alaaf

kijkend uit het raam op mijn werk zie ik een stortvloed aan verklede en geschminkte idioten langslopen. het is weer carnaval. drie dolle dagen vol achterlijk gedrag, alcoholmisbruik, ongewenste intimiteiten, mensen die plots 'leuk' durven te doen en iedereen begroeten die ze de rest van het jaar geen blik waardig gunnen, muziek met de subtiliteit van een stoeptegel en gemaakt voor en door mongolen. een waar volksfeest.

tussen mij en carnaval is het ooit misgegaan toen ik een jaar of 19, 20 was. oorzaak: ik ben gaan nadenken over carnaval. moet je niet doen. maar het was 1.30 uur 's nachts, het vroor minstens 10 graden celsius, en mijn vriendin en ik fietsten naar huis. weinig tot geen alcohol op - ik vond het toen nog niet lekker genoeg, en hersenloos zuipen heeft er ook nooit zo ingezeten. ijskoud was het, en dat fietst niet lekker in een carnavalspakje. wat was ik eigenlijk aan het doen? en waarom? ik had ook lekker thuis kunnen zitten, zonder achterlijke muziek en irritante mensen, zonder stomme kleding en vieze schmink. lekker warm op de bank, kop koffie, goede film, van die dingen. die gedachtegang was funest. het begin van het einde. niks geen carnaval meer voor bas. ik heb na een automutilatief onderzoek de hoofdoorzaak gevonden: dat is uiteraard de muziek. die is vreselijk. echt zum kotsen. het is muziek die me fysiek onderuit haalt, die me onpasselijk maakt. het is muziek die binnen enkele minuten mijn humeur tot een stuk chagrijn degenereert dat zijn weerga niet kent. en dan de teksten, in mijn zo geliefde limburgse dialect. van een nietszeggendheid waar je eng van wordt. ik zou erover uit kunnen wijden maar u moet me maar op mijn woord geloven. carnaval: de hel op aarde. gelukkig mag ik gewoon gaan werken.