toch heeft dat wel iets: jarenlang wel bewust zijn dat een band bestaat, maar nooit de moeite nemen om uit te vinden of het misschien wel iets voor je is. ik herinner me nog mijn eerste talk talk ervaring, nu een jaar of twee geleden denk ik. ik schrok me helemaal wezenloos, zo goed vond ik spirit of eden, en even later ook nog laughing stock. deze laatste is inmiddels mijn na één-na-favoriete album ooit, net achter a love supreme van coltrane.
niet dat ik nu precies zo'n zelfde ervaring heb gekregen, maar damn: toen eerdere deze week voor het eerst iets van guapo neerhaalde - onder het mom van "hmm, toch maar es doen" - viel ik ook hier bijkans van mijn stoel. black oni - uitgekomen in maart van dit jaar - blijkt zoveel aspecten te bevatten die helemaal mijn ding zijn: donker sfeertje, dissonante akkoorden, progrock, avantrock, postrock, ambient, uitgesponnen tracks, hardcore-achtige intensiteit. blijkt het al de zesde plaat te zijn van engelse drietal te zijn. waar heb ik al die jaren gezeten? vraag je je dan af.
maar nee, ik ga het me niet langer afvragen, ik ga gewoon verder met genieten. guapo lijkt een welhaast perfecte band voor bas, dus ze zijn nog lang niet van me af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten