de erfenis

dat is nu het mooie van die jaarlijstbonanza: die erfenis van mooie nieuwe ontdekkingen. dingen die ik zelf niet zo snel zou hebben gevonden. neem nu de japanse invasie van gerard: shuta hasanuma en kazumasa hashimoto. de eerste vol mooie, licht glitchende melodieuze ambient, die zowel aan een lichte fennesz als mountains doet denken. lichtvoetig en meditatief. om stil van te genieten als het donker is. of als je een bepaalde opdracht nog af moet krijgen voor een deadline. prachtig. de tweede, kazumasa hasimoto, doet het liever wat poppier, maar heeft wel dezelfde naïeve insteek. alsof boards of canada singer-songwriter popliedjes gaat maken, zoiets. een nostalgisch verlangen naar de mooie dingen die nog komen gaan, was een andere gedachte die in me opkwam.

anna ternheim doet het ook wel voor me, al is het eigenlijk wel alleen die uitgeklede versie van het album. die volledig geklede versie is me dan wat glad, wat te vol, wat te voorspelbaar ook. nee, alleen met gitaar of piano is de mooie anna op haar best, en hoewel ik niet zo lyrisch ben als (wederom) gerard, vind ik het wel een prachtplaat vol luisterpop die nogal ontspannend werkt. fijn hoor.

het gulag orkest van beirut (aangeraden door wie niet eigenlijk?) maakte een vliegende start bij me, maar nu na een keer of vier luisteren doet het jme ammer genoeg steeds minder. absoluut niet slecht, die mengeling van joodse, balkan, oosterse en ook wel verlaten prairie-invloeden, maar een beetje eenvormig wordt het wel op den duur.

ik wil ook nog meer aandacht gaan geven aan the knife, kiki, trentemoller en michael mayer, maar de beats hebben me nog niet gevonden de afgelopen weken. ik blijf vooralsnog proberen.

mooiste ontdekking (nou ja ontdekking, die vorige vond ik ook al fantastisch) is echt buiten de bonanzo om tot me gekomen: songs of green pheasant - aerial days. mooi debuut vol pastorale shoegazefolk vorig jaar, nu een nog mooier vervolg met minder folk maar wel nog steeds vol pastorale shoegazepsychedelica. niks noisy spacen hier, wel weids uitwaaierende, melancholische droompopliedjes die evenveel met nick drake en simon and garfunkel als my bloody valentine en wellicht zelf talk talk / mark hollis van doen hebben. uitgekomen in november, maar die gaat toch wel mooi mee naar de bonanza van 2007. dan weet u dat alvast.