23.02.2007

zo. even tijd om wat te tikken over het mooiste menneke van de wereld. ja, toen kwam hij zich plots gewoon melden. alsof het de normaalste zaak van de wereld was om bijna vijf weken te vroeg geboren te worden. maar ja, hij was dan ook al 49 cm en hij vond zichzelf met 3140 gram ook zwaar genoeg om de traumatische tocht door het geboortekanaal aan te gaan. een durfal, nu al. helaas liggen mama en bryn nog even in het ziekenhuis, maar met een beetje geluk is het morgen anders. hoopt papa.

wat hebben we hem eigenlijk aan gedaan met die naam? bryn - spreek uit brin, afkomstig uit het welsh; brun had ook makkelijk gekund (inderdaad martijn), want in wales spreken ze de 'y' vaak uit als 'u'. maar brin it is. hij zal vroeg moeten leren spellen, want behalve die moeilijke achternaam - ik moet in mijn 32 jaar al zeker 100 variaties gezien hebben - is bryn hier in nederland nou niet bepaald voor de hand liggend. niet alleen qua spelling: hij is vanaf geboorte al brijn, brian, bryan en brien genoemd. en byrn. wat zal hij ons dankbaar zijn over een paar jaar.

maar wat maakt het allemaal uit? helemaal niets meer als ik bryn in mijn armen draag. wat een totaal onbeschrijfelijk gevoel. wat een liefde en trots voel ik voor hem - en ook voor mijn lief die alles werkelijk geweldig heeft gedaan en doorstaan. mijn beschermingsgenen zijn plots in volle paraatheid gebracht, en iedereen die ooit met slechte bedoelingen in zijn buurt durft te komen zal eerst langs of door mij moeten. hetgeen nooit zal lukken.

en prachtig dat hij is! ik, verstokt aanhanger van de gedachte dat baby's lelijk, uit proportie en verschrompeld zijn, raak totaal ontroerd door de enorme schoonheid van mijn blonde mannetje, zeker als hij zijn nog nauwelijks ziende blauwe oogjes opent en een reflexmatige lach op zijn mondje tovert. onbeschrijfelijk. zoals het hele gevoel van een eigen kind hebben niet in woorden te vatten is. brynnetje. mijn zoon. wonderlijk tot in het oneindige.