stars of the lid - and their refinement of the decline
shining - grindstone
william basinski - el camino real
ik moet toegeven, het concert van 21 december jongstleden in utrecht bracht stars of the lid weer even terug naar menselijke, kwetsbare proporties. dat was ik niet wat ik had verwacht, en ook niet wat ik wilde. and their refinement of the decline is namelijk 150 minuten lang pure bliss; waar melancholie, hoop, ambient, neoklassiek, drones samenkomen in een innige verstrengeling en samen een eenheid vormen die zo perfect is dat er geen woorden voor te vinden zijn. individuele titels doen niet ter zake, alles gaat in elkaar op alsof het altijd zo heeft moeten zijn. verdrinken in klanken was nog nooit zo mooi. ook niet op de voorganger the tired sounds of.... het concert echter was lang niet zo vloeiend, maar wat erger was: je zag ze spelen. het werd teruggebracht tot menselijke acties. en dan mag het concert nog zo mooi zijn geweest, dat menselijke en de bijbehorende gezichten zijn compleet futiel bij and their refinement of the decline.
shining dus. begonnen als akoestische hardbop/freebob jazzkwartet. en nu? tja. vier albums later is er nog wel wat jazz te vinden, als je goed zoekt. en progrock. en metal. en opera. en vrije improv. en drones. en klassiek. en filmmuziek. en postrock. en noise. veelal instrumentaal, dan weer wat zang. met vocoder. maar een samenhangende, alomvattemde term? niet te vinden binnen onze vocabulaire. shining is alles en niets tegelijk, is totaal over the top en hoogstserieus op hetzelfde moment. op mij heeft het een compleet overrompelend effect, het blaast me helemaal uit mijn schoenen. khanate meets king crimson meets eric dolphy meets sunn o))) meets john zorn meets the mars volta meets messiaen meets jaga jazzist meets slayer meets dead can dance meets mr. bungle. niet te volgen, deze noren, en zo heb ik het graag.
hoe anders is het dan qua afwisseling en diversiteit bij william basinski. een dronende loop van langswaaiende flarden klassieke strijkers(?) die 50 minuten door blijft gaan zonder veel veranderen. zelfs het afbraakproces en het verval zoals die op zijn onvolprezen disintegration loops nog zo prominent aanwezig waren, zijn hier vrijwel niet traceerbaar. en toch is el camino real niets minder dan geniaal. de plaat werkt hypnotiserend, verslavend. de muziek mag dan 50 minuten niet veel veranderen, in de geest verandert de klank, de sfeer, de betekenis. el camino real neemt me mee naar vervlogen herinneringen (terzijde: net als untrue van burial, een geweldige plaat die ook bij mij erg hoog eindigde dit jaar; ik vond er echter geen goede woorden voor - daarvoor verwijs ik met graagte naar omar en gerard), naar dingen van voorbijgaande aard. naar verval. naar vergankelijkheid. naar een stemming van bittere nostalgie, maar wel een die blijft trekken. alles vervliegt. bijna nihilistisch eigenlijk, lijkt het wel. maar toch ook weer niet. het is vooral ook mooi, heel erg mooi. net als stars of the lid. pure schoonheid. pure bliss.
top 15 2007
1. stars of the lid - and their refinement of the decline
2. shining - grindstone
3. william basinski - el camino real
4. susanna - sonata mix dwarf cosmos
5. bj nilsen - the short night
6. supersilent - 8
7. earthless - rhythms from a cosmic sky
8. arve henriksen - strjon
9. paradise lost - in requiem
10. ktl - ktl 2
11. iliketrains - elegies to lessons learnt
12. khanate - it's cold when birds fall from the sky
13. m83 - digital shades vol.1
14. burial - untrue
15. alva noto - xerrox vol.1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten