hij blijkt er te zijn: de metalplaat die alle andere metal overbodig maakt, dan wel zo in de schaduw zet dat er in die oerdonkere zwartheid niets anders meer is te herkennen dan wat hopeloze en hulpeloze hoofdschudders. de band is death, het album heet the sound of perseverance. gemaakt terwijl deathbaas evil chuck schuldiner eigenlijk al met zijn hoofd bij control denied was, zijn nieuwe metalband zonder deathmetal zang.
maar deze laatste death, gemaakt in zo'n spreekwoordelijke vloek en zucht, blijkt de ultieme metalplaat te zijn. eentje die bij uitkomen in 1998 compleet aan me voorbij is gegaan omdat ik toen alle metal links liet liggen. het kan verkeren. the sound of perseverance staat van voor tot achter bol van de geniale riffs en zo mogelijk nog mooiere gitaarsolo's, riffs en solo's die zo mooi en simpel en voor de hand liggend zijn dat ze verboden zouden moeten worden. om de paar tellen valt mijn mond open van alweer een passage waarvan elke andere band blij zou mogen zijn om eens per album zoiets te kunnen verzinnen. cliche's worden opgepakt, verbouwd en compleet vernieuwd. en alles wordt verschikkelijk vol gepield - wat nou less is more; more is more! - en toch klinkt het nergens overdreven of te druk. drummer richard cristy is niet zo'n perfecte machine als gene hoglan (die eerdere death alums inspeelde), maar juist zijn drukke, complexe spel vermengd met dat kleine vleugje imperfectie maakt het net wat menselijker en warmer.
nog meer lovende woorden? absoluut! de productie is dik en helder, alle details zijn te horen; chuck's schreeuwgrunt is bijna te verstaan en past geweldig bij de technische metal; en bovenal: het blijft overal METAL! hier en daar wat duidelijke fusion-invloeden ja, maar die worden allemaal totaal vermetald.
en chuck mag dan uit de deathmetal komen, the sound of perseverance is zoveel meer dan alleen dat. dit is totaalmetal die nooit tevoren is gehoord, en ook nooit meer is gemaakt erna. dit is een plaat waarbij ik constant denk "ah, nu speelt-ie dit zo mooi, het is theoretisch onmogelijk om dit te kunnen opvolgen met iets dat minstens even mooi is" en vervolgens komt er een nog mooiere, gevoeligere solo, waarna er een ongelooflijk gevoel van gelukzaligheid over me heen komt. zo'n gevoel dat je hier getuige bent van iets legendarisch, van iets zo superieurs dat je op je knietjes valt en gaat roepen "not worthy! not worthy!". chuck is in 2001 gestorven (kanker aan de hersenstam, 34 jaar), dus zelf zal hij dit nooit meer verbeteren. en anderen zal dat ook niet lukken, want the sound of perseverance is de standaard waar niemand tegen op kan. en 'voice of the soul' moet en zal ooit op mijn begrafenis/crematie/whatever gedraaid worden, en iedereen zal het dan snappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten