even flink bakken op hoog vuur, daarna afblussen met soyasaus (ketjap mag ook, maar is zoeter en stroperiger; zelf gebruik ik liever kikkoman soyasaus) en de rijstazijn of sherry. een halve theelepel komijn en een hele theelepel koriander toevoegen; het vuur mag nu zachter, en dan laat je alles een kwartiertje stoven - als het te droog dreigt te worden gewoon wat water toevoegen; dit zul je waarschijnlijk een paar keer moeten doen. na een kwartiertje doe je de in ringetjes gesneden lenteui en een flinke theelepel honing erbij en laat je het nog een paar minuutjes stoven. dan even proeven of er nog wat peper en zout bij moet - soyasaus is nogal zout van zichzelf. eventueel nog wat sesamzaadjes er overheen en klaar! serveren met witte rijst (pandan rijst vind ik het lekkerst, maar dat is totally up to you).

tip:
de kip kan makkelijk vervangen worden door kalkoen, of door tofu die je - als die al niet voorgekruid is - een half uurtje marineert in ketjap en citroensap. en verder kun je ook heel goed champignons, paprika, paksoi, sperziebonen, peultjes en taugeh erin verwerken.

slamat makan!

pan sonic - kesto (234.48.4) :: cd2

de cd waarop pan sonic direct slachtoffer wordt van zichzelf. cd1 is namelijk nauwelijks te benaderen, laat staan overtreffen. en dat gebeurt hier dan ook niet. minder dwars en hard dan cd1 gaat cd2 nadrukkelijk richting pure electro. minder noise, meer techno-achtige herhalingen. minder sfeer ook. ok, ook hier is wordt getracht om zwartgallig over te komen - en dat lukt best aardig - maar op alle fronten voldoet cd 1 meer. die is afwisselender, swingender, harder, zachter, sfeervoller, experimenteler.

natuurlijk is het fout om de vergelijking constant te maken, maar daar vragen ze toch zelf om? het meest storend aan cd2 is het gebrek aan afwisseling in de ritmes: jaren 80 ritmeboxen worden aangezet, daar overheen wat geluidseffecten met full-on reverb, en op het laatst wordt de drummachine weer stopgezet. en het probleem is: die machines uit de jaren 80 klinken zo goedkoop, zo amateuristisch. pas tegen het einde, als nummers als 'telemites' en 'arctic' vooral de sfeer voorop stellen ten faveure van ritme wordt de aandacht weer sterk getrokken.

als cd1 er echter niet was geweest zou dit stukje waarschijnlijk behoorlijk wat positiever zijn uitgevallen. pan sonic creëerde echter zulke bizar hoge verwachtingen dat ze daar zelfs niet eens zelf aan kunnen tippen. maar misschien had ik dat ook niet moeten verwachten.

typisch een geval voor risperdal

fortuyn is dus de grootste nederlander. beschamend. schrikbarend. mensen zijn zo dom. waar ik me echter het meest over druk maak is dat het gros van de mensen gaat denken dat dit een representatieve voorstelling is van de mening van de hele nederlandse bevolking. dit alles komt trouwens waarschijnlijk ook nog door die ene gebeurtenis, waardoor de rechtse rakkers weer aan populariteit hebben gewonnen.

fortuyn heeft het ook te danken aan het feit dat hij nooit heeft kunnen bewijzen dat zijn gedachtengoed totaal irreëel was. populistisch geblaat en helaas nog altijd erg populair. dat hij nu tot grootste nederlander is verkozen doet me ook weer denken aan mijn gedachten ten tijde van de moord, namelijk dat er een massapsychose heerste - en dus nog steeds heerst - in de lage landen. "tijd voor een anti-psychoticum in het drinkwater" zei ik toen, en ik ben het nog steeds met mezelf eens.

bovenstaande titel is trouwens een daadwerkelijk bestaande reclame-slogan van janssen farmaceutica om hun anti-psychoticum risperdal (risperidon) aan de man te brengen. minstens zo belachelijk en beschamend als die hele grootste nederlander verkiezing.

de grootste hits door hem en haar en met elkaar!

hij is af, mijn subs-cd-cirkel-bijdrage! en hij is goed! vind ik tenminste. hopelijk vind m. uit gouda dat ook. en anders heeft hij pech, toch? in ieder geval, het is een behoorlijk fijne blauwdruk van mijn huidige smaak geworden. dit is de tracklist:

1. kaffe matthews - long line starting
2. halo - meat
3. bjork - vokuro
4. vincent gallo - honey bunny
5. efterklang - collecting shields
6. sunn o))) - a shaving of the horn that speared you
7. pan sonic - mayhem I
8. julie doiron - oh these walls
9. biosphere - deviation
10. so - 1
11. arve henriksen - opening image
12. lisa gerrard & patrick cassidy - the song of amergin

pretty cool, huh?

update 22:00 uur:
omdat ludo het zo vriendelijk vraagt, hier de reden voor de bovenstaande tracklist: het zijn stuk voor stuk mooie songs (min of meer...), en ze worden afwisselend door vrouwen en mannen gezongen cq gemaakt. zo simpel kan het zijn. oh ja, wellicht leuk om te weten: sommige mannen klinken nogal vrouwelijk, en andersom (10 extra punten wie de vrouwelijke stem bij sunn o))) kan ontdekken). maar verder doet het thema me niet zo veel en is het alleen een kapstok gebleken om mijn smaak te kunnen etaleren. iemand zin in een kopietje?

pan sonic - kesto (234.48:4) :: cd1

een van de meest indrukwekkende openingsnummers ooit, die 'mayhem 1' (ik gebruik hier alleen de engelse benamingen, al die trema's op die finse letters doe ik niet aan mee). gekke finnen pan sonic die het nodig hebben gevonden een 4-dubbel album uit te brengen - kesto (234.48:4) - komen met zo een voltreffer binnen dat het pijn doet. een nog geen drie minuten durend stonerrock gruzelement gemaakt door robots die volledig zitten te trippen op een 22e eeuws versie van amfetamine.

cd1 gaat daarna door op diezelfde weg van zilvergrijze puin en antraciet zwarte verwrongenheden. de spelers - de robots - blijven gelijk, their drug of choice is de veranderende factor. zo is 'mutator' duidelijk gespeeld onder invloed van een futuristisch soort valium, en lijkt 'rafter' gebaseerd te zijn op een nieuw ontwerp van lsd die bij robots voor een doorlopende bad trip zorgt.

vrijwel melodieloos en ook emotieloos ploegen de robots voort, onderwijl een kille stroom electronoiseavantgarderock - rock ja, want die robots hebben een voorliefde voor hard doorstampende grooves - voortbrengend die deprimerend en ijzig de stemming probeert te ondermijnen. onmenselijk eigenlijk, maar een omgeving waar geen fantasieloze fatsoensrakkers aan de macht kunnen komen is ergens wel zo aantrekkelijk. het mooie van cd1 is dat er geen maat staat op de mogelijkheden vanuit dit startpunt, dat er geen enkele blijvende referentie is te bedenken. complete originaliteit is niet haalbaar, maar pan sonic komt hier dicht in de buurt. cd1 is een sublieme psychedelische trip door een post-apocalyptische toekomst. gezellig.

bang

ik ga niet naar deze film. ik word al bang van de trailer.

totaalmetal

hij blijkt er te zijn: de metalplaat die alle andere metal overbodig maakt, dan wel zo in de schaduw zet dat er in die oerdonkere zwartheid niets anders meer is te herkennen dan wat hopeloze en hulpeloze hoofdschudders. de band is death, het album heet the sound of perseverance. gemaakt terwijl deathbaas evil chuck schuldiner eigenlijk al met zijn hoofd bij control denied was, zijn nieuwe metalband zonder deathmetal zang.

maar deze laatste death, gemaakt in zo'n spreekwoordelijke vloek en zucht, blijkt de ultieme metalplaat te zijn. eentje die bij uitkomen in 1998 compleet aan me voorbij is gegaan omdat ik toen alle metal links liet liggen. het kan verkeren. the sound of perseverance staat van voor tot achter bol van de geniale riffs en zo mogelijk nog mooiere gitaarsolo's, riffs en solo's die zo mooi en simpel en voor de hand liggend zijn dat ze verboden zouden moeten worden. om de paar tellen valt mijn mond open van alweer een passage waarvan elke andere band blij zou mogen zijn om eens per album zoiets te kunnen verzinnen. cliche's worden opgepakt, verbouwd en compleet vernieuwd. en alles wordt verschikkelijk vol gepield - wat nou less is more; more is more! - en toch klinkt het nergens overdreven of te druk. drummer richard cristy is niet zo'n perfecte machine als gene hoglan (die eerdere death alums inspeelde), maar juist zijn drukke, complexe spel vermengd met dat kleine vleugje imperfectie maakt het net wat menselijker en warmer.

nog meer lovende woorden? absoluut! de productie is dik en helder, alle details zijn te horen; chuck's schreeuwgrunt is bijna te verstaan en past geweldig bij de technische metal; en bovenal: het blijft overal METAL! hier en daar wat duidelijke fusion-invloeden ja, maar die worden allemaal totaal vermetald.

en chuck mag dan uit de deathmetal komen, the sound of perseverance is zoveel meer dan alleen dat. dit is totaalmetal die nooit tevoren is gehoord, en ook nooit meer is gemaakt erna. dit is een plaat waarbij ik constant denk "ah, nu speelt-ie dit zo mooi, het is theoretisch onmogelijk om dit te kunnen opvolgen met iets dat minstens even mooi is" en vervolgens komt er een nog mooiere, gevoeligere solo, waarna er een ongelooflijk gevoel van gelukzaligheid over me heen komt. zo'n gevoel dat je hier getuige bent van iets legendarisch, van iets zo superieurs dat je op je knietjes valt en gaat roepen "not worthy! not worthy!". chuck is in 2001 gestorven (kanker aan de hersenstam, 34 jaar), dus zelf zal hij dit nooit meer verbeteren. en anderen zal dat ook niet lukken, want the sound of perseverance is de standaard waar niemand tegen op kan. en 'voice of the soul' moet en zal ooit op mijn begrafenis/crematie/whatever gedraaid worden, en iedereen zal het dan snappen.

zij zei dat hij zei dat zij zei dat hij zei...

ook al aan het denken over een tracklist? even zoeken in je verzameling, en dan gewoon branden, om de cd dan op te sturen naar diegen die je toegewezen hebt gekregen door je hier in te schrijven. en ja, dat is leuk. mijn slachtoffer zal in ieder geval lisa gerrard, so, kaffe matthews, biosphere en efterklang te horen krijgen. maar vertel het niet verder, ok?

het rad des tijds

ik ben helemaal niet zo'n fantasy-lezer, doe mij liever maar wat harde sf en af en toe een fijne thriller met samenzweringen of seriemoordenaren. laatste vakantie ben ik, aangezien ik de rest van de meegenomen stapel uit had, toch maar aan de inmiddels tiendelige serie het rad des tijds van robert jordan begonnen. schijnt erg hoog te worden gewaardeerd binnen de fantasy wereld. ik begrijp niet zo goed waarom; de hoofdpersoon is zoals zo vaak bij fantasy een gewone, op het platteland opgroeiende jongen die plots ontdekt bijzondere krachten te hebben, met alle gevolgen van dien. ben inmiddels aanbeland bij deel vier (allemaal van die pillen van rond de 700 blz) en het gaat me toch een potje traag. bij die eerste paar boeken zat er nog wel vaart in, maar het lijkt alsof de hoofdpersonen steeds verder wegzakken in een dikke laag stroop. veel te veel onnodige details, persoonlijke verwikkelingen die oninteressant zijn voor de - nog steeds boeiende - hoofdlijn. jordan lijkt flink van de downers gesnoept te hebben toen hij bij dit deel was aanbeland. en het wordt nog erger, heb ik me laten vertellen. deel tien is net uit in de nederlandse vertaling, en volgens de schrijver moeten het in totaal twaalf of dertien delen worden. dat wordt nog aardig worstelen, want op zich wel ik dan weer wel weten waar het allemaal naartoe gaat. jammer dat niemand ooit tegen de schijver heeft gezegd dat het niet aan te raden is om geen vastomlijnd plan te hebben als je begint te schrijven.

saus voor over de pasta

zoals ik al zei: ik wil het wel eens over eten en koken hebben. doe het allebei erg graag, en ben ook in beide heel goed. vind ik tenminste, maar gelukkig is mijn vrouw het met me eens.

recept van de dag (ook geschikt voor de vegetarische medemens):

penne met aubergine, zongedroogde tomaatjes en pijnboompitten (2 a 3 personen)
250 gram penne
1 aubergine
1 rode ui
2 teentjes knoflook
100 gram zongedroogde tomaatjes
olijfolie
balsamico azijn
peper en zout

snijd de aubergine in blokjes en bak ze 10 minuten in een flinke scheut olijfolie. kook ondertussen de penne al dente. ui en knoflook fijn snijden en bij de aubergine doen, en na een paar minuutjes de klein gesneden tomaten toevoegen. dan wat balsamico azijn erbij schenken (op gevoel he, duim op de opening en sprenkelen maar) en die een tijdje laten inkoken. op het laatst kunnen de licht geroosterde pijnboompitten erover, waarna de prut bij de afgegoten pasta gedaan kan worden. peper en zout naar smaak! als je wil kun je er een fikse dosis verse basilicum erbij doen, of wat gehalveerde olijven. wat stokbrood erbij, en bas is your uncle!

ben benieuwd wie hem als eerste gaat proberen!

pedalsteelsukkels

wat een sukkels, die mensen van japancakes. maken ze een heerlijk sfeervol plaatje - waking hours - vol met zachtmoedig postrock geneuzel, laten ze een pedalsteel gitarist de mooie sfeer vakkundig naar de onderwereld helpen. dom.

te mooi

ademloos. hou het hier maar eens droog bij. de vraag waarom mijn blog zo heet zoals het heet is bij deze meer dan duidelijk, toch? alsof het ras der scheppers hun kindertjes fijn buiten laat spelen. geniale kinderen, met een ultiem gevoel voor kleur, vorm en tijd.

maar de post van omar bracht me nog meer kennis. kennis die intrigeert, en die ook nog eens naadloos aansluit op mijn werk: het stendhal syndroom. daar ga ik nog eens iets mee doen.

en waarom ook niet?

wit? of zwart? ik ben ook helemaal into dat witte minimalistische ontwerp van de blogger, maar dat zou wel de zoveelste zijn in een korte tijd. dus ik de zwarte minimal versie geprobeerd; zoals omar tegen me zei "lekker metal". maar nee, toch maar niet. klopte niet. uiteindelijk wel bij het minimale gebleven, maar voor nu dan in de ochre versie. eens kijken hoe lang dit gaat bevallen.

inniewee, waarom zijn we hier? omdat ik graag en veel over muziek lul. daar heb ik dan ook al kindamuzik en subjectivisten voor, maar toch. ook zet ik graag een boom op over eten en koken - een kunst op zich, dat laatste. gaan we het ook meer over hebben. en verder het bekende "wat er verder ter tafel komt", en dat kan politiek zijn, of werk gerelateerd, boeken, sport, film, noem maar op. we zien wel.

zit er iemand op te wachten? weet ik niet. maakt ook niet zoveel uit. zoals de alcoholist bij de blikjes-automaat in een suske en wiske strip al zei: zolang ik win speel ik door.