2007: categorie de noorse invasie

shining - grindstone
susanna - sonata mix dwarf cosmos
supersilent - 8
arve henriksen - strjon

wellicht dat je bij mij eerder kan spreken van de noorse overheersing. want ga maar na: ik ben al jaren motorpsycho freak (binnenkort een dvd met 6 uur aan materiaal! en in het voorjaar een nieuwe plaat!), en de laatste jaren stonden supersilent en deathprod bovenaan mijn jaarslijsten, met biosphere, jaga jazzist en susanna & the magical orchestra als prominente runner-ups. kan er verder ook niets aan doen; noorse artiesten hebben blijkbaar een bepaald kenmerk (of meerdere) die van alles in me triggeren. gerard had het al over scandinambient met deathprod als voornaamste exponent - en daar kan ik het alleen maar heel erg mee eens zijn. deathprod aka helge sten (ooit het 4e motorpsycho-lid, echt waar) had op 3 van de 4 bovenstaande albums een zeer prominente rol: als lid en producer van supersilent, als producer en muzikant bij mede-supersilent lid arve henriksen, en als producer van susanna.
laat ik bij susanna beginnen. ik ben fan. fan van haar stem, haar voordracht. ze is zowel statig als onzeker, zowel breekbaar als sterk. bij haar magische orkest wordt er redelijk wat ruimte ingenomen door dat magische orkest, nu op haar soloplaat is er geen verschuilen meer mogelijk. 'tot op het bot gaan' en 'blootgeven' zijn dan van die stoplappen die er wel degelijk toe doen. bovenal is haar plaat een bewijs dat deathprod een monument verdient. hij is de enige die stilte zo leeg en desolaat kan laten klinken, zo vol ruimte; ruimte die susanna nodig heeft om volledig tot haar recht te komen. ultiem melancholieke singer-songwriter muziek, maar dan wel met die noorse touch, die leegheid die alleen maar in hoge noorden bereikt kan worden. minimale pracht.
arve henriksen kent diezelfde leegheid, en heeft hem minstens even hard nodig. zijn schetsmatige aanpak neemt dan weer iets van moderne compositie, even later van onderkoelde jazz, om via ambient en zware drones uit te komen bij zijn zaligmakende trompetgeluid. zijn oudere soloplaten zijn erg mooi, maar aan de gladde kant - wat vreemd is als je hem hoort spelen en zingen in moederband supersilent. strjon klinkt echter mede door innige samenwerking met supersilent-kompanen deathprod en stale storlokken als een variatie op die moederband, zonder drums en zonder noisy uitspattingen maar wel met een vergelijkbaar gevoel. zachter, zalvender - dat wel - maar de toonzetting is gelijk. bovenal klink het album echter natuurlijk, bijna toevallig, alsof geluid is opgevangen dat er altijd al rondzwierf. puur, doordringend en liefdevol.


de nieuwe supersilent is echter andere koek. moeilijk te bevatten. ik dacht nog wel dat ik de band eindelijk doorhad na het prachtige 6, de fenomenale dvd 7 en een paar gigantisch indrukwekkende live optredens. maar 8 blijkt een koppige en weerbarstige entiteit voor mij te zijn. dit is hogeschool improv, samengesteld uit urenlange sessies zoals ook miles davis dat in de jaren 70 pleegde te doen. wel beter gemonteerd gelukkig, door natuurlijk deathprod. maar ik mis een reddingsvest bij deze supersilent. deze improv is de kunst van het inhouden, van alleen maar een noot spelen als je er echt iets mee kan uitdrukken. zo kan het zijn dat je minutenlang alleen maar bescheiden elektronische geluiden hoort - die voor ritme door moeten gaan, maar een vast ritme is er nooit bij supersilent - waarna arve henriksen dan heel zachtjes onderdoor begint te zingen met zijn kopstem. een 'liedje' later is het pure atonale noiserock a la naked city of massacre die de kop opsteekt. hard scheurende gitaren die de overhand nemen, het kan plots allemaal bij een band die jarenlang bestond uit drums, twee synths en een trompettist-zanger. maar welke vorm ook, het blijft allemaal onheilspellend en abstract, zonder veel herkenbare oriëntatiepunten waardoor ik hard moet trappelen om boven water te blijven en richting te bepalen. nu ik 8 een keer of 20 heb beluisterd begin ik langzaam enige grip te krijgen, maar het heeft me veel moeite gekost. maar dat is niet erg.

en dan hebben we nog shining, het niet te volprijzen en niet te categoriseren kwartet. uit noorwegen dus. niet de shiniing die een soort black metal maakt en flirt met automutilatie en suicide, maar de shining afkomstig uit de jazz - die dan weer wel op tour gingen met enslaved en nog een andere black metal band. ik zou er veel over kunnen gaan schrijven, maar dat doe ik niet. nog niet. dat komt morgen, in de laatste categorie. daar waar ze het meeste thuishoren.

2007: categorie ambient, elektronica en neoklassiek en wat dies meer zij

stars of the lid - and their refinement of the decline
william basinski - el camino real
bj nilsen - the short night
ktl - ktl 2
m83 - digital shades vol.1
eluvium – copia
alva noto – xerrox vol.1
fennesz & sakamoto – cendre
dopplereffekt - calabi yau space
david sylvian - when loud weather buffeted naoshima
lawrence english - for varying degrees of winter

nogal een lijst ja. het was een goed jaar wat ambient en aanverwanten betreft - hetgeen gerard ook al was opgevallen. over zijn oordeel betreffende stars of the lid ben ik het echter niet geheel eens; zo superieur hoor je ze namelijk maar zelden. kom ik in een latere categorie nog eens terug. net zoals op william basinski met zijn el camino real - gelukkig net binnen gekregen op cd, heb er ettelijke lange maanden op moeten wachten.

bj nilsen is zo op het eind van het jaar plots binnen komen sluipen. niet op de harde, ruwe manier die hij normaal er op na pleegt te houden met zijn vrijwel onbewerkte geluiden van stormen, harde westenwinden, en knetterend boomgeruis. nu kiest hij voor een aanpak die veel meer dan vroeger richting pure ambient gaat - voortdrijvende klankenlandschappen, een ondertoon van melancholie, en zelfs hier en daar melancholie. biosphere komt regelmatig in me op, maar dan zonder de ritmische loops. uitgestrekter, leger ook. meer ruimte latend voor het weg zinken in een droomtoestand (dronetoestand?). intense pracht, deze nieuwe koers van bj nilsen aka hazard.
bij ktl (stephen o'malley + peter rehberg) kun je niet van pracht spreken, wel van intens. dieper-dan-diepzwarte drones, ijzingwekkend minimalisme, langzaam aanzwellende noise, onheilspellend tot 666e macht. gebruik het bij psychologische horrorfilms en mensen rennen gillend en huilend de zaal uit. ktl 2 is niet heel anders dan de eerste ktl, doet er hoogstens nog een ziek schepje bovenop, en is stieken behoorlijk subtiel in de details. maar dat is bij echt goede ambient niet erg, dat mag voor altijd blijven doorgaan. als dit de soundtrack van de hel is wil ik wel eeuwig branden.


hoe anders is het qua sfeer dan bij m83, de franse held die zo graag een elektronische, futuristische mengeling van shoegaze, ambient en aalgladde prog maakt. op dit tussendoortje houdt hij prog en ritmes verborgen voor de sterren en is het een en al kosmische gelukzaligheid van licht schoenstarende ambient. glad, op het randje van kitsch, maar hij komt er weer mee weg. en ook nog zeer overtuigend. samen met je robotvriendjes wegdrijven tussen de sterren op muziek gezet, zoiets.
eluvium houdt het aanmerkelijk dichter bij aarde en doet hier vooral aan neoklassiek; weliswaar vermengt met heerlijk zalvende klankenlandschappen. opener 'amreik' is meer jóhann jóhannsson dan jóhann jóhannsson zelf, maar dat schetst wel meteen waar je copia moet zoeken: geen weerhaakjes, geen ruis, maar puur gericht op schoonheid, zalvend en dromerig. daar doe ik het ook wel voor.
er schijnt bij alva noto een heel concept achter zijn bronmateriaal te zitten - iets over samples uit reclames of zoiets. doet er verder niet toe, vind ik. als de muziek maar goed is, en op xerrox vol.1 is dat absoluut het geval. mooie, pure ambient, hier en daar gecombineerd met een zachte, warme laag witte ruis. perfect om bij weg te dromen en je gedachten de ruimte te geven om welke kant dan ook op te gaan. mooi hoor.
ook erg prettig was de samenwerking tussen fennesz & sakamoto, hoewel cendre minder avontuurlijk is dan ik had verwacht. de werkwijze lijkt al snel duidelijk: fennesz zorgt voor een licht glitchende maar altijd melodieuze ondergrond, waarna sakamoto met zijn eenzame pianonoten de boel inkleurt. af en toe net iets te glad en vrijblijvend, maar stiekem wel een verslavend mooi album dat zowel op de voor- als achtergrond uitstekend wegluistert. de klassieker die de twee in zich hebben is het evenwel niet geworden.


dat is calabi yau space van dopplereffekt ook niet, maar dan hadden ze linear accelerator maar niet moeten uitbrengen een paar jaar geleden. niet te overtreffen natuurlijk. deze nieuweling zou zonder de voorganger wellicht meer zijn opgevallen, en uiteindelijk is het toch zeker een heerlijke sci-fi soundtrack zoals ze te weinig worden gemaakt. electro en ambient geplaatst binnen de leegheid van het heelal, voorbij het grote niets en met alleen maar de klanken van je eigen ruimteschip en echo's van andere beschavingen.
david sylvian zal nooit zover van aarde verwijderd zijn, ook niet met zijn ensemble bestaande uit hemzelf, arve henriksen, clive bell, akira rabelais en christian fennesz. zijn when loud weather buffted naoshima is echter wel flink out there, in die zin dat het geen gemakkelijk werk is. een 70 minuten durende collage van fieldrecordings, flarden arve henriksen-zang, zachte ambient, klassieke instrumentaties, en drones. moeilijkdoenerij wellicht, maar wel erg mooi als je er voor in de stemming bent. bedoeld als installatiemuziek voor een kunstvoorstelling, maar doet het ook goed op een zondagmiddag met een goed boek of midden in de nacht al typend aan een werkstuk.
en dat doet lawrence english ook; for varying degrees of winter klinkt licht, koel, open, helder, indringend. voor alle weersoorten en situaties in de winter, maar net zo goed als soundtrack voor de nacht. de ambientdrones golven en glijden langs en door je heen, en het is de openheid en de helderheid die vooral opvalt. krakend zwart ijs, sneeuwvlakten zover het oog reikt, en alles wat er tussenzit. prachtig album.

2007: categorie albums die wel genoemd moeten worden maar niet passen binnen de andere categorieën

iliketrains - elegies to lessons learnt

kijk, als je bij mij aankomt met zwaarmoedige pathos zonder greintje ironie ben je aan het goede adres. humor hoort niet thuis in muziek, of je moet zappa of primus heten. Het mini-album van iliketrains van vorig jaar, progress / reform, was zeven nummers lang, bloedserieuze melancholie, ergens tussen mogwai en joy division. intense pracht, dertig minuten lang, pijnlijk mooi. om stil van te worden en op repeat te zetten. krap een jaartje later is de eerste langspeler eindelijk uit, en potverdomme, dit is niet om te lachen: dit is om te huilen zo mooi. echt. met mogwai, godspeed etc. en explosions in the sky aan de ene kant, en joy division, nick cave en tindersticks aan de andere kan het nauwelijks misgaan natuurlijk; en dat doet het ook niet. elf nummers en vijftig minuten lang is het zwaar, donker, somber, melancholiek, dramatisch. ingetogen zwelgend in eigen of andermans verdriet, heerlijk. 'this is a devil's game, and it turns me on' zingt droefsnoot dave martin in "the deception", en je gelooft hem direct. wat een zeggingskracht, wat een intensiteit, wat een zalige overdaad aan pathos en drama. maar alles gebracht met engelse hoffelijkheid en netheid. dat is dan meteen een van mijn kritiekpunten. nergens gaat het loos, overal is er nog beheersing en terughoudendheid. 'let go, let go, let go, let go' zong maynard in tools "the grudge", en dat is eigenlijk wat iliketrains op minstens één van de liedjes had moeten doen. zich even laten gaan, al dat verdriet even omzetten in verwoestende noise; zoals mogwai (vroeger) en mono dat ook plegen te doen. een ander, wellicht nog belangrijker pijnpunt, is het feit dat elk nummer in een trage 6/8 is; een langzame wals die heerlijk blijft ronddraaien, maar tien nummers lang eigenlijk veel te eenvormig is (alleen de afsluiter "death is the end" is in 4/4). alsof de band maar één kunstje kan en dat dan tot in perfectie heeft uitgewerkt. want perfect is het dus wel: individueel gezien is er helemaal niets - lees: HELEMAAL NIETS - aan te merken op de humorloze, prachtige, überserieuze postrock-met-zang-liedjes. verslavend mooi, met de kans op verdrinking in de draaikolk van tranen die uit elk liedje druipt. is elegies to lessons learnt dus helemaal geslaagd? niet bepaald. maar toch is het gebodene zo goed dat ik niet anders kan dan het in mijn jaarlijst op te nemen. ik zei toch dat ze bij mij aan het goede adres waren.

(deze recensie is eerder dit jaar bij file under gepubliceerd)

2007: categorie met dank aan black sabbath

earthless - rhythms from a cosmic sky
khanate - it's cold when birds fall from the sky

zonder black sabbath geen doom en geen stoner, zoveel is wel duidelijk. de genres worden nog wel eens op eenzelfde hoop gegooid, maar bovengenoemde bands zijn totaal verschillend dat een gelijke oorsprong moeilijk voor te stellen is. earthless is pure liefde. liefde voor muziek, liefde voor het samenspel, liefde voor de jam, liefde voor de gitaarsolo, liefde voor de stonerriff. twee lange, instrumentale bijna-jams van 20+ minuten waarin alles op kosmische manier samenkomt. stonerrockend de ellenlange highways door de woestijn door, om vervolgens op te stijgen en door het heelal verder te suizen. maar verder luisterend is er meer, veel meer; komen er steeds meer flarden miles davis anno dark magus, agharta en pangaea boven drijven. beginnen in een toonsoort en daarna de ultieme vrijheid opzoeken, waar die ook te vinden moge zijn. doorgaan is het ultieme doel, de reis voortzetten zolang de liefde prevaleert boven alles wat op de weg komt. wat een heerlijke, gelukzalige plaat.


het contrast met khanate kan nauwelijks groter zijn. hier geen vrijheid, geen gelukzaligheid, geen liefde - in welke vorm dan ook. alles ademt pijn, verdriet, haat, wanhoop, intense depressies. deze live opnames uit 2005 laten een grootse, glorieuze band horen die triomfeert in lelijke zwartheid. zuigend als een zwart gat trekt it's cold when birds fall from the sky alle geluk uit je weg, totdat je overblijft als verschrompeld, zielig hoopje vlees en botten zonder verder doel in je bestaan. maar als ik mijn muzikanten-mode aanzet hoor ik ook een band die zeer geconcentreerd uitermate complex werk aan het spelen is. geen vrijheid of jam-gevoel, maar veeleer hedendaags gecomponeerd - bijna klassiek aandoend. zeer ingehouden en terughoudend gespeeld, zo traag dat een begrip als ritme futiel wordt. minimalistisch ook, geen noot teveel. en dan zou het nog te doen zijn als ook het volume erg laag was, maar khanate speelt zeker 60% van de tijd op volle sterkte. dat is dus nauwelijks te doen: keihard, angstaanjagend intens, en tegelijkertijd minimaal en ingehouden en zo traag dat de tijd stil gaat staan. dat is echt extreem moeilijk en het feit dat khanate dit op zulk een manier waarmaakt is bijna schokkend.

2007: categorie kookboeken

heston blumenthal - in search of perfection
de zilveren lepel
culinaria spanje
culinaria italië
culinaria frankrijk
jamie oliver - jamie at home

heel wat leuke en goede kookboeken gekocht/gekregen dit jaar, maar deze zes hebben mij de meeste inspiratie bezorgd. in search of perfection is het boek van culinair alchemist heston blumenthal, chef van 3-sterren restaurant the fat duck. hij heeft ook een eigen serie op de bbc, waarin hij op zoek gaat naar perfectie - zijn idee ervan. het boek beschrijft zijn zoektocht en is hoogst fascinerend en amusant. vlot geschreven, en met veel vaart (geen grap), komt hij tot welgeteld 8 recepten verdeeld over meer dan 200 pagina's. waarbij het meer gaat over het proces, de zoektocht, de reis, dan het uiteindelijke resultaat. hij onderbouwt zijn dingen graag op (semi)wetenschappelijke manier - in zijn nieuwe serie laat hij bijvoorbeeld iemand de mri-scanner in gaan om te onderzoeken welk hersencentrum wordt aangesproken tijdens het eten van steeds hetere chilipepers. geweldig! of hij test 10verschillende aardappelrassen voor de beste chips, roast potatoes of mash. zijn recepten zijn absurd lang en zelfs bijna niet te doen voor de gevorderde thuiskok - alleen al om de benodigdheden. ik ben er nog niet aan begonnen, maar wil ooit zijn versie van de perfecte spaghetti bolognese gaan maken. kijk hier voor een voorbeeld van zijn perfect trifle - te lezen tot eind 2007 dus wees snel.

de culinaria-boeken en zeker zilveren lepel zijn veel meer basiskookboeken die voor iedereen bruikbaar zijn. ook geweldig leesmateriaal, maar puur gericht op traditie en streekgebonden recepten. nu vind ik het geweldig om de achtergronden te kennen van de franse, italiaanse en spaanse streekgerechten; waarom ze zo zijn zoals ze zijn. de culinaria-boeken geven wat dat betreft erg veel waar voor je geld - 15 euro per boek is niets voor zo'n dikke pillen. de zilveren lepel biedt nauwelijks achtergronden maar vooral een enorme hoeveelheid aan recepten - meer dan 2000. een gerecht met konijn? hier heb je 10 pagina's met 3 recepten per pagina. en dat geldt voor vrijwel alle ingrediënten uit de westerse wereld die je je maar kan voorstellen. als je met koken wil beginnen: de zilveren lepel.

of natuurlijk een van de inmiddels vele jamie oliver boeken. net op de valreep van 2007 zijn nieuwste gekregen, en heb er inmiddels een heerlijke groene asperge-aardappel-filodeeg-taart uit gemaakt - of in ieder geval een variant erop. kom ik binnenkort op terug, maar tot die tijd: het was helemaal geweldig! in dit boek gaat jamie vooral de seizoensgebonden kant op, met veel spul uit eigen tuin. nu heeft hij een enorm landhuis in essex met een geweldig grote tuin met tuinman, dus hij heeft makkelijk praten. maar toch, vrouwlief en ik gaan komend jaar weer meer eigen groenten telen; al hadden we natuurlijk een goede reden dit jaar om minder actief te zijn.

2007: categorie niet te categoriseren

otomo yoshihide - multiple otomo
shining - grindstone

feit: otomo yoshihide (hier trouwens geen link naar de eigen webiste, maar naar een mooi overzichtsartikel op kindamuzik), een japanner met al meer dan 100 albums op zijn naam. maar, die 100 albums zeggen me eigenlijk niets - merzbow heeft er ook al waanzinnig veel gemaakt en daarvan is maar een klein deel beluisterbaar -, het gaat erom wat de goede man nu doet. en dat is potdorie op de cd-dvd-dubbelaar multiple otomo niet misselijk. de cd is een mooi staaltje van een compromisloze geluidskunst; drones, noise, feedback, minimale bijna-stilte. geen melodieën, wel fascinerende texturen en futuristische geluidslandschappen. de bijbehorende dvd is echter nog veel leuker: zie hoe hij draaitafels en vinyl te lijf gaat met verfbranders (zien is geloven), hoe hij elastieken spant tussen naald en draaitafel en met propjes zilverfolie (vastgeplakt op de draaitafel) en strijkstokken de elastieken snaren bespeelt, hoe hij gitaren ijzingwekkend bewerkt, hoe hij met toongeneratoren speelt. geluid als kunst, prachtig mooi in beeld gebracht door een stel videokunstenaars. was de dvd er niet bij, dan zou de cd zomaar op de stapel van heel goede maar niet wereldschokkende improv/ambient/noise albums zijn gekomen. de dvd echter is van zo een grote en fascinerende meerwaarde dat ik het gewoon hier moet noemen. fantastische release.

shining moet ik zeker ook hier noemen als niet te categoriseren band met nog minder te catgeoriseren muziek, maar verder dan deze beschrijving ga ik nog even niet want in mijn verdere eindlijst categoriseer ik hem nog in twee andere categorieën.

2007: categorie oude helden die het nog steeds waarmaken

paradise lost - in requiem
rush - snakes & arrows
fu manchu - we must obey
queens of the stoneage - era vulgaris
machine head - the blackening

niets mis met ouwe helden. zeker niet als ze paradise lost heten. nu moet ik toegeven dat ik de engelse droefsnoten nog nooit op een slecht album heb weten te betrappen. daarbij, als je via ultra zware doom/death en gothic metal uiteindelijk terecht komt bij zwaarmoedige synthipop a la depeche mode - en er ook nog zeer overtuigend mee wegkomt - verdien je eeuwig respect. maar je bent zo goed als je laatste plaat, en in requiem is de beste sinds gothic. zo goed ja. een terugkeer naar metal, echo's van icon en draconian times, en zelfs hier en daar van gothic. nooit gedacht, toch gekomen. gekoppeld aan het geniaal catchy popgevoel van de latere albums krijg je een superalbum dat weer eens genegeerd wordt door zowel massa als media. paradise lost is al jaren niet meer hip. uiteindelijk is in requiem wellicht wel mijn meest beluisterde album van 2007. en vrouwlief vindt het ook nog eens zeer fijn.

hip is rush natuurlijk ook allang niet meer. de echte echte ouwe lullen van deze lijst zijn echter te goed om te negeren. snakes & arrows brengt niets nieuws, maar bewijst andermaal dat rush eigenlijk veel meer een powerpopband is dan een archetypische progrockband - zoals ook hiram eerder dit jaar al schreef op zijn blog. natuurlijk wordt er geweldig gespeeld, maar altijd onderkoeld, nooit opdringerig. de stem van geddy lee kent geen sleet (tot verdriet van velen, dat wel) en neil peart blijft een echte held voor alle drummers. nu de liedjes zelf ook weer op peil zijn kan het zomaar zo zijn dat deze nieuweling de beste is sinds counterparts. indrukwekkende prestatie.

fu manchu schrijft al jaren hetzelfde nummer; soms wat meer haken en ogen, dan weer wat radiovriendelijker, maar altijd rechtvooruitstonerrock. dat is nu niet anders. maar beter heb ik ze nog nooit gehoord, zelfs niet tijdens de gloriejaren van de stoner. we must obey is hard en compromisloos, gaat dwars door de muren van aftandse oefenbunkers en bouwvallige garage's van beun de haas, en knalt keihard vooruit in een dikke dukes of hazard dodge. nauwelijks melodie, ruwe productie, geen adempauze: raggen! keihard de lekkerste, zeggen ze dan. mooist is echter het bonusnummer 'never again' waar plots blijft dat er een verrassend melodieus en melancholiek laagje onder de roest en de smeerolie verborgen zit.

wat queens of the stoneage betreft had ik de hoop opgegeven. de laatste twee bevielen me niet meer, rated r werd steeds minder gedraaid, en alleen het superieure debuut en mijn innig gekoesterde eerste zes delen van de desert sessions (allemaal 10" gekleurd vinyl) hebben het magische gevoel. zonder verwachtingen aan era vulgaris beginnen bleek het beste te werken, want ik kon plots weer enigszins datzelfde gevoel hervinden. niet helemaal, maar toch. lekker dreinende riffs en ritmes, puntige solo's, mooie zanglijnen, minimaal gebeuk dat heerlijk lang blijft doorzeuren. heel fijn dat ze terug zijn. voelt toch een beetje als hervonden vriendschap.

met machine head was ik ook heel goed vrindjes toen ze hun eerste uitbrachten, daarna was ik enkele jaren geheel uit de metal dus ik weet niet wat ze in de tussentijd hebben gedaan. nieuweling the blackening is echter gewoon heel lekkere metal; melodieus als bay area thrash, agressief, iron maiden gitaarharmonieën en geweldige solo's. metal uit het boekje. af en toe wat te langdradig - wat dat betreft hebben ze qua puntigheid veel te leren van het vergelijkbare maar nog veel betere the haunted. een song als 'aesthetics of hate' is echter een van de klassiekers van het jaar; zo hoort metal te klinken.

eindejaarslijst?

dit jaar is er geen grote eindejaarsbonanza zoals die de afgelopen jaren wel verscheen in de blogosphere. blogs zijn gestopt, mensen hebben geen tijd, geen zin, of hebben dit jaar gewoonweg alleen willen luisteren zonder zichzelf de druk op te leggen hun mening persé met de buitenwereld te delen. zelf hoor ik grotendeels bij die laatste groep. overigens heb ik ook veel minder tijd gehad dit jaar, maar toch; de zendingsdrang is grotendeels verdwenen. bovendien heb ik niets meer toe te voegen aan de recensie als vorm; daarvoor heb ik er inmiddels genoeg geschreven over de jaren. af en toe kruip ik uit mijn limburgse schulp en schrijf ik een recensie of wat voor file under, gewoon omdat ik het niet kan laten. maar verder? andere prioriteiten. einde van mijn opleiding. liever koken en luisteren dan erover schrijven.

maar nu, zo op het einde van jaar doe ik toch weer iets met de eindejaarslijst. je kunt de freak in jezelf namelijk niet zomaar uitschakelen. het zal een andere vorm worden, geen gewone top tien; wil je die lezen kun je rond de kerst gewoon naar file under hoppen. doet er verder nog iemand mee? weinig kans. gerard is erover aan het denken - ik hoop dat het lukt. maar anderen? i think not. kijk en lees vooral wel het zeer mooie eindejaars-epistel van ludo op de nieuwe site van de subjectivisten. zo moet dat dus.

dit jaar begin ik met de categorie:

perfecte liedjes op een aardig album
en dan kom ik snel uit bij de nieuwe band van the gathering's anneke van giersbergen. haar band/project agua de annique maakte dit jaar air, een heel mooi album vol melancholieke luisterpop met af en toe een heftige oprisping. af en toe wel wat futloos, alsof ze vergeten was de rode peper iets dieper naar binnen te duwen. er staat echter het nummer 'witnesses' op, een perfect, intens en heftig rocknummer zoals the gathering nimmer had kunnen maken. ingehouden, drukkend, dan weer een postrockiaanse uitbarsting waarbij er flinke muren van noise worden opgetrokken. en dan blijkt het live trouwens nog een veel beter nummer, bewees het concert in heerlen. live was het trouwens met alle liedjes veel beter gesteld; wat een intensiteit, wat een soepele, lekkere band, wat een power. 100x beter dan the gathering live ooit was. volgende keer datzelfde gevoel op plaat aub.

ook erg de moeite waard was the spacious mind, een zweedse spacerock band die ergens tussen vroege monster magnet en vroege pink floyd opereert. heel fijn, maar de wereld gaat er niet van schokken. op het openingsnummer van gentle path highway na, 'rider of the woodlands'. zoiets is niet meer te verslaan: 15 minuten langzame opbouw naar sterrensuizende ruimtereizen, krautrockend over de spacehighway, totale overgave aan de kosmische trip. dat gevoel. een beter liedje heb ik dit jaar niet gevonden.

appelstroop en condiments

de laatste tijd ben ik nogal in een appelstroop fase. oftewel kruudje zoals ik dat van mijn middenlimburgse ouders heb overgenomen. kroet (met uitgerekte -oe-) wordt ook wel eens gezegd, of zelfs iets als ziepnaat. allemaal appelstroop. vroeger at ik niet zoveel kruudje, hoogstens eens per week, en af en toe op een pannenkoek (nooit mijn favoriete eten geweest, ook niet als kind). later heb ik verscheidene dynamo open airs overleefd op van thuis meegenomen pannenkoeken met kruudje - spaarde nogal wat geld uit aan de toen nog erg matige festivalcatering.

nu is bryn zo oud dat hij boterhammen mag eten, en dan begin je blijkbaar met jam, paté of smeerkaas. en kruudje dus, want dat vinden hij en zijn mond (en ook de rest van zijn gezicht en handen) het allerlekkerste. en dus eet papa ook weer meer van het donkere kleverige spul, en het moet gezegd: het bevalt erg goed, heerlijk. vooral de echte limburgse appelstroop met een rinse smaak, in van die blikken. favoriete merk is timson, ook nog eens gevestigd in beesel, het geboorteplaatsje van (mijn) opa en oma ickenroth. mooi toch? niet te zoet, zo dik dat de substantie nauwelijks terugvloeit als er met je mes een heerlijke lik uit hebt genomen. en dan op het brood vermengen met de boter die je er al op had gesmeerd. de wederopstanding van kruudje is een feit! zegt het voort!


verder heb ik nog zo een aantal condiments die het eten van alledag wat aangenamer maken. ieder heeft er zijn eigen voorkeuren in natuurlijk; voor mij zijn het vandaag de dag vooral goede donkere sesam olie (instant verrijking voor al je oosterse gerechten), rode en groene tabasco (toepasbaar bij vrijwel alles hartig), worcestersauce (idem als de vorige; zit volgens mij ook een verslavend stofje in want de flessen gaan er hard doorheen hier), kikkoman sojasaus afgewisseld met ketjap manis, sambal oelek en sambal brandal (ik deed vroeger trouwens flink wat sambal oelek en ketjap manis door mijn basismacaroni met tomatensaus en gehakt; moet ik toch weer eens proberen op die manier), en als laatste goede balsamico azijn die tenminste twee jaar heeft mogen rijpen (je bent een foodie of niet, nietwaar?), of liefst nog langer. je wilt nooit meer terug naar goedkoop supermarkt spul als je de dikke, bijna stroperige en zachtzoete balsamico hebt geproefd die je alleen maar kan krijgen bij italiaanse deli's.

alweer een boxset

"Miles Davis' On the Corner Given Box Set Treatment In the vein of The Complete In a Silent Way Sessions and The Complete Jack Johnson Sessions, Columbia/Legacy will release a six-disc box set version of Miles Davis' seminal On the Corner titled, yep, The Complete On the Corner Sessions.
The Complete On the Corner Sessions:
Disc 1:
01 On the Corner [unedited master]
02 On the Corner [take four]
03 One and One [unedited master]
04 Helen Butte/Mr. Freedom X [unedited master]
05 Jabali
Disc 2:
01 Ife
02 Chieftain
03 Rated X
04 Turnaround
05 U-Turnaround
Disc 3:
01 Billy Preston
02 The Hen
03 Big Fun/Holly-wuud [take 2]
04 Big Fun/Holly-wuud [take 3]
05 Peace
06 Mr. Foster
Disc 4:
01 Calypso Frelimo
02 He Loved Him Madly
Disc 5:
01 Maiysha
02 Mtume
03 Mtume [take 11]
04 Hip-Skip
05 What They Do
06 Minnie
Disc 6:
01 Red China Blues
02 On the Corner/New York Girl/Thinkin' of One Thing and Doin' Another/Vote for Miles
03 Black Satin
04 One and One
05 Helen Butte/Mr. Freedom X
06 Big Fun
07 Holly-wuud"

nu is on the corner niet mijn favoriete milesplaat uit de jaren zeventig, maar fascinerend is dat knip-en-plakwerk natuurlijk wel. daarbij, die eeuwig durende funky groove heeft ergens zijn oorsprong, en ik denk dan ook dat ze boxset vooral geweldig studiemateriaal is. voor miles-fanaten dan, zoals ik een aantal jaren geleden was - nu nog maar een beetje (ik luister meer naar de impulse-jaren van coltrane om eerlijk te zijn). maar goed, door dit bericht kwam ik er wel achter dat get up with it - wel één van mijn favoriete milesplaten - gewoon samengesteld is uit die on the corner sessies. ik vind ze muzikaal nogal uiteen liggen, dus ik vind het wel verrassend. en waarschijnlijk zou ik hem niet so snel gaan kopen - ik heb al tig versie van 'big fun' -, maar de gedachte aan geremasterde versies van 'he loved him madly' en 'rated x' zal me doen zwichten, let maar op.

sonata mix dwarf cosmos

"Susanna - Sonata Mix Dwarf Cosmos
For her solo debut Susanna Wallumrød has written the 12 highly personal songs that make up this beautiful and quite extraordinary album. In these fast and restless times of instant entertainment and shortways to possible success, it´s a rare treat to witness a young and genuinely talented singer and writer that operates to such a degree outside trends and fashions. We are delighted with this lovely addition to the catalogue, a work of uncompromising dedication inviting us to reflect and to listen. Susanna plays piano and guitar, guests include her brother Christian Wallumrød (piano), Magical Orchestra partner Morten Qvenild (piano, synth), Big Bang leader Øystein Greni (guitar), Ola Fløttum (guitar) from The White Birch, Pål Hausken (drums) from In The Country, Helge Sten (guitar, mellotron), Ingebrigt Håker Flaten (bass), Barbara Buchholz (theremin) and Giovanna Pessi (harp). Release concert at Blå in Oslo on 29. August.The album is produced by Deathprod."

en dan komt er in september ook nog een nieuwe supersilent uit. heb ik nog niet eens gehad over immens mooie nieuweling van william basinski, el camino real. of de laatste, wederom sublieme dopplereffekt.

vroegah

omdat het subsforum het niet doet, de hele subs op sterven na dood lijken (ik hoop oprecht "lijken" want ik mis ze wel), hier een link naar de goede oude tijd van het subsforum in 2002. leuk om al die dingen nog eens te lezen, goede discussies, en ook leuk om weer eens erachter te komen hoe muzieksmaken verschuiven en verschillen, hoe mensen veranderen, etc. ik zou bijna heimwee krijgen naar het welhaast naïeve begin van de subs en ons bijbehorende idealisme en de bakken vol energie die we hadden.

zo van die dingen

een weekje vakantie naar drenthe heeft een paar dingen zeer duidelijk (of nog duidelijker) gemaakt:

* ik ben gemaakt voor het vaderschap. wat een verrijking. woorden, tekort.

* echte biologische gekarnde boter is waanzinnig lekker, net als de biologische yoghurts (verschillende soorten) en kaas (volgens vrouwlief) van de plaatselijke boer. en biologische rauwe ham en biologische eitjes van diezelfde boer maakt een ontbijt voor de goden. of in dit geval voor mij dus.

* earthless is behalve de perfecte automuziek ook de enige echte ultieme stonerrockplaat sinds de laatste kyuss. daarbij is het ook nog een grote ode aan de jam, aan de eindeloze gitaarsolo, aan de liefde voor het samenspel. wellicht dat alleen muzikanten dat begrijpen (niet pedant bedoeld); bij earthless hoor je de lol, de vriendschap, de pure liefde, de eenwording. stonerrock om lyrisch van te worden.

* mijn zelfgemaakte pruimenjam (natuurlijk uit eigen tuin) met pommeau of port is heerlijk op warme broodjes, in combinatie met die karnboter. trouwens ook met franse zoute boter.

* het titelloze debuut van black sabbath is zo goed dat ik er nog steeds kippenvel van krijg.

* magnetrons zijn ondingen. in ons huisje stond er een (thuis hebben we er geen), dus enkele keren geprobeerd iets eetbaars klaar te maken met zo'n ding. resultaat was smakeloos, slap, flauw eten waar alle leven uit leek te zijn verdwenen. die komt er hier thuis nooit in.

rabarber

eigenlijk is het rabarberseizoen alweer voorbij, tenminste als je uit de volle grond wil oogsten. trek je stengels namelijk na de langste dag nog van de struik, dan heb je volgend jaar geen goede plant en dus geen goede oogst meer. dus ja, ik ben een beetje laat eigenlijk met deze recepten, maar goed, je kunt het nog wel bij de appie krijgen.

rabarber dus. zuur, behoorlijk zuur. moet veel suiker hebben om het een beetje eetbaar te maken (of je gebruikt het in hartige gerechten, dan hoeft dat niet). hieronder twee simpele recepten die het friszure van die rare stengels heerlijk naar boven halen.


rabarber met vanilleroom
750 gram rabarber, in stukken van 2 tot 3 cm gesneden
250 suiker (naar smaak meer of minder toevoegen)
250 ml slagroom
1 vanillepeul
suiker naar smaak

doe rabarber en suiker samen in een flinke pan en stoof op laag tot matig vuur tot je een lekkere compote hebt met nog wat structuur erin; dus geen tot snot gekookte slierten. iets laten afkoelen, proeven of er nog iets suiker bij moet. het moet zoet/friszuur zijn, niet mierzoet. verder laten afkoelen in de koelkast.
sla de room totdat hij lobbig is, dus niet helemaal stijfkloppen. suiker naar smaak toevoegen, evenals het merg uit de vanillepeul (opensnijden en met een mes eruit schrapen; gebruik de overgebleven peul om zelf vanillesuiker te maken door gewoon in een potje suiker te stoppen). en meer is het dus niet. lekker goed gekoeld serveren in kommen, twee flinke scheppen rabarber op een schep vanilleroom. heerlijk, zeker op een zomerse dag.


rhubarb grunt
dit is een gejat recept van nigella lawson, maar vertel het niet door. een goede vertaling voor rhubarb grunt heb ik niet, maar het klinkt goed, nietwaar? heel simpel recept trouwens. kijk maar:
650 gram rabarber, in stukken van 2 tot 3 cm gesneden
200-250 gram suiker (ook hier weer naar smaak)
50 gram boter (in blokjes)
150 gram bloem
3 eetlepels suiker
1/2 theelepel zout
250 ml slagroom, geklopt

over voorverwarmen tot 190 graden. een lage ovenschaal invetten. doe de rabarber met de suiker in de schaal, goed vermengen. de blokjes boter verspreiden over het mengsel. vermeng de bloem, suiker en zout, en roer er geleidelijk de geslagen room bij tot je een plakkerig, dik beslag/deeg krijgt. gelijkmatig verdelen over het fruit, en dan drie kwartier de oven in. eruit halen, een paar minuutjes laten afkoelen, en dan serveren met een bolletje vanille-ijs of echte engelse custard (kennen we hier in nederland helaas niet zo goed, en het is echt heerlijk).

ansjovis

martijn zei een dik jaar geleden in een comment op een van mijn recepten dit: "Ansjovis nooit uit blik, maar uit een pot! Voor de goede smaak moet het een beetje fermenteren en dat kan niet in blik (zeg Johannes van Dam in zijn boek.)" heb ik toen verder eigenlijk geen aandacht aan besteed, dacht dat het wel zou vallen. heb tot nu toe altijd gewoon john west ansjovisjes op olijfolie gebruikt. tot dit weekend. ik heb eens een glazen potje gebruikt. geweldig! veel beter! minder vissig, meer smaak, milder, en smelt beter in saus of op pizza. beetje laat, maar toch bedankt martijn! ik gebruik geen blikjes meer vanaf nu. dat u het weet.

pizza kosmik

moet bekennen dat mijn laatste recept al weer een tijd geleden is (mist iemand ze eigenlijk?). heb weinig tijd en/of zin gehad om ze op te schrijven, dus ondertussen hebben jullie dingen gemist als rabarbercompote met vanilleroom, huisgemaakte tomatensoep, echte echte aardappelpuree, een grandioze pastasalade met tonijn en zoete aardappel, en kabeljauwfilet in serranoham hebben gemist. laatste nieuwe culinaire (nou ja) hobby is trouwens zelf milkshakes maken in allerlei soorten en maten. simpel en lekker. net als de pizza van vandaag:

men neme een pak pizzabasis van ah (bodem in blik en potje tomatensaus). leg de bodem op een licht ingevet bakblik (of gebruik bakpapier), en rol het deeg enigszins uit. smeer de saus - die verrassend goed smaakt - over het deeg en beleg met groenten naar keuze, maar probeer deze combi eens: courgette in kleine blokjes gesneden en groene aspergetips (dat zijn mini groene asperges, ook van ah). hou je van kaas, dan doe je er een mengeling van mozarella, ricotta en parmezaan op; ik deed er echter gescheurde plakken serranoham op (mag elke andere gedroogde rauwe ham zijn). heerlijk zoutig en knapperig. wat zwarte peper erover, enkele drupjes goede olijfolie, en dan 15 tot 20 minuten in een oven op 200 graden. succes verzekerd! de combinatie van frisse asperges en courgette, en de zoute ham (of kaas) maakt het erg lekker en op zelfs op een of andere manier best delicaat van smaak. en dat voor zo'n simpel recept. had ik zelf niet verwacht.

nog eentje

12 weken

dilemma

goed, morgen naar susanna and the magical orchestra in utrecht. heel mooi, prachtig vooruitzicht, geen probleem. maar eind mei komen zowel fu manchu als trouble naar een concertzaal redelijk in de buurt, en ik wil niet twee avonden in een week van thuis weg zijn (andere prioriteiten, weetjewel). wat nu te doen? lekker naar fu manchu, met hun geweldige nieuwe album we must obey, hun beste sinds het superduo in search of... en the action is go? zal een heerlijke, vurig rockende avond worden met veel vuige power. of naar trouble, die op hun nieuweling simple mind condition niet meer doen een mindere kopie maken van hun hun prijsalbums als trouble, manic frustration en in mindere mate (qua prijsalbums dan) plastic green head. inmiddels al ouwe lullen, dus enige gezapigheid verwacht ik wel, maar die oude hits... man o man, heerlijk meezingen, zwelgen in de nostalgie van onschuldigere tijden. en die heerlijke twinsolo's ook nog. wat een dilemma, niet? ik kom er voorlopig nog niet uit, vermoed ik. wie helpt?

verplicht leesvoer

"Because we all think we know what, say, love is. But try to explain why you love that thing you love to somebody who thinks that thing is shit and you’ll get the sieve through which Shining squeeze their ideas. It’s not so weird that the first track of this fourth album reclaims the title of the band’s third album -- this band thrives on the gravitas of kitsch. But kitsch is sort of everything, and to understand why this album is fucking astounding, you need to understand why some ageing relative takes so much solace in Dalton figurines, or why Warhammer and coin & card role-playing shops still thrive in our MMORPG society, or why “In the Kingdom of Kitsch You Will Be a Monster” (once an album, now easily consumable!) can move from shifting metal time signatures to serious techno keyboards to funk bass cowbell manipulation to sludge-core bridges adorned with hilarious rock guitar leads to feedback to a nauseating flute assault to heavy organ chords to the opening riffs again with the flute playing overtop to a wild jazz/rock/metal/Si! Sa!/bass cluster-fuck to that gorgeous drum-led outro that shifts and spills and anticipates its own demise with a soaring eulogy."

en dit is maar een klein stukje van de recensie schuine streep essay over de beste plaat van 2007 tot nu toe. klik en lees een artikel dat qua benadering en weirdness kan wedijveren met de muziek - en dat vind ik gigantische prestatie.

pasta, venkel, chorizo, tomaat

en meer heb je dus echt niet nodig. heel simpel: bak op een zacht vuurtje blokjes chorizo (reken op 50-75 gram per persoon) uit in een anti-aanbakpan (heb je geen extra vet/olie nodig; gebruik anders wat drupjes olijfolie), zet het vuur half hoog, doe er de dun gesneden venkelknol bij en laat vijf minuutjes bakken. roer er een of twee blikken tomatenblokjes (afhankelijk voor hoeveel mensen je kookt; 1 blik is genoeg voor 250 gram pasta en 2 a 3 personen) door en laat een kwartiertje sudderen. pasta koken, saus erdoor mengen: eten. eventueel op smaak brengen met wat zout, peper, tabasco (0f een rood pepertje mee laten sudderen) en wellicht wat worchestershiresauce, maar echt nodig is dat niet: de combinatie venkel-tomaat-chorizo is al smaakvol en aromatisch genoeg van zichzelf. en venkel is ook nog eens goed voor rustige darmpjes dus bryn - die het via mama binnen krijgt - wordt er ook blij van.

23.02.2007

zo. even tijd om wat te tikken over het mooiste menneke van de wereld. ja, toen kwam hij zich plots gewoon melden. alsof het de normaalste zaak van de wereld was om bijna vijf weken te vroeg geboren te worden. maar ja, hij was dan ook al 49 cm en hij vond zichzelf met 3140 gram ook zwaar genoeg om de traumatische tocht door het geboortekanaal aan te gaan. een durfal, nu al. helaas liggen mama en bryn nog even in het ziekenhuis, maar met een beetje geluk is het morgen anders. hoopt papa.

wat hebben we hem eigenlijk aan gedaan met die naam? bryn - spreek uit brin, afkomstig uit het welsh; brun had ook makkelijk gekund (inderdaad martijn), want in wales spreken ze de 'y' vaak uit als 'u'. maar brin it is. hij zal vroeg moeten leren spellen, want behalve die moeilijke achternaam - ik moet in mijn 32 jaar al zeker 100 variaties gezien hebben - is bryn hier in nederland nou niet bepaald voor de hand liggend. niet alleen qua spelling: hij is vanaf geboorte al brijn, brian, bryan en brien genoemd. en byrn. wat zal hij ons dankbaar zijn over een paar jaar.

maar wat maakt het allemaal uit? helemaal niets meer als ik bryn in mijn armen draag. wat een totaal onbeschrijfelijk gevoel. wat een liefde en trots voel ik voor hem - en ook voor mijn lief die alles werkelijk geweldig heeft gedaan en doorstaan. mijn beschermingsgenen zijn plots in volle paraatheid gebracht, en iedereen die ooit met slechte bedoelingen in zijn buurt durft te komen zal eerst langs of door mij moeten. hetgeen nooit zal lukken.

en prachtig dat hij is! ik, verstokt aanhanger van de gedachte dat baby's lelijk, uit proportie en verschrompeld zijn, raak totaal ontroerd door de enorme schoonheid van mijn blonde mannetje, zeker als hij zijn nog nauwelijks ziende blauwe oogjes opent en een reflexmatige lach op zijn mondje tovert. onbeschrijfelijk. zoals het hele gevoel van een eigen kind hebben niet in woorden te vatten is. brynnetje. mijn zoon. wonderlijk tot in het oneindige.

bryn

alaaf

kijkend uit het raam op mijn werk zie ik een stortvloed aan verklede en geschminkte idioten langslopen. het is weer carnaval. drie dolle dagen vol achterlijk gedrag, alcoholmisbruik, ongewenste intimiteiten, mensen die plots 'leuk' durven te doen en iedereen begroeten die ze de rest van het jaar geen blik waardig gunnen, muziek met de subtiliteit van een stoeptegel en gemaakt voor en door mongolen. een waar volksfeest.

tussen mij en carnaval is het ooit misgegaan toen ik een jaar of 19, 20 was. oorzaak: ik ben gaan nadenken over carnaval. moet je niet doen. maar het was 1.30 uur 's nachts, het vroor minstens 10 graden celsius, en mijn vriendin en ik fietsten naar huis. weinig tot geen alcohol op - ik vond het toen nog niet lekker genoeg, en hersenloos zuipen heeft er ook nooit zo ingezeten. ijskoud was het, en dat fietst niet lekker in een carnavalspakje. wat was ik eigenlijk aan het doen? en waarom? ik had ook lekker thuis kunnen zitten, zonder achterlijke muziek en irritante mensen, zonder stomme kleding en vieze schmink. lekker warm op de bank, kop koffie, goede film, van die dingen. die gedachtegang was funest. het begin van het einde. niks geen carnaval meer voor bas. ik heb na een automutilatief onderzoek de hoofdoorzaak gevonden: dat is uiteraard de muziek. die is vreselijk. echt zum kotsen. het is muziek die me fysiek onderuit haalt, die me onpasselijk maakt. het is muziek die binnen enkele minuten mijn humeur tot een stuk chagrijn degenereert dat zijn weerga niet kent. en dan de teksten, in mijn zo geliefde limburgse dialect. van een nietszeggendheid waar je eng van wordt. ik zou erover uit kunnen wijden maar u moet me maar op mijn woord geloven. carnaval: de hel op aarde. gelukkig mag ik gewoon gaan werken.

this just in:

"Na een geslaagde eerste editie in het najaar van 2005 organiseert het cultuurcentrum Hasselt op vrijdag 23 februari 2007 de tweede editie van een festival rond het ‘hoge Noorden’.
Daar waar de eerste editie zich enkel concentreerde op concerten, wordt de focus tijdens de tweede editie al wat meer open getrokken met een voorstelling rond performance/hedendaagse dans.

Programma:
20 u DANS Erna Omarsdottir & Johann Johannsson – ‘IBM 1401 – a user’s manual’
21 u CONCERTEN Susanna & The Magical Orchestra + Johann Johannsson."

hoe koel is dit?!

cottage pie

hoezo, engeland heeft geen goede culinaire traditie? i beg to differ. zoals in veel landen zijn de tradionele gerechten afkomstig van de arme man, the poor man's kitchen, la cucina povera. veel gebruik maken van restjes, kliekjes, en dan hopen dat daar iets lekkers uitkomt. en meestal is dat dus ook zo. de meeste stoofpotten bijvoorbeeld, dat zijn gewoon restjes die ze samen hebben gevoegd in een tenderizer als wijn of azijn, om iets voedzaams er aan over te houden. voorbeeld: coq au vin. ouwe taaie kippen die ook al geen eieren meer leggen kun je geen mals filetje meer afhalen, veuls te taai en te draderig. dan maar in de rode wijn stoven met wat uien, spek en wortel (en wat je verder maar wil eigenlijk), en na anderhalf uur heb je een heerlijk gerecht. geweldig. maar goed, dat kennen ze in engeland dus ook, zoiets. hard werken op het land tegen voor een schijntje in een nogal vochtig en kil klimaat: dan moet je wel wat naar binnen werken om je staande te houden. zie daar de cottage pie:

5oo gram rundergehakt
1 ui, gesnipperd
2 winterwortels, in stukken
1 stengel bleekselderij, in stukken
champignons, diepvries-erwtjes, andere knolgroenten (kies maar wat, mag allemaal, hoeft niet)
3oo ml runderbouillon
1 eetlepel tomatenpuree
1 eetlepel bloem
kruiden als peper, zout, tijm, etc.
1 eetlepel worcestershiresauce
een glas rode of witte wijn, als je nog een restje hebt staan

in principe alles omstebeurt bij elkaar gooien in een flinke pan en minstens een uurtje laten stoven; moet ene lekker homogeen goedje worden met niet te dunne gravy. dan doe je het in een ovenschaal, en leg je daar bovenop een laag aardappelpuree, gemaakt van een 1 kg kruimige aardappels, gaar gekookt in gezouten water, dan gestampt met 100 ml hete melk en een flinke dot boter; op smaak brengen met peper, zout en nootmuskaat (variaties: gebruik voor de helft knolselderij, pastinaak, of andere knolgroenten, en breng op smaak met mosterd). goed uitspreiden over het vlees-groente mengsel, wellicht nog wat geraspte cheddar er overheen strooien, en dan een half uur in de oven. goeie winterkost!

oh ja, vervang het rundergehakt door lamsgehakt, en dan heb je een shepherds' pie. misschien nog wel lekkerder.

speellijst (in geen speciale volgorde)

• shining - grindstone
• sparklehorse - dreamt for light years in the belly of a mountain
• midlake - the trails of van occupanther
• mark hollis - mark hollis
• lawrence english - for varying degrees of winter

hutspot

het succesverhaal van vanavond! vroeger was ik er niet echt een fan van (ook niet heel erg, maar een beetje saai), maar tegenwoordig lust ik het graag: hutspot. veel oud-hollandscher kun je het niet krijgen, lijkt me. dit is mijn versie:

1 kg kruimige aardappels, geschild en in redelijk kleine stukjes
500 gram wortels, in kleine reepjes
500 gram uien, grof gesneden

dit kook je in ruim gezouten water in een minuut of 20 goed gaar (moet allemaal lekker zacht zijn). vervolgens lekker stampen tot je een lekkere grove brei hebt.

1 flinke klont boter
1 eetlepel grove mosterd
zout, zwarte peper en versgeraspte nootmuskaat naar smaak

dit meng je er doorheen, waarbij die mosterd essentieel is; anders wil het nog wel eens wat flauw smaken. traditioneel moet er klapstuk of stooflappen bij, maar ik vind goed gebakken speklappen eigenlijk veel lekkerder hierbij. nog een lik mosterd op je bord, klaar. bepaald niet moeilijk, wel heel lekker en erg op zijn plek nu de temperaturen eindelijk gaan dalen (nu ja, dat is eigenlijk onzin, voor mij kunnen stamppotten het hele jaar door).

goed begin

lijkt een mooi jaar te worden, muzikaal gezien. zo zijn al uit, of mogen we binnenkort verwachten:

apse - spirit
prachtige bijna-postrock die ook graag tegen animal collective en liars aanschuurt; echter zonder het melige van die bands, en zonder de voorspelbaarheid van de bekende postrock zacht-hard dynamieken. met zang ook nog, en goed ook. tourtje samen met iliketrains lijkt me wel wat.

goatwhore - a haunting curse
zie martijns recensie.

eluvium - copia
weg met de ambient, kom hier met die neo-klassiek! moet eluvium wel gedacht hebben, lijkt het. vind ik helemaal niet erg.

stars of the lid - their refinement of the decline
eindelijk! zes jaar na het nimmer te volprijzen the tired sounds of... . moet ergens in april uitkomen.

shining - grindstone
"people dropped many names when trying to place shining on the musical map, hearing elements from the mars volta and slayer via king crimson and mahavishnu orchestra to henry cow, this heat, ornette coleman, ligeti and messiaen."

arve henriksen - strjon
de supersilent trompettist-zanger-drummer met zijn derde soloplaat. met hulp van supersilent-collegae deathprod en ståle storløkken, en geproduceerd door deathprod. kan niet misgaan.

blasfemie!

kom er net achter dat een stel nederlandse poseurs voor die ene 3fm actie onder de naam the legacy een cover van het fabelachtige temple of the dog heeft opgenomen. twee nederlandse kutbands waar ik de naam niet van wil weten die een zogenaamde gelegenheidsformatie vormen. en ja met links, maar die weiger ik te geven. die durven godverdomme een loepzuivere parel als 'hungerstrike' te coveren! achterlijke klerelijers! daar moet je met je smerige poten vanaf blijven! is er dan niets meer heilig? en heeft nou niemand door dat die intensiteit nooit nooit nooit meer te benaderen valt? hoe dom en muziekhatend kun je zijn? ophangen aan de hoogste boom. nee, beter nog: op verplichte hongerstaking en dan door laten gaan tot het bittere eind. en dat is nog te humaan.

het geweten sussen

ik ben een softie, een hypocriet. ik durf het fragment op norberts blog niet te bekijken. ik kan niet tegen dierenleed, en al helemaal niet tegen lukrake martelingen. maar hij heeft natuurlijk wel helemaal gelijk. de bio-industrie is walgelijk en wreed en inhumaan en nog veel meer van die benamingen. natuurlijk wist ik dat al lang. ontkennen is echter de makkelijkste manier om door te leven alsof er niets aan de hand is.

ik probeer al tijden een goede biologische slager of op zijn minst een leverancier van biologisch vlees te vinden. vegatariërs hebben mijn sympathie, maar ik hou nu eenmaal ontzettend van vlees en vis. ik kan en wil dat niet missen. dus biologisch it is. ik ben echter aangewezen op de betere supermarkten, want die slager of leverancier heb ik nog steeds niet gevonden. in een straal van een km of vijf heb ik allereerst een c1000 in een wat mindere wijk van sittard. op zich een goede slagerafdeling, maar geen biologisch vlees of vleeswaar / boterhambeleg. de jan linders dan: heeft biologische braadworst en rundergehakt. de c1000 in een naburig dorp - een stukje luxer dan die ene - heeft biologische achterham, en dat is het dan aldaar. hebben we nog de albert heijn, een grote luxe versie. heeft biologische cervelaat, boterhamworst en kipfilet voor op brood. heeft godsgruwelijk dure biologische kipfilet om te bakken, en af toe ook nog een biologisch biefstukje. geloof ik. wel nog wat scharrelkippetjes, dat wel. maar dit is het dus. bar weinig aanbod, en dan ook nog verdeeld over drie verschillende supermarkten. kijk, ik vind het niet erg wat meer te betalen voor biologisch, dan eet ik wel wat minder vlees, dan eet ik wat vaker valess, quorn en tofu, maar dan moet het er wel zijn.

wat ook nog speelt: het biologische vlees is zonder uitzondering lekkerder en smaakvoller dan de met water en antibiotica geïnjecteerde in massa geproduceerde tegenhangers. die achterham van de c1000? heerlijk vol van smaak, en droger dan die natte voorverpakte lappen die je normaal krijgt. rundergehakt blijkt ineens vol smaak te zitten, kom je achter als je die biologische versie van de jan linders proeft. de kipfilet mag dan iets taaier zijn, maar heeft veel meer smaak dan dat flauwe gedoe waar je een hele kruidenzooi op moet strooien voor enige tongsensaties.

wat dus moet gebeuren: veel hogere subsidies voor biologische boeren en slagers, en een verbod op de bio-industrie. en niet alleen omdat het humaner is - natuurlijk wel de belangrijkste reden - maar ook voor de smaak.

de erfenis

dat is nu het mooie van die jaarlijstbonanza: die erfenis van mooie nieuwe ontdekkingen. dingen die ik zelf niet zo snel zou hebben gevonden. neem nu de japanse invasie van gerard: shuta hasanuma en kazumasa hashimoto. de eerste vol mooie, licht glitchende melodieuze ambient, die zowel aan een lichte fennesz als mountains doet denken. lichtvoetig en meditatief. om stil van te genieten als het donker is. of als je een bepaalde opdracht nog af moet krijgen voor een deadline. prachtig. de tweede, kazumasa hasimoto, doet het liever wat poppier, maar heeft wel dezelfde naïeve insteek. alsof boards of canada singer-songwriter popliedjes gaat maken, zoiets. een nostalgisch verlangen naar de mooie dingen die nog komen gaan, was een andere gedachte die in me opkwam.

anna ternheim doet het ook wel voor me, al is het eigenlijk wel alleen die uitgeklede versie van het album. die volledig geklede versie is me dan wat glad, wat te vol, wat te voorspelbaar ook. nee, alleen met gitaar of piano is de mooie anna op haar best, en hoewel ik niet zo lyrisch ben als (wederom) gerard, vind ik het wel een prachtplaat vol luisterpop die nogal ontspannend werkt. fijn hoor.

het gulag orkest van beirut (aangeraden door wie niet eigenlijk?) maakte een vliegende start bij me, maar nu na een keer of vier luisteren doet het jme ammer genoeg steeds minder. absoluut niet slecht, die mengeling van joodse, balkan, oosterse en ook wel verlaten prairie-invloeden, maar een beetje eenvormig wordt het wel op den duur.

ik wil ook nog meer aandacht gaan geven aan the knife, kiki, trentemoller en michael mayer, maar de beats hebben me nog niet gevonden de afgelopen weken. ik blijf vooralsnog proberen.

mooiste ontdekking (nou ja ontdekking, die vorige vond ik ook al fantastisch) is echt buiten de bonanzo om tot me gekomen: songs of green pheasant - aerial days. mooi debuut vol pastorale shoegazefolk vorig jaar, nu een nog mooier vervolg met minder folk maar wel nog steeds vol pastorale shoegazepsychedelica. niks noisy spacen hier, wel weids uitwaaierende, melancholische droompopliedjes die evenveel met nick drake en simon and garfunkel als my bloody valentine en wellicht zelf talk talk / mark hollis van doen hebben. uitgekomen in november, maar die gaat toch wel mooi mee naar de bonanza van 2007. dan weet u dat alvast.

the end of an era

vanaf 2007 ben ik geen actieve schrijver voor kindamuzik meer. pijn, hart: dat wel natuurlijk, maar gebrek aan tijd en de welbekende "onoverbrugbare verschillen van mening" maakten dat ik geen andere keuze kon maken. het is niet anders. het km-email adres blijft echter gewoon werkzaam, en ik zal ook een levenslang sympathisant blijven. voor mijn schrijfsels zal u vooralsnog vooral hier moeten zijn. dan weet u dat.

eiersalade

waarschijnlijk mijn eerste besef dat ik iets lekkers in elkaar kon breien: het moment dat mijn bezoek op feestjes begon te vragen of ik nog van die lekkere eiersalade had gemaakt. en verdomd, hij smaakt nu nog steeds heerlijk, merkte ik zo rond de jaarwisseling. daarom hier mijn eerste "eigen" recept:

eiersalade
5 hard gekookte eieren, klein gesneden (kun je eindelijk weer eens die eenzame eiersnijder gebruiken die nu achter in je keukenkast stof ligt te vergaren)
een halve ui, zo fijn mogelijk gesnipperd
2 opgehoopte eetlepels mayonaise
een flinke kneep curry (wel hela curry gewürz, waag het niet om een andere, altijd inferieure kwaliteit te gebruiken)
een paar scheuten maggi
een paar snuffen paprikapoeder en cayennepeper
peper en zout

heerlijk op stokbrood, nog fantastischer op toastjes.

(luistertip: anna ternheim - separation road; de uitgeklede versie. heel mooie ontspannen luisterliedjes die ik hard nodig had na een hoge dosis scott walker.)

de echte echte nummer 1

baby ickenroth

27 weken

27.12.2006

zal rond 27.03.2007 voor het eerst een echte ademteug mogen nemen