om te beginnen maar even zeggen dat er hard gevochten is om de 10e plek. de krachtsverschillen tussen de tien uit de vorige post en deze waren miniem, maar uiteindelijk heeft max richter op punten gewonnen.
onze max bezit het vermogen om groots te zijn middels kleine, compacte gebaren. het mag dan grotendeels klassiek zijn wat de klok slaat op the blue notebooks, toch merk je dat het alleen maar ‘nu’ gemaakt had kunnen worden. de stukken zijn meeslepend en eindeloos melancholiek, maar de minisymfonieën zijn nooit langer dan het formaat popliedje, en juist dat geeft de zwaarmoedige klassiek-meets-ambient iets moderns en fris. dat laatste wordt ook wel bewerkstelligd door het gebruik van spaarzame elektronica die perfect opgaat in het geheel van piano, strijkers en koren.
referenties? gorecki, arvo pärt, rachel’s, philip glass, brian eno, boards of canada. het mooie is dat richter er precies tussenin staat, maar ook weer niet. op de een of andere manier weet hij zijn eigen identiteit heel makkelijk te bewaren. wellicht dat dat ook komt door de toevoeging van typgeluiden en voorgedragen gedachten die hier en daar plots naar de oppervlakte komen. alsof je toeschouwer bent van een creatief proces van een somber mijmerende schrijfster.
het lukt richter om met the blue notebooks erg dichtbij te komen, om op een directe manier emoties aan te spreken. en toch blijft het allemaal ongrijpbaar. Als de tranen over je wangen rollen is dat geen verrassing, maar waarom ze rollen wilt nooit echt duidelijk worden. alsof max richter een directe connectie met je ziel heeft gemaakt zonder dat je het beseft.
7 opmerkingen:
De eerste tip uit een jaarlijst is binnen! :) (toch wel handig die lijstjes)
[inmiddels gehoord] Wel mooi maar echt weggeblazen word ik ook niet (toch weer die associatie met amerikaanse indiefilm soundtracks). Anyways, die track met dat getik van de typemachine en die stem is wel speciaal.
dat amerikaanse indiefilm soundtrack hoor ik niet zo. de stem en typmachine komt in meerdere nummers terug trouwens.
Ongetwijfeld maar de tracks gaan wel vloeiend in elkaar over en er ontstaat een soort zwerfend luisteren dat je pas later bepaalde details opvallen. Keurige lengte ook voor dit soort muziek (40 minuten).
Krijg je niet een enorm crematorium-gevoel bij de stukken met orgel? Ik vind het een prachtige plaat, als die drie stukken er niet op hadden gestaan.
crematorium-gevoel, dat is wel een goede omschrijving. tja, zo'n uitvaartsfeer kan ik wel goed hebben. sterker nog, dat vind ik prachtig. kan er ook niets aan doen.
tsja als dat zo is. voor mij is een crematoriumgvoel een te reëel gevoel. zeg maar: doods gevoel.
Een reactie posten