wrede chili

de ultieme chili con carne

500 gram runderlappen, in reepjes
100 gram chorizo, in blokjes
800 gram kidneybonen, uitgelekt
2 teentjes knoflook, in dunne plakjes
2 uien, gesnipperd
200 gram zongedroogde tomaten, gepureerd met wat olie
1 blik gepelde tomaten
½ half pak gezeefde tomaten
1 rode peper, in reepjes, zonder zaadjes
1 tl chilipoeder
2 tl paprikapoeder
1 tl gemalen komijn
½ staafje kaneel (of 1 tl kaneel)
2 tl cacaopoeder
½ kopje sterke koffie
50 gram gedroogde abrikozen, in reepjes
flinke hand grof gesneden koriander

bak de blokjes chorizo even uit in wat olijfolie en verwijder ze uit de pan. bak de reepjes rundvlees in het overgebleven vet tot ze bruin zijn, en doe dan de uien, knoflook en rode peper erbij. laat dit even bakken en doe dan de zelfgemaakte tomatenpuree, het blik gepelde tomaten en het halve pak gezeefde tomaten erbij. zet het vuur zacht, doe chili, paprika, komijn, kaneel, cacao, de chorizo en wat zout erbij, en laat vervolgens zeker anderhalf uur rustig sudderen. af en toe kijken of er niet wat water bij moet, het mag niet droog koken. na anderhalf uur mogen de bonen erbij, samen met de koffie en de gedroogde abrikozen. na een half uurtje pruttelen is de chili klaar. beter is het echter nog om hem een tijdje (liefst een dag) te laten staan, dan smaakt het nog dieper en voller.

op smaak brengen met peper, zout en tabasco, daarna serveren met koriander en een klodder zure room, en eventueel stokbrood, taco’s, tortilla’s of rijst.

cacao en koffie lijken vreemde ingrediënten, maar zorgen voor authentiek mexicaanse smaak. de hoeveelheid rode pepers en chilipoeder is entirely up to you, ligt er maar net aan hoe sterk je maag is. je kan trouwens ook gedroogde kidneybonen gebruiken, die moet je eerst twaalf uur weken in koud water, en dan in 1½ uur gaar koken voordat je ze toevoegt. meer werk, maar de smaak is dan nog beter.

chill

ben aan het experimenteren om tot de ultieme chili con carne te komen. over een paar dagen meer hierover.

on a sidenote: brian mcbride, earth en boris with merzbow (verbazingwekkend toegankelijk en melodieus) zijn alledrie verplichte kost voor ambient-drone liefhebbers. horen is geloven. en ten overvloede: neem sunn o))) dan ook even mee.

misc.

is verdomme alweer mijn notebook-batterij kaputt :(. eerder al gebeurd toen het ding pas vier maandjes oud was, nu dus weer. de nieuwe batterij is pas acht maanden, maar kan alweer gecremeerd worden. kloteding. volgens fujitsu-siemens zit er op elke batterij maar een half jaar garantie, dus daar kan ik naar fluiten.

joris is gelukkig weer terug, maar heeft zijn lowtones veranderd in kromme tonen. als het maar klinkt, toch? in dezelfde categorie heeft kleindenker martijn zijn think small veranderd van indiepopmagazine in een onvervalst weblog met geheel nieuwe vormgeving. wel opvallend dat zowel joris als martijn plots hun hele persoonlijke sores op tafel leggen. stelletje emobloggers ;-)


zangeresje ontslaan? vraag aan nightwish hoe dat te doen: gewoon een open brief op de website zetten met daarin haarfijn uitgelegd waarom je haar niet meer om je heen wilt hebben. lekker afgeven op haar hebzuchtige intenties en haar echtgenoot - die natuurlijk alle schuld heeft. heerlijk sappige roddels dus, ik ben benieuwd naar haar weerwoord. maar goed, ik vond haar toch al een eng mens (brr, die koude ogen).

bliss

de laatste dagen staat hier in huize ickenroth constant brian mcbride op repeat. prachtig verstilde ambient waarin het perfect verdrinken is. net als bij zijn eigenlijk band stars of the lid inderdaad. het maakt het wachten op een nieuwe stars of the lid juweel meer dan dragelijk, en dat heeft collega star of the lid adam wiltzie vorig jaar met zijn project the dead texan niet zo sterk voor elkaar gekregen. mcbride's when the detail lost its freedom is warm melancholisch, is bijna stilstaand, maakt evenveel gebruik van noten als de ruimte en stilte er tussenin, en is tijdloos in die zin dat tijd een futiel begrip wordt. beste ambientplaat van het jaar, zelfs voorbij fripp & eno.

natuurlijk

zijn de boards of canada toch weer geweldig. the campfire headphase is weer net zo verslavend als het oude werk, en er is nog helemaal niemand die net als boc tegelijk futuristisch en nostalgisch klinkt. sorry heren boards, dat ik aan jullie getwijfeld heb. ik zal het nooit meer doen.

contrast part II

thijs bij cut.up denkt net even iets anders over rumor 41. lees hier zijn, overigens goed geschreven, recensie. natuurlijk heb ik wel gelijk en hij niet ;-)

contrast

het mooie bestaat niet zonder het lelijke. donderdag in utrecht tijdens rumor 41 zowel het beste als slechtste concert van het jaar gezien.

de aftrap door het spiegel strijkkwartet in theater kikker was leuk en bij vlagen zelfs meer, maar echt memorabel werd het nergens.

hoe anders was het in de ekko bij het shining, de jazz/artrock band uit noorwegen. de band speelde een hele zooi nieuwe nummers waarin steeds meer metal en bombastische geluidsmuren worden neergezet, waarin cliché's naar hartelust worden aangehaald om even later de grond in te worden geboord door onnavolgbare ritmiek en scheurende, atonale freejazz sax-solo's. zeer ontspannen speelde de band zich door het aardig complexe materiaal heen, de lol en pure muziekliefde was ook in de zaal voelbaar, en de voor de zoveelste keer opnieuw gearrangeerde nummers van in the kingdom of kitsch you will be a monster klonken zo goed dat de plaat aan alle kanten voorbij werd gestreefd. heftig, heavy, hard, intens, maar ook leuk, ontspannen en op een bijzondere manier eigenlijk erg relaxed. waanzinnig super-optreden.

hoe jammer is het dan dat polar bear mocht afsluiten op het sju jazzpodium. als er vergelijkingen worden getrokken met spaceways inc. (ken vandermark) en the thing (mats gustaffson) heb je gelijk mijn aandacht, maar die band spelen dan ook vrije jazz met een rock- en punkintensiteit. polar bear bleek een kwintet dat behalve een superdrummer (die het wel klaarkreeg om schitterende themaatjes tot vervelens toe te herhalen) bestond uit een saaie bassist, twee tenorsaxofonisten (waarvan één de plaatselijke muziekschool nog niet ontgroeid was en de ander pas halverwege een beetje loskwam) en leafcutter john, een engelse laptopartiest die, op het eerste nummer na, compleet overbodig was en zijn laptop aanstuurde met een playstation controlpad. zijn verzaling geluiden bestond uit niets meer dan rinkelend glas, goedkope noise-effecten en enkele glitchgeluidjes. als dan de nummers ook nog eens saai, zwak en zeer onboeiend zijn, heb je het recept voor het slechtste concert van het jaar. verschrikkelijk. b. en ik zijn halverwege maar vertrokken, want de heerlijke nasmaak van shining was wel erg snel aan het verdwijnen.

echt fake

ik ben al een paar weken in het bezit van de mp3's van the campfire headphase, de nieuwe boards of canada, maar onder de indruk was ik bepaald niet. te nietszeggend, te glitcherig, te drukke ritmes. erg on-boc dus, en ik twijfelde vanaf de eerste luistersessie hardop aan de echtheid van de files. en inderdaad, het blijken fakes. gelukkig maar, mijn boc-liefde was al danig aan het bekoelen.

maar of ik van de echte versie erg onder de indruk raak? een paar dagen geleden voor het eerst gehoord, en het is zeer zeker de goede versie, maar de boards blijven nu wel erg teren op hun eerdere werk. de lieflijkheid van music has the right to children, de souplesse van a beautiful place in the country, de stiekeme dreiging van geogaddi: allemaal terug te vinden op de nieuwe en ook allemaal weer erg mooi, maar ik kan geen enkele nieuwe invalshoek ontdekken. toch wel jammer. misschien wat vaker luisteren dan maar.

nog 'ne choco, astemblieft

ik hou niet van slappe koffie. of van koffie met melk en/of suiker. koffie moet sterk, zwart, bitter en heet zijn, liefst een echte italiaanse espresso (of nog beter, een ristretto) vergezeld van een glaasje ijswater.

ik hou niet van melkchocolade. veuls te zoet. pure chocola is al beter maar nog niet geweldig. gelukkig heb ik nu echte chocolade geproefd. 99% cacao, enorm sterk, extreem bitter, puurder dan puur. mijn hele mond trekt er van samen. hetzelfde als bij de espresso ja. puur genieten, maar wel met mate, want als je meer dan twee stukjes op je tong laat smelten kun je niets anders meer proeven.

het mooist is het natuurlijk als je een espresso en een paar stukjes 99% chocola combineert. een zeer krachtige, bittere smaakexplosie - het glaasje ijswater is niet alleen voor de sier.

(alleen te krijgen bij de bijenkorf.)

alina

voor mij is het nu duidelijk: alina van arvo pärt is voor mij dé muziek tijdens het schrijven van een artikel. de leegte, de melancholie, de ruimte tussen de noten; allemaal even prachtig en bovendien genoeg plaats om in te verdwijnen of voor eigen interpretatie. perfecte tijdstip is dan ergens laat in de avond of vroeg in de nacht, maar helaas kan ik zonder licht geen literatuur meer lezen; een beetje lastig voor een artikel gebaseerd op literatuurstudie. de schemer is echter bijna net zo mooi, en aangezien die bijna invalt ga ik weer eens door.