tom cruise is

een gevaarlijke, arrogante, domme man. ik zal de eerste zijn om te bevestigen dat psychiatrie nog niet zo hele lang geleden een slecht onderbouwde wetenschap was, met veel excessen in de praktijk. de laatste jaren is er echter op het gebied van de biologische psychiatrie enorm veel vooruitgang geboekt, met zeer aansprekende resultaten op allerhande gebieden (let wel, ik propageer hier niet alleen een biologische benadering van psychiatrische problematiek - een juiste behandeling trekt zich niets aan van biologische en psychologische grenzen).

maar als je de man hoort praten over psychiatrie, wat hij vervolgens een pseudo-wetenschap noemt, is het duidelijk dat de man zelf ook psychotisch is (zie ook zijn scientology-fanatisme). hij zeikt actrice brooke shields af omdat ze, om uit een zware postnatale depressie te komen, een anti-depressivum gebruikte. hij noemt haar een drugsverheerlijkster.

als de interviewer bij cnn hem hier vragen over stelt, komt de narcist in cruise volledig naar buiten: "you don't know the history of psychiatry. i do." vervolgens wordt het nog erger, als de interviewer een weerwoord geeft op cruise's tirade tegen ritalin: ""matt, matt, you don't even -- you're glib. you don't even know what ritalin is. if you start talking about chemical imbalance, you have to evaluate and read the research papers on how they came up with these theories, matt, ok. that's what i've done."

en reken maar dat hij het meent: zijn optreden was doorspekt met eng fanatisme, de man had bijna een bezeten blik in zijn ogen. mooie katie holmes doet hem duidelijk geen goed. katie, denk aan je gezondheid en maak dat je wegkomt!

zomer ambient cdr

01. colleen - floating in the clearest night
02. alva noto & ryuichi sakamoto - insen 1
03. brian eno - dunwich beach, autumn, 1960
04. bohren & der club of gore - daumen
05. the dead texan - the 6 million dollar sandwich
06. eluvium - we say goodbye to ourselves
07. harold budd - arabesque 3
08. markus guentner - hotel shanghai
09. stars of the lid - the atomium part 1
10. william basinski - melancholia #2
11. aix em klemm - the girl with the flesh colored crayon

metallicaan

nu ik some kind of monster eindelijk heb gezien - en dus ook alle metallica albums in mijn bezit weer heb beluisterd -, voel ik dat er een flinke beschouwing op touw staat over metallica en mij. ik weet nog niet waar ik de tijd vandaan moet gaan halen, maar het is iets dat eruit lijkt te móeten, voor mijn eigen gemoedsrust. hele theorieën beginnen te borrelen, net zoals subjectivistische analyses van de verschillende periodes. duidelijk is in ieder geval dat het hoofdstuk metallica voor mij nog lang niet gesloten is. het lijkt er trouwens op dat ik st. anger alsnog goed ga vinden, maar zeker weten doe ik het nog steeds niet.

heet...

fuck zeg, wat was het heet de afgelopen week. geen zin om te schrijven. verlammend. gisteren was het gelukkig wat afgekoeld, maar in zaal belgië was daar helaas niets van te merken. sterker nog, ik kan me niet herrinneren dat ik het ooit zo warm heb gehad. samen met hans van km zat ik op het balkonnetje om naar wolf eyes en sunn o))) te zien en horen, waarbij de temperatuur echt wel boven de 40ºc kwam. echt, zelfs tijdens een non-aktiviteit als gewoon op mijn kont zitten, liepen de straaltjes zweet letterlijk van mijn benen af. niet meer normaal.

het kwam wolf eyes en hun muziek bepaald niet ten goede. niet alleen viel de stroom op het podium tot drie keer toe uit, ook de hoogst kille noise deed het niet echt lekker in deze sauna. de ernstig verontrustende muziek - zo nihilistisch en zwart als maar zijn kan - heeft -10ºc nodig om optimaal tot zijn recht te komen. de combinatie van totaal melodieloze ruis, schel gebeuk en de onmenselijke schreeuwpartijen, en de ondraaglijke hitte, maakte het op sommige momenten niet om door te komen. de band was zelf ook niet tevreden trouwens.

de idioten van sunn o))) kwamen zelfs in deze heteluchtoven met hun monnikspijen aankakken. Niet te geloven. hun geluidsgolven kliefden zich op de inmiddels bekende wijze door de hitte heen, zich niets aantrekkend van enig ongemak. op de een of andere manier werkte de hitte bij sunn o))) niet als tegenstander; de riffs leken de hitte te omarmen. toen in de tweede helft atilla cishar zijn zangdrones en chants-grunts kwam toevoegen werd de sfeer zelfs eng en angstaanjagend. de hel was heel dichtbij, zullen we maar zeggen.

het was zwaar, maar hans en ik waren erbij.

oh susanna

even voor de duidelijkheid: lees hier waarom u direct, stante pede en wel nu list of lights and buoys van susanna and the magical orchestra moet gaan luisteren. u wilt toch geen harteloze bastaard zijn? nou dan!

metal up your ass!

ok, je moet even registreren, maar dat is een kleine moeite om een lekker uitgebreide en redelijk pittige metallica-quiz te doen. ik eindigde op 380 punten (van de 500), toch niet slecht vind ik zelf. metal!

ben benieuwd

"david sylvian is currently working on the final mixes of a collaborative album with steve jansen and burnt friedman. the project has yet to be named, but it promises to be an exceptional group album. we will have more news on this release during the coming months. the release date is set for autumn."

(via)

passione!

als je het een beetje hier volgt weet je dat ik grote fan ben van de italiaanse keuken. die mogelijkheden, de vele subtiele smaken, de grote variatie: de beste keuken die er is. ik heb ook een heel aantal goede italiaanse kookboeken ("smakelijk italië" blijft mijn bijbel, wellicht is hij bij de slegte nog wel te vinden) en daar heb ik nu weer een nieuwe aan toegevoegd:



geschreven door gennaro contaldo, een echte italiaan in london (en bekend omdat hij heer oliver heeft opgeleid). en echt: het is een prachtig boek met authentiek italiaanse recepten, ongekunsteld en aards. geen 'bedachte' dingen die tv-koks vaak plegen te maken, maar eerlijke en redelijk simpel te maken dingen als vitello alla genovese (gestoofd kalfsvlees met uien), orata in aqua pazza (zeebrasem met kerstomaatjes), semifreddo di mandorle e cioccolato vianco (semifreddo van amandelen en wiite chocolade) en eenvoudige pastagerechten als tagliatelle con tonno, limone e rucola (pasta met tonijn, citroen en rucola). en die laatste ga ik vanavond maken:

je kookt de pasta en ondertussen maak je de saus door een blikje tonijn (in olijfolie, niet in water) fijn te prakken, om die vervolgens in een pan te doen waar je net wat knoflook hebt gefruit in olijfolie. de rucola (heb ik in eigen tuin, smaakt een stuk sterker dan die in de winkel) even in wat kleinere stukjes trekken en dan samen het rasp en sap van een citroen bij de tonijn en knoflook doen. dit bij de al dente gekookte pasta doen, lekker wat peper en zeezout erop en dan ben je al klaar. zo simpel, zo lekker. dit kan iedereen toch?

het mooie van het boek is ook dat contaldo verhaalt (en verhalen vertellen kan hij goed) over zijn jeugd in een klein dorpje aan de zuid-italiaanse kust, met de heuvels ook vlakbij. mooi om te lezen dat daar de tijd lang heeft stilgestaan en dat ze tot op de dag van vandaag vaak leven van hetgene de zee en het land opbrengt. passione! is een echte aanrader voor de liefhebbers van de authentieke italiaanse keuken.

ik haat volksfeesten

gisteren bij de voorbeschouwing veel last van plaatsvervangende schaamte toen ik het oranjelegioen in vol ornaat bezig zag. wat een walgelijk en vooral stompzinnig gedoe, al geschreeuw en die droogroeikano's etc.

de wedstrijd zelf was op de beste momenten heel redelijk. roemenië was natuurlijk ook maar een zwakke broeder, maar toch: de vechtlust van kuijt is altijd leuk, en van der vaart begint langzaam maar zeker weer zijn oude vorm terug te vinden. hij lijkt fysiek ook beter in vorm dan een paar maanden geleden, dus ik heb er wel vertrouwen in. heb ik ook wel in bommeltje, hoewel hij gisteren erg onopvallend was. ik heb het echt steeds minder in van nistelrode, wat een lelijke voetballer is dat eigenlijk. totaal geen gevoel voor stijl, absoluut geen souplesse, moeizaam gestrompel in plaats van een geren. zijn enige pluspunt is zijn scoringsvermogen, maar als dat niet wil blijft er niets meer over. geef mij maar een voorhoede met van persie en robben op de vleugels (de eerste heeft - gezien zijn passjes - heel goed naar bergkamp gekeken, de tweede is een echte en dus wisselvallige linksbuiten) en kuijt in het centrum, dan gebeurt er tenminste nog wat leuks om naar te kijken. bij nistelrode kreeg ik gistren herhaaldelijk het gevoel van "verlos die jongen toch uit zijn lijden". en als hij nu nog voor elke meter vocht was het geen probleem, maar hij bleef maar balletjes afwachten en de statische spits uithangen. en dat mag alleen als je van basten heet.

voor esthetiek lijkt even minder plaats - hoewel van der vaart en robben hier en daar toch iets durfden te etaleren - maar het noeste werkvoetbal met bij tijd en wijle goed positiespel zou volgend jaar nog wel eens ver kunnen komen.

even een vraagje

en dan specifiek aan de heren omar en vincent, en wellicht ook aan gerard en willem aangezien ik ze tot de kenners reken als het gaat om beats en aanverwanten: waar moet ik lawrence positioneren? na zijn heerlijke tracks op superpitchers today heb ik zijn the night will last forever gedownload, en ik ben zwaar onder de indruk van de aanwezige sferen - die ik nog maar eens als 'dromerig', 'kosmisch' en 'ruimtelijk' wil omschrijven, bij gebrek aan kennis en meer inspiratie. hoe noem je deze muziek eigenlijk? zijn er soortgenoten? want als dat zo is moet ik acuut ook die kant op. schitterende pracht die me nog beter bevalt dan today, want daar staan toch ook wel een paar minder boeiende tracks tussen.

black oni

toch heeft dat wel iets: jarenlang wel bewust zijn dat een band bestaat, maar nooit de moeite nemen om uit te vinden of het misschien wel iets voor je is. ik herinner me nog mijn eerste talk talk ervaring, nu een jaar of twee geleden denk ik. ik schrok me helemaal wezenloos, zo goed vond ik spirit of eden, en even later ook nog laughing stock. deze laatste is inmiddels mijn na één-na-favoriete album ooit, net achter a love supreme van coltrane.

niet dat ik nu precies zo'n zelfde ervaring heb gekregen, maar damn: toen eerdere deze week voor het eerst iets van guapo neerhaalde - onder het mom van "hmm, toch maar es doen" - viel ik ook hier bijkans van mijn stoel. black oni - uitgekomen in maart van dit jaar - blijkt zoveel aspecten te bevatten die helemaal mijn ding zijn: donker sfeertje, dissonante akkoorden, progrock, avantrock, postrock, ambient, uitgesponnen tracks, hardcore-achtige intensiteit. blijkt het al de zesde plaat te zijn van engelse drietal te zijn. waar heb ik al die jaren gezeten? vraag je je dan af.

maar nee, ik ga het me niet langer afvragen, ik ga gewoon verder met genieten. guapo lijkt een welhaast perfecte band voor bas, dus ze zijn nog lang niet van me af.