metallicaan

nu ik some kind of monster eindelijk heb gezien - en dus ook alle metallica albums in mijn bezit weer heb beluisterd -, voel ik dat er een flinke beschouwing op touw staat over metallica en mij. ik weet nog niet waar ik de tijd vandaan moet gaan halen, maar het is iets dat eruit lijkt te móeten, voor mijn eigen gemoedsrust. hele theorieën beginnen te borrelen, net zoals subjectivistische analyses van de verschillende periodes. duidelijk is in ieder geval dat het hoofdstuk metallica voor mij nog lang niet gesloten is. het lijkt er trouwens op dat ik st. anger alsnog goed ga vinden, maar zeker weten doe ik het nog steeds niet.