gedachten bij/door droomstof

eindeloze expansie naar binnen. een schijn utopie vol eenzame genieën. letterlijke ontwikkeling tot de kern bloot komt te liggen. sex en drugs verworden tot hulzen zonder inhoud. een vrijwel lege wereld. verlaten steden in een te felle zon. innerspace. een duizelingwekkend aantal ideeën aangetipt alsof het marginale bijzaken zijn. niet weten wat te denken als het het uit is. blij dat ik niet in die maatschappij leef. kille, nihilistische toekomstvisie, verpakt in een utopisch pakpapier. frank herbert schreef in sommige gedeeltes van zijn duin-saga precies zo: onnoemelijk veel ideeën, weinig woorden, veel onuitgesproken gebeurtenissen, constant op een bijna onmenselijke manier appelerend aan de verbeeldingskracht. geen echt verhaal, wel getuige zijn van een episode uit de levensloop van een ultiem wezen. ik blijf me afvragen waarom de steden zijn verlaten en waarom de zon fel schijnt en waarom de droomstof is ontstaan en waarom ik hoewel er uitgekeken wordt naar afrika - dus de oostkust van noord-amerika - de hele tijd het gevoel heb dat er over het verlaten strand van californië wordt gelopen en waarom etc. een zin gemist is het gevoel hebben de essentie kwijt te zijn. interactie met medemensen is een vluchtigheid en vrij onbelangrijk. de wil om naar buiten te treden lijkt ergens verloren te zijn gegaan. waar is de rest van de bevolking heen? droomstof vergt enorm veel. het in totale stilte gedompelde vliegveld waar alles begroeid is met groen in een felle zon: misschien wel de mooiste voorstelling ooit. omar is een topklasse schrijver.

en flynne is een jonge uma thurman.

kom op

het probleem als je een denker bent is dat je eigenlijk nauwelijks iets gedaan krijgt. in mijn hoofd speelt zich van alles af, heb ik al een complete analyse klaar over mijn werkplek, en is mijn essay al bijna klaar om te publiceren. nu wordt het tijd dat ik ook daadwerkelijk iets ga doen. en dat kost verrekte veel moeite.

fiona!

get it while you can! de nieuwe van fiona apple, eindelijk in zijn geheel. (via nathalie)

de denker

vandaag tijdens intervisie onderwijs de leerstijlentest volgens kolb gedaan. ik had hem een aantal jaren geleden al eens gedaan, maar die uitslag ben ik kwijt. het leuke is dat zo'n test niet te faken is - als je dat al zou willen.

erg herkenbaar: ik ben bepaald geen doener of dromer (bezinner), ik heb een beetje van een beslisser, maar ik ben vooral een denker. volgens de theorie leert de denker het beste van:

• gestructureerde situaties met duidelijke doelstellingen
  
• als ze de tijd krijgen om relaties te kunnen leggen met kennis die ze al hebben
• situaties waar ze intellectueel uitgedaagd worden
• de kans krijgen vragen te stellen en de basismethodologie, logica etc. te achterhalen
• theoretische concepten, modellen en systemen

natuurlijk is het wat zwart-wit gepresenteerd, maar er zit zeker een kern van waarheid in. lees hier meer over de leerstijlen.

jaga III

nu de roze wolken ietwat zijn opgetrokken moet ik toch toegeven dat afsluiter 'i have a ghost, now what' net wat vrijblijvend en iets te spanningsloos voortdrentelt. gelukkig dat de voorgaande zes liedjes zo verschrikkelijk goed zijn. zeker bij opener 'all i know is tonight' komen er gevoelens boven als "muziek kan niet beter en mooier zijn dat dit".

als je hier klikt, en je logt in met 'jagajazzist' (username) en 'magazine' (wachtwoord), en vervolgens klikt op 'logg inn' kun je de jaga's live zien en horen spelen voor het noorse radiostation nrk.

sunn o)))))))))

het moment dat die gorgelende zanger begon te chanten is alle ironie weg en is sunn o))) even de engste band op aarde. hoe goed the thing en boris vantevoren ook waren, alles is vergeten wanneer de monikken beginnen te dronen. het volume dat bijna onmerkbaar harder wordt - je merkt het alleen als je beseft dat op een gegeven moment de trillingen van je neusvleugels zijn overgenomen door je ingewanden. zoals joris al zei: tijd voor tattoo van de o))). heel groot op mijn rug.

vandaag of morgen staat mijn recensie op kindamuzik.
update: hij staat hier.

jaga II

valt me op dat what we must verrassend veel citeert uit het groote motorpsycho handboek der epische ende intense climaxxen. vooral de grandioze finales van 'oslo skyline' en 'swedenborske rom' zijn zo subliem in herhaling op herhaling op herhaling (referentiepunten: 'the golden core', 'vortex surfer') dat het bijna pijnlijk is om te constateren dat de meesters dit zelf al jaren niet meer hebben kunnen bereiken.

0-4

nu kan van basten toch niet meer om van bommel heen toch? al zeker een half jaar de beste voetballer op de nederlandse velden - omar moet je in deze dan ook niet geloven - en vanmiddag drie goals gemaakt tegen het slachtbankrijpe ajax. ik heb verder niets met psv maar hun hoogst efficiënte voetbal vind ik indrukwekkend. verder zie ik liever az trouwens.

maar als van basten nu nog geen van bommel meer in de basis gaat zetten verdwijnt mijn respect voor keizer marco toch steeds sneller. maduro, tjongejonge zeg. babel kan ik dan nog wel in komen, maar dan toch nog steeds liever kuit in de punt. ook boven van nistelrode trouwens, want die is nog niet op schot.

geb has left...

To psychonauts, journalists and whoever else it might concern.

As of March 2005 Håkon Gebhardt is no longer a member of Motorpsycho. He feels his involvement with Motorpsycho has reached its natural conclusion, and prefers to continue his work with HGH and the various other projects he has been involved in since the last Motorpsycho album and tour proper in 2002. There is no animosity between Geb and the band, we are still the best of friends, and Motorpsycho wishes him all the best in his new musical pursuits. Hans Magnus 'Snah' Ryan and Bent Sæther fully intend to keep on being Motorpsychos, and are currently hard at work writing new material. No replacement for Geb is yet confirmed.

When the motorpsycho system is running, it is an all-absorbing process for everyone. When the time came to start working on material for the next album, Geb found that his heart wasn't in it, that he didn't have the energy required, and decided to leave. Being the gentleman he is, he recognised his inability to fully commit to the band and did the right thing. Over the last years he's found other outlets for his creativity that are closer to what he really wants to do in music, and I know he feels - like we do - that if you're not 100% dedicated, you might as well leave it alone. Snah and I respect, understand and under the circumstances agree to his decision: any band needs to fire on all plugs to work, everything else is just a waste of time for everyone. We will obviously miss him, though. He was very important in shaping Motorpsycho as we know it over the last 14 years, and whoever replaces him, has some enormous shoes to fill.

Motorpsycho has no touring commitments to fulfill at the moment, and it's impossible to set an E.T.A. on the next Motorpsycho album right now. We have to get our heads around this before anything can happen. It'll take some time, but we have full confidence in our ability to keep the band going and to do it right. Both Snah and I feel that Motorpsycho still is a valid creative force and will dedicate all our energy to keeping it that way.

Gebhardt will tour Germany with HGH in April.

een flinke schok voor me, want hoewel ik zijn zang- en componeertalenten nooit zo heb kunnen waarderen als die van snah en bent, dan lijkt het me in ieder geval bijkans onmogelijk om een drummer te vinden die zo goed zijn medespelers aanvoelde als gebhardt. fuck. fuck. ik ben er toch even behoorlijk niet goed van.

dat is 'em

muzikale moeheid voorbij, en net op tijd want de nieuwe jaga jazzist komt eraan. heb hem natuurlijk al gesoulseekt, en na herhaalde beluistering kan er maar één conclusie mogelijk zijn: de jaga's zijn volwassen en hebben hun definitieve album gemaakt. zo. grote jongen als iemand daar dit jaar nog overheen gaat, is dan een vaak gebezigde uitspraak en laat ik meteen zeggen dat ik daar nu volledig achter sta. jaga heeft nog nooit zo organisch en als een eenheid geklonken. vergeet die verschillende invloeden als jazz, postrock, elektronica en al die andere dingen die bij mijn noorse vrienden te horen waren: al die dingen zijn nog aanwezig en ook weer niet, want het hele geluid is samengesmolten tot een indrukwekkende eenheid waar geen plaats meer is voor afzonderlijke genres.

ze (post)rocken harder en heftiger dan ooit maar klinken tegelijkertijd ook lieflijk en perfect zoetjes. geen individuele jazzy uitspattingen en ook geen elektronica gefröbel want dat is niet meer nodig. het zeven liedjes tellende what we must draait precies daarom: liedjes. liedjes die hier en daar zelfs wat vocalen mee hebben gekregen in de vorm van dromerige oh's, ah's, mm's en da's die zo uit de keel van belinda butcher zouden kunnen zijn ontsnapt. wat dat betreft heeft producer markus schmickler (pluramon) erg goed werk verricht; die lichte shoegazedeken doet het typische jaga geluid erg veel goed. sterker nog, het zorgt voor een intense verbondenheid tussen alle instrumenten en arrangementen. jaga jazzist is de perfectie nu akelig dicht genaderd.

bovenal is het echter de lol en de overvloedige liefde die uit de muziek stralen die er voor zorgen dat ik me meerdere malen in mijn arm moet knijpen om te checken of die gelukzaligheid wel echt is. het is echt.

kliekjes

vandaag maar eens wat aangebroken kast- en koelkastspullen opgemaakt. dat betekent: half pak spaghetti, blikje tomatenblokjes, half potje zwarte olijven, half potje in olie en knoflook gelegde geroosterde venkel (veel dank b., echt heerlijk!), wat spekjes, een restje pesto. spekjes aangebakken, tomaten erbij en wat in laten koken. dan de venkel erbij - wel even in kleine stukjes gesneden. op het laatst gehalveerde olijven erbij, de pesto erdoor roeren en flink wat zwarte peper, en de saus is klaar. ondertussen de spaghetti gekookt, de saus erbij gedaan, en echt: smaakte geweldig! vond hanneke ook, dus dat zegt genoeg.

meer kookplezier op tv: op de bbc is al een paar weken masterchef goes large aan de gang, waar amateurkoks zich mogen bewijzen of ze genoeg in hun mars hebben voor een echte kookloopbaan. vanaf maandag beginnen de kwartfinales, elke dag om 19.30 uur op bbc 2. zie ik in nederland niet zo snel gebeuren.

dan brown

nadat ik eindelijk overstag ben gegaan en het bekendste boek van het laatste jaar heb gelezen, begrijp ik wel waarom de da vinci code een bestseller is: het leest vlot, de materie is mateloos interessant, het boek lijkt in scenes te zijn geschreven zodat een filmscript er wel heel makkelijk uit te destilleren valt, er is een duidelijk afsplitsing tussen goed en slecht, en uiteindelijk zijn zelfs de daden van de slechterik nog te begrijpen. no harm done, iedereen blij.

maar hoewel het basisgegeven ook na nadere analyse prachtig blijft, blijken de karakters van bordkarton en heeft het verhaal een diepte die lijkt op de vijver van de buren. en uiteindelijk is het niet meer dan prettige vakantielectuur waarbij je blij bent als je hem uit hebt, om eens in een umberto eco te kunnen duiken met vergelijkbare thema's.

overigens leest da vinci's voorloper het bernini mysterie (in het engels angels & demons), met zijn verhandelingen over antimaterie, de illuminati en het wetenschappelijke bewijs dat god bestaat een stuk bevredigender weg, hoewel ook hier nergens de diepte wordt gezocht en de karakters al even weinigzeggend zijn. maar op een of andere manier lijkt dit verhaal een stukje minder populistisch geschreven.

moeheid

misschien dat de snaresplaat me even suf heeft gebeukt, maar pijnlijk feit is dat ik momenteel even muziekmoe ben. pijnlijk omdat het vrijwel nooit voorkomt en ik dan even minder bij mijn o zo geliefde muziek *voel*, behalve een bijna decadent aandoende verveling.

geweldige nieuwe promo's van origin en cephalic carnage: doen me weinig. fijn geneuzel van sunburned hand of the man: nu even niet aub. prachtige drones van bj nilsen: waarom eigenlijk? het gaat zo langs me heen allemaal. ik blijf er onverschillig bij. en dat vind ik pijnlijk. als ik lees dat vincent aan een recensie-ratio zit van vier per dag ben ik jaloers, want daar heb ik hele periodes ook aan gezeten. nu wordt mijn stapel promo's eerder groter dan kleiner. mijn welgemeende excuses aan al die hardwerkende artiesten.

de enige muziek die momenteel wel aan lijkt te komen is six organs of admittance, voortdronende folkliedjes met ruimte voor vrije improvisaties. als ik school of the flower luister lijkt het tenminste nog alsof ik me erin kan verliezen.

maar goed, ik moet niet zeiken, ik weet dat dit wel weer over waait.

absencen

over een paar weken komt de nieuwe kammerflimmer kollektief uit. op hun prachtige website kun je absencen alvast in zijn geheel luisteren. valt bepaald niet tegen. in ieder geval beter dan cicadidae, een plaat die in potentie geweldig was maar nooit de beloften waar heeft gemaakt.

impulsief

ik had natuurlijk beter moeten weten toen ik die nieuwe venetian snares acuut geweldig vond bij eerste beluistering. dat werkt niet bij mij. iets wat altijd bij mij uitkomt: als ik iets direct supergoed vind dan duurt dat nooit langer dan drie dagen. niet dat ik die nieuwe van de snares direct helemaal afschrijf; verre van dat. maar plots gaat het allemaal wel erg eenvormig worden, en werken die oldschool breakbeats lichtelijk op de zenuwen. zoals eigenlijk al het venetian snares werk. ben blij dat niet acuut nlstore in heb geschakeld. goede plaat: ja, klassieker: nee.

trek me op

het leek even of ik vast bleef zitten in de melancholie van antony en de troosteloosheid van boris. probleem was dat ik er zo weinig bij gedaan kreeg: ik zou veel literatuur moeten doornemen, een begin maken met een praktijk leer plan voor de komende drie jaar, mijn gedachten laten gaan over een essay - over mijn eigen vakgebied dit keer, totaal niet gerelateerd aan muziek. en aangezien ik voor het eerst een bepaald soort fanatisme en streberigheid bij mezelf bemerk voor een studie (heb ik vroeger nooit gehad, het ging zoals het ging en daar was ik tevreden mee) is de zuigende werking van de donkere maalstroom die bovengenoemde artiesten veroorzaken geen aanrader. hoe jammer ik dat ook vind voor vrinden boris en antony, ik wil dat mijn essay daadwerkelijk publiceerbaar gaat worden, ook al heeft mijn docent me al verzekerd dat maar 1 op de 20 eerstejaars essays dat predikaat verdienen. op een groepsomvang van 45 wordt het krap aan dus.



maar gelukkig hebben we joris nog die hard aan het roepen was dat de nieuwe venetian snares een sensatie genoemd kan worden. en echt, hij heeft gelijk: aaron funk doet modern klassiek en breakbeat/jungle in de betonmixer, een mengsel dat nog het sterkst doet denken aan max richter die een plaat maakt met de oude squarepusher. heel veel afwisseling, drukke breakbeats duiken onverwacht op in mooie strijkpartijen, lieflijke klokkenspellen, eenzame violen met ratelende jungle-ritmes: niet alleen prachtig maar ook erg energiek, met een perfecte balans tussen aktiviteit en rust. precies wat ik nodig heb. oh ja, de nieuwe venetian snares heet rossz csillag alatt született. toch belangrijk om te weten.

zooo voorspelbaar

pitchfork geeft frances the mute een 2.0. mooiste van alles is dat ze nu toch een paar lovende woorden over de-loused in the comatorium over hebben, terwijl dat toen net even anders was.

uitersten

probleemwijken is een schrijnend voorbeeld van zowel abominabele tv als afzichtelijk menselijk gedrag. beschamend in beide opzichten. gelukkig kregen ze tegenwicht van de desperate housewives, de zogenaamde opvolger van sex and the city, maar ondertussen eigenlijk veel meer een waanzinnig mooie serie die een behoorlijk cynische afspiegeling van de amerikaanse suburbs laat zien. deed me denken aan american beauty.

en ondertussen kijk ik ook vol spanning uit naar csi: new york, na vanavond het voorproefje daarvan te hebben gezien bij csi: miami (mooie afwisseling tussen de geel- en blauwfilters). al kan geen enkele csi-variant in de buurt komen van law & order: special victims unit.