wfd part III

hmm bloedworst, heerlijk. willem vroeg "kan je ook iets verrassends met bloedworst?, maar of het verrassend is waag ik te betwijfelen. zelf blijf ik het lekkerst vinden om goed donker roggebrood of stevig zuurdesembrood te besmeren met boter en appelstroop, en dat dan weer te beleggen met gebakken bloedworst en daar weer bovenop schijfjes gebakken appel. zeker in de winter echt heerlijk. volgens mij een echt limburgs gerecht, en het kan ook gemaakt worden met balkenbrij in plaats van bloedworst.

in engeland wordt black pudding natuurlijk gegeten als onderdeel van het all-day breakfast, ook nooit verkeerd. zelf heb ik het laatst geprobeerd als onderdeel van een fritatta: niet te grote aardappelpartjes bakken met wat uienringen, dat uit de pan halen, plakjes bloedworst en eventueel nog wat chorizo bakken, aardappels en uien er weer bij doen, enkele eieren loskloppen en die over het geheel gieten. een paar minuten laten bakken, en om de bovenkant te laten stollen even onder een hete grill doen.

de zoete smaak van bloedworst doet het trouwens ook erg goed in salades: groene salade naar keuze - liefst met wat fruit erin - en dan op het laatst goed doorbakken plakjes bloedworst erboven verkruimelen.

wfd part II

"ik ben altijd op zoek naar manieren om die saaie maar oh zo essentiele/voorhandige aardappels smakelijk te krijgen (en anders dan die italo knoflook met rozemarijn e balsamico methode ;)"

aldus omar, en gelijk heeft-ie natuurlijk - hoewel italiaans gekruide aardappels nooit te versmaden zijn. ik vind echter het lekkerste als je vastkokende aardappels tien minuutjes kookt, om ze bij het afschudden lichtelijk op te ruwen door vooral niet voorzichtig te zijn - krijgen ze een lekkerder korstje door.

vervolgens in een flinke koekenpan een ruime hoeveelheid eendenvet (essentieel!) laten smelten, en dan de aardappels op matig vuur zeker een minuut of twintig bakken - buitenkant moet lekker goudbruin worden. kan trouwens ook in de oven als je dat makkelijker vindt. ondertussen even een persillade maken, dat is een mengsel van enkele teentjes knoflook en een bosje peterselie die je samen fijnhakt. dat schep je een paar minuten voor het einde onder de aardappels, vooral om het rauwe van de knoflook af te halen. als ze klaar zijn hoef je ze alleen nog maar te bestrooien met grof zeezout. echt helemaal geweldig, je wil nooit meer andere aardappels.

ik vind het trouwens ook lekker om niet-voorgekookte aardappels in een ovenschaal te leggen, dan flink wat olijfolie erover (+ elke knolgroente naar keuze), grof zeezout en peper, om vervolgens een hele kip of een lamsbout (beide gemarineerd in citroen en knoflook en wat je maar wil) erop te leggen, en dat dan een uur tot anderhalf in een hete oven te leggen. tussendoor alles even mengen, en zo nodig de kip of lamsbout bedruipen. altijd een succes, zeker bij etentjes met vrienden.

wfd part I

nieuwe serie op kosmik: wfd, oftewel what's for dinner, waarin maaltijdverzoekjes worden uitgeplozen, of uw favorieten aan bod komen. in deel I willems verzoek tot echte echte thai: "zelf ben ik al jaren fan van een kip/limoenrasp/sambal/bosui/gember/oestersaus/cashewnoten schotel, met pandan rijst." met zijn latere toevoeging van verse koriander kan hier natuurlijk nauwelijks iets aan veranderd of verbeterd worden, want bovenstaande is natuurlijk al redelijk geniaal te noemen.

je zou kunnen experimenteren met vooraf een eigen groene currypasta te maken van lente-ui, groene chili's, koriander, limoenschil, knoflook, munt, basilicum en gember. dit even aanfruiten en dan de rest erbij doen. zelf zou ik ook kokosmelk toevoegen en het dan een paar minuutjes laten stoven. de sambal zou ik trouwens bij thais eten altijd vervangen door verse rode en groene pepers in ringetjes, en wellicht dat ik er nog een gekneusde stengel citroengras in mee zou laten trekken. oestersaus kan vervangen worden door nam plah, de thaise vissaus, maar dat is maar muggenzifterij. omdat ik de laatste tijd meer vis ben gaan eten zou ik de kip vervangen door stukken witvisfilet en tijgergarnalen - even laten meestoven in de kokosmelk en ze zijn al gaar. witte pandanrijst erbij, koud biertje: super!

favo

ik zat me af te vragen: wat zijn jullie favoriete gerechten eigenlijk? zijn er nog gerechten waarvan je zegt: zeg bas, dit is de echte echte eetshit, kun je daar geen recept bij bedenken? dus onder het mom van "u vraagt ik draai": wat eet je het liefst en heb je daar een recept voor nodig?

oh ja, ik maak dus vrijwel niets meer met zakjes of potjes. dat is dan weer het nadeel van goed kunnen koken: die mixen van knorr o.i.d. smaken voor geen meter meer. veuls te zout, eenheidsworstigere smaakstoffen, saai en vaak gewoon niet te eten. ik maak nog wel eens een uitzondering voor de burrito-mix van knorr, maar dan alleen omdat vrouwlief dat graag lust. pastasauzen maak ik *nooit* meer van een pakje, dat komt mijn keelgat nauwelijks meer door. en na het grote succes van mijn wrede chili (nietwaar omar, martijn en vincent ;-)?) wil niemand toch meer chili uit een pakje?

kinda21

even mijn kindamuzik-homies naäpen dan maar? want de lijstjestijd is aangebroken en iedereen zal het weten.

beats
1. boards of canada - the campfire headphase
2. richie hawtin - de9: transitions
3. de jeugd van tegenwoordig - parels voor de zwijnen
4. lawrence - the night will last forever
5. superpitcher - today

rock
1. the white birch - come up for air
2. nine horses - snow borne sorrow
3. songs of green pheasant - songs of green pheasant
4. autolux - future perfect
5. xiu xiu - la foret

loud
1. opeth - ghost reveries
2. 35007 - phase v
3. meshuggah - catch 33
4. taake - ...doedskvad
5. lazarus blackstar - revelations

en mijn geliefde mars:
1. supersilent - 7
2. jaga jazzist - what we must
3. sunn o))) - black one
4. m83 - before the dawn heals us
5. brian mcbride - when the detail lost its freedom

van twang-dingen heb ik geen verstand dus daar hou ik mijn mond over.

ladytapesilent

op aanraden van willem ladytron aan een paar grondige luisterbeurten onderworpen. en het moet gezegd: de drie eerste liedjes doen direct aan jaarlijstmateriaal denken, wat een fantastische nummers zijn dat. daarna gaat het allemaal terug naar het niveau "leuk, prettig, bedankt en tot ziens". maar die eerste drie nummers nemen ze me niet meer af.

dankzij gerard ook naar rideau van tape gaan luisteren, en dat blijkt dus een sublieme plaat te zijn die aan van alles doet denken, maar nooit lang genoeg om er daadwerkelijk achter te komen aan wie precies. laat ik het erop houden dat de hypnotiserende en gelukzalige mix van ambient, postrock, klassiek, minimal music en glitch op de beste momenten de tranen van vreugde verdomd makkelijk laat ontspringen.

er is echter helemaal niets wat tegen supersilent 7 opkan. het nieuwe album is dit keer geen gewone cd, maar een live dvd. aangezien een supersilentplaat altijd live is, is dat dus geen nieuws; het zijn echter de fantastische zwart-wit beelden die de magie van de muziek vangen. of nee, niet de magie van de muziek, de magie van het proces, de magie van samen improviseren, de magie van samen reizen naar een onbekende eindbestemming. er is een afgebakend beginpunt, daarna volgt een vrijwel onnavolgbare trip naar gebieden die nog nooit zo verkend; soms is het daar mooi en rustig, andere keren is het wild, onvoorspelbaar, druk en lawaaierig. uiteindelijk komen de vier echter weer samen in een ter plekke gecreëerd utopia, een perfecte climax die soms zo plots boven komt drijven dat je behoorlijk schrikt. juist dan slaat de ontroering toe; het besef dat supersilent zo mooi en geniaal improviseert - of dat nu jazzy, noisy, ambientesk of melancholiek is - en dat het allemaal toevallig gebeurt. er wordt niet gesproken, alles gebeurt on the spot, recht voor je neus. het is zo'n perfect manier van muziek maken dat ik ontzettend afgunstig wordt: dit is niet alleen muziek die ik zelf wou willen maken, dit is precies de vorm en proces hoe ik het zou willen maken. daadwerkelijk een utopia dus. maar dat is niet erg: deze dvd maakt uiteindelijk alles weer goed.

gekmakend

wat is dat toch met de nieuwe biosphere? ik kom er gewoon niet in. dropsonde klinkt zo druk en vol - voor biosphere begrippen dan, hé. en ik kan biosphere maar niet associëren met druk en vol, op een of andere manier kan mijn geest die koppeling niet maken. maar ondertussen luister ik er wel graag naar, en ga ik binnenkort de vinylversie zeker kopen. vreemd.

gekmakend is the white birch ook, maar dan op geheel andere manier. the white birch is synoniem voor ingehouden, onderkoeld; nergens gaat het loos, nergens is er een uitweg voor het verdriet. er zijn geregeld momenten dat je het wel verwacht, dat je denkt: nu komt de uitbarsting. maar nee, come up for air blijft verstild, schakelt een tandje terug waar je een hogere versnelling verwacht, en is daarmee - hoewel niet bepaald experimenteel of zoiets - toch hoogst vervreemdend. de breekbare, haast tastbare droefheid blijft de hele plaat aanwezig, en wordt in korte en compacte liedjes verpakt. the white birch is daarmee veel beter dan het vergelijkbare savoy grand, wiens people and what they want zo tegenvalt na het geniale burn the furniture. savoy grand gaat flink over de grens en komt uit bij een dodelijke saaiheid. the white birch heeft met come up for air echter een van de allerbeste albums van het jaar gemaakt. het kan verkeren. luister naar 'your spain', en luister daarna nog een paar keer, want de eerste keer denk je waarschijnlijk dat het wat leeg en oppervlakkig klinkt. en dat is niet zo. dus.

oh ja, ook nog even vette props voor de enige echte echte spacerockband van nederland en omstreken: 35007! phase v is de beste spacerockplaat van de lage landen ever, en wellicht ook nog van ver daar buiten. denk aan monstermagnet ten tijde van spine of god, pink floyd anno ummagumma en de meest uitgespacede momenten van motorpsycho. en minstens zo goed.

metro

elke week in de trein naar utrecht, en daarom zeeën van tijd om door spits en metro te laten invullen. de eerste is van een oppervlakkigheid die er slaapdronken nog wel in gaat, de tweede is schrikbarend gericht op de nieuwe flinksheid. dat is vooral te zien in de ingezonden brieven rubriek, waar de ene steunbetuiging aan pastors na de andere komt, en waar elke mogelijkheid wordt aangegrepen om te verkondigen dat groen links opgedoekt moet worden.

ergst is echter columniste ebru umar die nu van gogh's plaats mag bezetten in de metro - de plek die een jaar lang ongeschreven is gebleven. maar behalve dat ze alleen maar op de bekende nieuwflinkse manier om zich heen schopt en heel boos loopt te zijn, kan ze ook nog niet eens schrijven. haar stijl is zo aantrekkelijk als een botsauto, haar gemakzucht is treurig in het kwadraat, en verder meent ze ook al haar krachtige uitspraken met HOOFDLETTERS of vet gedrukte tekens te moeten schrijven. het doet allemaal zeer amateuristisch aan en is daardoor nauwelijks serieus te nemen, alleen ben ik bang dat al die ingezonden-brieven-schrijvers-van-de-metro dat wel gaan doen en haar vervolgens op een kilometers hoog voetstuk gaan plaatsen.

voorspelling: binnenkort een lekker kwartetje van eerdmans, pastors, wilders en umar. misschien kan peter r. de vries ook aan nog aanschuiven.

soeplul

ze zegt nooit zoveel. in al die jaren dat ik haar ken is een gesprek met haar nooit langer geweest dan een zin of vijf. ze is er nog steeds van overtuigd dat ze niet opgenomen hoeft te zijn, al is ze wel iets minder opstandig geworden in de loop van de tijd. heel soms vlamt haar achterdocht weer ouderwets heftig op. pakt ze haar spullen in en belt ze een taxi om naar huis te gaan. maar ze gaat nooit. ze heeft geen huis meer. en hoewel ze dat nooit zal toegeven, beseft ze het wel.

ze beseft wel meer, dingen waar ik maar bij toeval achter kom. door bijvoorbeeld in haar buurt te zitten - nooit te dichtbij, dan gaat ze zich ongemakkelijk voelen om niet veel later naar eigen kamer te vertrekken - als ze een nieuwsuitzending op tv volgt. ook dan zegt ze niets. totdat balkenende plots verschijnt voor het een of ander. waarna ze keihard zegt: wat een soeplul! een hoogst gezonde reactie, denk ik dan.

pee es vee

mooie overwinning gisteren op milaan, toch? vooral eigenlijk door het on-psv achtige voetbal: veel te aanvallend en ongedwongen. natuurlijk grotendeels door de nieuwelingen affelay en aisatti; de manier waarop hiddink ze liet spelen - totale vrijheid - gecombineerd met ruggesteun van wipneus cocu, zorgde een wedstrijd die behoorlijk fijn was om naar te kijken. mooi ook hoe cocu na afloop aisatti alle complimenten gaf. en daarin zit het verschil met al die jonge ajax-vedetten: die hadden en hebben niemand om tegenop te kijken of die complimenten gaf. met als gevolg over het paard getilde wannabe's die op met 22 jaar al op hun retour zijn. volgend jaar affelay en aisatti in basis in duitsland? ik hoop het.

alleen een kanttekening: wat als de ramadan eens valt tijdens een belangrijk tournooi? gaat van basten er net zo coulant mee om als hiddink? mag je van een prof met een dergelijke status (aangenomen dat opmars van affelay door blijft gaan etc.) niet verwachten dat hij allereerst sportman is? teambelang voor individueel belang? zomaar wat dingen die in me opkwamen toen affelay weer voortijdig de kleedkamers in moest (en wat een aderlating was dat - reiziger is geen schim meer van vroeger).