ik kan niets met vrolijke muziek. heb niets met blije liedjes. moet bijna kotsen als ik 'obladi oblada' hoor. waarom dat is weet ik niet, vrolijkheid in muziek spreekt me nu eenmaal niet aan. ben zelf bepaald niet zwaar op de hand hoor, ik lach graag en veel, relativeer alle negativiteit zo weg richting vergetelheid.
als ik virðulegu forsetar van jóhan jóhannsson luister - en dat is heel vaak, deze laatste weken - schrik ik nog steeds van de grote positieve lading die erin verwerkt is, en, misschien nog belangrijker, die er bijna letterlijk voelbaar uitstraalt. daar houdt bas toch niet van? fout, daar houdt bas nu eens wel van. heel erg. ik denk, en daar heb ik lang over nagedacht, dat het komt doordat de muziek - hoewel zeer positief - een einde aankondigt. het einde van iets zwaars, iets dat veel tijd en moeite in beslag heeft genomen. niet persé het einde van een lijdensweg, wel het einde van een lange, barre maar intens gelukkigmakende tocht. dat is wat het album bij mij losmaakt, op een behoorlijk heftige manier.
laatst had ik hem opstaan toen er een stel kennissen langskwamen, die me vervolgens vroegen waarom ik zulke zwaarmoedige, sombere muziek op had staan. in tegenstelling tot gerard, die over deze plaat al een fantastisch verhaal heeft geschreven waarin hij een gelijksoortige ervaring met collegae beschrijft, heb ik wel geprobeerd mijn gevoel bij virðulegu forsetar uit te leggen. uiteindelijk is dat niet gelukt. net zoals het naar mijn gevoel ook niet echt goed lukt met deze woorden: het doet geen eer aan de muziek. de muziek is meer. deze muziek betekent meer. hij staat op 4 in deze lijst, maar het groeiproces is niet ten einde. ik mag dan vanaf het allereerste begin dat ik hem hoorde onder de indruk zijn geweest - zoals je hier kunt lezen -, duidelijk is nu dat jóhannsson me in een greep heeft waarbij een houdgreep van dennis van der geest niets is.
nu ja, neem van me aan: virðulegu forsetar klinkt echt als een lange triomftocht, als het ererondje voor de uiteindelijke stap naar de eeuwigheid. ik geloof niet in een hemel of een hel, maar laat mijn einde zo glorieus en intens tevreden zijn als jóhann jóhannsson hier schetst. amen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten