de cd waarop pan sonic direct slachtoffer wordt van zichzelf. cd1 is namelijk nauwelijks te benaderen, laat staan overtreffen. en dat gebeurt hier dan ook niet. minder dwars en hard dan cd1 gaat cd2 nadrukkelijk richting pure electro. minder noise, meer techno-achtige herhalingen. minder sfeer ook. ok, ook hier is wordt getracht om zwartgallig over te komen - en dat lukt best aardig - maar op alle fronten voldoet cd 1 meer. die is afwisselender, swingender, harder, zachter, sfeervoller, experimenteler.
natuurlijk is het fout om de vergelijking constant te maken, maar daar vragen ze toch zelf om? het meest storend aan cd2 is het gebrek aan afwisseling in de ritmes: jaren 80 ritmeboxen worden aangezet, daar overheen wat geluidseffecten met full-on reverb, en op het laatst wordt de drummachine weer stopgezet. en het probleem is: die machines uit de jaren 80 klinken zo goedkoop, zo amateuristisch. pas tegen het einde, als nummers als 'telemites' en 'arctic' vooral de sfeer voorop stellen ten faveure van ritme wordt de aandacht weer sterk getrokken.
als cd1 er echter niet was geweest zou dit stukje waarschijnlijk behoorlijk wat positiever zijn uitgevallen. pan sonic creëerde echter zulke bizar hoge verwachtingen dat ze daar zelfs niet eens zelf aan kunnen tippen. maar misschien had ik dat ook niet moeten verwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten