02. the white birch - come up for air

fase 1
hmm. valt me wat tegen. ik bedoel, niet slecht ofzo, maar die vorige was beter. die pakte me gelijk. star is just a sun heet die. prachtige plaat, erg ingetogen, wollig geluid. droevig, melancholiek. intiem ook. die plaat doet me nog steeds goed, ook bijna twee jaar na dato. maar come up for air, tjonge zeg, beetje gewoontjes, beetje oppervlakkig. niet des white birches. helder geluid ook, zo keurig in het gareel. jammer. hmm. valt me wat tegen.

fase 2
toch blijven luisteren, je weet het nooit met die koele noren. klinkt eigenlijk steeds beter. die heldere productie, eigenlijk past die wel; de liedjes zijn wat directer, wat minder dicht. veel ruimte tussen de noten ook. bevalt me erg goed. opvallend: onderkoeld in de overtreffende trap. wat niet wordt gespeeld en gezongen is minstens zo belangrijk als de dingen die je wel hoort. nog geen star is just a sun niveau niveau, maar het komt wel dicht in de buurt. bevredigend.

fase 3
als het niet zo ongepast zou zijn bij de ingetogen (en oneerbiedig vergeleken) mark hollis-meets-sigur rós liedjes, zou ik het uitschreeuwen: fantastisch! prachtig! the white birch is geniaal! nu ja, al spreek ik het niet hardop uit, ik denk dat dus wel, en heel hard ook. de laatste keer dat ik een album hoorde waar zo de onnodige vetrandjes van af waren gesneden, waar echt elke noot essentieel was, was bij die gelijknamige plaat van mark hollis. kijk naar bovenstaande uitspraak in de kosmik titelbalk, en weet dan dat die ook in zijn geheel van toepassing is op come up for air. eenmaal volledig begrepen blaast het album me op zachtmoedige, ernstig melancholieke wijze van mijn stoel. de emoties, zo zorgvuldig verpakt in een ijzige noorse koelkast, slaan onverwacht in als enorme mokers, zeker als susanna (van the magical orchestra) samen met zanger ole zachtjes fluistert dat ook de zomer droevig kan zijn. verwoestend.

[lees hier de recensie op kindamuzik]