2007: categorie oude helden die het nog steeds waarmaken

paradise lost - in requiem
rush - snakes & arrows
fu manchu - we must obey
queens of the stoneage - era vulgaris
machine head - the blackening

niets mis met ouwe helden. zeker niet als ze paradise lost heten. nu moet ik toegeven dat ik de engelse droefsnoten nog nooit op een slecht album heb weten te betrappen. daarbij, als je via ultra zware doom/death en gothic metal uiteindelijk terecht komt bij zwaarmoedige synthipop a la depeche mode - en er ook nog zeer overtuigend mee wegkomt - verdien je eeuwig respect. maar je bent zo goed als je laatste plaat, en in requiem is de beste sinds gothic. zo goed ja. een terugkeer naar metal, echo's van icon en draconian times, en zelfs hier en daar van gothic. nooit gedacht, toch gekomen. gekoppeld aan het geniaal catchy popgevoel van de latere albums krijg je een superalbum dat weer eens genegeerd wordt door zowel massa als media. paradise lost is al jaren niet meer hip. uiteindelijk is in requiem wellicht wel mijn meest beluisterde album van 2007. en vrouwlief vindt het ook nog eens zeer fijn.

hip is rush natuurlijk ook allang niet meer. de echte echte ouwe lullen van deze lijst zijn echter te goed om te negeren. snakes & arrows brengt niets nieuws, maar bewijst andermaal dat rush eigenlijk veel meer een powerpopband is dan een archetypische progrockband - zoals ook hiram eerder dit jaar al schreef op zijn blog. natuurlijk wordt er geweldig gespeeld, maar altijd onderkoeld, nooit opdringerig. de stem van geddy lee kent geen sleet (tot verdriet van velen, dat wel) en neil peart blijft een echte held voor alle drummers. nu de liedjes zelf ook weer op peil zijn kan het zomaar zo zijn dat deze nieuweling de beste is sinds counterparts. indrukwekkende prestatie.

fu manchu schrijft al jaren hetzelfde nummer; soms wat meer haken en ogen, dan weer wat radiovriendelijker, maar altijd rechtvooruitstonerrock. dat is nu niet anders. maar beter heb ik ze nog nooit gehoord, zelfs niet tijdens de gloriejaren van de stoner. we must obey is hard en compromisloos, gaat dwars door de muren van aftandse oefenbunkers en bouwvallige garage's van beun de haas, en knalt keihard vooruit in een dikke dukes of hazard dodge. nauwelijks melodie, ruwe productie, geen adempauze: raggen! keihard de lekkerste, zeggen ze dan. mooist is echter het bonusnummer 'never again' waar plots blijft dat er een verrassend melodieus en melancholiek laagje onder de roest en de smeerolie verborgen zit.

wat queens of the stoneage betreft had ik de hoop opgegeven. de laatste twee bevielen me niet meer, rated r werd steeds minder gedraaid, en alleen het superieure debuut en mijn innig gekoesterde eerste zes delen van de desert sessions (allemaal 10" gekleurd vinyl) hebben het magische gevoel. zonder verwachtingen aan era vulgaris beginnen bleek het beste te werken, want ik kon plots weer enigszins datzelfde gevoel hervinden. niet helemaal, maar toch. lekker dreinende riffs en ritmes, puntige solo's, mooie zanglijnen, minimaal gebeuk dat heerlijk lang blijft doorzeuren. heel fijn dat ze terug zijn. voelt toch een beetje als hervonden vriendschap.

met machine head was ik ook heel goed vrindjes toen ze hun eerste uitbrachten, daarna was ik enkele jaren geheel uit de metal dus ik weet niet wat ze in de tussentijd hebben gedaan. nieuweling the blackening is echter gewoon heel lekkere metal; melodieus als bay area thrash, agressief, iron maiden gitaarharmonieën en geweldige solo's. metal uit het boekje. af en toe wat te langdradig - wat dat betreft hebben ze qua puntigheid veel te leren van het vergelijkbare maar nog veel betere the haunted. een song als 'aesthetics of hate' is echter een van de klassiekers van het jaar; zo hoort metal te klinken.