ahh, zo kennen we pan sonic weer: abstracte soundscapes zonder duidelijk structuur of ritme. zoiets als aaltopiiri dan, deze cd3 van het vierdelige album met de moeilijke naam? nou niet direct. ergens zit er toch die link met de voorgaande twee cd's. ik krijg die post-apocalyptische visioenen - die ik vooral bij cd1 begon te krijgen - ook hier niet uit mijn hoofd. de spaarzaam overgebleven menselijke overlevers zijn afgedaald in de onderaardse krochten van wat eens een oud rioolsysteem moet zijn geweest.
tenminste, dat doen titels als 'sewageworld' en 'corridor' met mijn vrije associaties. daardoor ontstaat een zeldzame wisselwerking tussen geluid en woord; immers, welke betekenis zou ik deze abstracte, vaak minimale - en geheel melodieloze - geluidsvelden geven als er titels op zouden zijn geplakt als 'the sun will always shine' en 'all i need is love'? nu lijkt er haast sprake van een conceptalbum, een soundtrack voor de gedesillusioneerde, nog net in leven zijnde slachtoffers van de al jaren durende robotrazzia's. bitter en koud, ijzig en dreigend: gezellig wordt het nergens, zeker niet als 'corridor' uitmondt in schurende noise, en 'arches of frost' een stop-and-go spel speelt met keiharde ruis en pure stilte - een robot die kat en muis speelt met een achterblijver?
emoties worden niet toegelaten, dit is een keiharde, afstandelijke voorstelling van wat zal zijn, zonder waardeoordeel. wat wel overleeft is een eindeloze fascinatie. niet alleen als toeschouwer zijnde van deze verre toekomst, maar ook als bewonderaar van de mannen achter pan sonic die het een op een of andere manier lukt hele verhalen te vertellen met minimale muzikale middelen. ware kunst, als je het mij vraagt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten