khonnor is natuurlijk een fijn voorbeeld hoe een jongen en een laptop (of een oude computer) – al dan niet geholpen door zijn gitaar – tot grote hoogten kan stijgen. mooi glitchende shoegaze, prachtig uitgevoerd. toch is een gelijksoortig iemand bijna onopgemerkt voorbij gegaan aan hele hordes muziekliefhebbers. terwijl hij voor ons ‘ollanders ook nog eens veel dichterbij zit.
de mens in kwestie noemt zichzelf amute en komt uit brussel. Evenals bovengenoemde khonnor heeft-ie een computer en een gitaar, maar amute laat de pop achterwege. nee, gelijke delen idm-glitch en postrock (fennesz en do make say think zijn duidelijk hoorbaar) plus een toefje shoegaze zorgen voor een tegelijkertijd abstract en toegankelijk geluidsbeeld. nergens wordt het echt origineel, maar de kracht van a hundred dry trees zit hem dan ook in de welhaast naïeve schoonheid van de gebruikte akkoorden en effecten. een gevoel van “zo moet deze muziek gemaakt worden, zo hoort het te klinken” overheerst het hele album. alles klopt, alles zit op de juiste plek, en alles klinkt precies zoals je het verwacht. en dat is dit keer eens geen nadeel: amute doet het op zo een ontwapenende manier dat alle onoriginaliteit hem direct vergeven is. het geluidsbad van amute is een weldadige thuiskomst.
als de jonge brusselaar in de toekomst een eigen gezicht gaat ontwikkelen sta ik niet voor gevolgen in. zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.
2 opmerkingen:
Moi Aussi.
Kan me wel vaag een mp3tje herinneren denk ik...
kindamuzik lezen, heren! ;)
Een reactie posten