had vorig jaar metal definitief de drone en de ambient ontdekt, 2004 is het jaar waarin de perfecte synthese tussen metal en postrock werd bewerkstelligd. neurosis en cult of luna (te kort uit om echt op waarde te kunnen schatten helaas) kwamen dichtbij, maar de hoofdprijs gaat echter naar isis. kleine korte naam, grote lange daden.
het is vooral het postrock-model van mogwai en godspeed etc. dat hier wordt gevolgd: lange instrumentale passages vol subtiele verschuivingen, eindeloos meanderend tussen crescendi en decrescendi. isis neemt dat als basis en vermenigvuldigt het geheel dan met de intensiteit van hardcore en metal. inclusief incidentele grunts. het eindresultaat klinkt zo natuurlijk dat je je al snel afvraagt waarom niemand eerder op het idee is gekomen. meer nog dan neurosis – toch een behoorlijk vergelijkbare naam – stapelt isis riff op riff, herhaling op herhaling, climax op climax. zoals mogwai en godspeed etc. al eerder deden inderdaad, maar hebt u van die bands iets echts relevants gehoord de laatste jaren? en daarbij, isis goes boldly where no stuart brainwaithe or efrim menuck has gone before, namelijk een edelmetalen landschap waar pure postrock binnen geen tijd totaal weg zou eroderen.
panopticon is niet ondoordringbaar en laat je relatief makkelijk binnen, maar let wel: hier staat een massieve band. een collectief zonder ego’s, zonder solo uitspattingen. ogenschijnlijk zonder medelijden, maar op de meest vreemde momenten gevoeliger dan je zou verwachten. zwaar metaal ja, maar dan wel met een epische, emotionele grandeur verborgen onder de monolithische riffs.
isis is de enige band die echt aanspraak kan maken op de term “postmetal”. nieuwe muziek? misschien niet helemaal. maar dat doet er niet toe. panopticon is groots, hard en meeslepend, maar evenzeer gevoelig, emotioneel en intiem. een alles meesleurende, maar gelukkig makende maalstroom.
6 opmerkingen:
En toch is dat het handige van goed gepresenteerde jaarlijstjes (ik snap niet zo dat sommigen mensen bang zijn dat ze appels en peren vergelijken), je haalt er nog ontzettend veel luistertips uit die je normaal misschien oppikt maar geen tijd hebt om uit te checken. Nu ga ik Isis echt even uitproberen.
Toch ben ik meer een Neurosis man. Eigenlijk om dezelfde reden dat ik meer een The Haunted-man dan een Mastodon-man ben: een vloeiender, meer melodieus geluid met betere zang.
ik vind juist isis melodieuzer, vloeiender en betere zang hebben dan neurosis. zeker die eerste twee benamingen.
precies hij is een stuk subtieler en vloeiender dan neurosis inderdaad. hij heeft me nog steeds in zijn greep, ben blij dat ik isis eindelijk een kans heb gegund
Hm, ik denk dat het hem er in zit dat ik van muziek hou die wat meer laag er in, die wat aardser klinkt, terwijl jullie allemaal een beetje van die zwevers zijn. De bariton van Steve Von Till en de brommende analoge synthesizers (vooral het "Oathbreaker" stuk in 'The Eye of Every Storm!) geven Neurosis voor mij toch echt de overhand op het schellere geluid van Isis.
Ja, dit begrijp ik wel. Een soort "noodzakelijke" metal. Bijna alsof de Cliff was blijven leven en Metallica na ...And Justice For All zoveel tegels hasj gingen roken, allemaal broeken met wijde pijpen dragen, dat ze ipv stop/start labyrinten hun sound de oneindigheid in streken.
Een reactie posten