oh fiona

definitieve versie van fiona apple's extraordinary machine is hier te beluisteren. ben nu het titelnummer aan het luisteren, en vraag me tegelijkertijd af waarom het zo nodig opnieuw gedaan moest worden. die oude versie is toch niet minder dan deze? maar goed, slechter is de nieuwe ook niet, dus mooi blijft het hoe dan ook.

hij houdt woord

en dat is toch jammer: omar houdt het na een jaar bloggen voor gezien. hij had het bij de start al aangekondigd - een jaar en niet langer, een afgesloten periode - en zijn droommachine: sporenburg is van begin af aan mijn favoriete blog ooit gebleken. de fantastische ideeën en theorieën gingen regelmatig mijn begrip te boven, maar prikkelden altijd tot nadenken en verdieping. ook heeft hij voor elkaar gekregen dat voetbal nu echt als kunstvorm gezien mag worden. bovenal was a year in the life van sporenburg altijd inspirerend en een rasechte ode aan het geschreven woord. omar, ik zal je blog echt missen!

gelukkig zal hij over een tijd een maandelijkse column voor kindamuzik gaan schrijven, en hopelijk gaat hij de subjectivisten ook weer eens een literaire schop onder hun kont geven, dus we hoeven het gelukkig niet te doen zonder omariaanse schrijverij.

[amsterdams accent]bedankt pik![/amsterdams accent]

bas de gladde

ik kan niet anders dan toegeven dat ik een gladjakker ben als blijkt dat mijn muzikale bestaan momenteel wordt ingevuld door nine horses en opeth. nu speelt de ene band melancholische avantpop en de andere progmetal, maar toch: allebei klinken ze perfect en aalglad. en fantastisch, dat ook.

nine horses is het nieuwe project van david sylvian, steve jansen en burnt friedman, waarbij het natuurlijk vooral sylvian is die in het oor springt. de muziek doet me nogal eens denken aan zijn dead bees on a cake, maar snow borne sorrow is wat meer ingetogen, kent ook wat glitchknetters, en heeft ook nog eens een soulvol koortje hier en daar. stina nordenstam mag een nummertje meezingen - haar nasale neuzelstemmetje nogal een contrast met sylvians warme, gloedvolle geluid -, ryuichi sakamoto doet zoals altijd weer even mee, en als supersilent-trompettist arve henriksen zijn aparte, oosters klinkende lijntjes mag blazen is het resultaat nauwelijks meer van perfectie te onderscheiden. voor david sylvian begrippen misschien makkelijk in het gehoor allemaal, maar dat is dan vooral in vergelijking tot zijn avantgarde-meesterwerk blemish van 2003; zo lastig zijn zijn oude plaatjes toch ook weer niet. in ieder geval, ik moet hem hebben, alleen is het heel erg klote dat hij alleen als dure import van 25 euro te krijgen is. belachelijke prijs.

opeth is natuurlijk net zo glad, maar juist daarom klinkt hun mengeling van death metal, melodieuze progrock, jaren zeventig rock en strak hakkende meshuggah-tool riffs zo ongelooflijk perfect. lange nummers, elk met ideeën genoeg om een heel album omheen te bouwen, werkelijk subliem gespeeld, een heerlijke (verstaanbare) grunt, en dan blijkt die grunter ook nog een normale stem te hebben die zo mooi en vol klinkt dat hij net zo goed in een pop of aor band kan gaan zingen. en dan die heerlijke melodieën... om nooit genoeg van te krijgen. death, damn the machine, meshuggah, pink floyd, tool, queensrijche: opeth heeft het allemaal. ik ben acuut fan en ga direct op zoek naar al hun oudere werk. en nu zet ik ghost reveries nog eens op, voor de zoveelste keer deze week.

salade

aardappel - rode bieten salade

500 gram aardappelen, gekookt en in partjes
500 gram rode bieten, gekookt en in partjes
4 augurken, in plakjes
een halve ui, in ringen (optioneel)
100 gram uitgebakken spekjes
1 kipfilet, gebakken en in stukjes

als je bovenstaande hebt gedaan gooi je het allemaal in een kom, en kun je de dressing gaan maken:

3 eetlepels zure room
1 flinke eetlepel mierikswortel
2 theelepels mosterd
sap van 1 citroen
eventueel wat suiker als het je te zuur of te scherp is (bedenk wel dat de bieten nogal zoet zijn van zichzelf)

meng de ingrediënten voor de dressing door elkaar, en schep hem vervolgens door de salade. vervolgens een uurtje laten in de koelkast laten staan, dan even voorproeven of er nog peper en zout bij moeten (vermoedelijk wel), wat stokbrood erbij, en klaar!

muzak?

nee, dat maakt lawrence natuurlijk ook weer niet, maar hoe meer ik the night will last forever luister, hoe minder boeiend de plaat bij bewuste beluistering blijkt. er gebeurt net te weinig, de synthlijntjes zijn net te glad. te oppervlakkig wellicht? de geest wil de leegtes maar wat graag invullen, maar wordt door lawrence niet ver genoeg de ruimte ingetrokken om helemaal in dromenland te kunnen komen.

hoe anders wordt als je gaat luisteren terwijl je iets anders aan het doen bent. reizen bijvoorbeeld (niet met de trein, dan heb je nog teveel kans om lawrence onverwijlde aandacht te geven): op de fiets of in de auto ontpopt de goede man zich als de perfect reisgenoot, iemand die zowel een strak tempo aangeeft als zorgt voor een rustgevende atmosfeer. en daarmee is hij gelijk ook zeer geschikt voor eindeloze leessessies of broodnodig gestudeer. ik moet er niet aan denken om xiu xiu of shining op de achtergrond te luisteren tijdens het doornemen van verhandelingen over dialectische gedragstherapie. met lawrence kan dat wel, waarschijnlijk door die heerlijke leegte in de muziek, een leegte die nergens om vraagt. the night will last forever is daarom vaak te horen alhier, maar vraag me niet precies wanneer, want dat ben ik alweer vergeten.

glosoli

gisteren rond een uur of negen op mtv: sigur ros - 'glosoli'. toch even blijven kijken hoewel de band me minder en minder interesseert. wat blijkt: fantastische clip! een groep erg scandinavisch uitziende kinderen (vrij harde gelaatstrekken, mooi, afstandelijk, wijs) loopt door een desolaat ijslands landschap in fantasie-kledij. ze gaan duidelijk ergens naar toe, hetgeen uiteindelijk een hoge klif blijkt te zijn. op het moment dat de geweldige climax invalt springen ze een voor een van de klif af en vliegen hoog over ijsland heen. prachtig mooi in beeld gebracht.

zonder de clip had ik de muziek grotendeels links laten liggen, maar de beelden en geluiden verhevigen elkaar enorm. de combinatie is zo sterk dat ik takk nog maar eens heb opgezet. tevergeefs. het blijft nauwelijks boeiende, voorspelbare postrock-ambient-pop. doen ze al jaren. waarom nou niet op die abstracte ba ba ti ki di do-weg doorgegaan? nou ja, 'glosoli' neemt niemand ons meer af. bekijk hem hier.

life's what you make it

sinds ik nog niet heel lang geleden talk talk heb ondekt (nu een jaar of drie geleden denk ik), kan ik me geen bestaan meer voorstellen zonder spirit of eden en vooral laughing stock; die laatste is de een na beste plaat ooit gebleken. de soloplaat van mark hollis doet er maar heel weinig voor onder trouwens.

maar het gaat hier om de oudere talk talk, die van 'life's what you make it'. heel mooi liedje natuurlijk. nu blijkt the gathering er in 2000 een coverversie van hebben opgenomen (voor een b-kantje), en die versie staat ook op de net verschenen rariteitenverzamelaar accessories. ben ik de linernotes aan het lezen, legt drummer hans (sorry jongen, met alle respect, maar ik had vrijwel alle gathering liedjes beter en creatiever kunnen inspelen dan jij. maar goed, ander verhaal.) uit dat ze in de stijl van de laatste twee talk talk albums hebben willen spelen. en verdomme zeg, dat is ze gelukt! 'life's what you make it' pas plots heel goed op spirit of eden! ok, de subtiliteiten worden - natuurlijk - niet gehaald, maar toch: prachtig ingehouden, veel spanning, die overstuurde gitaar in het middenstuk; precies zoals talk talk dat zelf zou hebben gedaan als ze het voor spirit of eden zouden hebben opgenomen.

het meest heb ik moeten wennen aan de zanglijn van anneke van giersbergen, die hier ook die typische gitaarlead overneemt met haar stem. in eerste instantie vond ik het maar heiligschennis, nu vind ik het geniaal gevonden en heel mooi uitgevoerd. kippenvelmooie versie, echt waar. luister met me mee hier via ysi, en laat me weten wat jij ervan vindt. en niet na één keer luisteren schrikken en afschrijven, ok? ok.

[ok, link gefixt, maar kan me iemand vertellen waarom hij geen mp3-file van bijna 10 mb pakt en wel een aac-file van 5 mb?]

dit zou hem zijn

mocht ik dit jaar maar één 'gewoon' rockalbum aanschaffen, dan zou het niet de prachtige nieuwe deus worden. nee, ik ben helemaal aan de autolux. eindelijk eens een band die zich niet door postpunk en hoekige ritmes laat beïnvloeden; wat nou compacte liedjes? lekker beetje doorspacen hier, stukje gitaarnoise daar, shoegazen mag ook af en toe. en hee, daar schakelen ze plots door naar motorik!

ja, autolux smaakt niet origineel maar wel overheerlijk: jane's addiction, gish-era smashing pumpkins, sonic youth, my bloody valentine, lush. niets nieuws, maar wel het soort rock dat ik al jaren blijk te missen. het mooiste is dat het allemaal zo achteloos klinkt; lekker minimaal, alsof er niet over is nagedacht maar wel elke noot op de juiste plek. de zachte, druggy maar toch ook melancholieke zang is perfect, zeker als drumster carla azar (geweldig drumwerk!) voorbij komt zweven. op future perfect spelen ze nog vrij ingehouden en subtiel eigenlijk, maar als ik ze zou vragen of ze live wellicht minutenlang een muur van psychedelische noise gaan optrekken, zouden ze vast en zeker op zijn van bastens zeggen: het zou zo maar eens kunnen. dat ze maar snel eens deze kant op komen.

atheist

afgezien van het feit dat ik er een ben, was atheist ook misschien wel de eerste death metal band die er geen was. wel uit het rond 1990 extreem vruchtbare florida, maar teveel jazz, dissonantie en techniek - al voor dat cynic, pestilence en death ook die kant op zouden gaan. drie albums lang prachtige jazzdeathmetal. uniek, en al jaren uit print.

gelukkig hebben we relapse nog, die in hun alomvattende wijsheid hebben besloten de drie juweeltjes opnieuw uit te brengen. piece of time en unquestionable presence had ik nog ergens op een versleten teepje staan (maar waar ligt dat teepje?), maar thanx to the g-man kunnen de geremasterde versies weer kristalhelder worden beluisterd hier in het zonnige zuiden. trouwens ook aan te raden voor dillinger escape plan neuroten.

hulp

bij het opschonen en ordenen van mijn mp3's ben ik twee tracks uitgekomen die helemaal geweldig vind, maar ik kan ze niet thuisbrengen. de artiest zou contemplate moeten heten, de tracks heten 'afraid' en 'dumpledwarf'. allmusic geeft geen uitsluitsel, dus daarom: wie weet hier iets van? het is inktzwarte, elektronische ambient, en bij 'dumpledwarf' is er in de verte iets te horen van en voorzichtige technobeat. te vinden onder 'miscellaneous' in mijn slsk-map.

wiel

na mijn onderwijs in utrecht kwam ik vandaag terug bij mijn mountainbike, plots zonder voorwiel. een fiets jatten, ok, maar een voorwiel? zat weliswaar een schijfrem op, maar zo jofel ziet mijn fiets er ook weer niet uit. als ik de betreffende kuttekop(pen) een keer zie lopen met mijn wiel (zo groot is sittard ook weer niet), is (zijn) hij (ze) voor mij. zonder vooraankondiging. you can count on that.