ep's

twee superplaten komen dit jaar niet in mijn jaarlijst, terwijl ze wel goed genoeg zijn. helaas hebben ze besloten om ep te zijn. daarom op deze plek nog even extra aandacht voor de wel erg bescheiden meesterwerkjes van savoy grand en sigur rós: respectievelijk the lost horizon en ba ba ti ki di do.

ba ba ti ki di do is eigenlijk een twintig minuten durende compositie (in drie delen) gemaakt voor de ballet uitvoering split sides van merce cunningham (radiohead heeft er ook een stuk voor geschreven, maar is niet van plan dit uit te brengen). laat ik het zo zeggen: dat de band besloten heeft in toekomst meer poppy te gaan klinken is de slechtst mogelijke beslissing die ze ooit heeft kunnen maken. sigur rós klonk nog nooit zo vrij en open, zo transparant droevig. zonder limiterende songstructuren en zonder ijzig hoog geblaat van jonsi laten ze hun emoties de vrije loop, maar durven ze plots ook gesproken woorden in stukken te knippen om daarmee minimal achtige ritmes te maken. de hele ep schreeuwt om een uitwerking van tenminste een uur, maar krijgt die niet. de wetenschap dat ze dit nooit(?) meer zullen maken maakt me nog melancholieker dan de piano in 'ti ki'.

savoy grand houdt het wel bij liedjes, maar die mogen dat dan ook. was burn the furniture uit 2002 al een van de mooisten van dat jaar, dit keer horen de vier liedjes op the lost horizon en dan zeker opener 'reason te leave' (mp3) tot de allermooiste liedjes die je dit jaar zult kunnen horen. een breekbare mannenstem, wat gitaargepingel, een kleine dosis drums en piano: that's it. het is vooral die hoge stem van bandleider en songschrijver graham langley die constant lijkt te gaan breken van emotie, maar het dan toch voor elkaar krijgt om vast te klinken. zijn voorliefde minimalistische, trage en vooral droevige liedjes doet de rest. volgend jaar een nieuwe langspeler, mmm...