dat is 'em

muzikale moeheid voorbij, en net op tijd want de nieuwe jaga jazzist komt eraan. heb hem natuurlijk al gesoulseekt, en na herhaalde beluistering kan er maar één conclusie mogelijk zijn: de jaga's zijn volwassen en hebben hun definitieve album gemaakt. zo. grote jongen als iemand daar dit jaar nog overheen gaat, is dan een vaak gebezigde uitspraak en laat ik meteen zeggen dat ik daar nu volledig achter sta. jaga heeft nog nooit zo organisch en als een eenheid geklonken. vergeet die verschillende invloeden als jazz, postrock, elektronica en al die andere dingen die bij mijn noorse vrienden te horen waren: al die dingen zijn nog aanwezig en ook weer niet, want het hele geluid is samengesmolten tot een indrukwekkende eenheid waar geen plaats meer is voor afzonderlijke genres.

ze (post)rocken harder en heftiger dan ooit maar klinken tegelijkertijd ook lieflijk en perfect zoetjes. geen individuele jazzy uitspattingen en ook geen elektronica gefröbel want dat is niet meer nodig. het zeven liedjes tellende what we must draait precies daarom: liedjes. liedjes die hier en daar zelfs wat vocalen mee hebben gekregen in de vorm van dromerige oh's, ah's, mm's en da's die zo uit de keel van belinda butcher zouden kunnen zijn ontsnapt. wat dat betreft heeft producer markus schmickler (pluramon) erg goed werk verricht; die lichte shoegazedeken doet het typische jaga geluid erg veel goed. sterker nog, het zorgt voor een intense verbondenheid tussen alle instrumenten en arrangementen. jaga jazzist is de perfectie nu akelig dicht genaderd.

bovenal is het echter de lol en de overvloedige liefde die uit de muziek stralen die er voor zorgen dat ik me meerdere malen in mijn arm moet knijpen om te checken of die gelukzaligheid wel echt is. het is echt.