slachtoffer van het feit dat ik in januari al over een kopietje beschikte, kan niet anders zeggen. pooka van lars horntveth (muzikaal opperhoofd van jaga jazzist) hoort veel hoger te staan, maar kan achteraf nog blij zijn dat ik hem twee weken geleden heb herontdekt.
het probleem is dat er dit jaar zoveel goede platen zijn uitgekomen dat prachtige muziek in de verdrukking dreigde te komen. o.a. sophia en encre zijn er het slachtoffer van geworden: te vroeg in het seizoen gepiekt. die kant is het met lars horntveth ook heel lang opgegaan. ik draaide hem nauwelijks meer. maar bij het herbeluisteren (voor de jaarlijst enzo, zo’n nerd ben ik nu) werd ik weer net zo getroffen als in januari: pooka is prachtig! die melodieën, die arrangementen, die losse stijl, die speelse elektronica: allemaal even mooi.
het is ook de enige plaat in deze top 10 die niet alleen bloedserieuze pretenties heeft. horntveth durft te swingen op een luchtige, jazzy manier, stoort zich niet aan conventies en grenzen, en gaat vrolijk van springerige elektronica naar filmmuziek, om via minimal music en modern gecomponeerd weer terug te komen bij jazz. ach, stijlen doen er helemaal niet toe, waar het om gaat is het niet minder dan geniale melodiegevoel van lars en zijn oor voor sublieme arrangementen. ook al is het een enorm ‘volwassen’ album, je hoort constant dat de goede man net pas 24 is geworden. zijn gebrek aan respect voor vastgeroeste tradities houdt pooka overal even pittig en scherp. om maar niet spreken van zijn heerlijke saxofoon- en klarinetspel.
maar uiteindelijk heeft een album dat ik al bijna een jaar van voor tot achter ken een oneerlijke achterstand op nieuwere, frissere dingen. niet meer in te halen bovendien. januari of februari zijn slechte maanden om iets uit te brengen, gezien vanuit een jaaroverzicht optiek. dat en dat alleen is enige reden dat pooka niet in mijn top 5 staat. en ergens is dat wel jammer.
1 opmerking:
precies, dat gevoel. zo zonde eigenlijk.
Een reactie posten