eindejaarslijst?

dit jaar is er geen grote eindejaarsbonanza zoals die de afgelopen jaren wel verscheen in de blogosphere. blogs zijn gestopt, mensen hebben geen tijd, geen zin, of hebben dit jaar gewoonweg alleen willen luisteren zonder zichzelf de druk op te leggen hun mening persé met de buitenwereld te delen. zelf hoor ik grotendeels bij die laatste groep. overigens heb ik ook veel minder tijd gehad dit jaar, maar toch; de zendingsdrang is grotendeels verdwenen. bovendien heb ik niets meer toe te voegen aan de recensie als vorm; daarvoor heb ik er inmiddels genoeg geschreven over de jaren. af en toe kruip ik uit mijn limburgse schulp en schrijf ik een recensie of wat voor file under, gewoon omdat ik het niet kan laten. maar verder? andere prioriteiten. einde van mijn opleiding. liever koken en luisteren dan erover schrijven.

maar nu, zo op het einde van jaar doe ik toch weer iets met de eindejaarslijst. je kunt de freak in jezelf namelijk niet zomaar uitschakelen. het zal een andere vorm worden, geen gewone top tien; wil je die lezen kun je rond de kerst gewoon naar file under hoppen. doet er verder nog iemand mee? weinig kans. gerard is erover aan het denken - ik hoop dat het lukt. maar anderen? i think not. kijk en lees vooral wel het zeer mooie eindejaars-epistel van ludo op de nieuwe site van de subjectivisten. zo moet dat dus.

dit jaar begin ik met de categorie:

perfecte liedjes op een aardig album
en dan kom ik snel uit bij de nieuwe band van the gathering's anneke van giersbergen. haar band/project agua de annique maakte dit jaar air, een heel mooi album vol melancholieke luisterpop met af en toe een heftige oprisping. af en toe wel wat futloos, alsof ze vergeten was de rode peper iets dieper naar binnen te duwen. er staat echter het nummer 'witnesses' op, een perfect, intens en heftig rocknummer zoals the gathering nimmer had kunnen maken. ingehouden, drukkend, dan weer een postrockiaanse uitbarsting waarbij er flinke muren van noise worden opgetrokken. en dan blijkt het live trouwens nog een veel beter nummer, bewees het concert in heerlen. live was het trouwens met alle liedjes veel beter gesteld; wat een intensiteit, wat een soepele, lekkere band, wat een power. 100x beter dan the gathering live ooit was. volgende keer datzelfde gevoel op plaat aub.

ook erg de moeite waard was the spacious mind, een zweedse spacerock band die ergens tussen vroege monster magnet en vroege pink floyd opereert. heel fijn, maar de wereld gaat er niet van schokken. op het openingsnummer van gentle path highway na, 'rider of the woodlands'. zoiets is niet meer te verslaan: 15 minuten langzame opbouw naar sterrensuizende ruimtereizen, krautrockend over de spacehighway, totale overgave aan de kosmische trip. dat gevoel. een beter liedje heb ik dit jaar niet gevonden.