een dik uur dronen met de nadruk op de hogere regionen. een dik uur gebeurd er nagenoeg niets. een dik uur later ben je of al lang gillend weggerend of zit je gelouterd voor je uit te staren, wachtend op de uitbarsting. maar die komt er zelfs na een heel dik uur niet.
'radiation', cd4 van pan sonics bijkans eindeloze kesto (234.48:4) eist veel en geeft niets terug. de zacht doorzagende elektronische tonen klinken na een tijdje pijnlijk hard, totaal ondoordringbaar. veel meer dan vrolijk, donker, boos, somber of welke gemoedstoestand ook, bestaat 'radiation' gewoon. het is wat het is en je hebt het er mee te doen. ja, op een of andere manier lijkt er licht uit te stralen - en het is pas op het moment van dit schrijven dat ik eigenlijk aandacht schenk aan de titel. hard, helder, doordringend. en uiteindelijk veel meer schade aanrichtend dan je ooit had verwacht. alsof je wordt verleid tot staren in de zon, schreef vido als eens in dit stukje, en geen enkele analogie lijkt meer toepasselijk.
het meest bizarre aan 'radiation' is echter dat je ondanks de schade toch telkens als een verslaafde teruggaat naar de bron. hunkerend naar een nieuwe dosis die weer tot niets zal leiden.
'radiation' is het sterkste deel van heel kesto (234.48:4) en dus een perfect einde. het zou me niets verbazen als pan sonic er nu mee op zou houden. immers, waar moeten ze de uitdaging nu nog gaan zoeken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten