the death of mediocre music rags is a good thing

”aimed at social inadequates who alphabetize their record collections and really hate music journalism that isn't profoundly respectful of both the musicians and the sacred fabric of rock's rich tapestry. now please close the door. i have just finished cataloguing my collection of pere ubu picture discs and i feel the need to wank.”

gekopieerd uit dit stuk (via ariën, waarvan ik niet wist dat hij weer in blogland was; goed dat je er weer bent!), waarin de terechte teloorgang van enkele midden-van-de-weg-alternative magazines wordt bezongen. zou bij meer bladen en e-zines mogen gebeuren, denk ik dan. want het wordt allemaal zo saai, voorspelbaar. en vaak kontkruiperig. waar kun je fatsoenlijke en kritische interviews tegenwoordig vinden? of mooie beschouwingen vol persoonlijke noten? de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik al jaren geen oor meer lees, maar ik vermoed het ergste aldaar. is natuurlijk nooit anders geweest. overigens hoor ik het graag wanneer ik het fout heb en wil met plezier worden gewezen op of verwezen naar kwaliteitsartikels in de tegenwoordige oor.
trouwens, ook dichter bij huis stoort het me. kindamuzik - mijn grote liefde, en dat blijft het - plaatst voor 99% kritiekloze interviews of voorbeschouwingen, en als er dan al een kritische beschouwing wordt gepubliceerd (sven schlijpers verhaal over nine inch nails is het niet alleen matig geschreven maar mist het ook nog diepgang en wordt de plank inhoudelijk regelmatig misgeslagen (je kunt een band die in twee maanden tijd meer dan 46 nieuwe nummers uitbrengt via een voor grote bands revolutionaire methode bepaald niet betichten van gemakzucht, ook al is de muziek niet van het niveau waarop je hoopt). het is allemaal zo vlak en voorspelbaar tegenwoordig aldaar, allemaal zo gericht op de grote massa die pinkpop en lowlands het ultieme muzikale genot vindt. en dan kun je zeggen "bas, je hoort voor magazines als oor en kindamuzik dan ook niet meer tot de doelgroep" en wellicht klopt dat ook wel, maar dat is geen excuus voor slechte stukken en kritiekloze reportages en de steeds grotere aandacht voor trendvolgers in plaats van trendvoorlopers (bij gebrek aan een beter woord).

waar zijn de opwindende verhalen? kritische beschouwingen? interviews waarbij de vinger op altijd aanwezige zere plekken gelegd durven te worden? fatsoenlijke onderbouwingen? geweldige persoonlijke essays? en nog belangrijker: welk blad geeft dit soort artikels de ruimte? en voordat iemand antwoord geeft: de engelse versies kan ik na enig speurwerk wel vinden, maar welke nederlandse alternatieven blijven er eigenlijk over? gonzo circus? vorm is goed, maar inhoud net teveel obscuur om het obscuur. wellicht dat er ergens een nieuw internetinitiatief van de grond is gekomen waarvan ik bestaan nog niet weet? wijs me aub in die richting, want hoe vaker ik dat artikel waar ik hierboven naar linkte lees, hoe meer ik de behoefte krijg aan zo'n soort blad/zine/whatever.

i.m. klaus dinger

"wat is motorik eigenlijk?" werd er enkele jaren geleden gevraagd op het subsforum. mijn antwoord toen: "motorik is een vrij uptempo vierkwartsmaat. inderdaad hebben veel bands ook een vierkwarts maat. het gaat om een gevoel dat het bepaalde ritme uren en uren door zou kunnen gaan zonder dat het gaat vervelen. dit wordt veroorzaakt door het hypnotiserende effect van het ritme, het repetitieve aspect, de loop als het ware. de kadans zou je in hogere sferen moeten brengen. de term motorik is ook bedacht naar aanleiding van het feit dat het een perfect ritme was om in de auto op te zetten en lange afstanden te rijden. spacerock heeft dit ritme vaak ook; denk aan hawkwind, ozric tentacles, monstermagnet ten tijde van superjudge (het nummer 'dinosaur vacuum' om precies te zijn)."

klaus dinger is motorik. heeft het uitgevonden. zonder hem geen spacerock in de vorm die we nu kennen. onder andere. dinger was een visionair, een held. een drummer die in de tijd dat prog en vrije jazz hoogtij vierden het aandurfde om zeer minimaal te drummen. en daar vervolgens mee dooooooor bleef gaan. waanzinnig.

overigens is het ook nog eens zeer moeilijk om goed te spelen, de dinger-motorik. strak als een computer, aanhoudend geconcentreerd. als eerbetoon hieronder de beste motorik ooit: neu! - hallogallo, met natuurlijk klaus dinger in een hoofdrol maar nooit expliciet op de voorgrond tredend. zoals het hoort bij echte motorik.

werknemer van de machinefabriek

ben zo onder de indruk van de nieuwe machinefabriek plaat ranonkel dat ik eindelijk de daad bij het woord heb gevoegd en een fikse bestelling heb gedaan: bijeen, fabriek + fabriek, music for intermittent, weleer en zeeg. vijf echte albums (dus geen 3" cdtjes) vol ambient en drones in alle soorten en maten. zal rutger toch wel blij mee zijn, niet?

ragú bolognese

er bestaan nogal wat misverstanden wat betreft bolognese saus. de meeste mensen denken dat het gelijk staat aan een snel te maken rode, op tomaten gebaseerde saus. ideaal voor de snelle trek of onverwachte gasten, zoiets. maar dat is dus niet zo. een echte ragú bolognese is niet binnen kwartiertje in elkaar te draaien; daar mag je gerust minstens drie uur voor nemen, en dan het liefst een dag van tevoren - zoals voor alle stoofpotten trouwens. neem je die tijd, dan heb je ook een heel speciale, geweldig smakende saus die in niets lijkt hetgeen je tot nu toe gewend was onder de naam bolognese te eten. dit heb je nodig:

500 gram gehakt (half-om-half, rund of lam)
125 gram pancetta (of ander spek) in reepjes of blokjes
125 gram kippenlevertjes, afgespoeld, gedroogd en fijngesneden
1 flinke ui, gesnipperd
2 teentjes knoflook, klein gesneden
1 flinke wortel, in kleine blokjes
1 a 2 stengels bleekselderij, in kleine blokjes
+/- een halve liter rode wijn
+/- een halve liter runderbouillon
1 blik gepelde tomaten (400 gram)
1 eetlepel tomatenpuree
100 ml melk
1 laurierblaadje
peper, zout en nootmuskaat

bak de ui, knoflook, wortel en bleekselderij in een beetje olijfolie enkele minuutjes aan. doe er dan het gehakt en de spekjes bij en laat het op matig vuur 10 minuten pruttelen. voeg de kippenlevertjes toe en bak nog enkele minuten. doe er nu de rode wijn bij, zet het vuur hoger en laat de wijn snel inkoken tot hij bijna helemaal verdampt is. voeg dan de bouillon (kijk even hoeveel je nodig hebt, het moet allemaal net onder staan), tomaten en tomatenpuree toe, laat aan de kook komen en voeg de melk toe. eigenlijk ben je dan klaar, behalve dan dat dit minstens 2 tot 3 uur (hoe langer hoe beter) moet sudderen op zeer laag vuur. makkelijker is een ovenvaste pan (met ovenvaste deksel) gebruiken en het 3 uur in een oven tussen de 120 en 150 graden te zetten. af en toe checken of er nog wat vocht bij moet, maar meer werk heb je niet. op het laatst weer op het fornuis zetten en op smaak brengen met peper, zout en versgeraspte nootmuskaat. klaar! alhoewel, het wordt dus nog lekkerder als hem nu helemaal laat afkoelen, en volgende dag pas gebruikt. je weet niet wat je proeft. de kippenlevertjes worden trouwens vaak weggelaten, maar dan mis je net wat diepte in de saus.

gebruik deze saus met spaghetti of linguini, of gebruik hem als basis voor de lekkerste lasagne die je je voor kan stellen (bovenop een laag bechamel met zoveel kaas als je zelf blieft). variaties zijn er genoeg: neem witte wijn in plaats van rode wijn voor een iets lichtere smaak, of gebruik in plaats van gehakt grotere stukken stoofvlees (rund, lam, wild zwijn, of zelfs eend) die je net zolang in de saus stooft dat ze helemaal uit elkaar vallen. gebruik dan wel grotere, bredere pasta als tagliatelle of papardelle. maak de ragú trouwens gerust in grote hoeveelheden want hij is als saus (dus zonder pasta) heel goed in te vriezen.

stokje van x hiram x

kijk maar! altijd leuk natuurlijk, een gouwe ouwe traditie in blogland.

3 artiesten die ik in 2007 leerde kennen:
1. earthless
2. rafael anton irisarri
3. orphax

3 dingen die ik niet licht zal vergeten:
1. 23 februari: bryn die 5 weken voor d-day naar buiten wil
2. 7 dagen later: bryn en mama uit het ziekenhuis
3. alle andere dagen sinds 23 februari

3 stommiteiten/blunders/schaamtelijkheden:
1. dat ik geweldige albums van david lynch, rafael anton irisarri en tsukimono heb gemist - nu toch ontdekt via gerard, en gelukkig maar.
2. dat ik me heb laten verleiden tot het kopen van ganzenborst en eend (2x, zowel heel als in delen) bij lidl. waren in de aanbieding en wilde ik graag eens zelf klaarmaken. niet te eten, veel te vet en vooral inferieur vlees. wat een afknapper.
3. 200 minuten reizen voor 15 minuten shining live is eigenlijk belachelijk - maar wel erg goed trouwens; was overigens niet zozeer een blunder van mezelf als wel van doornroosje met hun idioot trage deurbeleid.

3 dingen waar ik trots op ben:
1. bryn in scream bloody gore shirt.
2. bryn die al huilend erg rustig en tevreden wordt van stars of the lid.
3. bryn die het vertikt om olvarit-potjes te eten en alleen maar home-cooked meals wil.

3 gekochte of gekregen dingen:
1. nieuwe kleren want dat moet als je 14 kg afvalt. streven is nog een kilo of 5.
2. een hele zooi kookboeken, want minder en minder calorierijk eten moet wel een beetje leuk blijven.
3. die gans en eenden bij lidl, maar dat gebeurt dus echt niet meer. dan maar minder vlees en alleen maar goede kwaliteit voor (veel) meer geld.

3 mensen die van mij dit stokje krijgen:
jenneke, moniiq en martijn.2.

2007: de echte echte nummer 1

woorden overbodig natuurlijk. maar niet helemaal, want ik moet toch even wijzen op zijn shirt:


bryn's eerste metal-shirt. papa pinkt nog maar eens een traantje weg. hoe trots kun je zijn?

2007: de buitencategorie

stars of the lid - and their refinement of the decline
shining - grindstone
william basinski - el camino real

ik moet toegeven, het concert van 21 december jongstleden in utrecht bracht stars of the lid weer even terug naar menselijke, kwetsbare proporties. dat was ik niet wat ik had verwacht, en ook niet wat ik wilde. and their refinement of the decline is namelijk 150 minuten lang pure bliss; waar melancholie, hoop, ambient, neoklassiek, drones samenkomen in een innige verstrengeling en samen een eenheid vormen die zo perfect is dat er geen woorden voor te vinden zijn. individuele titels doen niet ter zake, alles gaat in elkaar op alsof het altijd zo heeft moeten zijn. verdrinken in klanken was nog nooit zo mooi. ook niet op de voorganger the tired sounds of.... het concert echter was lang niet zo vloeiend, maar wat erger was: je zag ze spelen. het werd teruggebracht tot menselijke acties. en dan mag het concert nog zo mooi zijn geweest, dat menselijke en de bijbehorende gezichten zijn compleet futiel bij and their refinement of the decline.


shining dus. begonnen als akoestische hardbop/freebob jazzkwartet. en nu? tja. vier albums later is er nog wel wat jazz te vinden, als je goed zoekt. en progrock. en metal. en opera. en vrije improv. en drones. en klassiek. en filmmuziek. en postrock. en noise. veelal instrumentaal, dan weer wat zang. met vocoder. maar een samenhangende, alomvattemde term? niet te vinden binnen onze vocabulaire. shining is alles en niets tegelijk, is totaal over the top en hoogstserieus op hetzelfde moment. op mij heeft het een compleet overrompelend effect, het blaast me helemaal uit mijn schoenen. khanate meets king crimson meets eric dolphy meets sunn o))) meets john zorn meets the mars volta meets messiaen meets jaga jazzist meets slayer meets dead can dance meets mr. bungle. niet te volgen, deze noren, en zo heb ik het graag.


hoe anders is het dan qua afwisseling en diversiteit bij william basinski. een dronende loop van langswaaiende flarden klassieke strijkers(?) die 50 minuten door blijft gaan zonder veel veranderen. zelfs het afbraakproces en het verval zoals die op zijn onvolprezen disintegration loops nog zo prominent aanwezig waren, zijn hier vrijwel niet traceerbaar. en toch is el camino real niets minder dan geniaal. de plaat werkt hypnotiserend, verslavend. de muziek mag dan 50 minuten niet veel veranderen, in de geest verandert de klank, de sfeer, de betekenis. el camino real neemt me mee naar vervlogen herinneringen (terzijde: net als untrue van burial, een geweldige plaat die ook bij mij erg hoog eindigde dit jaar; ik vond er echter geen goede woorden voor - daarvoor verwijs ik met graagte naar omar en gerard), naar dingen van voorbijgaande aard. naar verval. naar vergankelijkheid. naar een stemming van bittere nostalgie, maar wel een die blijft trekken. alles vervliegt. bijna nihilistisch eigenlijk, lijkt het wel. maar toch ook weer niet. het is vooral ook mooi, heel erg mooi. net als stars of the lid. pure schoonheid. pure bliss.


top 15 2007
1. stars of the lid - and their refinement of the decline
2. shining - grindstone
3. william basinski - el camino real
4. susanna - sonata mix dwarf cosmos
5. bj nilsen - the short night
6. supersilent - 8
7. earthless - rhythms from a cosmic sky
8. arve henriksen - strjon
9. paradise lost - in requiem
10. ktl - ktl 2
11. iliketrains - elegies to lessons learnt
12. khanate - it's cold when birds fall from the sky
13. m83 - digital shades vol.1
14. burial - untrue
15. alva noto - xerrox vol.1