“er is weinig muziek waar ik bang van word” zei ik eerder dit jaar in mijn recensie voor kindamuzik (klik op de albumcover indien je die wilt lezen), met als strekking dat ik wel bang werd van xiu xiu. ik vergeleek de band met een stel psychopaten die zich overdag voordoen als normale, rustige leden van onze samenleving, om ’s nachts te veranderen in stalkers, waanzinnigen, bedriegers en bedreigers.
fabulous muscles mag van deze top10 dan wel het dichtst bij popmuziek komen, nog steeds heeft de plaat een nogal ongemakkelijke, dreigende ondertoon. nee, ik zie er geen psychopaten meer in die hun slachtoffers in donkere sm-kelders opsluiten, maar de menselijke onzekerheden en kwetsbaarheden die bandleider jamie stewart zijn leven lang al heeft gevoeld zijn zo levensecht op muziek gezet dat ik de dreiging in het begin compleet verkeerd heb geïnterpreteerd. het gaat bij xiu xiu niet om daders, maar om slachtoffers. slachtoffers van pesterijen, gebroken gezinnen, identiteitsconflicten. stewart heeft het allemaal doorgemaakt en doet daar nogal confronterend verslag van. ja, er zijn soms nog van die momenten dat ik er toch bang van wordt, zo open en bloot wordt het allemaal neergezet.
muzikaal past xiu xiu op een behoorlijk gemankeerde manier eigenlijk erg goed bij het huidige popklimaat, met al die referenties naar jaren tachtig doemwave en postpunk die overal te horen zijn. xiu xiu stopt echter niet bij joy division en the cure, maar gaat ook aan de haal met lofi singer-songwriter, geluidscollages, freejazz en avantgarde. dit alles gespeeld met een maniakale intensiteit, zeker wat betreft de vocale voordracht van stewart – een stem die nogal eens pathetisch zou kunnen aandoen als de muziek geen gelijke tred zou houden.
en tja, dan kan ik er wel bang van worden, toch zoek ik deze angsten – aanwezig sinds begin februari – nog heel vaak op. fabulous muscles is een fabuleuze plaat.
2 opmerkingen:
oh, maar dat heb ik nooit bedoeld. ik vond ook mijn eerdere indrukken zo echt dat ik de dreiging altijd serieus heb genomen. natuurlijk konden ze niet zo zijn als ze overkwamen, maar toch was het levensecht en daarmee bijzonder indrukwekkend. dat laatste is het nog steeds, maar nu op een andere wijze.
ik luister hem ook weer en hij valt me nog steeds niet tegen. ik denk dat je over xiu xiu geen vaststaande mening kunt hebbeb, ze trekken je van de ene naar de andere emotie en dat lukt soms (op fabulous muscles bijna over de gehele lijn) uitermate doeltreffend.
Een reactie posten